Red mijn vader alstublieft
Het was mijn vader die naar de waarheid zocht en de zendelingen vond. Zij leerden ons het evangelie en niet lang daarna lieten wij — mijn ouders en vijf kinderen — ons dopen. Ons getuigenis groeide. We leerden zo veel, vooral over de Heiland en over het gezin.
In 1992 kreeg mijn vader, die toen bisschop van onze wijk in de Filipijnen was, een hartaanval. Hij werd van kantoor naar het ziekenhuis gebracht. Toen we het nieuws hoorden dat hij op de intensive care lag, was mijn familie geschokt. De angst sloeg ons om het hart. Mijn vader had maar weinig kans om het te overleven. Mijn moeder huilde en vroeg of we allemaal wilden bidden.
Ik raakte alle gevoel voor tijd kwijt, zoveel herinneringen kwamen er bij me op. Met de tranen op mijn wangen knielde ik in gebed. Mijn hart was zo bezwaard dat mijn borstkas op springen leek te staan. Ik wilde het uitroepen om de pijn te verlichten en de angst van me af te zetten die me in zijn greep hield. In plaats daarvan bad ik eenvoudigweg: ‘Red mijn vader alstublieft.’ Het was een oprecht gebed, en het was mijn bedoeling dat het gehoord werd.
Die avond mocht ik naar binnen op de intensive care. Mijn vader was in coma geraakt en mijn moeder, mijn broers en zussen en ik moesten ons voorbereiden op het ergste. Het was een pijnlijke ervaring voor ons gezin. De toekomst leek somber en onzeker. Terwijl ik stilzwijgend afscheid van hem nam, dacht ik aan onze eerste gezinsavond. We hadden naar een film van de kerk gekeken, Het eeuwige gezin.
Voordat ik die avond naar bed ging, keerde mijn aardse vader stilletjes terug naar zijn hemelse Vader.
De dood van mijn vader, toen ik 22 was, was het begin van honderden veranderingen in mijn leven. In zijn afwezigheid kwam ik erachter dat ik onvermoede sterke punten had. Ik heb meer met mijn leven gedaan dan ik anders misschien zou hebben gedaan, omdat mij verandering en groei werden opgedrongen.
Toen mijn hemelse Vader mijn gebed niet verhoorde, kwam het niet bij me op dat Hij me niet had gehoord. Ik weet dat Hij wel luisterde. Hij wist precies wat ik doormaakte. Hij wist precies wat ons gezin toen nodig had. En dat was wat Hij ons gaf — de kracht om de beproevingen van het leven te overwinnen en de realiteit onder ogen te zien. Hij leerde ons hoe we onze beproevingen met geloof moesten overwinnen.
Er zijn sinds die verdrietige dag meer dan vijftien jaar voorbijgegaan. Ik leer nog steeds, en ik groei nog steeds in het evangelie. Ik heb nu mijn eigen gezin en ik ben zo blij dat we in de tempel zijn verzegeld. Ik verlies de weg die mijn vader ons heeft gewezen nooit uit het oog.
Door de verzoening en opstanding van Jezus Christus weet ik dat onze familie ooit weer bijeen zal zijn. Ik heb nog een lange weg af te leggen, maar ik ben blij als ik eraan denk dat ik aan het eind van die weg mijn vader zal zien.