« របៀបដែលអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពមានឥទិ្ធពលលើការមានចំណែក និងការក្លាយទៅជា » លីអាហូណា ខែ មីនា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
របៀបដែលអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពមានឥទិ្ធពលលើការមានចំណែក និងការក្លាយទៅជា
នៅពេលយើងដាក់អាទិភាពទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ និងភាពជាសិស្សរបស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងរកឃើញនូវអំណរនៅក្នុងអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់យើង ទទួលបានអារម្មណ៍នៃការរួមចំណែកដ៏ស្ថិតស្ថេរ ហើយទីបំផុតឈានដល់សក្តានុពលដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។
សមាគមចិត្តសាស្រ្តអាមេរិកកំណត់និយមន័យ ការមានចំណែក ថាជា « អារម្មណ៏នៃការទទួលស្គាល់ និងយល់ព្រមដោយក្រុមមួយ » ។១
ជាអកុសល មិនមែនយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមានអារម្មណ៍ថាមានចំណែកនោះទេ ហើយជួនកាលយើងព្យាយាមកែតម្រូវខ្លួនយើងដើម្បីបានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ។ ចូអាណា ខេណិន គ្រូពេទ្យរោគសតិជនជាតិអង់គ្លេស ពន្យល់ថា « យើងទាំងអស់គ្នាចង់ចុះសម្រុងនឹងគេ » ។ « ដើម្បីសម្រេចបាននូវការណ៍នោះ យើងតែងតែបង្ហាញនូវកំណែខុសគ្នាបន្តិចបន្តួចអំពីខ្លួនយើងថាជានរណា អាស្រ័យទៅលើស្ថានភាព និងក្រុមដែលយើងនៅជាមួយនោះ ។ យើងប្រហែលជាមាន ‹ ឥរិយាបថ › ផ្ទាល់ខ្លួនយើងជាច្រើនរបៀប—សម្រាប់កន្លែងធ្វើការ នៅផ្ទះ ឬសូម្បីនៅតាមអនឡាញផងដែរ » ។២
វាសំខាន់ណាស់ក្នុងការកត់សម្គាល់ថា មានភាពខុសប្លែកគ្នារវាងការចុះសម្រុងគ្នា និងការមានចំណែក ។ ប្រេណេ ប្រោន អ្នកស្រាវជ្រាវ និងជាអ្នកនិពន្ធជនជាតិអាមេរិកម្នាក់ បានសង្កេតថា « ការចុះសម្រុងគ្នា និងការមានចំណែក គឺមិនដូចគ្នានោះទេ ។ តាមពិត ការចុះសម្រុងគ្នា គឺជាឧបសគ្គដ៏ធំបំផុតមួយនៃការមានចំណែក ។ ការចុះសម្រុងគ្នា គឺអំពីការវាយតម្លៃលើស្ថានភាពមួយ ហើយប្រែក្លាយខ្លួនឲ្យទៅជាបុគ្គលដែលគេត្រូវការដើម្បីបានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការមានចំណែក មិនតម្រូវឲ្យយើងធ្វើ ការផ្លាស់ប្តូរ ខ្លួនយើងនោះទេ វាតម្រូវឲ្យយើងធ្វើ ជា ខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ » ។៣
ការស្គាល់អត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់យើងគឺចាំបាច់ណាស់សម្រាប់ការមានចំណែកដ៏មានអត្ថន័យ បើមិនដូច្នោះទេ យើងនឹងចំណាយពេលវេលា និងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់យើង ដើម្បីកែតម្រូវខ្លួនយើង ក្នុងការស្វែងរកការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃនៅកន្លែងដែលមិនមានការគោរព ឬសមស្របទៅនឹងធម្មជាតិដ៏អស់កល្បរបស់យើងជាមិនខាន ។ លើសពីនេះទៅទៀត កន្លែងដែលយើងជ្រើសរើសដើម្បីមានចំណែក អាចដឹកនាំទៅរកការផ្លាស់ប្តូរតម្លៃ និងឥរិយាបថរបស់យើង ពេលយើងអនុលោមតាមទម្លាប់ និងបទដ្ឋានរបស់ក្រុមនោះ ។ យូរៗទៅ កន្លែងដែលយើងជ្រើសរើសដើម្បីមានចំណែកនឹងមានឥទ្ធិពលលើការប្រែក្លាយខ្លួនរបស់យើង ។
រួមសេចក្តីមក ការទទួលយកអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់យើងជះឥទ្ធិពលលើកន្លែងដែលយើងប្រាថ្នាចង់មានចំណែក ហើយកន្លែងដែលយើងបានជ្រើសរើសដើម្បីមានចំណែក នាំឲ្យយើងក្លាយជាបុគ្គលដែលខ្លួនយើងនឹងប្រែក្លាយជាក់ជាមិនខានឡើយ ។
អត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាព
