Jongvolwassenen
De druk wegnemen die gepaard gaat met het vinden van een eeuwige partner
De kerk is in Polen erg klein. De kerk is in heel Oost-Europa eigenlijk nog klein. Er zijn vaak niet veel kerkleden van onze leeftijd in ons land te vinden, laat staan in onze wijk of ring. Gelukkig worden er ieder jaar in veel Europese landen conferenties voor jonge alleenstaanden gehouden.
Die conferenties worden niet zozeer georganiseerd om je ‘perfecte partner’ te vinden, maar vooral om jongvolwassenen de gelegenheid voor nieuwe vriendschappen met gelijkgestemden te bieden. Zo kunnen ze elkaar in hun geloof versterken door geestelijke ervaringen uit te wisselen.
Focus op vriendschap
Ik maakte op een conferentie in Polen in 2010 kennis met Radu. Hij kwam uit Roemenië. We spraken kort met elkaar, maar hij ging al snel daarna op zending. Onze wegen kruisten elkaar drie jaar later pas weer op een andere JOVO-conferentie. Daar hadden we de tijd om elkaar wat beter te leren kennen, maar ik ging een maand daarna zelf op zending. Radu wenste me veel geluk en zei: ‘Laten we contact houden.’ Ik dacht niet echt dat hij dat zou doen, maar hij deed het toch. Hij schreef me brieven toen ik op zending was. Die brieven hadden niets romantisch, maar hij werd wel een goede vriend. En ik stelde zijn respect voor mij en voor het zendingswerk in het algemeen heel erg op prijs.
Radu en ik keken er na mijn zending echt naar uit om elkaar goed te leren kennen – dat was na al die jaren eindelijk mogelijk! We kozen een betaalbare plek uit om elkaar te ontmoeten (wat België was in die tijd) en samen wat tijd door te brengen. We raakten niet uitgepraat.
We zetten onze relatie niet onder druk. We waren vooral bezig om vriendschap te ontwikkelen en elkaar gewoon beter te leren kennen. We hadden altijd veel plezier samen, maar hadden ook zinvolle en diepe gesprekken over zaken die er echt toe doen. Onze vriendschap werd in die periode steeds hechter. We skypeten bijna dagelijks en op een gegeven moment gingen we ’s avonds samen bidden. Uiteindelijk gingen we om de paar maanden bij elkaar op bezoek.
‘Laten we erover bidden’
Ik werd na een tijdje onrustig, omdat onze vriendschap naar mijn gevoel tot meer uitgroeide. Maar hij woonde in Roemenië! Ik wilde niet in een langeafstandsrelatie verzeild raken. Een relatie kon immers tot een huwelijk leiden, wat inhield dat een van ons naar een ander land zou moeten verhuizen. Ik voelde me daar niet klaar voor.
Op een dag was ik heel erg onrustig. Radu herinnerde me toen aan een eenvoudig maar krachtig beginsel. Hij zei: ‘Laten we over onze relatie bidden en kijken hoe we erin staan.’
Ik weet niet waarom ik daar zelf niet eerder aan had gedacht. Maar in die periode was dat het beste advies dat ik kreeg. Ik bad dan ook om leiding.
Ik verwachtte geen duidelijk antwoord op dat moment, maar besloot om Radu verder te leren kennen. Ik hoopte dat onze hemelse Vader me zou waarschuwen als ik een punt achter onze relatie moest zetten. Maar het antwoord waarom ik gevraagd had, kwam uiteindelijk. Telkens wanneer ik het in mijn familie- en vriendenkring over Radu had, kreeg ik het geruststellende gevoel dat ik de goede kant op ging.
Ik besefte op een gegeven moment iets grappigs. Nadat Radu en ik op een avond weer fijn met elkaar hadden geskypet, dacht ik bij mezelf: hij is echt de beste vriend die ik ooit heb gehad. Ik wil voor altijd zijn vriendin zijn! Toen wist ik het. Ik hoorde meteen een stem in mijn hoofd op mijn eigen opmerking reageren: trouw dan met hem! Ik wist dat onze hemelse Vader mijn relatie met Radu toejuichte. Ik zag in dat hij mijn beste vriend was en dat we samen gelukkig konden zijn.
