Η φωνή της προειδοποίησης
Αν και οι προφήτες ιδίως αισθάνονται το καθήκον να προειδοποιούν άλλους, είναι ένα καθήκον που έχουν επίσης άλλοι άνθρωποι.
Ο προφήτης Ιεζεκιήλ γεννήθηκε περίπου δύο δεκαετίες προτού φύγει ο Λεχί και η οικογένειά του από την Ιερουσαλήμ. Το 597 π.Χ., σε ηλικία 25 ετών, ο Ιεζεκιήλ ήταν ένας από τους πολλούς που μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα από τον Ναβουχοδονόσορα και, απ’ όσο γνωρίζουμε, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του εκεί. Ανήκε στην καταγωγή της οποίας τα μέλη είχαν την ευθύνη να ιερουργούν ως ιερείς, όπως ο Ααρών και όταν ήταν 30 ετών, έγινε προφήτης.
Αναθέτοντας καθήκοντα στον Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τη μεταφορά ενός φύλακα.
«Κι αυτός [ο φύλακας], βλέποντας τη ρομφαία, που έρχεται επάνω στη γη, σαλπίσει με σάλπιγγα, και σημάνει στον λαό,
»τότε, όποιος ακούσει τη φωνή τής σάλπιγγας, και δεν φυλαχθεί, αν η ρομφαία καθώς έρθει τον αρπάξει, το αίμα του θα είναι επάνω στο κεφάλι του».
Από την άλλη «αν ο φύλακας, βλέποντας τη ρομφαία να έρχεται, δεν σαλπίσει με τη σάλπιγγα, και ο λαός δεν φυλαχθεί, και όταν έρθει η ρομφαία αρπάξει κάποιον απ’ αυτούς… το αίμα του θα το ζητήσω από το χέρι τού φύλακα».
Κατόπιν μιλώντας κατευθείαν στον Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά δήλωσε: «Κι εσύ, γιε ανθρώπου, εγώ σε έβαλα φύλακα επάνω στον οίκο Ισραήλ· άκουσε, λοιπόν, έναν λόγο από το στόμα μου, και νουθέτησέ τους [για] μένα. Η προειδοποίηση ήταν να αποστραφούν την αμαρτία.
«Όταν λέω στον άνομο: Άνομε, θα θανατωθείς οπωσδήποτε· κι εσύ δεν μιλήσεις για να αποτρέψεις τον άνομο από τον δρόμο του, εκείνος μεν ο άνομος θα πεθάνει στην ανομία του, όμως από το χέρι σου θα ζητήσω το αίμα του.
»Αλλά, αν εσύ αποτρέπεις τον άνομο από τον δρόμο του για να επιστρέψει απ’ αυτόν, και δεν επιστρέψει από τον δρόμο του, εκείνος μεν θα πεθάνει μέσα στην ανομία του, εσύ όμως ελευθέρωσες την ψυχή σου …
»Και όταν λέω στον ασεβή: Θα πεθάνεις οπωσδήποτε· κι εκείνος, αφού επιστρέψει από την αμαρτία του, πράξει κρίση και δικαιοσύνη…
»όλες οι αμαρτίες του, που αμάρτησε, δεν θα μνημονευθούν σ’ αυτόν πλέον· έκανε κρίση και δικαιοσύνη· θα ζήσει οπωσδήποτε».
Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, αυτή η προειδοποίηση ισχύει επίσης για τους δίκαιους. «Όταν πω στον δίκαιο ότι οπωσδήποτε θα ζήσει, κι αυτός έχοντας θάρρος στη δικαιοσύνη του πράξει αδικία, ολόκληρ[ες] [οι δίκαιες πράξεις] του δεν θα μνημονευθ[ουν]· και στην αδικία που έπραξε, θα πεθάνει μέσα σ’ αυτή».
