Het Boek van Mormon had zijn werk gedaan
Mijn naam is Jan Cornelis van der Geest en die naam heb ik te danken aan de geestgronden, de strook achter de duinen waarop bloembollen worden geteeld, waar mijn voorvaderen woonden. Ik ben in 1947 geboren in een rooms-katholiek gezin van zeven kinderen. Ik had een slechte start want zes maanden na mijn geboorte werd ik een jaar lang in de couveuse gelegd omdat ik geen vaste voeding kon verdragen. Mijn leven daarna is over veel hobbels gegaan waarin ik het contact met mijn familie en mijn kinderen ben kwijtgeraakt.
Ik heb in mijn leven gewerkt als poelier, handelaar in melk en zuivel en ik had een levensmiddelenwinkel op de Beeklaan in Den Haag. Waar ik nog het meest trots op ben is dat ik als gezel timmerman assistent-uitvoerder in de bouw ben geworden. Toen ik 27 jaar was ben ik door een steiger gevallen en werd ik helaas afgekeurd om verder in de bouw te werken. Ik ben in mijn leven door enkele echtscheidingen vaak verhuisd door heel Zuid-Holland. Maar toen ik in Hilversum woonde ontmoette ik op een alleenstaandenactiviteit van de kerk Yvonne Ockeloen en inmiddels ben ik vijftien jaar erg gelukkig met haar getrouwd in een eeuwigdurend huwelijk. Ik ben nu gepensioneerd en ik vul mijn dagen met het schrijven van columns waarin ik een werelds probleem onder de loep neem en dat plaats ik op mijn website www.jezusismijnredder.nl, op Facebook Kerkfamilie Almere en op mijn eigen Facebooktijdlijn. Dat is mijn manier om zendingswerk te doen.
In mei 2002 – ik was toen vijfenvijftig jaar – ben ik in contact gekomen met de zendelingen van onze kerk. Toen zij bij mij aanbelden had ik in eerste instantie geen interesse om naar hun verhaal te luisteren. Ik was opgegroeid in een rooms-katholiek gezin en daarna heb ik mijn toevlucht gezocht in verschillende huwelijken, psychiatrische consulten, het Hindoeïsme, reïncarnatie, de Islam en bij de Jehova’s Getuigen. Om kort te gaan: Ik had de naam opgebouwd met alle winden mee te waaien en dacht bij mezelf: wat kunnen die jongemannen mij nu nog vertellen? Toen vroeg een van de zendelingen mij: ‘Maar gelooft u dan niet in God?’ Mijn antwoord was: ‘Ja, ik geloof wel in God want als ik om mij heen kijk en ik zie de bomen, bloemen, mensen en de vogels in de lucht, dan moet ik de eerste nog ontmoeten die zoiets kan maken.’ De zendeling zei toen niets meer maar hij bukte om in zijn rugzak te wroeten. Hij haalde daar het Boek van Mormon uit en stopte dat in mijn handen. Ik was daardoor overbluft en kon alleen maar stamelen: ‘Kom dan over zes weken maar terug.’ Toen ze weg waren viel er een briefje uit het boek, waarop 23 vragen stonden die het Boek van Mormon beantwoordt en zo ben ik het gaan lezen. Toen de zendelingen na zes weken weer aanbelden kon ik ze alleen maar binnenlaten, want het boek had zijn werk gedaan. In de lessen die daarop volgden heb ik in het plan van zaligheid het antwoord op mijn vele vragen gevonden. De tempel vind ik het mooiste in de kerk. Yvonne en ik zijn samen tempelwerkers en elke vrijdag in de tempel te vinden. Ik word blij van het herstelde evangelie. Mijn droomwens is dat ik eens, ergens in de eeuwigheid, samen met mijn vrouw, net zo kan worden als de Vader van mijn geest.