Ik heb de kracht van de verzoening van Jezus Christus gevoeld toen…
Jongvolwassenen vertellen over hun ervaringen met het toepassen van de verzoening van de Heiland.
Boven: foto-illustratie Janae Bingham; rechtsonder: foto-illustratie Alexandre Borges
…De Heiland me in goede en slechte tijden hielp
De dag van mijn doop was als een droom — ik was zó gelukkig en keek uit naar dit leven als een volmaakt persoon. Maar ik begon al snel ruzie met mijn broers en zussen te maken. Ik weet nog dat ik me ontmoedigd voelde omdat ik het al zo snel na mijn doop verprutst had. Ik weet ook nog dat ik me weer helemaal goed voelde toen ik me bekeerde. Ik leerde dus van jongs af aan dat de verzoening van Jezus Christus ons de benodigde verlichting van zonde geeft.
Toen ik het evangelie beter begon te begrijpen, leerde ik dat ik de verzoening niet alleen bij zonde kon gebruiken. Ik kon de verzoening ook in tijden van beproeving, vreugde, verdriet of succes toepassen. Als ik me buitengesloten voelde, bad ik tot mijn hemelse Vader, waarna ik troost putte uit de gedachte dat de Heiland onder diezelfde gevoelens geleden had. Als ik iets goed deed, voelde ik nog meer vreugde door te denken dat de Heiland Zich verheugde.
Abby McKeon, Utah (VS)
…Ik leerde op de Heer te vertrouwen
Ik heb me heel wat jaren eenzaam en verlaten gevoeld. Ik worstelde met slechte verlangens die tot zonde leidden en ervoor zorgden dat ik in een kringetje van schuldgevoelens en schaamte terechtkwam. Gelukkig leerde een liefdevolle bisschop me dat de verzoening van de Heiland zowel zwakheid, pijn, verdriet als zonde bedekt. Mijn bisschop was blij als ik vooruitgang maakte en troostte me als ik de mist inging.
Ik leerde dat conceptuele kennis van de Heiland niet voldoende was — ik moest tot mijn hemelse Vader bidden en me met behulp van de verzoening van Jezus Christus actief bekeren. Toen ik dat deed, begon ik de geboden van God meer te gehoorzamen en dichter tot de Heiland te komen.
Hoewel ik nog steeds met verleidingen worstel, heb ik geleerd dat ik volledig op mijn Heiland en zijn verzoening kan vertrouwen. Als ik op de rots van mijn Verlosser sta, kan mijn zwakheid een sterkte zijn. Samen met Paulus kan ik zeggen: ‘Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. […] Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig’ (2 Korinthe 12:9–10).
Jacob H. Taylor, Idaho (VS)
…Ik een verandering van hart ondervond
Toen ik naar de middelbare school ging, zei het evangelie mij eigenlijk weinig. Als zendeling leerde ik langzaamaan wat een zending eigenlijk inhield. Ik wilde de kracht en vooruitgang ervaren die mijn zending mij kon brengen als ik die echt waardig was. Uiteindelijk vormden de schuldgevoelens en smart van eerdere overtredingen een erg zware last waar ik van verlost wilde worden — ik wilde rein zijn en een beter werktuig in de handen van de Heer worden. Ik praatte met mijn zendingspresident en ging naar huis om de tijd te nemen me te bekeren.
Het was ongelooflijk moeilijk om weer thuis te zijn. Ik begon anders in de Schriften te lezen, ze echt te begrijpen en toe te passen. Hoewel ik ‘goed bezig’ was, voelde ik me nog steeds erg schuldig. Ik begon mijn studie meer op Christus en zijn verzoening te richten, op de vraag hoe Hij mijn Heiland kon zijn en hoe zijn oneindige verzoening mijn ziel kon verlossen. Toen ik op een avond nadacht over alles wat ik onder gebed bij mijn studie geleerd had, voelde ik de Geest mijn hart raken, mijn ziel genezen en me troosten. Ik voelde me geborgen en geliefd, en mijn schuldgevoel verdween.
Toen ik voor het eerst mijn zendingsgebied verliet, dacht ik dat ik alleen een verandering van hart nodig had om me te bekeren. Nu weet ik dat ik tijd nodig had om me te bekeren — verandering komt regel op regel, beetje bij beetje. Het vergt langdurige inspanningen om ons hart, onze verlangens en gewoontes te veranderen, zodat we meer op Christus gaan lijken. We kunnen ons leven niet onmiddellijk 180 graden omkeren, maar dankzij de verzoening kunnen we het wel volledig veranderen.
Anoniem, Georgia (VS)
…Ik leerde te vergeven
Er was een tijd dat ik emotioneel zo in de knel zat dat het mijn leven leven volledig beheerste. Ik kon me niet op de lessen of mijn huiswerk concentreren, mijn band met mijn kamergenoten leed eronder, en ik stond voortdurend op het punt in tranen uit te barsten. Ik vond het vooral moeilijk om iemand te vergeven die me gekwetst had — en wat nog meer aan mij vrat, was dat ik er zo’n moeite mee had om te vergeven.
