Geloofsportret
Shelly Ellegood
Kentucky (VS)
Shelly is dankbaar dat wijkleden haar de helpende hand toestaken. ‘Ze hielpen me om weer naar de kerk te gaan, maar ze zetten me nooit onder druk’, zegt ze. ‘Ze lieten me weten dat ze er voor me waren.’
Hoewel het pijnlijk was, is Shelly dankbaar voor de kracht die ze van de Heiland heeft gekregen om haar vergissingen te overwinnen en ervan te leren. ‘Niemand kan vergissingen vermijden. Het enige dat telt, is dat we ervan leren.’
Shelly vindt dat ze een voorbeeld voor haar kinderen kan zijn in de manier waarop het evangelie iemand tot zegen kan zijn, en kan veranderen. ‘Ik hoop dat ze kunnen zien dat ik veel moeilijkheden heb overwonnen’, zegt ze. ‘Ik wil ze vertellen dat ze moeilijke periodes achter zich kunnen laten door de Heiland om hulp te vragen. Het is een kwestie van geloof hebben en het niet opgeven.’
Door haar moeilijkheden heeft Shelly ingezien dat Jezus Christus haar steun en toeverlaat is. ‘De Heer heeft me geholpen als ik het Hem vroeg’, zegt ze. ‘Hij heeft me opgebouwd en me sterker gemaakt.’
Shelly bleef jarenlang door allerlei keuzes uit de kerk. Met de hulp van vrienden in de kerk deed ze uiteindelijk de kracht en het geloof op om haar overtuiging weer op te pakken en een goed voorbeeld voor haar kinderen te zijn.
Fotograaf Cody Bell
Ik was 13 toen ik samen met mijn moeder lid van de kerk werd. Mijn vader was lid, maar hij was inactief geworden. Op een dag besloot hij om weer naar de kerk te gaan. Mijn moeder en ik lieten ons dopen. Mijn zus werd al gauw daarna gedoopt.
We woonden in de Amerikaanse staat Missouri en we gingen naar een hele kleine gemeente die in een klein zaaltje op de eerste verdieping van een plaatselijk gebouw vergaderde. Op zaterdagavond gingen we erheen om posters en asbakken weg te halen. Ik speelde in onze bijeenkomsten op een klein keyboard. De leden van onze gemeente waren net een familie.
Toen ik 16 was, verhuisden we naar de staat Arizona. Dat was een moeilijke verandering, maar de kerk is vrij sterk in Arizona. Later ging ik naar de Brigham Young University en trouwde ik. Mijn man en ik kregen vier kinderen en leidden een goed leven.
Maar er gebeurde van alles. En toen we gingen scheiden, werd ik geëxcommuniceerd. Het duurde bijna 15 jaar voordat ik weer naar de kerk ging. Dat was best lang, maar ik wilde er geen haast mee maken. Ik wilde de juiste motivatie hebben om naar de kerk te gaan.
Ik herinner me dat ik kort na onze verhuizing naar de Amerikaanse staat Kentucky mijn zoon naar de kerk bracht en in de auto op hem wachtte terwijl hij binnen was. Dat was een moeilijke tijd. Mijn dochter was de eerste van mijn kinderen die in de tempel trouwde, en ik mocht er niet bij zijn. Dat deed me erg veel verdriet, maar het was mijn eigen schuld.
Mensen zoals ik doen er soms gewoon lang over om een en ander op te lossen. De wijkleden en mijn vrienden hadden geduld met me. Ze lieten me weten dat ze er voor me waren. Er was een gezin dat vooral veel moeite deed om contact met me te onderhouden. Ze waren als familie voor me, want verder had ik daar niemand. Ze hielpen me om weer naar de kerk te gaan, maar ze zetten me nooit onder druk. Het mooie is dat mijn zoon me doopte, toen de dag daarvoor was aangebroken.
Ik heb veel verkeerde beslissingen genomen. Ik zou willen dat ik die vergissingen niet had begaan, maar ik ben dankbaar voor de lessen die ik in de loop van het bekeringsproces leer. We begaan allemaal vergissingen. Alleen de Heiland deed dat niet. Als we een vergissing begaan, is het belangrijk om ons voor kracht tot Hem te wenden, en om van die vergissingen te leren.
Ik weet dat ik niet terug in de tijd kan gaan om iets te veranderen. Maar ik wil mijn uiterste best doen om mijn kinderen een goed voorbeeld te geven, want dat hebben ze jarenlang niet gehad. Ik hoop dat ze zien dat ik veel moeilijkheden heb overwonnen.
Ik wil ze vertellen dat ze moeilijke periodes achter zich kunnen laten door de Heiland om hulp te vragen. Het is een kwestie van geloof hebben en het niet opgeven. De Heer heeft me geholpen als ik het Hem vroeg, en ik weet dat Hij hen ook kan helpen. Vooruitgang maken is pijnlijk geweest, maar de Heer heeft me opgebouwd. En Hij heeft me sterker gemaakt.