Krachtige familieverhalen vol geloof
We kunnen beproevingen beter het hoofd bieden als we weten met welke problemen onze voorouders te maken hadden.
Rosalene Pacini heeft altijd een bijzondere band gehad met haar betovergrootmoeder, Elizabeth Xavier Tait, dankzij de verhalen die getuigen van het geloof waarmee ze is opgegroeid. Als jong meisje was Rosalene gefascineerd door de verhalen over Elizabeths geloof in de Heer op haar reis van Bombay naar Liverpool en verder naar Zion, en door haar volharding in hartverscheurende beproevingen.
Deze verhalen droegen er ook toe bij dat Rosalene een even groot geloof ontwikkelde waarop ze kon vertrouwen toen ze zelf met soortgelijke beproevingen te maken kreeg.
Huis en haard achterlaten
Elizabeth, midden van de 19e eeuw, Bombay (India)
Elizabeth Xavier was een goed opgeleide jonge vrouw die in India een rustig leven leidde met haar rijke, adellijke familie. In 1850 werd haar leven een stuk moeilijker, toen ze trouwde met William Tait, een drilsergeant bij de Britse zeemacht die in Schotland door ouderling Parley P. Pratt was gedoopt.
Illustratie Michael T. Malm
De ouders van Elizabeth waren erg tegen haar doop gekant. De spanningen binnen de familie werden erger door de tragische dood van haar oudste zoon ten gevolge van cholera. Op dat moment was Elizabeth acht maanden zwanger, maar ze verlangde er sterk naar om bij de heiligen te zijn en een eeuwig gezin te vormen. Daarom stuurde ze William en hun tweede zoon naar Zion om een woning voor hun gezin te zoeken.
Na de geboorte van haar baby smeekten Elizabeths ouders haar om haar echtgenoot en haar geloof vaarwel te zeggen, en bij hen te blijven. Ze was echter vastbesloten om de Heiland te volgen, en dus liet ze haar familie en vaderland achter om koers te zetten naar Liverpool (Engeland).
Rosalene, 2003, Colorado (VS)
Rosalene was de jongste van een groot gezin. Ze groeide op in Enterprise, een kleine gemeenschap in het zuiden van Utah. Thuis en op haar zending was ze vaak getuige van de kracht van geloof in Jezus Christus. Na haar tempelhuwelijk werd het getuigenis van Rosalene op de proef gesteld, omdat ze voor het werk van haar echtgenoot steeds verder van haar familie gingen wonen.
Ze verhuisden naar de staat Colorado, waardoor Rosalene van een afstand moest toekijken hoe haar moeder tegen kanker vocht en er enkele jaren later aan overleed.
FOTO’S STOCK.ADOBE.COM EN GETTY IMAGES
‘’Ik had best mijn hele leven in mijn geboortedorp willen doorbrengen, vlak bij mijn ouders’, zegt ze. ‘Het deed mij verdriet om volwassen te moeten worden en verhuizen. Het overlijden van mijn moeder was vreselijk voor me. Zelfs nu mis ik haar nog elke dag.
‘Ik ben ervan overtuigd dat Elizabeth haar familie soms vreselijk miste. Maar zij geloofde in Jezus Christus en liet zijn kracht toe in haar leven. Dat was voor haar voldoende om vol te houden. Diezelfde kracht helpt mij als ik op mijn hemelse Vader vertrouw voor sterkte, of mijn aardse familie nu vlakbij is of niet.’
De prikkel des doods
Elizabeth, 1856, Liverpool (Engeland)
Tijdens de lange zeereis van India naar Engeland werd het dochtertje van Elisabeth ernstig ziek. Ze stierf en werd in Liverpool begraven. Elizabeth vertelde later dat het verlies van haar baby zo pijnlijk was dat ze dacht dat ze niet verder kon. Met pijn in het hart en helemaal alleen zette Elizabeth koers naar Boston (Massachusetts, VS), na aanmoediging van ouderling Franklin D. Richards van het Quorum der Twaalf Apostelen, de president van de Europese Zending.
Rosalene, 2006, New York (VS)
Kort nadat de Pacini’s met hun jonge gezin naar New York waren verhuisd, dreigde de baby van Rosalene te vroeg geboren te worden. De dokters wilden een keizersnede uitvoeren omdat de hartslag van de baby vertraagde. Toen zijn hartslag weer normaal werd, ging het gezin opgelucht weer naar huis.