Παρακαλώντας τα τέκνα Του, ο Θεός λέει στον Ιεζεκιήλ: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει· επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους· γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;»
Πολύ από το να είναι ανυπόμονος να καταδικάσει, ο Επουράνιος Πατέρας μας και ο Σωτήρας μας επιζητούν την ευτυχία μας και μας παρακαλούν να μετανοήσουμε, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι «η ανομία ποτέ δεν αποτέλεσε [και δεν θα αποτελέσει ποτέ] ευτυχία». Έτσι ο Ιεζεκιήλ και κάθε προφήτης πριν και μετά, λέγοντας τον λόγο του Θεού με βαθύ συναίσθημα, έχουν προειδοποιήσει όλους που είναι πρόθυμοι να αποστραφούν τον Σατανά, τον εχθρό της ψυχής τους και να «διαλέξουν ελευθερία και ζωή αιώνια, μέσω του μεγάλου Μεσολαβητή όλων των ανθρώπων».
Αν και οι προφήτες ιδίως αισθάνονται το καθήκον να προειδοποιούν άλλους, είναι ένα καθήκον που έχουν επίσης άλλοι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, «αρμόζει κάθε άνθρωπος που έχει προειδοποιηθεί να προειδοποιήσει τον πλησίον του». Εμείς που έχουμε λάβει γνώση για το μέγα σχέδιο της ευδαιμονίας --και τις σχετιζόμενες με αυτό εντολές-- θα πρέπει να νιώθουμε την επιθυμία να αναφέρουμε αυτήν τη γνώση, εφόσον κάνει τη διαφορά εδώ και στην αιωνιότητα. Και αν ρωτήσουμε: «Ποιος είναι ο πλησίον μου που θα πρέπει να προειδοποιήσω;» Ασφαλώς η απάντηση θα βρεθεί σε μία παραβολή που αρχίζει: «Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, και έπεσε ανάμεσα σε ληστές » και ούτω καθεξής.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παραβολή του καλού Σαμαρείτη σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο μάς υπενθυμίζει ότι η ερώτηση «Ποιος είναι ο πλησίον μου;» συνδέεται με τις δύο μεγάλες εντολές: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου και το πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Το κίνητρο να υψωθεί η φωνή της προειδοποίησης είναι η αγάπη -- αγάπη για τον Θεό και αγάπη για τον συνάνθρωπό μας. Να προειδοποιούμε είναι να ενδιαφερόμαστε. Ο Κύριος μάς διδάσκει ότι πρέπει να γίνεται «με ηπιότητα και πραότητα» και «με την πειθώ, με μακροθυμία, με ηπιότητα… και με αγάπη γνήσια». Μπορεί να είναι επείγον, όπως όταν προειδοποιούμε ένα παιδί να μη βάλει το χέρι του στη φωτιά. Πρέπει να είναι ξεκάθαρη και ενίοτε ακλόνητη. Κατά περίσταση, η προειδοποίηση μπορεί να πάρει τη μορφή επίπληξης «όταν το υπαγορεύει το Άγιο Πνεύμα» αλλά πάντοτε έχει της ρίζες της στην αγάπη. Δείτε με τα μάτια σας, για παράδειγμα, την αγάπη που παρακινεί την υπηρεσία και τις θυσίες των ιεραποστόλων μας.
Ασφαλώς η αγάπη θα εξανάγκαζε τους γονείς να προειδοποιήσουν τους πιο κοντινούς «πλησίον» τους -- τα ίδια τους τα παιδιά. Αυτό σημαίνει διδασκαλία και κατάθεση μαρτυρίας για τις ευαγγελικές αλήθειες. Σημαίνει διδασκαλία στα παιδιά της διδαχής του Χριστού: πίστη, μετάνοια, βάπτιση και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος υπενθυμίζει στους γονείς: «Σας πρόσταξα να ανατρέφετε τα παιδιά σας στο φως και στην αλήθεια».