យើងទាំងអស់គ្នាបានរស់នៅជាមួយព្រះនៅជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៣:២៩; ១៣៨:៥៥–៥៦ ) ។ យើងត្រូវបានបង្កើតមកឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់—ជាប្រុសជាស្រី ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ១:២៧ ) ។ ទ្រង់បានរៀបចំផែនការសម្រាប់យើងដើម្បីប្រែក្លាយឲ្យដូចជាទ្រង់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣២:១៩-២០, ២៣–២៤ ) ។ ផែនការនៃសុភមង្គលរបស់ទ្រង់មានពាក់ព័ន្ធនឹងយើងចុះមកផែនដីដើម្បីទទួលបានរូបកាយ ចំណេះដឹង ហើយនៅទីបំផុតត្រឡប់ទៅផ្ទះសួគ៌ារបស់យើងវិញ ដើម្បីរស់នៅជាមួយទ្រង់ក្នុងសេចក្តីអំណរដ៏អស់កល្បជានិច្ច ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២; ៩; អ័ប្រាហាំ ៣:២៦ ) ។ ព្រះបានបើកសម្តែងថា « នេះហើយជាកិច្ចការរបស់យើង និងសិរីល្អរបស់យើង—គឺដើម្បីនាំឲ្យមានអមតភាព និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ មិនគួរឲ្យជឿ យើង គឺជាស្នាដៃ និងសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ ! នេះសបញ្ជាក់អំពីតម្លៃ និងគុណតម្លៃដ៏សម្បើមរបស់យើងចំពោះទ្រង់ ។
ដោយសារមានមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់នៅលើផែនដីនេះ អ្នកខ្លះប្រហែលជាពិបាកនឹងទទួលយកថា ព្រះគិតដល់យើងម្នាក់ៗ ។ ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីថា ទ្រង់ស្គាល់យើងម្នាក់ៗ ហើយក៏ជ្រាបពីអ្វីៗដែលយើងកំពុងធ្វើ កន្លែងដែលយើងនៅ និងសូម្បីតែ « គំនិត និងបំណងនៅក្នុងចិត្ត [ របស់យើង ] [ ទាំងអស់គ្នា ]ផងដែរ » ។( អាលម៉ា ១៨:៣២ ) ។ យើងមិនគ្រាន់តែ « បានរាប់ចំពោះ » ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ( ម៉ូសេ ១:៣៥ ) ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ស្រឡាញ់យើងយ៉ាងឥតខ្ចោះផងដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១១:១៧ ) ។
ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ចំពោះយើង ព្រះវរបិតាសួគ៌មានព្រះទ័យចង់ចែកចាយអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់មានជាមួយនឹងយើង ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៨៤:៣៨ ) ។ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ យើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងក្លាយដូចជាទ្រង់ ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ និងទទួលបាននូវអំណរដែលទ្រង់មាន ។ នៅពេលយើងបើកដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើងចំពោះសេចក្តីពិតនេះ « ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ បើសិនណាជាកូនព្រះហើយ នោះយើងក៏បានគ្រងមរដកដែរ » ( រ៉ូម ៨:១៦–១៧ ) ។
ភាពខុសគ្នានៃជីវិតរមែងស្លាប់
នៅក្នុងជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះ យើងបានដើរតាមព្រះ ឮព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ និងទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ យើងបានឆ្លងកាត់វាំងនននៃការបំភ្លេច ចូលទៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ យើងលែងមានការចងចាំពីជីវិតរបស់យើងមុនទៀតហើយ ។ លក្ខខណ្ឌនៃបរិយាកាសនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ធ្វើឲ្យវាកាន់តែពិបាកឡើងនៅក្នុងការយល់អំពីនិស្ស័យនៃព្រះរបស់យើង និងការរួមចំណែកដែលយើងបានមាននៅឯគេហដ្ឋានសួគ៌ារបស់យើង ។
