Mijn kostbaarste bezit
De auteur woont in Brazilië.
Op onze jeugdconferentie voor meerdere ringen kregen we allemaal een exemplaar van het Boek van Mormon en werden we gevraagd het aan iemand te geven. Ik wilde mijn exemplaar aan mijn favoriete popzanger geven.
Toen ik hoorde dat hij in mijn stad een concert gaf, dacht ik dat dit mijn kans was. Bij elk van zijn concerten worden er vijftien fans uitgeloot die hem backstage mogen ontmoeten. Het is haast onmogelijk om te winnen, maar ik schreef me toch in.
Enkele weken vóór het concert schreef ik mijn getuigenis in een boek-van-mormon en bad ik. Ik legde mijn hemelse Vader uit dat ik maar weinig kans maakte en zijn hulp nodig had.
Vlak nadat ik ‘amen’ gezegd had, ging mijn telefoon. Het was iemand van het kantoor van de zanger. Ik was een van de winnaars!
Op de dag van het concert gaf ik de zanger backstage het boek. Hij sloeg het open en las mijn getuigenis: ‘Ik heb lang zitten denken welk waardevol en nuttig geschenk ik je zou kunnen geven. Ik besefte dat ik je iets moest geven dat vanwege de inhoud en niet de prijs waardevol was. Dit is het Boek van Mormon; het is mijn kostbaarste bezit. En dat zal het ook voor jou zijn als je het leest.’
Hij gaf me een knuffel en zei dat hij het zou lezen. Ik kon mijn tranen niet bedwingen!
Je krijgt zelden de kans om een beroemdheid het Boek van Mormon te geven. Maar we zouden het boek regelmatig aan iemand moeten schenken. Ik had het aan een klasgenootje, een buur of iemand anders kunnen geven.
Het Boek van Mormon aan iemand schenken, ons getuigenis geven, over de kerk vertellen en een voorbeeld zijn, maken deel uit van onze plichten. We mogen ons niet schamen om anderen over het evangelie van Jezus Christus te vertellen.