Ένα κρίσιμης σημασίας στοιχείο του γονικού καθήκοντος για προειδοποίηση δεν είναι μόνον η περιγραφή των αποθαρρυντικών συνεπειών της αμαρτίας αλλά επίσης η χαρά να βαδίζουμε με υπακοή στις εντολές. Ανακαλέστε τα λόγια του Ενώς σχετικά με το τι τον οδήγησε να επιζητήσει τον Θεό, να λάβει άφεση των αμαρτιών και να μεταστραφεί:
«Ιδέστε, πήγα vα κυvηγήσω ζώα στο δάσoς. Και τα λόγια πoυ είχα συχvά ακoύσει τοv πατέρα μoυ vα λέει σχετικά με τηv αιώvια ζωή και τηv αγαλλίαση τωv αγίωv, βυθίστηκαv βαθιά μέσα στηv καρδιά μoυ.
»Και η ψυχή μου πεινούσε. Γονάτισα λοιπόν εμπρός στον Πλάστη μου και αναφώνησα προς αυτόν με θερμότατη προσευχή και ικεσία».
Λόγω της απαράμιλλης αγάπης και ενδιαφέροντός Του για τους άλλους και την ευτυχία τους, ο Ιησούς δεν δίσταζε να προειδοποιεί. Στην αρχή της διακονίας Του: «Ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει και να λέει: Μετανοείτε· επειδή, πλησίασε η βασιλεία των ουρανών». Επειδή γνωρίζει ότι όχι απλώς οποιοδήποτε μονοπάτι οδηγεί στους ουρανούς, πρόσταξε:
«Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ’ αυτή.
»Γιατί στενή είναι η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν».
Αφιέρωνε χρόνο στους αμαρτωλούς, λέγοντας: «Δεν ήρθα για να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια».
Όσον αφορά στους γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, ο Ιησούς ήταν άτεγκτος στο να καταδικάζει την υποκρισία αυτών. Οι προειδοποιήσεις και οι εντολές Του ήταν άμεσες: «Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, αποδεκατίζετε τον δυόσμο, και τον άνηθο και το κύμινο· αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου: Την κρίση και το έλεος και την πίστη· αυτά έπρεπε να κάνετε, και εκείνα να μη τα αφήνετε». Ασφαλώς κανείς δεν θα κατηγορούσε τον Σωτήρα ότι δεν αγαπούσε αυτούς τους γραμματείς και τους Φαρισαίους -- εξάλλου υπέφερε και πέθανε για να σώσει κι αυτούς επίσης. Όμως αγαπώντας τους, δεν μπορούσε να τους αφήσει να συνεχίζουν στην αμαρτία χωρίς να τους διορθώνει ευκρινώς. Κάποιος παρατηρητής σημείωσε: «Ο Ιησούς δίδασκε τους οπαδούς του να κάνουν όπως έκανε εκείνος: να καλωσορίζουν όλους αλλά επίσης να διδάσκουν για την αμαρτία, εφόσον η αγάπη απαιτεί να προειδοποιούνται οι άνθρωποι για ό,τι μπορεί να τους πληγώσει».
Ενίοτε όσοι υψώνουν φωνή προειδοποίησης αγνοούνται ως επικριτικοί. Παραδόξως ωστόσο, όσοι ισχυρίζονται ότι η αλήθεια είναι σχετική και τα ηθικά πρότυπα είναι θέμα προσωπικής προτίμησης είναι συχνά οι ίδιοι που επικρίνουν πολύ σκληρά ανθρώπους οι οποίοι δεν αποδέχονται τον τρέχοντα κανόνα του «ορθού σκεπτικού». Ένας συγγραφέας ανεφέρθη σε αυτό ως «πολιτισμός ντροπής»:
«Σε έναν πολιτισμό ενοχής, ξέρετε ότι είστε καλός ή κακός από αυτό που νιώθει η συνείδησή σας. Σε έναν πολιτισμό ντροπής, ξέρετε ότι είστε καλός ή κακός από αυτό που λέει η κοινότητα για εσάς, είτε σας τιμά είτε σας αποκλείει. …[Στον πολιτισμό ντροπής], η ηθική ζωή δεν οικοδομείται επάνω στο συνεχές του σωστού και του λάθους· οικοδομείται επάνω στο συνεχές της συμπερίληψης και του αποκλεισμού …
»…Όλοι είναι αενάως ανασφαλείς σε ένα ηθικό σύστημα το οποίο βασίζεται στη συμπερίληψη και τον αποκλεισμό. Δεν υπάρχουν μόνιμα πρότυπα, απλώς η ασταθής κρίση του πλήθους. Είναι ένας πολιτισμός υπερευαισθησίας, υπερβολικής αντίδρασης και συχνών ηθικών πανικών, κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι νιώθουν εξαναγκασμένοι να συμβαδίσουν …
»Ο πολιτισμός ενοχής θα μπορούσε να είναι σκληρός, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να μισεί την αμαρτία και ακόμη να αγαπά τον αμαρτωλό. Ο σύγχρονος πολιτισμός ντροπής δήθεν εκτιμά τη συμπερίληψη και την ανοχή, αλλά μπορεί να είναι περίεργα ανελέητος με όσους διαφωνούν και με όσους δεν ταιριάζουν σε αυτόν».
