Vanaf het spreekgestoelte
Ik ga maar gewoon mezelf worden
Kader Getty Images
Ik weet nog hoe we moesten wennen aan het leven in Utah. Mijn eerste roeping in onze wijk was leerkracht in de ZHV. Ik observeerde de andere leerkrachten zeer aandachtig. Ze probeerden hun lessen perfect te geven. Ik was daar diep van onder de indruk. Zelfs hun kapsel en onberispelijke kleding zagen er perfect uit. Ik was vol bewondering dat ze zich zo vloeiend en treffend in het Engels konden uitdrukken. Hoe kon ik, met mijn steenkolenengels, ooit net zo goed als zij worden en hun iets leren? Ik wilde mezelf wel graag verbeteren en was dus blij om te horen dat er vanuit de ring een voorbereidingscursus voor ZHV-leerkrachten georganiseerd werd.
Toen ik die cursus voor het eerst bijwoonde, was ik heel optimistisch. Maar ik kreeg één vraag die me overviel: welke blikvanger ging ik voor mijn les gebruiken? Wat voelde ik me onbeholpen! Ik had geen idee wat een blikvanger was of wat je daarmee in een les moest doen. Negatieve gevoelens over mezelf begonnen mijn vertrouwen te ondermijnen. […]
Ik bleef me de mindere voelen als ik de zusters in mijn wijk zag met hun prachtige moestuin en hun oogst gewekt in potten. Elke dag gingen ze hardlopen. Ze naaiden en wisten de beste koopjes te vinden. […] Ze brachten eten naar pas bevallen moeders en naar de zieken in hun buurt. Ze zorgden goed voor een bejaarde ouder, soms twee. […] Ze gingen trouw naar de tempel en hielden secuur hun dagboek bij.
Geïntimideerd door al die voorbeelden van volmaaktheid om me heen, deed ik nog meer mijn best om mijn zusters te evenaren en voelde ik me teleurgesteld in mezelf en zelfs schuldig als ik niet elke ochtend ging hardlopen, mijn eigen brood bakte, mijn eigen kleding naaide of een cursus volgde. Ik had het gevoel dat ik net zoals de vrouwen om me heen moest zijn en voelde me een mislukking omdat ik het maar niet voor elkaar kreeg om hun leefstijl over te nemen.
In die tijd had ik veel aan het voorbeeld van een zesjarig kind dat op de vraag van een familielid: ‘Wat wil je later worden?’, antwoordde met: ‘Ik ga maar gewoon mezelf worden. Ik heb geprobeerd om net zoals iemand anders te zijn, maar het lukt niet!’ Na al mijn pogingen om iemand anders te zijn, ontdekte ik, net als dit kind, dat ik gewoon mezelf moest zijn. Maar dat valt vaak niet mee, want hoe vaak willen we niet erbij horen, meedoen en indruk maken, of gewoon maar geaccepteerd worden, waardoor we anderen gaan imiteren en onze eigen achtergrond, onze eigen talenten, en onze eigen lasten en problemen gaan geringschatten. […] Ik moest afkomen van mijn angst dat ik niet goed genoeg zou zijn als ik niet deed wat anderen deden.
[…] Als ik mijn geweldige zusters na probeerde te doen met een blikvanger en andere lestechnieken waar ik niet mee uit de voeten kon, sloeg ik de plank mis, want de Geest spreekt nog steeds in het Duits tegen mij, niet in het Engels. Maar als ik op mijn knieën ging en om hulp vroeg, leerde ik vertrouwen op de leiding van de Geest en voelde ik me geborgen in de wetenschap dat ik een dochter van God ben. Ik moest leren geloven dat ik niet in een wedstrijd met anderen zat om door mijn hemelse Vader geliefd en geaccepteerd te worden. […]
We hoeven niet ons best te doen om te presteren of ons te conformeren, maar om ons te laten transformeren door de Geest. […]
De wereld legt ons van alle kanten druk op. Maar door oprecht te zijn, ontdekken we Gods wil voor ons. […]
Hoewel we kunnen opgaan in onze dagelijkse uitdagingen en groeikansen, kunnen we het ons niet veroorloven om ook maar een dag of minuut te leven zonder ons bewust te zijn van de macht die in ons is.