Levensvoorbereiding
Zou de ZHV saai zijn?
Ik zag er vreselijk tegenop om naar de ZHV te gaan, maar door het warme welkom van de zusters ging ik ervan houden.
Ik was blij dat ik 18 jaar werd. Welke tiener is daar niet blij om? Oké, ik zat nog op de middelbare school, had nog puistjes en moest thuis in Californië (VS) nog klusjes doen, maar ik was meerderjarig. Ik begon aan een heel nieuwe levensfase en had er zin in. Ik had echter niet bepaald zin in de ZHV, bij de ‘oude dames’. Ze hadden kinderen, een baan en een slowcooker, en waarschijnlijk vonden ze het leuk om op hun sloffen taarten te bakken. Ik had huiswerk, zwemfeestjes en blauwe nagellak, en vermeed het bij voorkeur zo lang mogelijk om mijn kamer op te ruimen. Hoe zou ik daar bij iemand aansluiting kunnen krijgen? Ik wist zeker dat ik me niet thuis zou voelen en dat het saai zou zijn. En toen ging ik.
Ten eerste was de ZHV helemaal niet saai. Er werd veel geglimlacht en gelachen. De zusters maakten boeiende, oprechte opmerkingen en waren niet bang voor wat plezier. Ten tweede verschilden ze niet zo heel veel van mij. Natuurlijk waren ze ouder, maar ze maakten onderling net zo grapjes als ik met mijn vriendinnen. Meer dan eens stelde iemand dezelfde vraag die in mij opgekomen was. En toen de verrijkingsavond van die week werd bekendgemaakt, was ik geschokt. De activiteit was zelfverdediging! Daar wilde ik wel aan meedoen!
Ik werd heel zenuwachtig toen zuster Larsen, de ZHV-presidente, me vroeg op te staan en me voor te stellen. Maar ook dat hinderde niet. Iedereen glimlachte naar me. Zuster Edwards, mijn vroegere seminarieleerkracht, stak haar duim naar me op, en zuster Richards, die me nog uit het jeugdwerk kende, zei dat ze gewoon niet kon geloven dat ik al volwassen was. En ze behandelden me ook als een volwassene. Ik voelde me als een klein kind dat zich verkleed had, maar voor de meeste vrouwen was ik die dag gewoon een nieuwe zuster.
Sindsdien houd ik van de ZHV, in welke wijk ik ook ben. Zodra ik een ZHV-lokaal betreed, voel ik het: die zusterband en het gevoel erbij te horen. Ik doe graag mijn best om mijn ZHV-zusters op te bouwen en zoveel mogelijk van hen te leren.
En ik heb gemerkt dat ik best goed taarten kan bakken.