Σε αντιδιαστολή με αυτό είναι «ο βράχο[ς] τού Λυτρωτή μας», ένα στέρεο και μόνιμο θεμέλιο δικαιοσύνης και αρετής. Πόσο πολύ καλύτερα είναι να έχουμε τον αμετάβλητο νόμο του Θεού διά του οποίου μπορούμε να ενεργούμε για να επιλέγουμε τον προορισμό μας αντί να είμαστε όμηροι των απρόβλεπτων κανόνων και της οργής του όχλου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πόσο πολύ καλύτερα είναι να γνωρίζουμε την αλήθεια παρά «να κυματιζόμαστε και να περιφερόμαστε με κάθε άνεμο της διδασκαλίας». Πόσο πολύ καλύτερα να μετανοούμε και να στεκόμαστε στο πρότυπο του Ευαγγελίου παρά να υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος και να μαραζώνουμε στην αμαρτία και την τύψη.
Ο Κύριος έχει δηλώσει: «Η φωνή τής προειδοποίησης θα είναι προς όλους τους λαούς, από το στόμα των μαθητών μου, τους οποίους έχω εκλέξει κατά τις τελευταίες αυτές ημέρες». Ως φύλακες και μαθητές, δεν μπορούμε να είμαστε ουδέτεροι σχετικά με «έναν δρόμο που σε υπερβολικό βαθμό υπερέχει». Όπως ο Ιεζεκιήλ, δεν μπορούμε να μη δούμε το σπαθί να έρχεται επάνω στη χώρα και να μη «σαλπίσ[ουμε] με τη σάλπιγγα». Δεν λέω ότι θα πρέπει να βροντοχτυπήσουμε την πόρτα του πλησίον μας ή να σταθούμε δημοσίως και να φωνάζουμε: «Μετανοείτε!» Πράγματι, όταν το σκεφθείτε, έχουμε στο αποκατεστημένο Ευαγγέλιο αυτό που οι άνθρωποι, κατά βάθος, θέλουν πραγματικά. Έτσι η φωνή προειδοποίησης δεν είναι γενικώς μόνον ευγενική, αλλά με τη φράση του Ψαλμωδού, είναι «[αλάλαγμα]».
Ο συντάκτης/διαμορφωτής κοινής γνώμης των Deseret News Χαλ Μπόυντ, έγραψε για ένα παράδειγμα για το πώς αν παραμένουμε σιωπηλοί αποτελεί ζημία για τους άλλους. Σημείωσε ότι αν και η ιδέα του γάμου είναι ακόμη θέμα «διανοητικής συζήτησης» ανάμεσα στην αφρόκρεμα της αμερικανικής κοινωνίας, ο ίδιος ο γάμος δεν είναι θέμα συζήτησης γι’ αυτούς στην πράξη. «Η αφρόκρεμα παντρεύεται και παραμένει σε γάμο και φροντίζει τα παιδιά της να απολαμβάνουν τα οφέλη ενός σταθερού γάμου. …Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι έχει την τάση να μην κηρύττουν όσα πράττουν». Δεν θέλει να «επιβάλει» σε όσους θα μπορούσαν πραγματικά να χρησιμοποιήσουν την ηθική τους ηγεσία, αλλά «ίσως είναι καιρός αυτοί με μόρφωση και δυνατές οικογένειες να σταματήσουν να προσποιούνται ουδετερότητα και να αρχίσουν να κηρύττουν ό,τι πράττουν αναφορικώς προς τον γάμο και την γονική ιδιότητα… [και] να βοηθήσουν τους ετέρους Αμερικανούς να το ασπασθούν».
