Ons gezin, ons thuis
Een geschenk van liefde
De auteur woont in Utah (VS).
Toen mijn man onze baby een naam en zegen gaf, kreeg ik een glimp van de diepte en breedte van het geschenk van liefde van onze hemelse Vader te zien: het priesterschap.
Illustratie, ALE + ALE, Morgan Gaynin
Ik was pas lid van de kerk, pas getrouwd en net moeder geworden. Het was vastenzondag en ons dochtertje stond op het punt om een naam en een zegen te krijgen. Ik had nog nooit een zegen en naamgeving van een baby meegemaakt, want er waren maar een paar jonge gezinnen in onze wijk. Ik wist niet wat me te wachten stond. Toch voelde ik door de Geest dat het iets heel speciaals en belangrijks was.
Mijn man hield ons dierbare dochtertje voorzichtig vast en werd door andere eerbiedige priesterschapsdragers bijgestaan. Het heerlijke gevoel van de Geest vervulde me met vreugde. Tranen rolden over mijn wangen en er ging van alles door mijn hoofd. Ik wist dat ik nog maar een glimp van de diepte en breedte had opgevangen van het geschenk van liefde van onze hemelse Vader aan ons: het priesterschap.
Toen de zendelingen me de lessen gaven, merkte ik wel wat een eer ze het vonden om het priesterschap te dragen. Dat hoorde ik in hun woorden en in hun gebeden, ook toen ze me een zegen gaven zodat ik een probleem met het woord van wijsheid kon overwinnen. Ik voelde hun handen lichtjes op mijn hoofd trillen terwijl ze woorden spraken die in mijn beleving zeker van de Heer kwamen – woorden van liefde en van genezing.
Ik liet me spoedig daarna dopen en weer legden priesterschapsdragers mij de handen op het hoofd. Ik werd als lid van de kerk van de Heer bevestigd en kreeg de gave van de Heilige Geest verleend. Ik werd gereinigd en wedergeboren. Ik voelde de macht van het priesterschap in elke vezel van mijn lichaam en kende voor het eerst in mijn leven vreugde.
Mijn man en ik trouwden kort na mijn doop. Zijn ouders waren lid van de kerk en het evangelie stond bij hem thuis centraal. Maar ik wist dat zijn getuigenis niet diepgeworteld was. Toch maakte ik me geen zorgen. Mijn prille geloof was een en al optimisme. Ik zou gewoon van hem houden, geduldig zijn en vaak bidden.
In de maanden dat ik van ons eerste kindje zwanger was, voelde ik me echt een aanstaande moeder – heel dicht bij mijn kleintje, vol verwondering over dat nieuwe leven in mij. Toen onze dochter geboren werd, had ik inmiddels een sterke en heerlijke band van liefde met haar.
Maar ik was bezorgd om mijn man. Hij had die intense nabijheid van onze dochter niet zo kunnen beleven als ik. Natuurlijk hield hij wel van haar, maar ik vroeg me bezorgd af of er tussen hem en haar een hechte band zou ontstaan. Ik maakte me zorgen terwijl ik haar verzorgde, in bad deed en vasthield, en mijn man druk was met zijn werk om ons gezin te onderhouden.
Nu bevonden we ons een paar weken later hier, in ons kerkgebouw. Er voltrok zich een wonder voor mijn ogen en in mijn hart. Mijn beschroomde echtgenoot glimlachte nederig naar zijn broeders in de kring, met licht en een glinsterende traan in zijn ogen. Hij kreeg van die broeders een golf van liefde en steun terug terwijl ze de ene hand op elkaars schouder legden en met de andere onze baby vasthielden. De kleine kring was vol reine en gewijde liefde. Ik hoorde mijn man de zegen met trillende stem beginnen. Ik wist dat hij de macht van de Heer voelde en het een eer vond om zijn priesterschap te dragen.
Ik voelde dat er veel liefde in hem voor ons kleine meisje opwelde. Ik wist ook dat hij zich naar zijn beste kunnen had voorbereid om haar de zegen te geven die onze hemelse Vader voor haar in petto had. Mijn vreugde was volkomen toen ik besefte dat hij zich nu nauw met onze dochter verbonden voelde. Die band zou nooit verzwakken.
Er zijn sinds die gebeurtenis jaren voorbij gegaan. Ik heb de macht en schoonheid van het priesterschap talloze keren op veel verschillende manieren uitgeoefend zien en voelen worden, op allerlei plaatsen en voor legio kinderen van onze hemelse Vader. Ik heb prachtige heilsverordeningen verricht en harten vervuld zien worden. Ik heb reiniging, genezing, troost en onderricht waargenomen. Ik heb lasten verlicht zien en voelen worden.
Ik weet dat ik de grootsheid van het priesterschap nog lang niet helemaal begrijp, maar elke naamgeving en zegen van een baby die ik meegemaakt heb, heeft me met hetzelfde ontzag vervuld dat ik bij de zegen van mijn eerste kind heb gevoeld. Ik sta versteld van de liefde die onze hemelse Vader heeft getoond door ons in zijn macht te laten delen. Ik ben ook met onuitsprekelijke dankbaarheid vervuld voor mijn getuigenis van Hem, zijn geliefde Zoon en ons prachtige herstelde evangelie.