Onze hemelse Vader liet het haar weten
Carol Whitaker
Oregon (VS)
Illustratie Greg Newbold
Na elf jaar aan dementie te hebben geleden, overleed mijn man. Zijn overlijden was bitterzoet voor mij. Ik was zijn mantelzorger, vriendin en liefje geweest. En hoewel ik blij was dat hij niet meer hoefde te lijden, miste ik hem enorm. Ik dacht dat ik wist wat rouwen was, maar door het verdriet en de gevoelens van verlies kwam ik op een pad terecht waar ik niet op had gerekend.
Tot mijn ontsteltenis en verbazing kwam er negativiteit in mijn leven. Ik voelde me genegeerd, nutteloos en onzichtbaar voor familieleden, vriendinnen en wijkleden. Ik gaf me over aan zelfmedelijden en was haatdragend jegens anderen.
Op een zondag zat ik achterin de kapel. Ik keek toe hoe een vriendelijke en enthousiaste zuster met andere wijkleden sprak. Ze was zo aardig voor iedereen.
Maar, dacht ik, ze heeft nog nooit gevraagd hoe het met mij gaat, ze heeft me nog nooit gecondoleerd, ze heeft nog nooit gezegd dat ze begrijpt hoe moeilijk het overlijden van mijn man voor mij moet zijn!
Deze negatieve gedachten bleven me achtervolgen toen we de avondmaalslofzang zongen. Ik kreeg het gevoel dat ik met zulke haatdragende gevoelens niet van het avondmaal moest nemen.
Je hebt nu hulp nodig om die gevoelens kwijt te raken! dacht ik.
Ik bad dat de duisternis van me zou worden weggenomen. Die zuster verdiende mijn haatdragende gevoelens helemaal niet. Ik bad om vergeving en om hulp om van mijn bittere gevoelens verlost te worden. Toen de diaken met de avondmaalsschaal bij me stond, kreeg ik het gevoel dat ik toch wel van het avondmaal kon nemen. De hele week daarna bad ik om leiding.
Toen ik de volgende zondag de kerk binnenkwam, zag ik de vrouw waar ik me de vorige week zo op geconcentreerd had.
‘O, Carol!’ zei ze. ‘Ik heb zoveel aan je gedacht! Ik kan er alleen maar naar raden hoe moeilijk je het moet hebben. Je hebt zo lang voor je man gezorgd. Het moet een enorme aanpassing voor je zijn. Hoe gaat het met je?’
We spraken even met elkaar, waarna ze haar armen om me heen sloeg. Ik was sprakeloos! Met een grote glimlach op mijn gezicht ging ik op mijn gebruikelijke plek zitten. Ik bedankte mijn hemelse Vader onmiddellijk. Hij had deze lieve zuster laten weten dat ik haar opbouwende woorden nodig had. Vanaf dat moment wist ik dat onze hemelse Vader me niet vergeten was. Hij heeft me de kracht gegeven om mijn ‘nieuwe realiteit’ onder ogen te zien.