De extra mijl gaan
Soms levert een beetje extra moeite grote resultaten op
Toen Stein Arthur Andersen ongeveer vijftien jaar was, was hij niet actief in de kerk. En zijn familie ook niet. Ze waren enkele malen verhuisd binnen Noorwegen. En nu woonden ze in Stavanger. Dat is de op-drie-na-grootste stad in het land, gelegen aan de zuidwestkust. Stein was een paar keer in Stavanger naar de kerk geweest en had kennis gemaakt met enkele plaatselijke jongeren van de kerk. Eén jongeman maakte vooral grote indruk op Stein — Tor Lasse Bjerga.
Bij een van die onregelmatige bezoeken aan de kerk maakte Stein kennis met Tor Lasse. ‘Hij was enkele jaren ouder dan ik en hij maakte grote indruk op me’, aldus Stein. ‘Ik voelde een fijne geest als ik in zijn buurt was, en ik vond hem best cool.’ Als Stein niet zo onder de indruk van Tor Lasse was geweest, was hij misschien niet zo bereid geweest om naar hem te luisteren toen hij Stein thuis bezocht met een bijzondere uitnodiging.
Die uitnodiging kwam halverwege de jaren zeventig, toen het seminarieprogramma werd geïntroduceerd in Noorwegen. Tor Lasse was namelijk de eerste seminarieleerkracht die daar werd geroepen. Daar hij toen nog maar achttien jaar was, was Tor Lasse wel wat zenuwachtig toen hij deze grote verantwoordelijkheid op zich nam. ‘Ik bad nogal veel’, herinnert hij zich. Maar wat hij zeker wist, was dat hij de minderactieve jongeren in de omgeving wilde bereiken. Tor Lasse zegt: ‘Ik had meteen het gevoel dat ik eens bij Stein Arthur langs moest gaan.’
‘Ik was waarschijnlijk een van de namen op een lijst’, zegt Stein. Maar voor Tor Lasse was Stein veel meer dan alleen een naam op een lijst. Tor Lasse herinnert zich dat hij onder de indruk was van Steins intelligentie en zijn rustige, vastbesloten karakter. Dus besloot Tor Lasse om Stein persoonlijk te bezoeken en hem te vragen deel te nemen aan het nieuwe seminarieprogramma.
Tor Lasse belde op en vroeg aan Steins ouders of hij thuis zou zijn voor het bezoek. Om Stein thuis te bezoeken moest Tor Lasse 35 minuten met de bus reizen om bij een veerboot te komen. Vervolgens reisde hij 45 minuten met de veerboot. En daarna moest hij nog een half uur lopen. ‘Ik denk daar telkens weer aan’, zegt Stein. ‘Tor Lasse ging echt de extra mijl.’
Beide mannen herinneren zich nog goed de geest die zij voelden tijdens dat bezoek, nu bijna 35 jaar geleden. Terwijl ze samen in de eetkamer zaten te praten, moest Stein denken aan al zijn bezigheden. ‘Ik was erg druk met voetbal, scouting en trompet spelen, en ik deed nog allerlei andere dingen. Ik had het erg druk.’
‘Tor Lasse zat te praten over het seminarieprogramma, wendde zich tot mij en zei: “Stein Arthur, schrijf jij je in voor het seminarieprogramma en kom je samen met ons de Schriften bestuderen?” Ik zat bij de schoorsteenmantel en zei ja. Als ik logisch had nagedacht, had ik nee moeten zeggen omdat ik er geen tijd voor had. Maar ik zei ja. En daarmee is het allemaal begonnen.’
Dat ‘allemaal’ omvatte elke ochtend vroeg opstaan om de Schriften te bestuderen en in zijn eentje de seminarielessen thuis doornemen. En het groepje van vier of vijf leerlingen kwam wekelijks bij elkaar. ‘Geleidelijk aan begon ik op die vroege ochtenden dat ik opstond om te lezen de Geest te voelen’, zegt Stein. ‘Na een tijdje had ik het gevoel dat de dag niet hetzelfde zou zijn als ik ’s ochtends niet studeerde. En zonder het te weten, begon ik een getuigenis te krijgen.’
Stein legt uit dat hij ‘na een tijdje begreep wat die gevoelens eigenlijk waren. Ik voelde me goed als ik aan het leren was, en ik voelde de Geest. Ik voelde dat het juist was. En ik wist dat het iets was waarop ik mijn leven wilde baseren.’
Maar waarom zei Stein ja terwijl hij vond dat hij het zo druk had? ‘Ik denk dat de Heilige Geest invloed op me had’, zegt hij. ‘Ik moet er op de een of andere manier op voorbereid zijn. Dus toen Tor Lasse vol geloof langskwam, ging hij de extra mijl, en was ik bereid om zijn uitnodiging aan te nemen. Zo gaat de Heer te werk.’
Ongeveer een jaar later besloot Tor Lasse op zending te gaan. Hij werd geroepen om in Noorwegen werkzaam te zijn. Tijdens Tors zending bleef Stein zijn getuigenis van het evangelie uitbreiden. ‘Toen Tor terugkwam van zijn zending, begon ik zelf ook aan een zending te denken’, zegt Stein. ‘Ik kwam tot de conclusie dat ik op zending moest omdat ik de Heer wilde dienen. En ik dacht dat ik het de rest van mijn leven zou betreuren als ik niet ging.’
Stein herinnert zich dat hij na een gesprek met zijn priesterschapsleiders over een zending het gevoel had dat zijn voeten nauwelijks de grond raakten toen hij naar huis liep. Voordat hij op zending ging (die hij ook in Noorwegen vervulde), ontmoette Stein zijn toekomstige vrouw, Hilde, op een jeugdconferentie in Oslo. Ze correspondeerden tijdens zijn zending en toen hij terugkwam, traden ze in het huwelijk. Ze hebben nu vier kinderen: twee zoons, die allebei in de tempel getrouwd zijn, en twee jongere dochters, die nog thuis wonen en naar het seminarie gaan.
‘Die avond dat Tor Lasse bij mij thuis kwam, heeft in feite mijn hele leven veranderd’, zegt Stein. Door dat bezoek sloeg hij het pad in waarop hij kennismaakte met degene die later zijn vrouw werd, op zending ging en een gezin stichtte, en dat allemaal met beide voeten stevig op evangeliegrond. ‘Ik ben gemeentepresident, districtspresident en bisschop geweest — en allemaal omdat Tor Lasse bij mij thuis kwam en ik aan het seminarie begon.’ Dat alles omdat Tor Lasse bereid was de extra mijl te gaan.
Illustraties Gregg Thorkelson
Foto Paul VanDenBerghe
Ida Andersen (rechts) met haar zus, Ane, en haar ouders, Hilde en Stein.