Ευελπιστούμε ότι ιδίως εσείς από την ανερχόμενη γενεά, νέοι και νέοι ενήλικοι, στους οποίους ο Κύριος πρέπει να βασίζεται για την επιτυχία του έργου Του στα μελλοντικά χρόνια, θα υποστηρίζετε τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου και τα πρότυπα της Εκκλησίας δημοσίως καθώς και ιδιωτικώς. Μην εγκαταλείπετε όσους θα καλωσόριζαν την αλήθεια αλλά δυσκολεύονται και αποτυγχάνουν, λόγω άγνοιας. Μην υποκύπτετε σε ψευδείς έννοιες ανοχής ή στον φόβο -- φόβο ταλαιπωρίας, αποδοκιμασίας ή ακόμη και δεινών. Θυμηθείτε την υπόσχεση του Σωτήρος:
«Μακάριοι είστε όταν σας ονειδίσουν, και σας θέσουν υπό διωγμό, και πουν εναντίον σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα, εξαιτίας μου.
»Να χαίρεστε και να αγάλλεστε, επειδή ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς· επειδή, έτσι εδίωξαν τους προφήτες πριν από σας».
Εντέλει, είμαστε όλοι υπόλογοι στον Θεό για τις επιλογές μας και τη ζωή που ζούμε. Ο Σωτήρας δήλωσε: «Ο Πατέρας μου με έστειλε για να μπορέσω να υψωθώ επάνω στο σταυρό. Και ύστερα, μετά την ύψωσή μου επάνω στο σταυρό, να μπορέσω να τραβήξω όλους τους ανθρώπους προς εμένα, ώστε όπως εγώ υψώθηκα από ανθρώπους έτσι ακριβώς να υψωθούν οι άνθρωποι από τον Πατέρα, για να σταθούν εμπρός μου, ώστε να κριθούν για τα έργα τους, είτε είναι αγαθά είτε είναι πονηρά».
Αναγνωρίζοντας αυτό, την υπεροχή του Κυρίου, ολοκληρώνω με τα λόγια του Άλμα:
«Και τώρα, αδελφοί [και αδελφές] μου, εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, μάλιστα, με μεγάλη αγωνία μέχρι και πόνου, να… αποτινάξετε τις αμαρτίες σας, και να μην αναβάλλετε την ημέρα της μετάνοιάς σας.
»Άλλα είθε να ταπεινώσετε τους εαυτούς σας ενώπιον του Κυρίου, και να επικαλείστε το άγιο όνομα του, και να προσέχετε και να προσεύχεστε διαρκώς, για να μην μπείτε σε πειρασμό ανώτερο από ό,τι μπορείτε να ανθέξετε, και έτσι να οδηγηθείτε από το Άγιο Πνεύμα…
»Έχοντας πίστη στον Κύριο. Έχοντας ελπίδα ότι θα λάβετε ζωή αιώνια. Έχοντας την αγάπη του Θεού πάντα μέσα στην καρδιά σας, ώστε να υψωθείτε κατά την τελευταία ήμερα και να εισέλθετε στην ανάπαυση του».
Είθε ο καθένας μας να μπορεί να πει στον Κύριο με τον Δαβίδ: «Tη δικαιοσύνη σου δεν την έκρυψα μέσα στην καρδιά μου· την αλήθεια σου και τη σωτηρία σου τη διακήρυξα· δεν έκρυψα το έλεός σου ούτε την αλήθεια σου από μεγάλη σύναξη. Eσύ, Kύριε, να μη απομακρύνεις τους οικτιρμούς σου από μένα» Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.