ឧទាហរណ៍ ការផ្តោតអារម្មណ៍ច្រើនពេកលើភាពខុសគ្នានៃហ្សែន និងស្ថានភាពរស់នៅរបស់យើងអាចជាឧបសគ្គដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ ។ មារសត្រូវព្យាយាមទាញយកភាពខុសគ្នាទាំងនេះ ដើម្បីបង្វែរយើងចេញពីដើមកំណើតដ៏ទេវភាពទូទៅរបស់យើង ។ យើងទទួលស្លាកពីអ្នកដទៃ ហើយពេលខ្លះថែមទាំងសន្មត់ពីស្លាកទាំងនោះដោយខ្លួនឯងទៀតផង ។ វាមិនមានអ្វីខុសទេក្នុងការកំណត់អត្តសញ្ញាណជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ដោយផ្អែកទៅលើលក្ខណៈសម្បត្តិខាងលោកិយ តាមពិតទៅ ពួកយើងជាច្រើនរកឃើញសេចក្តីអំណរ និងការគាំទ្រពីអ្នកដែលមានចរិតលក្ខណៈ និងបទពិសោធន៍ស្រដៀងនឹងយើងដែរ ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលយើងភ្លេចអត្តសញ្ញាណដ៏សំខាន់របស់យើងជាកូនរបស់ព្រះ យើងអាចចាប់ផ្តើមភ័យខ្លាច មិនទុកចិត្ត ឬមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងប្រសើរជាងអ្នកដែលខុសពីយើង ។ អាកប្បកិរិយាទាំងអស់នេះជារឿយៗនាំទៅរកការបែកបាក់ ការរើសអើង និងសូម្បីតែការបំផ្លិចបំផ្លាញ ( សូមមើល ម៉ូសេ ៧:៣២–៣៣, ៣៦ ) ។
នៅពេលយើងចងចាំនូវមរតកដ៏ទេវភាពរបស់យើង នោះភាពចម្រុះរបស់យើងផ្តល់នូវភាពស្រស់ស្អាត និងសម្បូរបែបដល់ជីវិត ។ យើងមើលឃើញខ្លួនយើងថា ជាបងប្អូនប្រុសស្រី ទោះបីជាយើងខុសគ្នាក៏ដោយ ។ យើងមកគោរព និងរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក ។ យើងខិតខំផ្តល់ការគាំទ្រដលអ្នកដទៃដើម្បីឲ្យមានចំណែក ជាពិសេសនៅពេលដែលលក្ខណៈសម្បត្តិ និងបទពិសោធន៍របស់ពួកគេខុសពីយើង ។ យើងមានអំណរគុណចំពោះព្រះសម្រាប់ការបង្កបង្កើតផ្សេងៗទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។៤
ខណៈពេលដែលហ្សែន និងស្ថានភាពរស់នៅរបស់យើងមានឥទ្ធិពលលើបទពិសោធន៍របស់យើងនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ រឿងទាំងនោះមិនមែនកំណត់ពីខ្លួនយើងនោះទេ ។ យើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ដែលមានសក្ដានុពលដើម្បីប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
ការមានចំណែកតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ដោយដឹងថាយើងនឹងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាសំខាន់ៗនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នោះព្រះបានរៀបចំ និងបានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យមកជួយយើងយកឈ្នះនូវឧបសគ្គទាំងនេះ ។ ព្រះគ្រីស្ទស្មគ្រ័ព្រះទ័យជួយយើងឲ្យបង្កើតនូវទំនាក់ទំនងដ៏ស្និទ្ធស្នាល ដែលយើងធ្លាប់មានជាមួយនឹងព្រះក្នុងជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះឡើងវិញ ។ ដូចព្រះគ្រីស្ទបានពន្យល់ថា « ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត បើមិនមកតាមខ្ញុំ នោះគ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ » ( យ៉ូហាន ១៤:៦; សូមមើលផងដែរ យ៉ូហាន ៣:១៦–១៧ ) ។
ព្រះគ្រីស្ទគឺ តែងតែ មានឆន្ទៈជួយយើងជានិច្ច ។ យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល កូរិនថូស ទី១ ៦:២០ ) ហើយទ្រង់ប្រាថ្នាចង់ឲ្យយើងមករកទ្រង់ ។ នៅក្នុងបន្ទូលផ្ទាល់របស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្រ្គោះសន្យាថា « មករកយើងដោយអស់ពីដួងចិត្ត ទើបយើងនឹងទទួលអ្នក » ( នីហ្វៃទី៣ ១២:២៤ ) ។
ដូច្នេះ តើយើងមករកព្រះគ្រីស្ទដោយអស់ពីដួងចិត្តដោយរបៀបណា ?
