De vreugde van sabbatheiliging
Ik getuig dat God aanbidden op de sabbatdag vreugde en zegeningen met zich meebrengt, met inbegrip van zegeningen die we nu niet kunnen zien.
Hoewel ik ben opgegroeid in een stad met weinig heiligen der laatste dagen kende ik hele plezierige kinderjaren. Wat ik mij vooral herinner, is dat we met familie en vrienden bijeenkwamen voor verjaardagen, feestdagen, partijtjes voetbal en zo nu en dan een churrasco (barbecue). Een andere fijne herinnering is dat ons gezin op zondag naar de kerk ging.
Het was bij ons thuis heel gewoon dat we de sabbat heiligden en onze hemelse Vader en zijn Zoon, Jezus Christus, aanbaden. Ik keek altijd uit naar het voetbal op dinsdagavond, maar evenzeer naar de avondmaalsdienst, zondagsschool en priesterschapsvergadering op zondag. We waren zo graag in het gezelschap van onze broeders en zusters in het evangelie dat we na de bijeenkomsten niet meteen terug naar huis gingen.
Pas toen ik zelf een gezin had, begon ik het goede voorbeeld dat mijn ouders mij in mijn kinderjaren hadden gegeven naar waarde te schatten. Als vader van een gezin begon ik in te zien hoe belangrijk het is om ‘naar het huis des gebeds gaan en [onze] offeranden [te] offeren op [Gods] heilige dag’ (LV 59:9). De zegeningen die Hij belooft aan wie dit gebod onderhouden, stonden mij steeds duidelijker voor ogen.
Ik weet nog goed hoe opgetogen mijn vrienden en ik waren als bleek dat we het hele jaar geen enkele kerkbijeenkomst hadden gemist. We zullen ons er niet geheel van bewust zijn geweest, maar het resultaat van onze stipte kerkgang was wel dat we ons onbesmet van de wereld bewaarden. Bovendien was er blijdschap in ons hart, was ons gelaat opgewekt en onze vreugde waarlijk overvloedig (zie LV 59:9, 13–15).
Sabbattraditie
Lange tijd hadden we in ons gezin de traditie om de zomer door te brengen aan een strand in de buurt van ons huis in het zuiden van Brazilië. Soms verhuisden we voor mijn werk, maar hoe ver we ook bij dat strand vandaan woonden, we gingen er altijd één keer per jaar vol verwachting en enthousiasme naartoe. En ook familieleden en vrienden kwamen van ver om één keer per jaar allemaal gezellig bij elkaar te zijn. Iedereen kwam zodra ze konden en ze bleven zo lang mogelijk.
Op dat kleine strandje waren er gelegenheden te over voor geestelijke groei en evangelieonderricht. De meesten in de familie waren geen lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en deelden onze godsdienstige opvattingen niet. Voor hen was de dag des Heren slechts een dag om zich te vermaken en plezier te hebben. En daar er in het weekend meer familie bijeen was dan doordeweeks werd er van ons verwacht, en eigenlijk ook expliciet verzocht, dat we er, met inbegrip van onze kinderen, waren en dat we deelnamen aan de zondagse activiteiten op het strand.
Onze kinderen waren nog klein en begonnen net te leren hoe ze de waarheden van het evangelie konden toepassen. Voor hen was de verleiding om op zondag met hun neven en nichten aan de activiteiten mee te doen heel groot. Tijd doorbrengen met de familie is een belangrijk aspect van het evangelie, en de sabbat ontheiligen had makkelijk kunnen worden goedgepraat. Per slot van rekening lag de dichtstbijzijnde gemeente in die tijd bijna honderd kilometer verderop. Onze vrienden en kennissen in onze thuiswijk waren ver weg. Geen van hen zou het ooit te weten komen als we naar het strand gingen in plaats van naar de kerk te rijden en onze zondagse bijeenkomsten bij te wonen. Wij gingen het hele jaar door naar de kerk, en onze familie kwam slechts een paar weken per jaar bij elkaar.
Niettemin hadden we nog nooit een zondagse bijeenkomst overgeslagen — zelfs niet één keer! Wij kenden de leringen van de Heer:
‘En opdat gij uzelf beter onbesmet van de wereld zult kunnen bewaren, zult gij naar het huis des gebeds gaan en uw offeranden offeren op mijn heilige dag;
‘want voorwaar, dat is de dag die voor u is ingesteld om van uw arbeid uit te rusten en om de Allerhoogste uw toewijding te betonen; (…)
‘maar bedenkt dat gij op die dag, de dag des Heren, uw gaven en uw offeranden aan de Allerhoogste zult offeren (…)
‘En gij zult op die dag niets anders doen, behalve dat uw voedsel met eenvoud des harten bereid wordt, opdat uw vasten volmaakt zal zijn, of met andere woorden, opdat uw vreugde overvloedig zal zijn’ (LV 59:9–13).
We kozen ervoor om ons aan dit gebod te houden en we leerden onze kinderen hetzelfde te doen. Al snel begrepen zij dat het belangrijker was om God op deze heilige dag te aanbidden dan familie en vrienden te behagen of onze eigen verlangens te bevredigen.
Gezegend door gehoorzaamheid
Op vakantie stonden we op zondag vroeg op, trokken onze zondagse kleding aan en reden naar de dichtstbijzijnde kerk. Tijdens onze autorit en de verdere dag genoten wij van de vrede en vreugde die de Heer belooft aan wie zijn geboden onderhouden. Wij kwamen erachter dat deze gevoelens van vrede en vreugde niet van de wereld komen.
Na jaren op zondag naar de kerk te zijn gegaan, gebeurde er iets moois. Onze kinderen trokken het belang van sabbatheiliging niet meer in twijfel, en verschillende neven en nichten begonnen te vragen of ze met ons meer naar de kerk mochten! We hadden er geen idee van dat de gevoelens van vrede en vreugde die wij op de terugreis voelden ook door onze neven en nichten werden gevoeld. Uiteindelijk vloeide er een grote zegen uit voort. Toen sommigen van die kinderen de tienerleeftijd bereikten, lieten twee van hen uit hetzelfde gezin hun ouders weten dat ze heilige der laatste dagen wilden worden. Al gauw liet het hele gezin zich dopen. Onlangs is een van de kinderen, na een zending te hebben vervuld, in de tempel getrouwd.
We brengen onze vakantie nog steeds elk jaar aan zee door, maar iedereen weet dat ons gezin op zondag niet op het strand te vinden is. In plaats daarvan gaan we naar de kerk en aanbidden we God met de familieden die zich bij ons voegen — een groep die elk jaar groter en groter wordt!
Als we terugkijken op die jaren en denken aan de keuze we toen maakten, danken we God dat Hij ons de moed gaf om het goede te doen en onze kinderen te leren hetzelfde te doen. We twijfelen er geen moment aan dat onze kinderen door die beslissing zijn gesterkt, en daarbij ook nog eens onze verdere familie. Daardoor ervoeren wij de vrede die de Heer belooft, speelden een belangrijke rol in de bekering van familieleden, en werden gezegend met een voldoening die andere zondagse activiteiten ons niet kunnen geven.
Ik getuig dat God aanbidden op zijn heilige dag vreugde en zegeningen met zich meebrengt, met inbegrip van zegeningen die we nu niet kunnen zien. En ik getuig: ‘Welzalig het volk, welks God de Here is’ (Psalmen 144:15).
Het laatste avondmaal, Simon Dewey; achtergrond © Getty Images; alle andere foto’s door de familie Aidukaitis ter beschikking gesteld