Ecja në një Marrëdhënie Besëlidhëse me Krishtin

Nga Presidentja Emili Bell Friman,

Presidente e Përgjithshme e Të Rejave

Ai që u vra dhe u copëtua për ne, do të lejojë që vdekshmëria të bëjë punën e saj te ne, por Ai nuk na kërkon që t’i përballojmë të vetëm ato sfida.

Shoku im i mirë, Ilani, më tregoi për një udhë në Izrael. “Quhet Udha e Jezusit”, tha ai, “sepse është shtegu nga Nazareti për në Kapernaum që shumë veta besojnë se në të eci Jezusi.” Pikërisht aty për aty vendosa se doja të ecja në atë udhë, kështu që fillova të planifikoja një udhëtim për në Izrael.

Gjashtë javë përpara udhëtimit, theva kyçin e këmbës. Bashkëshorti im u merakos për dëmtimin; shqetësimi im më i madh ishte se si do të ecja në “Udhën e Jezusit” një muaj më vonë. Nga natyra jam kokëforte, ndaj nuk i anulova biletat e avionit.

Më kujtohet që takova udhërrëfyesen tonë izraelite atë mëngjes të bukur qershori. Dola nga furgoni dhe më pas nxora një palë paterica dhe një mbështetëse me rrota për gjurin. Mia, udhërrëfyesja jonë, i hodhi një vështrim allçisë sime dhe tha: “Oh, nuk mendoj se mund të ecësh në këtë udhë në atë gjendje”.

“Ndoshta jo”, u përgjigja. “Por nuk ka asgjë që më pengon të përpiqem.” Ajo pohoi lehtë me kokë dhe ne filluam udhëtimin. E dua atë për atë gjë, që besoi se mund të ecja në atë udhë me kyçin e këmbës të thyer.

Për njëfarë kohe i përshkova vetë shtegun e pjerrët dhe masat e gurëve. Më pas, e prekur nga çiltërsia e zotimit tim, Mia nxori një litar të hollë, e lidhi te dorezat e timonit të mbështetëses sime me rrota dhe filloi ta tërhiqte. Ajo më tërhoqi lart në kodra, përmes pemishteve me limonë dhe përgjatë brigjeve të detit të Galilesë. Në fund të udhëtimit, shpreha mirënjohjen për udhërrëfyesen time të ëmbël, e cila më ndihmoi të arrija diçka që nuk do të mund ta kisha arritur kurrë vetë.

Kur Zoti e thirri Enokun të udhëtonte nëpër vend dhe të dëshmonte për Të, Enoku hezitoi.¹ Ishte thjesht një djalosh, i ngadalshëm në të folur. Si mund të ecte ai në atë shteg në gjendjen e tij? Ai ishte i verbuar nga ajo që ishte e copëtuar brenda tij. Përgjigjja e Zotit ndaj asaj që e pengonte atë, ishte e thjeshtë dhe e menjëhershme: “Ec me mua”². Ashtu si Enoku, ne duhet të kujtojmë se Ai që u vra dhe u copëtua për ne³, do të lejojë që vdekshmëria të bëjë punën e saj te ne, por Ai nuk na kërkon që t’i përballojmë të vetëm ato sfida⁴. Pavarësisht se sa e rëndë është historia jonë, apo si është rrjedha aktuale e shtegut tonë, Ai do të na ftojë të ecim me Të.⁵

Mendoni për të riun në mes të një telashi, i cili e takoi Zotin në një vend të shkretë. Jakobi kishte udhëtuar larg shtëpisë. Në errësirën e natës, ai pa një ëndërr në të cilën kishte jo vetëm një shkallë, por gjithashtu kishte premtime të rëndësishme besëlidhëse, përfshirë atë që më pëlqen ta quaj premtimi prej pesë pikash si pesë gishtat.⁶ Atë natë Zoti qëndroi pranë Jakobit, e paraqiti Veten si Perëndia i atit të Jakobit dhe më pas premtoi:

“Jam me ty.
Do të të mbroj.
Do të të sjell përsëri në shtëpi.
Nuk do të të braktis.
Do ta mbaj premtimin që të kam dhënë.”⁷

Jakobit i duhej të bënte një zgjedhje. Ai mund të zgjidhte ta jetonte jetën e vet thjesht si një i njohur me Perëndinë e atit të tij, ose ai mund të zgjidhte ta jetonte jetën në një marrëdhënie të zotuar besëlidhëse me Të. Vite më vonë, Jakobi dëshmoi për një jetë të jetuar brenda premtimeve besëlidhëse të Zotit: “Perëndi[a e] plotësoi dëshirën time ditën e fatkeqësisë sime dhe … më shoqëroi në udhëtimin që kam bërë”⁸. Ashtu siç Ai bëri për Jakobin, Zoti do t’i përgjigjet secilit prej nesh në kohën tonë të fatkeqësisë nëse zgjedhim ta lidhim jetën tonë me të Tijën. Ai ka premtuar të ecë me ne gjatë rrugës.