ដំបូង យើងទទួលយកទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងជាព្រះប្រោសលោះរបស់យើង ។ យើងទទួលស្គាល់ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះ ពីស្ថានភាពវង្វេង និងភាពធ្លាក់របស់យើង និងការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីបានសង្គ្រោះ ។ យើងប្រាថ្នាចង់ឲ្យគេស្គាល់ដោយព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៥:៧–៨ ) ហើយចង់ធ្វើជាសិស្សរបស់ទ្រង់ « នៅក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំ ដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន » ( ម៉ូសាយ ៥:៥ ) ។
ទីពីរ យើងមករកព្រះគ្រីស្ទដោយអស់ពីដួងចិត្ត ដោយការចុះ និងការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយនឹងព្រះ ( សូមមើល អេសាយ ៥៥:៣ ) ។ សេចក្តីសញ្ញាត្រូវបានធ្វើឡើងតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះ និងការតម្កើងឡើងនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានធ្វើឡើងដោយសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាព ។
ការចុះ និងការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាមិនត្រឹមតែចងយើងជាមួយនឹងព្រះ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ភ្ជាប់យើងជាមួយគ្នាទៅវិញទោមកផងដែរ ។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទៅលេងប្រទេស កូស្តារីកា ជាមួយគ្រួសារ ហើយបានចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់នៅឯអង្គភាពសាសនាចក្រក្នុងតំបន់មួយកន្លែង ។ នៅពេលយើងដើរចូលទៅ យើងត្រូវបានស្វាគមន៏យ៉ាងកក់ក្តៅដោយសមាជិកមួយចំនួន ។ អំឡុងពេលការប្រជុំ យើងបានច្រៀងទំនុកតម្កើងសាក្រាម៉ង់ជាមួយនឹងក្រុមជំនុំតូចនោះ ។ យើងបានមើលពួកសង្ឃរៀបចំសាក្រាម៉ង់ ហើយបន្ទាប់មកបានស្តាប់នៅពេលពួកគេសូត្រការអធិស្ឋានសាក្រាម៉ង់ ។ នៅពេលនំប៉័ង និងទឹកត្រូវបានហុចមកដល់ពួកយើង នោះខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះអ្នករក្សាសេចក្ដីសញ្ញាទាំងនេះគ្រប់ៗគ្នា ។ ខ្ញុំមិនបានជួបពួកគេណាម្នាក់ពីមុនការប្រជុំនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍រួបរួម និងចំណងមិត្តភាពជាមួយពួកគេ ដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាបានចុះសន្យា និងខិតខំរក្សាការសន្យាដូចគ្នានោះចំពោះព្រះ ។
នៅពេលយើងចុះ និងខិតខំរក្សាសេចក្តីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយព្រះ យើងចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍នៃការមានចំណែកច្រើនជាងដែលអាចសម្រេចបានតាមរយៈការជាប់ទាក់ទងជាមួយក្រុមខាងលោកិយ ឬក្រុមខាងសាច់ឈាមណាមួយទៅទៀត ។៥ យើង « មិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ » ( អេភេសូរ ២:១៩ ) ។
ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា យើងមួយចំនួន ដោយសារស្ថានភាពក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នឹងមិនមានឱកាសទទួលរាល់ពិធីបរិសុទ្ធ និងចុះសេចក្ដីសញ្ញាទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះទេ ។៦ ក្នុងករណីបែបនេះ ព្រះសុំឲ្យយើងធ្វើ « អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន » ( នីហ្វៃទី២ ២៥:២៣ ) ដើម្បីចុះ និងរក្សាសេចក្តីសញ្ញាទាំងឡាយដែលមានសម្រាប់យើង ។ បន្ទាប់មកទ្រង់សន្យាថា នឹងផ្តល់ឱកាសដល់យើងដើម្បីទទួលពិធីបរិសុទ្ធ និងសេចក្តីសញ្ញាដែលនៅសេសសល់នៅក្នុងជីវិតក្រោយទៀត ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥៤, ៥៨ ) ។ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យយើងទទួលបាននូវពរជ័យគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់មានសម្រាប់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:៤១ ) ។
