De kerk of mijn vriendin?

Diego Ortiz Segura (Costa Rica)

Mijn oma van moederskant is in 1962 lid van de kerk geworden. Haar kinderen lieten zich ook dopen, maar werden na verloop van tijd allemaal minderactief. Jaren later verhuisde een van hen, mijn tante, van Costa Rica naar de Verenigde Staten en werd daar weer actief in de kerk.

Als tiener ging ik in 1991 bij mijn tante op bezoek. Tijdens mijn bezoek liet ze me kennismaken met de voltijdzendelingen en heb ik ze een paar keer bij mijn tante thuis ontmoet. Ze vroegen mij of ik meer wilde weten over het evangelie, maar ik zei dat ik geen belangstelling had.

Ik ging terug naar Costa Rica, waar ik opnieuw bezoek kreeg van de zendelingen. (Mijn tante had ze mijn adres gegeven.) Ik had nog steeds geen belangstelling voor hun boodschap, dus vroeg ik ze weg te gaan.

Er gingen vier jaar voorbij. Ik had verkering met een vrouw met wie ik al jaren bevriend was. We besloten ons te verloven. Toen ik aan onze toekomst samen dacht, keerde mijn hart zich tot geestelijke zaken. Ik vertelde mijn verloofde dat ik God wilde leren kennen. We besloten dat ik met haar naar de kerk zou gaan om over Hem te leren. Intussen bad ik zelf tot God dat ik de gelegenheid zou krijgen om Hem te leren kennen.

In deze periode van zoeken kwamen weer twee zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen bij mij aan de deur. Ik was gefrustreerd dat ze weer terug waren gekomen, zei dat ze weg moesten gaan en deed de deur dicht. Maar op datzelfde moment kwam er een gedachte bij me op: ‘Je hebt gebeden om God te leren kennen. Als deze mannen je nou eens antwoorden kunnen geven?’

Ik deed de deur weer open en riep de zendelingen terug. Ik vroeg ze binnen te komen en me te onderrichten.

Ik ontdekte al snel de kracht van de waarheden die ze leerden en omarmde het herstelde evangelie. Drie weken later, op 12 maart 1995, werd ik gedoopt als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.

Mijn vriendin was niet zo blij met mijn beslissing. Ongeveer drie maanden later zei ze op een avond dat ik moest kiezen tussen haar en de kerk. Wat een pijnlijke keuze! Na veel wikken en wegen koos ik voor de kerk.

Ik voelde dat ik de juiste keuze had gemaakt, maar de maanden na het verbreken van onze relatie waren niet bepaald gemakkelijk. Toch vond ik hoop in mijn nieuwe geloof, vooral omdat ik in antwoord op mijn gebeden mijn hemelse Vader had leren kennen.

Een jaar na mijn doop ging ik op zending naar Nicaragua. Ik schepte veel vreugde in het zendingswerk daar, en ik leerde mijn hemelse Vader steeds meer kennen en liefhebben. Enkele maanden nadat ik uit Nicaragua was teruggekeerd, ontmoette ik Lili, de vrouw met wie ik later ben getrouwd.

Het is niet altijd gemakkelijk om het evangelie voorrang te geven. Ik heb moeilijke beslissingen moeten nemen. Maar ik heb toen geleerd — en leer dat nog steeds — dat als we ons offers getroosten om onze hemelse Vader te leren kennen, Hij altijd zijn wil voor ons en ons leven zal openbaren. De vreugde die we ervaren door zijn plan en zijn geboden te volgen, is altijd de moeite waard.

Mijn verloofde was niet blij met mijn beslissing om me te laten dopen. Ze zei dat ik moest kiezen tussen haar en de kerk.