Uiteindelijk had ik er genoeg van om verdrietig en kwaad te zijn. Ik wilde die last niet meer dragen. Ik smeekte mijn hemelse Vader me te helpen met vergeven. Voor ik er erg in had, was de pijn draaglijk. De pijn was niet weg, maar ik kon hem verdragen. Dankzij die ervaring leerde ik dat de verzoening van de Heiland ons niet alleen in staat stelt om ons te bekeren; ze kan ons ook genezen. Toen ik me met mijn lasten in nederigheid en met een oprecht hart tot mijn hemelse Vader wendde, gaf Hij me de kracht om mijn verdriet en pijn te dragen.
Dani Lauricella, Californië (VS)
…Ik de toekomst hoopvol tegemoet begon te zien
Toen mijn ouders scheidden, had ik geen hoop meer op een eeuwig gezin. Het was een erg moeilijke tijd. Maar hoewel ik dat toen moeilijk kon zien, heeft die beproeving ons gezin onverwachte zegeningen opgeleverd. Mijn moeder liet zich bijvoorbeeld dopen!
Ik heb ook mijn Heiland beter leren kennen. Om mijn verdriet te verwerken, ging ik mijn tante in Peru bezoeken. Ik leerde er iemand kennen die me enorm sterkte. We bestudeerden de Schriften vaak samen, en toen we op een bepaald moment over het evangelie aan het praten waren, kon ik de liefde van de Heiland voor mij erg goed voelen. Het was alsof ik de stem van de Heiland hoorde zeggen: ‘Ik ben altijd bij je geweest; je hebt het alleen niet gemerkt.’
Nu weet ik dat de Heiland ons wil helpen en dat Hij altijd bij ons is. Soms laten we ons verdriet ons geloof overheersen en denken we dat Hij ons vergeten is, maar zijn verzoening kan ons altijd helpen.
Liliane Soares Moreira, Bahia (Brazilië)
Zijn volmaakte verzoening
Ik dacht vroeger
dat er een gat
in de verzoening van Christus zat —
dat Hij iedereen kon redden —
behalve mij.
Maar ik had het mis.
Er is niet één gat,
er zijn er zeven.
Twee gaten in
zijn handen
waarmee ze Hem
aan een kruis nagelden
op bevel van hen
die Hij met zijn dood
zou redden.
Twee gaten in
zijn polsen
die ervoor zorgden
dat het gewicht van zijn lichaam
het vlees van
zijn handen
niet uiteen zou rijten
vóór zijn straf
voltooid was.
Twee gaten in
zijn voeten
waarop Hij stond
als getuige tot allen
van Gods onwankelbare liefde
voor ieder
van zijn kinderen.
En één gat in
zijn zij
waar ze Hem doorstaken,
als bewijs dat Hij zijn werk
had volbracht.
Zeven.
Volmaaktheid.
Zeven volmaakte gaten
in de enige
volmaakte Mens.
De volmaakte verzoening
die de gaten in ons leven dicht.
Zijn gaten
genezen ons.
Ik had het mis.
Er blijkt toch
genezing
In de verzoening van Christus
voor mij
te zijn.
Kasey Hammer, Utah (VS)
…Ik troost uit zijn opstanding putte
Mijn grootmoeder overleed toen ik 23 was. Hoewel ze een mooi leven geleid had, was ze vrij jong toen ze onverwachts stierf. Ik wist dat veel mensen veel meer verloren hadden dan ik, en dat mijn oma rust gevonden had, maar ik was toch verdrietig omdat ik haar in dit leven niet meer zou zien.
Maar in dat verdriet voelde ik mijn hemelse Vader en de Heiland mij de hand reiken. Attente huisbezoeksters en vrienden brachten lieve briefjes en lekkernijen langs, en een lieve buurvrouw gaf ons een boek waarvan ze zei dat ze de ingeving kreeg het voor ons te kopen. Het boek bevatte citaten van apostelen en profeten over het heilsplan en het leven na de dood.
Toen ik de woorden van de profeten die avond aan mijn zus voorlas, voelde ik een fijne gemoedsrust in mijn hart. Ik wist dat we dankzij de verzoening van Jezus Christus allemaal rein kunnen worden en in het hiernamaals bij Hem kunnen zijn. Ik wist dat Hij ‘de opstanding der doden [teweegbrengt]’ en dat alle dingen — en mensen — tot hun juiste orde hersteld zullen worden (Alma 40:3; zie ook Alma 41:2). Ik wist dat al mijn familieleden, ook degenen die al zijn gestorven, dankzij de verzoening voor eeuwig samen kunnen zijn. En daarvoor ben ik eeuwig dankbaar.
Amanda Seeley, Utah (VS)