Zwemmen als een zeepaardje
‘De Heilige Geest [zal] u alle dingen tonen die u behoort te doen’ (2 Nephi 32:5).
Robin fixeerde zijn ogen op het zwembad. Hij probeerde niet te denken aan de afstand die hij moest zwemmen. Het ging er alleen om dat hij zijn embleem zou halen. Aan het Seepferdchen-embleem (zeepaardembleem) kon iedereen in Duitsland zien dat hij helemaal zelfstandig kon zwemmen.
Ik kan het! dacht Robin. Hij haalde diep adem en sprong.
PLONS!
Het koele water voelde geweldig aan op zo’n warme dag.
Ga gewoon steeds één meter vooruit, had papa gezegd. Denk niet aan de volle 25 meter in één keer.
Robin hield zijn hoofd omlaag. Hij bewoog zijn armen en benen zoals hij de maanden ervoor geoefend had. Om de paar tellen kwam hij omhoog om adem te halen.
Armen. Benen. Armen. Benen.
De zwemjuf blies ineens op haar fluitje. Robin keek verbaasd op.
‘Goed gedaan’, zei zijn juf.
Het was gelukt!
Robin lachte en deed een paar onderwatersalto’s om het te vieren. Hij was een zeepaardje!
Toen Robin thuiskwam, liep hij gauw naar zijn papa toe.
‘Papa, kijk!’
Robins vader legde zijn hamer neer. Zodra papa het Seepferdchen-embleem zag, kwam er een brede glimlach op zijn gezicht.
‘Bij je eerste poging?’ Papa gaf Robin een dikke knuffel. ‘Wat wil je doen om het te vieren?’
Robin dacht even na. ‘Ik zou heel graag samen met jou naar het zwembad gaan. Ik wil je laten zien wat ik kan.’
Papa’s glimlach werd nog breder. ‘Dat zou nog eens een mooie viering voor ons allebei zijn. Zodra ik tijd heb, gaan we.’
Robin stak enthousiast zijn vuist in de lucht. Hij kon niet wachten tot het embleem op zijn zwembroek was genaaid en hij met papa ging zwemmen.
Er gingen meerdere dagen voorbij. Robin bleef naar het zwembad vragen, maar er was steeds wel iets anders. Papa leek het altijd druk te hebben.
Op een ochtend knielde Robin naast zijn bed in gebed neer. Hij voegde aan het eind van het gebed nog één ding toe.
‘Geef mijn vader alstublieft wat extra tijd zodat we naar het zwembad kunnen gaan. In de naam van Jezus Christus. Amen.’
Toen Robin zijn ogen opendeed, hoorde hij papa op de deur kloppen.
‘Kom op, we gaan naar het zwembad. Laat maar eens zien wat je kunt!’
Robins mond viel open. ‘Papa! Je zult het niet geloven. Ik heb net gebeden dat je wat extra tijd zou krijgen zodat we konden gaan.’
Papa deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de deuropening. ‘Hmm, is dat niet interessant? Weet je, ik kreeg net een stille, duidelijke boodschap door van de Heilige Geest dat ik met je naar het zwembad moet gaan. Het lijkt erop dat we maar beter kunnen gaan!’
Ze hadden een geweldige tijd samen. Robin liet papa zien dat hij 25 meter aan één stuk door kon zwemmen. Papa was onder de indruk. En Robin was onder de indruk van papa’s onderwatersalto’s. Papa kon er vijf achter elkaar doen!
‘Ik ben blij dat onze hemelse Vader je vandaag wat extra tijd heeft gegeven’, zei Robin.
‘Eigenlijk was het mijn eigen schuld dat ik het steeds te druk had’, zei papa. Volgens mij liet de Heilige Geest me weten dat we tijd voor elkaar moeten maken, denk je ook niet? Ik beloof dat ik mijn deel zal doen.’
Robin glimlachte. ‘Ik ook!’
Papa kreeg pretogen. ‘Nog één ding. Wist je dat ik nog nooit een watergevecht verloren heb?’
Robin grinnikte terug. ‘De dag is nog niet voorbij!’
Illustratie, Mark Robison