Het licht van de hoop ontsteken
Voor duizenden heiligen der laatste dagen in Brazilië is het permanente studiefonds een zegening die hun leven heeft veranderd.
Toen Dilson Maciel de Castro jr. uit São Paulo zijn baan kwijtraakte, verhuisde hij met zijn vrouw naar Recife, een grote havenstad in het noordoosten van Brazilië, waar ze bij zijn ouders gingen wonen. Ondanks zijn ervaring in de telecombranche, kon Dilson in Recife alleen maar een serie afwisselende baantjes vinden.
‘Het was een erg moeilijke tijd voor ons’, herinnert Dilson zich. En het werd van kwaad tot erger toen het paar al hun bezittingen verloor tijdens een overstroming.
Toen ze dat dieptepunt hadden bereikt, had Dilson, die een zending had vervuld in het zendingsgebied São Paulo-Zuid, een gesprek met ouderling Gutenberg Amorim, gebiedszeventiger en hoofd van het instituut, over zijn opleidings- en carrièremogelijkheden. Bij het bespreken van zijn interessen, kreeg Dilson de geestelijke ingeving om medicijnen te gaan studeren. Dankzij het toen pas door de kerk opgerichte permanente studiefonds veranderde Dilson door die ingeving van beroep na een opleiding van anderhalf jaar in de verpleging.
‘Zonder het fonds zou het onmogelijk zijn geweest om de opleiding te volgen die ik nodig had’, aldus Dilson, die nu in een openbaar ziekenhuis in Recife werkt. En zijn vrouw, Aleksandra, zou niet in staat zijn geweest om een lening te krijgen voor haar opleiding tot lerares.
‘Zes jaar geleden waren we werkloos’, zegt Dilson. ‘Het permanent studiefonds was de sleutel tot alles wat we sindsdien hebben bereikt. Het heeft ons leven veranderd.’
Antwoord van de Heer
Kerkleden in Brazilië kunnen alleen maar superlatieven gebruiken als ze het permanent studiefonds beschrijven: miraculoso, inspirado, maravilhoso. Dat komt doordat het fonds alles bereikt wat president Gordon B. Hinckley (1910–2008) voorspelde: ‘Het zal allen tot zegen zijn die ermee in aanraking komen — de jonge mannen en vrouwen, hun toekomstige gezinnen, en kerk wordt gezegend met sterke plaatselijke leiders.’ Bovendien zal het ‘duizenden uit het moeras van de armoede trek[ken] en in het zonlicht van kennis en welvaart zet[ten].’1
Toen president Hinckley het programma aankondigde, worstelden kerkleiders zoals Paulo R. Grahl, gebiedshoofd seminarie en instituut in Brazilië, met zorgen om scholing en werkgelegenheid voor Braziliaanse heiligen der laatste dagen — met name voor de jonge teruggekeerde zendelingen.
‘Maar we hadden er geen oplossing voor totdat de Heer aan president Hinckley openbaarde dat we dit geweldige fonds moesten oprichten’, aldus broeder Grahl. ‘Vóór die tijd keerden veel van onze jonge mensen terug van zending zonder in staat te zijn een opleiding te volgen en een goed beroep te kiezen. Nu weten ze dat er bij terugkeer het fonds is als ze dat nodig hebben. Het is een grote zegen voor de jongeren. Het geeft hoop.’
Momenteel hebben ongeveer tienduizend heiligen der laatste dagen in Brazilië een lening van het permanente studiefonds om een opleiding en vervolgens een kans op een baan te krijgen. Brazilië heeft een sterke economie en er zijn veel mogelijkheden voor mensen met een opleiding — vooral als ze niet alleen geschoold zijn, maar bovendien de eigenschappen hebben die jonge mensen in het zendingsveld ontwikkelen.
Deuren opendoen
Ouderling Pedro Penha, gebiedszeventiger en hoofd van het instituut in Recife-Noord, zegt dat teruggekeerde zendelingen de kwalificaties hebben die werkgevers willen. ‘Vanwege hun ervaring, studiegewoonten, voorkomen en nette gedrag gaan er al gauw deuren voor hen open met werkgelegenheidskansen’, zegt hij. ‘Ze maken snel vooruitgang en hun gedrag trekt mensen tot de kerk aan.’
Toen Ricardo Aurélio da Silvia Fisua in 2002, na zijn zending in het zendingsgebied São Paulo-Noord, terugkwam, nam hij een lening van het permanent studiefonds om zijn vierjarige studie bedrijfsmanagement te betalen.