Ne e quajmë këtë të ecësh në shtegun e besëlidhjeve – një shteg që fillon me besëlidhjen e pagëzimit dhe na çon drejt besëlidhjeve më të thella që i bëjmë në tempull. Ndoshta i dëgjoni ato fjalë dhe mendoni për kutitë e shenjimit në një listë. Ndoshta gjithçka që shihni, është një shteg kërkesash. Një vështrim më i afërt zbulon diçka më bindëse. Një besëlidhje nuk ka të bëjë vetëm me një kontratë, megjithëse kjo është e rëndësishme. Ka të bëjë me një marrëdhënie. Presidenti Rasëll M. Nelson dha mësim: “Shtegu i besëlidhjeve është tërësisht rreth marrëdhënies sonë me Perëndinë”⁹.

Merreni në shqyrtim një besëlidhje martese. Data e martesës është e rëndësishme, por po aq e rëndësishme është edhe marrëdhënia e farkëtuar gjatë jetës së jetuar së bashku më pas. E njëjta gjë është e vërtetë për një marrëdhënie besëlidhëse me Perëndinë. Kushtet janë vendosur dhe do të ketë pritshmëri përgjatë rrugës. Megjithatë, Ai e fton secilin prej nesh që të vijë siç e ka mundësinë, me qëllim të plotë të zemrës dhe të “shko[jë] përpara”¹⁰ me Të në krahun e vet, duke besuar se bekimet e Tij të premtuara do të vijnë. Shkrimi i shenjtë na kujton se shpesh ato bekime vijnë në vetë kohën e Tij dhe në vetë mënyrën e Tij: 38 vjet¹¹, 12 vjet¹², menjëherë¹³. Ashtu siç do ta kërkojë udha juaj, kështu do të jetë edhe ndihma e Tij.¹⁴

Misioni i Tij është një mision denjimi. Jezu Krishti do të na takojë atje ku jemi, siç jemi. Kjo është arsyeja e kopshtit, e kryqit dhe e varrit. Shpëtimtari u dërgua që të na ndihmonte për të mposhtur [vështirësitë].¹⁵ Por të qëndruarit aty ku jemi, nuk do të sjellë çlirimin që kërkojmë. Ashtu siç nuk e la Jakobin atje në baltë, Zoti nuk ka ndërmend ta lërë asnjërin prej nesh aty ku jemi.

Misioni i Tij është edhe një mision ngjitjeje. Ai do të punojë brenda nesh¹⁶ për të na ngritur atje ku është Ai dhe, gjatë procesit, do të na mundësojë të bëhemi ashtu siç është Ai. Jezu Krishti erdhi për të na ngritur lart.¹⁷ Ai dëshiron të na ndihmojë që të bëhemi [siç është Ai]. Kjo është arsyeja për tempullin.

Duhet të kujtojmë: Nuk është vetëm rrugëtimi që do të na ekzaltojë, është shoqëruesi – Shpëtimtari ynë. Dhe kjo është arsyeja e marrëdhënies besëlidhëse.

Kur isha në Izrael, vizitova Murin Perëndimor. Për judenjtë, ky është vendi më i shenjtë në Izrael. Është gjithçka që ka mbetur nga tempulli i tyre. Shumica veshin rrobat e tyre më të bukura kur e vizitojnë këtë vend të shenjtë; zgjedhja e veshjes është simbol i përkushtimit ndaj marrëdhënies së tyre me Perëndinë. Ata e vizitojnë murin për të lexuar shkrimin e shenjtë, për të adhuruar dhe për të derdhur shpirtin e tyre në lutje. Përgjërimi për një tempull në mesin e tyre përthith çdo ditë të tyre, çdo lutje të tyre, në këtë dëshirë të zjarrtë për një shtëpi besëlidhjeje. E admiroj përkushtimin e tyre.

