Bar Juon Iien

Kaylee Baldwin, Arizona, USA

Jinoin aō kar iioone, ikar jibwe violin eo nejū.

Ekar iber neen kepaak tok n̄a ke ikar etetal ilo ruum̧ in m̧ōn̄ā eo, jibwe niien violin eo nejū.

“Violin,” ekar ba ke ekar jibadōktok eō.

“Aaet,” ikar ba.

Ij jan̄in kar lukkuun kōnono ippān jabdewōt armej ewōr nan̄inmej in utam̧e ippāer im ikar jaje ta eo imaron̄ in ba. Ekar ļoor tok eō n̄an tebōļ eo aō im jijet iturū, jitōn̄ļo̧k men eo niien violin eo nejū.

“Violin,” ekar ba bar juon alen.

Ikar kōpeļļo̧ke niien violin eo im ekar jino em̧ōņōņō. Lukkuun pen, ekar kanōk toon violin eo. Ikar en̄jake aō mijak ke ij pijaik an juon to tum̧ jān violin eo nejū, im ikar kilōke men eo niien violin eo nejū. Ekar bakwij eō m̧okta jān an etal.

Ālkin iien eo ekar emākijkij aō loe.

Jabdewōt iien ej lo eō, ej am̧būleleik eō im mejān māik dōm̧a.

Ilo aolepān tōre ko ij jikuuļ ilo high jikuuļ, aolep iien ij kajjieon̄ kōjekdo̧o̧ne jabdewōt iien ij loe an jibadōk tok eō. N̄e ej lo eō im ej lukkuun bakwij eō bwe in jab menono im uum̧aki eō, ij errā kaki jejjo jekōn im ettōn̄ dikdik iuunļo̧k e innām etal jān e ilo aō jab kwaļo̧k juon naan.

“O, jaab,” ikar ikum̧ļo̧k ke ikar loe e ilo iien kōjan̄jan̄ eo aō ilo high jikuuļ. Ālkin iien kōjan̄jan̄ eo, ekar ajjedikdik tok n̄an ijo n̄aij jutak ie ippān ajri ro m̧ōtta inamōj in jikin kōjan̄jan̄ eo.

Ajri ro m̧ōtta rekar kālikļo̧k ke ekar wōnm̧aeik eō ilo an ettōn̄ dikdik, pein rekar pojak in bakwij eō.

“William!”

Ikar oktakliktak im loe juon kōrā ej ettōr tok n̄an kōm̧.

“Joļo̧k bōd,” ekar ba, leļo̧k pein im dāpij pein. “William elukkuun iakwe violin. Ekar akweļap bwe in bōktok n̄an kōjan̄jan̄ in jotenin. Jen etal, nin̄nin̄.”

Māe tōre in, ikar meļo̧kļo̧k ke ikar jab jeļā etan. Ikar ioon William ruo iiō ko rem̧ootļo̧k ak ikar joļo̧k eļap iien im kōjekdo̧o̧n e ilo aō kar jab lukkuun kōņaan jeļā kajjeen. Ke ikar alooje an William im jinen etal, ikar lukkuun jook.

Iiō ko tokālik, ālkin aō kar m̧are, ikar kiotak juon ļaddik eo eļakatu im elōn̄ an utam̧we in ānbwin ippān eo kōm̧ kar ņaetan Spencer. Emakijkij aō kōļmenļo̧kijeņ kōn William ilo aō kalimjek ļaddik eo nejū, im ļōmņak eļan̄n̄e Spencer enaaj ioon ejja kain en̄jake rot kein. Armej renaaj ke kōjedo̧o̧n e kōnke eļap an mejān ma ak eļap an keen eok n̄e ej bakwij eok? Ro m̧ōttan renaaj ke m̧akoko in pād iturin kōn wōt likjab kein ippān?

Ke Spencer ekar emān an allōn̄, ikar bōk e n̄an aujipitōl n̄an juon apointment. Ke ij kotak e jān kaar eo, ikar loe ruo armej rej diwōjtok jān aujipitōl eo. Ilo aō jab lukkuun tōmak, ikar kile bwe ekar William im jinen.

“William!” Ikar ikkūr ļo̧k n̄an er ke ikar epaake ļo̧k er, menono eo aō ekar bam.

“Iakwe!” Ekar jino ajidikdik tok jān parking lot eo, jino in ettōn̄ dikdik. Ekar letok pein im jibwe peiū im iakiakwe eō.

“Ejet am̧ mour?” Ikar kajitōk ļo̧k ippān.

“Violin,” ekar ba, an laudin̄din̄ ekar romaak ilo mejān.

Violin. Ekar barāinwōt keememej eō. “Aaet,” ikar ettōn̄ ļo̧k n̄an e, “Ij kōjan̄jan̄ violin.”

Ke kōmij kōnono, ikar jar ilo būruwō leļo̧k kam̧m̧oolol im tūriam̧o n̄an Jemād Ilan̄ eo eļap an iakwe me ejeļā jon̄an aō kar kōņaan in bar ioon William. Ij kam̧m̧oolol bwe Anij ekar lo eō—juon m̧am̧a eo edik ej kijeļo̧k kōn nan̄inmej ko an ļaddik eo nejin im inepata kōn ilju im jekļaj eo an—im kar letok n̄an eō juon en̄jake eo ej kakeememej eō bwe E ej kea kōn kōj.