‘Het fonds heeft me geholpen om volwassen te worden, me voor te bereiden op een baan en een huwelijk, en de kerk beter te dienen’, aldus Ricardo. Net als zo veel ontvangers van een lening van het fonds werd hem zelfs al een baan aangeboden voordat hij zijn diploma had gehaald. ‘Het fonds is mij tot zegen geweest. Ik ben dankbaar dat ik mijn lening met maandelijkse overschrijvingen kan afbetalen zodat andere mensen ook gebruik kunnen maken van het fonds.’
Ricardo had op zending geleerd om met mensen te praten, hard te studeren, en te gehoorzamen — eigenschappen waardoor hij een goede student en werknemer werd.
‘Veel van mijn leerkrachten zeiden dat er iets bijzonders met me was dat ze niet konden verklaren’, zegt Ricardo, die in de logistiek werkzaam is voor een bedrijf in Port Suape, ten zuiden van Recife. ‘Ik vertelde ze dat dit door mijn godsdienstige principes kwam.’ Dat antwoord heeft Ricardo kansen geboden om met zijn docenten en anderen over de kerk te praten.
Mauricio A. Araújo, een van de eerste voormalige zendelingen uit Brazilië die baat hadden bij het studiefonds, voegt daar aan toe: ‘Met de ontwikkeling van mijn carrière krijg ik steeds meer kansen om mensen door mijn voorbeeld te beïnvloeden. Soms zeggen mensen tegen me: ‘Zeg, jij bent anders. Je bent je vrouw trouw. Je doet wat je zegt.’ Als we gebruik maken van het permanente studiefonds en we ons deel doen, ontvangen we zelf zegeningen en zijn we bovendien anderen tot zegen.’
Mauricio, die eind twintigste eeuw werkzaam was in het zendingsgebied Rio de Janeiro, heeft al meerdere keren promotie gekregen sinds hij een door het studiefonds bekostigde opleiding klantenrelatiesmanagement gevolgd heeft — hij is begonnen als verkoper, daarna manager geworden en vervolgens mededirecteur van een internationaal bedrijf dat trainingen in tijdmanagement verzorgt.
‘Het permanente studiefonds is door God geïnspireerd’, zegt hij. ‘Het fonds bood mij wat ik nodig had om mijn opleiding af te maken en vooruitgang te maken in mijn loopbaan.’
Een goede investering
Hoewel Gabriel Salomão Neto geen heilige der laatste dagen is, voelt hij zich toch gezegend door het permanente studiefonds. ‘Het is echt geweldig wat uw kerk doet’, zegt hij namens vele werkgevers in Brazilië.
De heer Neto, manager en medeëigenaar van een groot verkoopautomatenbedrijf in São Paulo heeft reden om dankbaar te zijn. Hij was zo onder de indruk van de kwalificaties van kerklid Silvia O. H. Parra, die een diploma in bedrijfsadministratie had gehaald, dat hij haar in dienst nam als zijn directiesecretaresse.
‘We vinden het geweldig hoe ze haar werk doet. Ze werkt hard en is efficiënt. Wij geloven in haar en vertrouwen haar,’ aldus de heer Neto. ‘De investering die uw kerk in haar heeft gedaan, heeft u, haar en ons het nodige opgeleverd.’
Silvia is dankbaar voor het permanente studiefonds en haar lidmaatschap in de kerk. Ze geeft in haar wijk in São Paulo Engelse les aan leden en niet-leden. ‘Ik heb ontvangen, en wil nu geven’, zegt ze.
Uit Silvia’s succes blijkt wel dat in Brazilië niet alleen jonge mannen gebruik maken van het permanente studiefonds. Om economische redenen moeten ook veel vrouwen van de kerk in Brazilië een baan zoeken.
‘De meeste vrouwen in Brazilië werken niet omdat ze een nieuwe auto of dure kleren willen, maar omdat het noodzakelijk is’, aldus Lorival Viana de Aguirra, manager van het loopbaancentrum van de kerk in Curitiba, in het zuiden van Brazilië. ‘Ze willen dat hun gezin beter te eten krijgt en dat hun kinderen genoeg kleding en scholing krijgen.’
Een groter gevoel van geluk en een sterker getuigenis
Keite de Lima A. Ahmed en Viviana Torres Noguera hadden moeite om de touwtjes aan elkaar te knopen, ook al werkten hun echtgenoten hard voor hun gezin. Voor beiden was het permanente studiefonds een grote zegen.
Minderactieve leden uit Keite’s familie twijfelden of het een goed idee was dat ze zich opgaf voor een anderhalf jaar durende opleiding tot beveiligingstechnicus. Maar ze behaalde uitstekende resultaten bij haar studie en kreeg in 2007 een voltijdbaan aangeboden in haar vak.
