Ik besloot te luisteren

Nancy Williamson Gibbs, Colorado (VS)

Jaren geleden had ik voortdurend het knagende gevoel dat ik een familiekookboek met recepten van mijn eigen familie moest samenstellen. Ik zette het idee van me af. Ik dacht vaak: ‘Ik heb geen tijd om een dom kookboek te maken! Ik heb het al zo druk met zes kinderen! Moeders die zelf brood en koekjes bakken kunnen kookboeken maken. Ik heb daar geen tijd voor!’

Ik voelde me jarenlang onder druk staan tot ik op een dag besloot om het serieus in overweging te nemen. Maar ik vroeg mij af of mijn familieleden eigenlijk wel mee zouden willen werken. Ik was het enige lid van de kerk in de familie, mijn ouders waren overleden, ik had geen broers of zussen en veel familieleden woonden een eind uit de buurt. Ik besliste om echter toch maar aan de ingeving toe te geven.

Ik nam contact op met mijn familieleden, en legde hen uit dat ik een kookboek wilde samenstellen en dat ze recepten mochten sturen. Het daaropvolgende jaar ontving ik allerlei recepten. Sommige familieleden stuurden zelfs familiefoto’s en — verhalen. Hierdoor voelde ik me geïnspireerd om de oudste familieleden die nog in leven waren te ondervragen en zo informatie over onze familiegeschiedenis te verzamelen. Die voegde ik bij de inhoud van het boek.

Toen ik het boek samenstelde, besefte ik dat ik veel van de familieleden die de recepten hadden opgestuurd niet eens goed kende. Om die reden besloot ik er ook een stamboom bij te voegen. Ik vroeg iedereen om informatie, tekende de stamboom uit en voegde die bij het manuscript.

Toen ik nog één keertje door het boek heen bladerde, kwam ik op de pagina met de stamboom terecht en voelde mij overweldigd door de Geest. De tranen stroomden over mijn wangen toen ik mij er sterk bewust van werd waarom ik dit ‘domme’ kookboek moest samenstellen. Het had weinig met recepten te maken. Ik had namen en datums van mijn voorouders verzameld. Voor al die mensen kon nu tempelwerk gedaan worden. Daarnaast had ik geweldige verhalen opgetekend voor toekomende generaties.

Tegenwoordig heb ik regelmatig contact met verschillende neven en nichten en heb een goede relatie met andere familieleden. Als ik naar mijn kookboek kijk, denk ik vaak aan de schrifttekst: ‘Welnu, wordt niet moede goed te doen, want gij legt het fundament van een groot werk. En uit het kleine komt het grote voort’ (LV 64:33). Ik verbaas mij er nog steeds over wanneer ik erbij stilsta en denk aan alle vreugdevolle en geweldige gevolgen van gehoor geven aan de ingeving die ik had om een eenvoudig kookboek samen te stellen.