Bespiegelingen
Hoera!
De auteur woont in Oregon (VS).
Door een vierjarig jongetje ging ik het avondmaal anders waarderen.
Illustratie Carolyn Vibbert
Toen de aanwezigen de laatste woorden van de avondmaalslofzang zongen en ik aanstalten maakte om mijn zangboek dicht te doen, hield de muziek aan. Omdat er veel mensen aanwezig waren die dag, moest de organist nog twee coupletten spelen terwijl de priesters het brood braken. Ik was dankbaar voor de extra tijd. Het bood me een aanvullend moment van eerbiedige meditatie voordat de avondmaalsgebeden werden uitgesproken.
Tijdens de gebeden luisterde ik goed naar de woorden die de priesters uitspraken bij het zegenen van de zinnebeelden van Christus’ offer voor ons. Net toen het slotgebed was uitgesproken, op het moment dat de aanwezigen hun instemming betuigden, klonk er twee rijen achter mij tussen het ‘amen’ door het stemmetje van een vierjarig jongetje.
‘Hoera!’ riep hij.
Zijn spontane uitroep was hard genoeg om enkele kinderen die dichtbij zaten aan het giechelen te brengen. Ik moet toegeven dat er even een vragende glimlach op mijn gezicht te zien was.
Hoera?, dacht ik. Dat is een merkwaardige reactie op de avondmaalsgebeden. Het was beslist een reactie die ik nog nooit eerder had gehoord en naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zal horen. We zeggen tenslotte ‘amen’ aan het eind van een gebed.
Misschien had dat jongetje de waarheid beter aangevoeld dan ik.
Hoera geeft blijk van opwinding. Het is een uitroep van vreugde, meestal over een overwinning. Soms wordt het geroepen om goedkeuring te uiten als iemand een moeilijke taak goed heeft verricht.1
Ik zag meteen in wat er in die gedachte zat. Ja, dacht ik, hoera dat Jezus Christus de dood heeft overwonnen zodat we allemaal kunnen opstaan! Hoera dat Hij ons vanwege zijn verzoening onze zonden kan vergeven! Belangrijker nog, Hij kan mij mijn zonden vergeven! Hoera dat ik door zijn genade naar mijn hemelse Vader terug kan keren en hoop op het eeuwige leven kan hebben! Ja! Hoera!
Toen ik in stilte die dankbetuigingen uitriep aan mijn hemelse Vader, overspoelde de Heilige Geest mijn hart met een vreugde die me bijna in tranen deed uitbarsten. Ik had me die dag laten leiden door een klein kind (zie Jesaja 11:6) en ik verheugde mij in een nieuwe visie op de zegeningen van de verzoening van de Heiland.