‘Het fonds heeft meer gedaan dan mij alleen maar helpen met scholing en werk; het heeft me ook zelfachting gegeven en vertrouwen in mijn capaciteiten’, zegt Keite, een van de eerste vrouwen die door een bedrijf in São José dos Pinhais, in de buurt van Curitiba, in dienst is genomen om inspecties te doen, training te verzorgen en andere werkzaamheden te verrichten op het gebied van beveiliging. ‘Dit geïnspireerde programma heeft ons gezin een groter gevoel van geluk en een sterker getuigenis gegeven’, zegt ze.
Keite’s ouders, broers en zussen waren onder de indruk van haar prestaties en vastberadenheid, en met de zegeningen van het permanente studiefonds voor haar gezin, en zijn weer actief in de kerk. ‘Ze zijn er aan herinnerd dat de kerk mensen opbouwt en ze op veel manieren helpt om te groeien — niet alleen in geestelijk opzicht, maar ook in alle opzichten die belangrijk zijn voor een bevredigend leven’, zegt ze.
Viviana en haar man, Rafael, verhuisden in 2002 van Colombia naar Manaus, een belangrijke industriestad in het noorden van Brazilië, op zoek naar werk. ‘Door gebed, gezinsraden, adviezen van priesterschapsleiders en loopbaanworkshops kwamen we erachter wat onze Vader in de hemel voor ons wilde, en konden we op het juiste moment de juiste beslissingen nemen’, zegt Viviana, die de ingeving kreeg om een lening van het studiefonds te gebruiken voor een studie internationale bedrijfsvoering.
In 2007 werd Viviana toezichthouder voor de import van producten voor een supermarkt in Manaus. Haar gezin had het extra inkomen nodig, maar ze moest vanwege haar zwangerschap ontslag nemen. Enkele maanden na de geboorte van het kind — het vierde kind van het echtpaar — werd Viviana een baan aangeboden als directeur internationale zaken bij een ander bedrijf. Inmiddels had ze Portugees geleerd, en haar moedertaal Spaans maakte haar onmisbaar in het zakendoen met de Spaanstalige buurlanden van Brazilië.
‘Toen ik die baan aangeboden kreeg, zei ik: “Ik heb vier kinderen. Ik kan niet van acht tot zes werken”, zegt Viviana. ‘Mijn baas zei dat hij veel vertrouwen had in mijn capaciteiten en voegde daar aan toe: “Ik heb iemand nodig op wie ik kan vertrouwen. Werk maar thuis.” Dat verbaasde me.’
Met behulp van het internet en een computer werkt Viviana thuis terwijl haar oudere kinderen naar school gaan en haar baby ligt te slapen. Ze gaat maar af en toe naar kantoor.
Rafael schrijft de zegeningen van het gezin toe aan meer dan toeval: ‘De zegeningen die we hebben ontvangen komen door een serie beslissingen die we na gebed hebben genomen en daden die mogelijk zijn gemaakt door de hulpmiddelen die de kerk heeft verschaft.’
Het licht van hoop
Gilmar Dias da Silva, directeur van het studiefonds voor Brazilië, zegt dat sommige Braziliaanse heiligen der laatste dagen na hun opleiding moeite hebben om een baan te vinden, maar dat ‘de meeste studiefondsgebruikers goede vooruitgang maken in hun loopbaan en hun leven aan het verbeteren zijn. Het fonds is hier een succes.’
Dat succes heeft, met de woorden van president Thomas S. Monson, ‘het licht van de hoop ontstoken bij wie meenden tot middelmatigheid te zijn gedoemd, maar nu kans hebben op een betere toekomst.’2
Foto’s Michael R. Morris
Studiefondslogo Beth M. Whittaker
Met hulp van het permanent studiefonds koos Dilson Maciel de Castro jr. na een geestelijke ingeving een nieuw beroep en werd verpleger in Recife (Brazilië). Onder: Uitzicht op Recife vanuit de koloniale stad Olinda.
Van boven naar beneden: Winkelpuien in Largo da Ordem, het historische centrum van Curitiba. Het permanent studiefonds gaf de aanzet tot de opleiding en loopbaanontwikkeling van Ricardo Aurélio da Silva Fiusa; Mauricio A. Araújo leidt een zakelijke vergadering met medekerkleden Renato A. Romero (links) en João B. Moreira (midden); en Silvia O. H. Parra, hier met Adan Tallmann, gebiedssecretaris seminarie en instituut.
Boven: Keite de Lima A. Ahmed bespreekt beveiligingskwesties met Lorival Viana de Aguirra, manager van het carrièrecentrum van de kerk in Curitiba. Onder: Viviana Torres Noguera werkt thuis in Manaus. Inzet: Viviana met haar man, Rafael, en hun kinderen.