Hoe wist je dat je moest komen?
Sherrie H. Gillett, Utah (VS)
Toen ik 33 jaar was, overleed mijn man aan hersenkanker. Opeens was ik een alleenstaande moeder van drie. Het was een moeilijke periode, maar door de raad van de Heer dat ‘al deze dingen u ondervinding zullen geven en voor uw eigen bestwil zullen zijn’ (LV 122:7) had ik de moed om door te gaan.
Later hertrouwde ik en verhuisde ik naar een nieuwe wijk, waar ik geroepen werd als ZHV-presidente. Op een dag was ik het huis aan het schoonmaken en kreeg ik de ingeving om een minderactieve zuster te bezoeken die onlangs haar echtgenoot had verloren. Ik schoof de gedachte opzij omdat ik die dag meer te doen had. Ik schaam mij het te zeggen, maar ik handelde er pas naar na de derde keer dat ik die ingeving kreeg.
Toen ik die avond bij die zuster aankwam, was het buiten donker. Ik belde aan, wachtte, klopte op de deur en wachtte opnieuw.
Toen ik net weg wilde lopen, ging het licht op de veranda aan en ging de deur langzaam open. Aarzelend stak de zuster haar hoofd door de deuropening. Ik zal nooit vergeten wat ze vroeg: ‘Hoe wist je dat je moest komen?’ Ze vertelde me dat ze de hele dag had gehuild en dat ze dacht dat ze zonder haar man niet door kon gaan.
We praatten die avond een paar uur met elkaar. Ik kan me niet meer alles herinneren wat er gezegd werd, maar ik weet nog dat ik tegen haar zei: ‘Ik weet precies wat je meemaakt.’ Ik verzekerde haar dat alles met de tijd beter zou worden en dat de Heer over haar zou waken. In de loop van het gesprek merkte ik dat ze er rustiger en minder bedroefd uitzag.
Na ons gesprek gaf ik haar een dikke knuffel. Ik was dankbaar dat ik de ingeving had gekregen om bij haar op bezoek te gaan. Ik wist dat onze liefdevolle hemelse Vader ervoor zorgde dat ik Hem van dienst kon zijn door die zuster te hulp te komen toen ze daar behoefte aan had.