De druk wegnemen die gepaard gaat met het vinden van een huwelijkspartner
Ik ben dus naar Roemenië verhuisd en met Radu getrouwd. Ik had nooit gedacht dat ik in Roemenië terecht zou komen. Maar we zijn inmiddels vier jaar getrouwd en hebben een lieve dochter, Amelia.
Ik weet wat je denkt – dat ik gewoon een van die jongvolwassenen ben die hun ‘soulmate’ op een JOVO-conferentie hebben ontmoet, waarna alles op rolletjes is gelopen. Maar dat is niet waar. Ik vertel dit verhaal zodat je jezelf niet langer onder druk zet om je eeuwige partner te vinden, maar je door God laat leiden.
Ging ik naar die conferenties om een man te vinden? Nee.
Ging ik ervan uit dat een van de jongens die ik daar ontmoette mijn man zou worden? Niet echt.
Ik nam juist de druk weg om iemand te vinden met wie ik wilde trouwen. Ik ging gewoon naar die conferenties om contact met anderen te leggen en vriendschappen te ontwikkelen. Dat was precies wat Radu en ik in het begin deden.
De druk om zo snel mogelijk onze eeuwige partner te vinden, kan soms heel reëel zijn. Maar eeuwige relaties kennen geen tijdslimiet. Je hoeft je er niet overmatig druk om te maken. Het gaat niet zozeer om trouwen, het gaat erom dat we de beste versie van onszelf worden en God zijn plan voor ons laten uitwerken. Zeker, we moeten allemaal een stap zetten, ergens heengaan, mensen ontmoeten, vriendschappen sluiten en onze comfortzone verlaten. Maar dat moeten we doen met de gedachte: ik ga een leuke tijd hebben en goede vrienden ontmoeten. Niet met het idee: ik moet mijn ogen open houden om ‘de ware’ te vinden, anders valt mijn hele levensplan in duigen!
Radu vertelde me na onze verloving dat hij zich meestal wat gespannen voelde in de buurt van meisjes die hij wel mocht, maar dat hij daar bij mij geen last van had. Hij gaf aan dat hij zich dankzij onze vriendschap altijd op zijn gemak voelde en altijd zichzelf kon zijn.
Omring jezelf dus met goede mensen en geniet van waar je nu bent. Want echt waar, als je de druk wegneemt, gewoon vriendschappen ontwikkelt, en tevreden kunt zijn met wie en waar je bent, dan ga je veel meer van het leven genieten.
Op Gods plan voor onze toekomst vertrouwen
Radu en ik zijn niet volmaakt. We waren niet echt op zoek naar de ‘perfecte’ persoon – we waren gewoon onszelf. Ik heb gemerkt dat wie je werkelijk bent en hoe je leeft anderen het meeste aantrekt. Als je ernaar streeft om Jezus Christus te volgen, zul je mensen aantrekken die ook hun best doen om Hem te volgen.
Ik ben er ook achter gekomen dat we Gods hand in ons leven uitnodigen als we vooruitgang maken en onvoorwaardelijk geloof hebben dat God aan het roer staat. En als we zijn hand herkennen, hoeven we de toekomst niet te vrezen. Denk aan wat de Heer tegen Nephi heeft gezegd: ‘En Ik zal ook uw licht in de wildernis zijn; en Ik zal de weg voor u uit bereiden indien u mijn geboden onderhoudt; daarom, voor zover u mijn geboden onderhoudt, zult u in de richting van het beloofde land worden geleid; en u zult weten dat u door Mij wordt geleid’ (1 Nephi 17:13).
Het is nooit de bedoeling geweest dat we onszelf voortdurend onder druk zetten als bepaalde verwachtingen of mijlpalen niet volgens ons eigen tijdschema uitkomen. Onze hemelse Vader gaat anders met tijd om dan wij – Hij heeft een eeuwig perspectief. Hij heeft een plan voor ons: elke zegening waar we naar streven, zal vervuld worden. Doen we ons best om op zijn plan te vertrouwen en vreugde te vinden in wat voor omstandigheden we ook verkeren, dan zullen we waar geluk vinden. Zijn plan is altijd beter dan wat we zelf uitstippelen.