Tijdens een controleonderzoek enkele dagen later was er geen hartslag meer te horen. Een paar uur later werd hun zoontje dood geboren.
‘Het was hartverscheurend om mijn kindje te verliezen’, zegt Rosalene. ‘Ik heb me nooit zo leeg gevoeld als toen ze zijn lichaampje uit mijn armen namen.”
Het gezin vloog naar Utah om de baby naast de moeder van Rosalene te begraven. Wekenlang kon Rosalene het niet opbrengen om weer te vertrekken en de draad van haar leven weer op te pakken.
‘Ik denk dat ik begrijp waarom Elizabeth dacht dat ze niet verder kon’, zegt Rosalene. ‘Maar ze kon het wel. We krijgen allemaal weleens met die gevoelens te maken. Maar we mogen niet stil blijven staan. We gaan voorwaarts door meer dan tevoren op onze Heiland te vertrouwen, en uiteindelijk zien we dat we de hele tijd al door wonderen waren omgeven.’
De winter van het leven
Elizabeth, 1856, Iowa (VS)
Na haar overtocht over de oceaan kwam Elizabeth in een totaal andere cultuur terecht. Ze reisde met de trein naar Iowa (VS), het meest westelijke eindpunt van de spoorlijn. Ze kwam in juli 1856 aan en voegde zich bij het handkarrenkonvooi van Willie.
Altijd opwaarts, Joseph Brickey
Er is veel bekend over het lijden dat de handkargroepen Martin en Willie moesten doorstaan. De konvooien vertrokken pas laat in het seizoen en werden in de Rocky Mountains door een vroege winter verrast. Meer dan tweehonderd mensen stierven van de kou en door gebrek aan voedsel.
William, de man van Elizabeth, maakte deel uit van de reddingsploeg die door president Brigham Young was uitgestuurd. Te midden van diepe sneeuw en ijzige wind vond het echtpaar elkaar terug.
Nadat ze in Salt Lake City op krachten waren gekomen, vestigde het koppel zich in Cedar City, niet ver van het geboortedorp van Rosalene.
Rosalene, 2007, Hongkong (China)
Net zoals Elizabeth dat generaties eerder had gedaan, ging Rosalene aan de andere kant van een oceaan een nieuw leven tegemoet toen haar man in Hongkong ging werken.
‘Sommige mensen zijn dol op verandering en avontuur, maar mij werd het haast te veel’, zegt Rosalene.
Opnieuw putte ze kracht uit haar Heiland en Gods plan voor haar. Dankzij de steun van haar familie en lieve zusters in haar wijk ging Rosalene van haar nieuwe omgeving en ervaringen houden en ze koesteren.
Anderen hebben ons dit voorgedaan
In ons streven om Jezus Christus te volgen, moeten we allemaal beproevingen doorstaan. We moeten figuurlijke vlakten en oceanen oversteken, en barre winters trotseren. Maar anderen hebben ons dat voorgedaan. We kunnen hoop en kracht putten uit de verhalen over hun vertrouwen in de Heiland.
Rosalene beseft dat ze nog maar halverwege haar reis is, maar omdat ze Elizabeths hele verhaal kent, vraagt ze zich vaak af hoe haar eigen verhaal zal eindigen.
‘Misschien heb ik eigenschappen van Elizabeth, misschien niet. Maar ik hoop dat mijn kinderen de gelijkenissen zullen zien als ze naar mijn leven kijken. Hoe we allebei trouw bleven tot het einde, en hoe we dankzij onze beproevingen meer op onze Heiland gingen lijken.’
Rosalene weet dat ze is gesterkt door degenen die haar zijn voorgegaan, en daarom geeft ze hun verhalen door aan haar kinderen.
‘Omdat we hun verhalen kennen, weten we dat ze moeilijke dingen hebben gedaan’, zegt Rosalene. ‘En daar kennen we de reden en de drijfveer van. Nu is het mijn beurt om die traditie van geloof in Jezus Christus en toewijding aan zijn evangelie in stand te houden, en aan mijn kinderen door te geven.’