Mijn vaders liefdevolle voorbeeld

Anoniem

Mijn vader liet me zien hoe ik van mijn afgedwaalde kinderen kon houden.

Ik werd lid van de kerk toen twee vrienden me voor het seminarie uitnodigden. Mijn ouders hebben mijn keuzen om me te laten dopen, een zending te vervullen en in de tempel te trouwen altijd gesteund. Ik herinner me echter de pijn die ik voelde (en die, naar ik aanneem, mijn ouders ook ervoeren) omdat zij zo vriendelijk waren om in de wachtkamer van de Provotempel (Utah, VS) te wachten terwijl mijn bruid en ik aan elkaar verzegeld werden.

We kregen vier kinderen en ik herinner mij hoe blij ik was dat ze alle vier in het verbond geboren waren en zo aan ons verzegeld waren. Onze kinderen waren de eerste kleinkinderen, en hoewel mijn ouders en mijn broers en zussen nooit lid van de kerk werden, kregen ze allen een hechte band met ieder van mijn kinderen. We woonden jarenlang dicht bij elkaar en mijn ouders konden komen kijken als onze kinderen aan school- en sportevenementen deelnamen. Ze woonden de doopdienst van ieder van onze kinderen bij.

Toen onze kinderen de tienerjaren bereikten, waren wij voor mijn werk naar een andere staat verhuisd. Maar zelfs in die jaren onderhielden mijn ouders de band met onze kinderen door op bezoek te komen en veel brieven te schrijven.

Toen mijn ouders de middelbare leeftijd bereikten, kreeg mijn moeder alzheimer. Mijn vader was vastbesloten om haar goed te verzorgen, zelfs toen haar toestand fulltimezorg vergde. Zelfs in die laatste jaren hield mijn vader contact met mij door wekelijkse — en in sommige perioden zelfs dagelijkse — telefoontjes en brieven. Ik had altijd een nauwe band met mijn beide ouders gehad, maar in de laatste tien jaar van het leven van mijn vader werden we bijzonder hecht met elkaar. Ik besefte toen ook dat hij met evenveel succes een band onderhield met zijn andere drie kinderen — zelfs al hadden we verschillende interesses en kozen we ieder een ander geloof toen we volwassen waren.

Mijn ouders en mijn gezin woonden gedurende die laatste jaren ver van elkaar aan de oost- en westkust van de Verenigde Staten. Toch bezochten ze ons twee keer aan de andere kant van het land, ook al had mijn moeder alzheimer in een stadium waarin het moeilijk voor pap was om haar op zo’n lange vlucht te helpen.

Rond die tijd besloten mijn kinderen een voor een om niet meer naar de kerk te gaan. Twee van hen lieten zich uiteindelijk uit het ledenregister van de kerk uitschrijven. Dat was voor mijn vrouw en mij echt de beproeving van ons leven. En hoewel hij geen heilige der laatste dagen was, was mijn vader ook verdrietig en in de war door de keuzes van onze kinderen. Hij was een rechtschapen man en bad in die jaren samen met ons voor hen.

In 2005 overleed mijn vader aan kanker en mijn moeder overleed drie jaar later. Mijn vrouw en ik vonden het fijn om na hun dood hun tempelverordeningen plaatsvervangend te ontvangen.

Ik heb lang gebeden om te begrijpen hoe we het beste met onze kinderen om kunnen gaan nu ze volwassenen zijn, met een eigen huwelijkspartner en kinderen, die geen van allen heiligen der laatste dagen zijn. Wij hebben een warme emotionele band met onze vier kinderen en we zijn dankbaar dat we liefdevol met elkaar omgaan.

Uiteindelijk kreeg ik een heel duidelijk antwoord op de vraag hoe ik me moet gedragen, wellicht voor de rest van mijn leven, met betrekking tot deze volwassen kinderen. Ik moet doen wat mijn vader met mij heeft gedaan. Hoewel we een heel ander leven en een ander godsdienstig perspectief hadden, was mijn vader vastbesloten om de band met mij als vader en vriend te versterken. Ik daarentegen ervoer ergernis toen mijn kinderen een andere levensstijl en overtuiging kozen dan ik. Ik besefte dat ik het voorbeeld van mijn vader moest volgen, die me leerde hoe ik kinderen met een andere geloofsovertuiging moest behandelen: ze volledig liefhebben, net zoals de Heiland zou doen.