Kur u ktheva në shtëpi nga Izraeli, i dëgjova më me vëmendje bisedat përreth meje lidhur me besëlidhjet. Vura re njerëz që pyesnin: Pse duhet të eci në një shteg besëlidhjesh? A më nevojitet të hyj në një shtëpi që të bëj besëlidhje? Pse e vesh veshjen e brendshme të shenjtë të tempullit? A duhet të investoj në një marrëdhënie besëlidhëse me Zotin? Përgjigjja ndaj këtyre pyetjeve të mira e të rëndësishme është e thjeshtë: Kjo varet nga shkalla e marrëdhënies që dëshironi të përjetoni me Jezu Krishtin.¹⁸ Secilit prej nesh do t’i duhet të zbulojë përgjigjen e vet ndaj këtyre pyetjeve thellësisht vetjake.

Ja përgjigjja ime: Unë eci në këtë shteg si një “bijë e dashur e prindërve qiellorë”¹⁹, e njohur në mënyrë hyjnore²⁰ dhe së cilës i mirëbesohet thellësisht²¹. Si fëmijë i besëlidhjes, kam të drejtë të marr bekimet e premtuara²². Kam zgjedhur²³ të eci me Zotin. Jam thirrur²⁴ të qëndroj si dëshmitare e Krishtit. Kur ecja në shteg duket dërrmuese, unë forcohem²⁵ me hirin aftësues. Sa herë që kaloj pragun e shtëpisë së Tij, përjetoj një marrëdhënie më të thellë besëlidhëse me Të. Jam shenjtëruar²⁶ me Shpirtin e Tij, më është dhuruar²⁷ fuqia e Tij dhe jam veçuar²⁸ për të ndërtuar mbretërinë e Tij. Nëpërmjet një procesi pendimi të përditshëm dhe marrjes çdo javë të sakramentit, po mësoj të bëhem e paepur²⁹ dhe ta përshkoj vendin duke bërë mirë³⁰. Unë eci në këtë shteg me Jezu Krishtin, duke pritur me padurim ditën e premtuar kur Ai do të vijë përsëri. Atëherë unë do të vulosem si e Tija³¹ dhe do të ngrihem lart si një bijë e shenjtë³² e Perëndisë.

Kjo është arsyeja përse eci në shtegun e besëlidhjeve.

Kjo është arsyeja përse mbahem fort pas premtimeve besëlidhëse.

Kjo është arsyeja përse hyj në shtëpinë e Tij të besëlidhjeve.

Kjo është arsyeja përse e vesh veshjen e brendshme të shenjtë të tempullit si një kujtues të vazhdueshëm.

Ngaqë dua të jetoj në një marrëdhënie të zotuar e besëlidhëse me Të.

Ndoshta këtë doni edhe ju. Fillojeni nga aty ku jeni.³³ Mos lejoni që gjendja juaj t’ju pengojë. Mos harroni, ritmi ose vendndodhja në shteg nuk janë aq të rëndësishme sa përparimi.³⁴ Kërkojini dikujt që i mirëbesoni, i cili ose e cila është në shtegun e besëlidhjeve, t’ju njohë me Shpëtimtarin që ai ose ajo ka arritur të njohë. Mësoni më shumë për Të. Investoni në marrëdhënie duke hyrë në besëlidhje me Të. Nuk ka rëndësi mosha juaj apo gjendja juaj. Ju mund të ecni me Të.

Pasi e mbaruam ecjen në “Udhën e Jezusit”, Mia nuk e mori më litarin e saj. Ajo e la të lidhur te mbështetësja ime me rrota. Për disa ditë në vijim, nipat e mi adoleshentë dhe shoku i tyre më tërhoqën me radhë nëpër rrugët e Jerusalemit.³⁵ Ata u siguruan që të mos i humbisja historitë e Jezusit. M’u soll në kujtesë forca e brezit të ri. Ne mund të mësojmë prej jush. Ju keni një dëshirë të çiltër për të njohur udhërrëfyesin, Jezu Krishtin. Ju i besoni forcës së litarit që na lidh me Të. Ju jeni jashtëzakonisht të talentuar për t’i udhëhequr të tjerët tek Ai.³⁶

Fatmirësisht, ne ecim së bashku në këtë shteg, duke bërë thirrje për inkurajim gjatë rrugës.³⁷ Teksa e tregojmë përvojën tonë vetjake me Krishtin, ne do ta forcojmë përkushtimin vetjak. Për këtë unë dëshmoj në emrin e Jezu Krishtit, amen.