Ik ben blij dat ik geluisterd heb
B. Sanderson
Utah (VS)
Illustratie Allen Garns
Ik liep op een drukke dag in mijn neurologiekliniek achter op schema. Eén afspraak verliep gelukkig heel vlot. Ik stond opgelucht op om weg te gaan, maar mijn patiënt begon me iets te vertellen wat niets met het consult te maken had. Ik was wat ongeduldig, maar voelde toch dat ik weer moest gaan zitten en luisteren.
Hij vertelde me dat zijn vrouw zich onlangs ziek begon te voelen. ‘Ze wist wat er gaande was,’ zei hij, ‘maar ze zei niets omdat ze bang was om naar het ziekenhuis te gaan.’
Ze werd binnen enkele dagen volledig bedlegerig. Ze raakte verward en ging onsamenhangend praten. Mijn patiënt had zelf ook ernstige gezondheidsproblemen en beiden gingen al snel achteruit. Ze waren niet meer in staat om voor elkaar te zorgen. Toen de schoonzus van mijn patiënt bij hen langsging, schrok ze. Ze liet twee ambulances komen om ze naar het ziekenhuis te brengen. De artsen stelden al snel vast dat zijn vrouw borstkanker in een vergevorderd stadium had.
‘Ik heb mijn vrouw daarna niet meer kunnen spreken’, zei de man.
Zijn vrouw kreeg ook nog eens een hartaanval en werd kunstmatig in leven gehouden. Mijn patiënt vertelde dat hij in een rolstoel vanuit zijn eigen ziekenhuiskamer naar de intensive care werd gereden om zijn vrouw nog één keer te zien. Hij gaf toen aan dat de artsen haar van de apparatuur mochten halen.
De man hield daarna op met spreken. Hij had kennelijk alles gezegd wat hij wilde zeggen. Ik liet weten dat ik met hem meeleefde. Hij schudde mij toen de hand en vertrok. Ik ben blij dat ik weer ben gaan zitten om te luisteren. Ik ben blij dat ik niet weggegaan ben zoals ik wel van plan was! Hoe zou hij zich gevoeld hebben als ik de kamer was uitgestormd terwijl hij zijn hart net wilde luchten?
Ik weet niet waarom mijn patiënt me die dag zijn verhaal vertelde, maar ik weet wel waarom ik luisterde. Alma gaf aan dat zij die wensen zich te laten dopen en Jezus Christus te volgen, ‘gewillig [moeten zijn] elkaars lasten te dragen, […] te treuren met hen die treuren; ja, en hen te vertroosten die vertroosting nodig hebben’ (Mosiah 18:8–9).
Mijn patiënt droeg een last mee en ik kon hem op bescheiden wijze helpen die te dragen. Hij treurde en ik treurde met hem mee. Hij had vertroosting nodig, dus vertroostte ik hem. Zo probeerde ik mijn belofte na te komen om meer op mijn Heiland te gaan lijken.