Tijd om op zending te gaan

Elyse Alexandria Holmes

Zou je je mooiste droom opgeven om op zending te kunnen gaan?

Het zweet druipt van het gezicht van de Australische rugbyheld William Hopoate, maar hij haalt zijn ogen niet van de bal af. Zijn team, de Blues uit New South Wales, speelt tegen hun rivaal, de Maroons uit Queensland. Het is de wedstrijd van het jaar. Na de eerste twintig minuten staat Wills team achter. Ze moeten hun tegenstander inhalen. Will wil zichzelf graag bewijzen, aangezien hij voor het eerst meespeelt. Hij is daarnaast nog de jongste teamspeler en de op-één-na-jongste speler die ooit aan de State of Origin-competitie heeft meegedaan.

Will kijkt hoe de bal naar zijn teamgenoot wordt gegooid. Dan krijgt hij hem. Hij springt en vangt hem! Met de bal sprint Will naar de achterlijn van de tegenstander. Hij dendert over het veld met de verdediging aan zijn zijde. Nog maar een paar meter. Hij rent helemaal in de hoek van het veld, tussen de zijlijnen en de achterlijn. De tijd is bijna om. Hij geeft alles wat hij heeft en springt naar de achterlijn, waar hij de bal op de grond slaat. Iedereen houdt zijn adem in. Heeft hij het gehaald? Dan hoort hij het publiek opeens luidkeels juichen!

Met rugby opgroeien

Toen Will vier jaar was, schreven zijn ouders hem in bij de rugbyclub. Dat klinkt misschien jong, maar toen al hield Will van ‘footy’ (omgangstaal voor ‘rugby’). Toen Will twaalf was, was rugby niet meer zomaar een spelletje voor hem. Hij werd gekozen om in het stadsteam voor junioren te spelen. Toen hij zestien was, speelde hij voor een professioneel juniorenteam.

In Australië mag je als speler meedoen aan een professioneel team voor volwassenen als je twintig wordt. Toen Will nog achttien was, vlogen de aanbiedingen hem al om de oren. Hij was een eersteklas aanwinst. Er was een team waar hij een contract aangeboden kreeg van 1,5 miljoen dollar (ongeveer 1,2 miljoen euro) — een aanbod dat maar weinig spelers van zijn leeftijd krijgen. Maar dat was niet wat Will in de nabije toekomst wilde doen. Hij had besloten om op zending te gaan.

Besluiten om op zending te gaan

Toen Will iedereen moest vertellen of hij op zending ging of een seizoenscontract voor rugby zou aanvaarden, vond hij het niet moeilijk om te kiezen. Hij zei: ‘Toen ik nog jong was, had ik al besloten dat ik op zending zou gaan. Ik had mezelf beloofd dat ik niet zou zwichten voor wereldse verleidingen.’

Anderen zeggen misschien: Maar hoe zit het dan met het geld? Of het contract? Of professioneel rugby kunnen spelen — een droom die werkelijkheid wordt? Hoe zou het zijn leven veranderd hebben als hij het contract had aangenomen? Hij gaf toe: ‘Dan had ik mijn familie financieel kunnen helpen. En het zou mijn toekomst voor de komende jaren zeker hebben gesteld.’

Dus waarom ging hij niet op het aanbod in? Hij zegt: ‘De Heer verwacht van mij en andere jongemannen in de kerk dat we op zending gaan. Op die manier bedank ik de Heer voor alles wat Hij de afgelopen negentien jaar voor mij heeft gedaan. En ik denk dat ik, als ik achteraf terug zou kijken, niet zo gelukkig geweest zou zijn als ik thuis gebleven was. “Footy” is er altijd nog, dus koos ik om op zending te gaan.’

Toen Will aankondigde wat hij ging doen, waren veel mensen ontsteld. Over zijn vrienden die geen lid van de kerk waren, zei hij: ‘Ze snappen de echte reden van mijn vertrek niet; ze denken dat ik gewoon een pauze van twee jaar neem.’ Will zei tegen hen: ‘Ik ga mensen leren over Jezus Christus, en anderen dienen. Ik wil het gewoon.’ Toen ze dat hoorden, steunden ze hem in zijn beslissing.

Voorbereiding

Will begreep wel dat het verlangen om te gaan niet genoeg was, maar dat hij zich moest voorbereiden. Een van de dingen die hij daarvoor deed, was met de voltijdzendelingen naar afspraken gaan. Hij zegt: ‘Toen de zendelingen mij enkele vragen lieten beantwoorden die de onderzoeker stelde, kwamen er woorden uit mijn mond die er kennelijk voor zorgden dat hij de leer beter snapte. En een paar onderzoekers die ze lesgaven — waar ik bij heb gezeten — zijn pas gedoopt. Ik was heel blij om dat te zien.’

Will dient nu in het zendingsgebied Brisbane (Australië), maar hij heeft rugby niet helemaal achter zich gelaten. Hij kan misschien niet meespelen, maar werkt op zending met dezelfde pit. Vóór zijn zending zei hij nog: ‘Ik heb dezelfde passie voor het zendingswerk van de Heer als voor rugby. Met sporten moet je hard werken om succes te bereiken. Je kunt dat met zendingswerk vergelijken, aangezien ik hard werk om mensen te vinden die het evangelie willen horen.’

Eervol naar huis

Als een sportheld een tijdje weggaat, zeker twee jaar lang, vraagt iedereen zich af wat er gaat gebeuren als hij terugkomt. Will weet dat hij misschien een mooie kans misloopt als hij op zending gaat, maar hij weet ook dat de mogelijkheid om op zending te gaan een grote eer is. Hij zegt: ‘Ik vind het een grote opoffering, maar ik doe het graag. Twee jaar geen sport is een lange pauze. Er kan van alles gebeuren, maar ik zou graag terugkomen en weer “footy” spelen.’

Ook al was het zijn levenslange droom om professioneel rugby te spelen, toch erkent Will de eeuwige zegeningen die hij ontvangt als hij op zending gaat. Hij legt uit: ‘Als je rugby speelt, ben je altijd blij als je wint of scoort, maar die blijdschap duurt maar een paar dagen of weken. Het gaat na een tijdje weer over. Maar als je ziet dat een vriend of onderzoeker bij de kerk komt en dat hij eeuwige zegeningen ontvangt, blijf je altijd lachen.’

Foto Bryan Rowland