ការក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ព្រះមានព្រះទ័យរីករាយពេលយើងទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ សាមគ្គីភាព និងកម្លាំងដែលកើតចេញពីអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃការរួមចំណែកជាមួយទ្រង់ ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ និងអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ទាំងទ្វេផងដែរ ។ ប៉ុន្តែទ្រង់មានផែនការកាន់តែប្រសើរជាងនេះសម្រាប់យើង ! ខណៈពេលដែលទ្រង់អញ្ជើញយើងឲ្យមកជាខ្លួនយើង ព្រះរាជបំណងពិតរបស់ទ្រង់គឺចង់ឲ្យយើងក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
ការចុះ និងការរក្សាសេចក្តីសញ្ញាមិនគ្រាន់តែជួយយើងឲ្យមានចំណែកជាមួយព្រះ និងព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏អាចធ្វើឲ្យយើងមានអំណាចដើម្បីប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ទាំងទ្វេផងដែរ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៤:១៩-២២ ) ។ នៅពេលយើងរក្សាសេចក្តីសញ្ញាដែលទាក់ទងនឹងពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះ និងការតម្កើងឡើងនៃដំណឹងល្អ នោះព្រះចេស្តារបស់ព្រះអាចហូរចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើងបាន ។ យើងអាចមើលផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញាថាដូចជាកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលដ៏ទេវភាពមួយប្រភេទ ។ នៅពេលយើងចុះ និងរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះ យើងអនុវត្តនូវការគិត ឥរិយាបទ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចទ្រង់ធ្វើដែរ ។ បន្តិចម្តងៗ ជាមួយនឹងការជួយ និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ នោះយើងអាចត្រូវបានធ្វើឲ្យក្លាយដូចជាទ្រង់បាន ។
ព្រះប្រាថ្នាចង់ឲ្យយើងចូលរួមជាមួយនឹងទ្រង់ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ក្នុងការនាំ « ឲ្យមានអមតភាព និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ ទ្រង់បានប្រទានពេលវេលាដល់យើងម្នាក់ៗនៅលើផែនដីនេះ អំណោយទានខាងវិញ្ញាណ និងសិទ្ធិជ្រើសរើសដើម្បីប្រើវាក្នុងការបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។ យើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មានកិច្ចការសំខាន់ឲ្យយើងធ្វើ ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៤, ៦ ) ។
ដើម្បីមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ យើងត្រូវងាកទៅបម្រើអ្នកដទៃ ហើយរៀនទុកព្រះជាធំនៅក្នុងជីវិត ហើយជាញឹកញាប់ដាក់សេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃពីមុនសេចក្តីត្រូវការរបស់ខ្លួនយើង ។ ការផ្តោតទៅលើការជួយអ្នកដទៃតម្រូវឲ្យមានការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួន ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៨:១២–១៣ ) ប៉ុន្តែក៏បញ្ចូលអត្ថន័យកាន់តែច្រើនក្នុងជីវិតរបស់យើង និងផ្តល់នូវសេចក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យផងដែរ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៦:២៤–២៦ ) ។
ពេលយើងចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះ នោះយើងមិនគ្រាន់តែមានចំណែកជាសមាជិកនៃក្រុមមួយប៉ុណ្ណោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងក្លាយជាដៃគូដ៏ពិតប្រាកដជាមួយព្រះ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ មិនមានអារម្មណ៍ណាអស្ចារ្យជាងការដឹងថាព្រះទុកចិត្ដយើងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើការតាមរយៈយើងដើម្បីនាំជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់អ្នកដទៃនោះទេ ។
