Een beter voorbeeld
Ik had gewild dat we naar het advies van onze leiders hadden geluisterd, maar we dachten niet dat het op ons van toepassing was.
Onze jongevrouwenleidsters besloten dat het leuk was om ’s nachts even op reis te gaan om ons op het kamp voor te bereiden. Ze sloegen het trainingskamp op aan de oever van de San Pedro River in het zuiden van Arizona (VS).
Nadat we de slaapzakken uitgerold hadden, wilden de andere meisjes en ik even verkennen en pootje baden. De leidsters vonden echter dat we eerst wat informatie over veiligheid en eerste hulp moesten aanhoren. Dus gingen we allemaal in de schaduw vlakbij de rivier zitten om naar de les te luisteren.
Het was niet zo makkelijk om op te letten toen we de weerkaatsing van het zonlicht op het water zagen. Zuster Brown (de namen zijn veranderd) praatte terwijl er een briesje door de populieren waaide. We hadden het allemaal al eerder gehoord, en ik snapte maar niet waarom we het nu nodig hadden. We wisten al hoe we druk op een wond moesten uitoefenen om het bloeden tegen te houden, maar toch kregen we het weer te horen.
Voordat ze ons lieten gaan, bleven ze maar herhalen dat we niet zonder schoenen de rivier in moesten gaan. ‘Je weet maar nooit wat je daar tegen kunt komen. Jullie moeten je voeten beschermen.’
Toen ik bij de oever van de rivier kwam, waren sommige meisjes al in het water aan het spetteren. Het water was bruin van de modder en was maar zo’n 30 cm diep. Ik kon eigenlijk niet geloven dat er gevaar was.
Ik besloot mijn schoenen uit te doen. Ik had maar één paar meegenomen en ik zag het nut er niet van in om ze nat te laten worden. Mijn twee beste vriendinnen, Martha en Elizabeth, herinnerden mij allebei aan wat de leidsters hadden gezegd. Ik legde uit waarom ik mijn schoenen uit wilde doen en deed het toch. Martha deed ze ook uit, maar Elizabeth twijfelde nog. Ik liep het water in en zei cynisch: ‘Hou ze dan maar aan als je dat zo graag wilt.’
Ze ging zitten, deed haar schoenen uit en rende het water in. Ongeveer vijf stappen later stopte ze, werd bleek en zei rustig: ‘O nee.’ Toen ze haar voet uit het water trok, zagen we bloed uit een wond stromen. Ze was op een gebroken fles gaan staan.
Ik kon niet goed meer nadenken toen ik bloed zag. Hoewel ik net naar een les over eerste hulp had geluisterd, had ik geen idee wat ik moest doen. Ik rende weg om hulp te zoeken. Twee anderen trokken haar het water uit.
Toen ik bij zuster Brown aankwam en vertelde wat er gebeurd was, dacht ze dat ik een grapje maakte. Maar toen ze Elizabeth zag en het spoor van bloed dat uit haar voet stroomde, rende ze naar haar toe en riep: ‘Oefen druk op de wond uit!’
De les die we tien minuten eerder hadden gekregen, drong tot mij door. De meisjes die eerst om Elizabeth heen stonden en toekeken, tilden haar voet op en oefenden druk op de wond uit.
Elizabeth moest naar het ziekenhuis, waar ze haar vertelden dat haar voet bijna in tweeën was gesneden. Hij moest op veel plaatsen gehecht worden en het duurde lang voordat ze hersteld was. Toen ik haar later zag, liep ze op krukken.
Ik had nooit gedacht dat ik mijn beste vriendin over zou halen om iets te doen wat haar zou schaden. Ik had mezelf nooit beschouwd als iemand die een slechte invloed op anderen had.
Ik probeer nu een beter voorbeeld voor mijn vriendinnen te zijn en luister beter naar mijn leidsters. Ze weten waar ze over praten.
Illustratie Dilleen Marsh