Zeven ontroerende wonderen onderweg
De auteur woont in Nevada (VS).
De Heer heeft me met wonderen gezegend waardoor ik het pad dat Hij voor me heeft uitgestippeld beter kan begaan.
Illustratie Red Hansen
Toen ik op mijn zending in het gebied Fort Worth (Texas, VS) veel fijne mensen onderwees en diende, dacht ik vaak na over de vele zegeningen die ik heb ontvangen. Ik verbaasde me vooral over zeven ervaringen die ik als wonderen zie.
Ten eerste heb ik mijn vroege kinderjaren, die heel armoedig waren, overleefd. Ik werd op de aarden vloer van de hut van mijn moeder in Dessie (Ethiopië) geboren. Mijn moeder was het enige familielid dat ik ooit gekend heb en ze had onze 2,4 meter hoge, koepelvormige hut zelf van stokken en modder gebouwd en met gras en bladeren bedekt. Onze gemeenschap had geen stromend water of wc. Ziekte en overlijden kwamen veel in onze kebel of buurt voor. Het was moeilijk aan voedsel te komen en we konden het al helemaal niet kopen. Mijn moeder en ik kenden geen dag zonder honger.
Toen ik vier jaar was, werd mijn moeder dodelijk ziek. Met haar laatste restje energie sjokten we naar het ziekenhuis, waar mijn lieve, vermoeide moeder stierf. De staf van het ziekenhuis bespaarde me een leven op straat en de hongerdood door me naar een weeshuis in de stad Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië, te sturen.
Het tweede wonder gebeurde toen mijn leven drastisch veranderde. In het weeshuis woonde ik in een schoon gebouw, sliep in een echt bed en at zoveel ik wilde. De andere weeskinderen hadden ook dierbare familie verloren en zij leerden me hoe ik met het verlies van mijn moeder om moest gaan. ’s Avonds kwamen we bij elkaar en zongen Engelse liedjes en baden in het Amharisch, onze moedertaal. We baden voor elkaar en vroegen God om ons te zegenen met een adoptie in een ‘aardig, liefdevol gezin’. Zowel de muziek als de gebeden waren van grote invloed op mij. Ik ben nooit meer opgehouden met bidden.
Ten derde leerde ik de zendelingen van de kerk kennen toen ik acht jaar oud was. Ik werd uitgenodigd om de inwijding van het eerste kerkgebouw van de kerk in Ethiopië op zondag 30 november 2003 bij te wonen. Tijdens die inwijding voelde ik een krachtige invloed van de Heilige Geest en de zendelingen die aanwezig waren, straalden vreugde en geluk en diezelfde sterke geest uit. Ik weet nog dat ik dacht dat ik ook zo wilde zijn. Maar ik had geen idee hoe ik dat doel ooit zou kunnen bereiken.
Het vierde wonder kwam spoedig daarna. Een gezin in de Verenigde Staten adopteerde mij. Mijn nieuwe vader haalde me bij het weeshuis op en nam me mee naar huis. We leerden elkaar kennen en ik begon aan mijn nieuwe omgeving gewend te raken.
Direct werd ik met allerlei uitdagingen geconfronteerd. Overal waar ik kwam, lachte men om mijn Engels. Mijn beperkte onderwijs gaf op school problemen. Ik bad om hulp en werkte harder en slimmer om het tekort aan kennis, vooral van de Engelse taal, aan te vullen. Mijn hemelse Vader beantwoordde mijn gebeden weer. Twee jaar later kon ik vol trots een klas overslaan.
Toen viel ons gezinsleven uit elkaar. Gebeden tot de Heer, hoge persoonlijke doelen en een diep verlangen naar succes hielpen me door die zware tijd heen. Uiteindelijk besloten mijn vader en ik met behulp van een maatschappelijk werker om de adoptie te beëindigen. Het was een periode van gebed, geduld, geloof en hulp van mijn hemelse Vader.
Ik was inmiddels vijftien jaar en ging ongeveer een jaar bij een pleeggezin wonen. Toen gebeurde het vijfde wonder. Toen ik met twee vrienden aan het sleeën was, ontmoette ik een mormoons gezin met twee aardige dochters. Op weg naar huis zei een van de dochters: ‘Ik denk dat de Heer wil dat we Ephrem Smith adopteren.’ Verbazend genoeg hadden de drie andere gezinsleden dezelfde inspiratie ontvangen. De vader werkte bij het ministerie van Sociale Zaken en al gauw verhuisde ik naar mijn nieuwe thuis. Vanaf de eerste dag gaf mijn geweldige nieuwe vader mij keuzevrijheid. Hij legde bijvoorbeeld uit dat zijn gezin op zondag naar de kerk ging. Hij liet het aan mij over of ik met hen meeging of thuis wilde blijven. Hij zei dat ze ook van me hielden als ik besloot om niet naar de kerk te gaan. Maar ik koos ervoor om naar de kerk te gaan en ik heb sindsdien veel andere rechtschapen keuzen gemaakt.
Het zesde wonder gebeurde toen ik een getuigenis van het evangelie kreeg. Op zekere zondag zong ik tijdens de avondmaalsdienst ’k Sta spraak’loos’ (Lofzangen, nr. 129). Dikke tranen biggelden over mijn wangen toen ik een persoonlijk getuigenis ontving dat Jezus de Christus is en dat dit zijn kerk is.
Uiteindelijk wist ik, negen jaar later, hoe ik zoals die zendelingen kon worden! De zendingsleeftijd was nu achttien jaar, maar mijn adoptie was nog niet officieel. Ik wachtte zeven lange maanden op de afronding van mijn adoptie. Eindelijk kon mijn zendingsaanvraag worden opgestuurd. Vier dagen later ontving ik mijn zendingsoproep. In een week tijd zegende de Heer me met adoptiepapieren en een zendingsoproep. Beide papieren betekenen veel voor me! Ze vormen mijn zevende wonder. Het vergde echt veel wonderen om me van die aarden hut in Ethiopië naar mijn dierbare zending te krijgen.