ការអញ្ជើញទាំងបី
ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំសូមជូនការអញ្ជើញចំនួនបី ដែលអាចជួយយើងឲ្យទទួលបាននូវអារម្មណ៍រីករាយ និងស្ថិតស្ថេរអំពីអត្តសញ្ញាណ និងការមានចំណែក ហើយអាចឲ្យយើងឈានទៅដល់សក្តានុពលដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។
១. ខ្ញុំអញ្ជើញយើងឲ្យផ្តល់អាទិភាពដល់អត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់យើងក្នុងនាមជាបុត្រី និងបុត្រារបស់ព្រះ ។ នេះមានន័យថាយើងផ្អែកទៅលើតម្លៃខ្លួនរបស់យើងនៅលើដើមកំណើតដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។ យើងស្វែងរកការស្ថាបនាទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះតាមរយៈការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការប្រតិបត្តិថ្ងៃឈប់សម្រាក និងការថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងសកម្មភាពផ្សេងទៀតដែលនាំព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយពង្រឹងនូវទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់ ។ យើងទុកឲ្យព្រះឈ្នះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។៧
២. ខ្ញុំអញ្ជើញយើងឲ្យទទួលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង និងដាក់ភាពជាសិស្សរបស់យើងចំពោះទ្រង់ពីលើការពិចារណាផ្សេងទៀតនានា ។ នេះមានន័យថា យើងលើកដាក់មកលើខ្លួនយើងនូវព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ហើយថាយើងប្រាថ្នាឲ្យគេស្គាល់យើងជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ ។ យើងខិតខំដើម្បីទទួលបានការអភ័យទោស និងកម្លាំងរបស់ទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ យើងចុះសេចក្តីសញ្ញា និងរក្សាសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះ ។ យើងព្យាយាមដើម្បីក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
៣. ខ្ញុំអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះតាមរយៈការជួយអ្នកដទៃឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។ នេះមានន័យថា យើងជួយអ្នកដទៃមើលឃើញពីអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់ពួកគេ ហើយទទួលអារម្មណ៍ថាកំពុងមានចំណែក ។ យើងចែកចាយដោយបើកចំហនូវសេចក្តីអំណរដែលយើងរកឃើញនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៦:២៣–២៥ ) ។ យើងព្យាយាមដើម្បីជួយអ្នកដទៃឲ្យចុះ និងរក្សាសេចក្តីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយព្រះ ។ យើងស្វែងរកការណែនាំពីព្រះ ដើម្បីដឹងថានរណាដែលយើងអាចផ្ដល់ពរ និងរបៀបដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ។
ខ្ញុំសន្យាថា នៅពេលយើងផ្តល់អាទិភាពដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ និងភាពជាសិស្សរបស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងរកឃើញសេចក្តីអំណរនៅក្នុងអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់យើង ទទួលបាននូវអារម្មណ៍នៃការមានចំណែកដ៏ស្ថិតស្ថេរ ហើយទីបំផុតឈានដល់សក្តានុពលដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។
ដកស្រង់មកពីសុន្ទរកថាមួយមានចំណងជើងថា « Divine Identity, Becoming, and Belonging » ដែលថ្លែងនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់–ហាវ៉ៃ កាលពីថ្ងៃទី ២៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០២២ ។