Nieuwe president van de gemeente Utrecht – een kennismaking
In 1956 kreeg ik van mijn moeder de naam Stephen Charles Johnson, maar sindsdien ben ik onder een paar andere namen bekend. Skip naar toen ik jonger was, ouderling Johnson toen ik hier in Nederland diende tussen 1975 en 1977, vader en daarna opa. Ik ben nog steeds bekend onder een paar andere namen, sommige professioneel, andere niet zo prettig, maar ik gebruik meestal Steve.
Ik was het zesde kind in een gezin van zeven; drie meisjes en vier jongens. Mijn vader zat bij de luchtmacht, dus in mijn jonge jaren verhuisden we vaak. Toen ik 10 jaar oud was, vestigden we ons in Farmington (Utah, VS). Ik was een gelukkig kind, een gemiddelde student, en bracht het grootste deel van mijn tijd het liefst buiten door. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt, beginnend met het plukken van kersen op mijn 12e, het opruimen van afval in een pretpark op mijn 14e, parkeerwachter, assistent-timmerman, arbeider in een staalfabriek, nachtwaker, kassier in een snoepwinkel, docent, vastgoedverkoper en vrachtwagenchauffeur. Dit alles voordat ik afstudeerde aan de universiteit.
Liefde op het eerste gezicht
Het beste wat er in mijn leven is gebeurd, was de ontmoeting met en onmiddellijk verliefd worden op Bonnie. Het gebeurde lang voordat we oud genoeg waren om te daten, maar het was liefde op het eerste gezicht en die liefde is er nog steeds.
We trouwden kort nadat ik van mijn zending hier in Nederland was teruggekeerd. We stichtten een gezin en werkten ons een weg door de school en de vervolgopleiding.
Wij hebben vier dochters en één zoon, veertien kleindochters en zes kleinzonen. Mijn carrière was in de vastgoedfinanciering, de eerste twintig jaar als handelaar in door hypotheek gedekte waardepapieren en de laatste twintig jaar in management. Een paar jaar lang gaf ik ook les in economie en financiën aan een plaatselijke universiteit.
Onmisbare bron van kracht en steun
Het dienen in de kerk is een fundamentele invloed in mijn leven geweest. Zoals bij de meeste mensen hebben we veel gelukkige dagen meegemaakt, gemengd met ernstige uitdagingen op het gebied van werk, gezondheid en zelfs de dood binnen het gezin. Door actief betrokken te blijven bij de kerk ben ik gaan begrijpen wat belangrijk is in het leven en wat ik achter moet laten. Met uitzondering van de periode tijdens covid, ging ik gedurende de dertig jaar voorafgaand aan mijn zending elke week vóór mijn werk naar de tempel. Dat is een onmisbare bron van kracht en steun geweest die ik nodig had.
Als oudere persoon op zending gaan, stond pas ongeveer twee jaar geleden in mijn plannen. Mijn ringpresident zei dat ik erover moest nadenken, dus dat deed ik, en hij had gelijk. We hebben ons een weg gebaand door de aanvraagprocedure om er zeker van te zijn dat we naar Nederland konden terugkeren. We zijn zo dankbaar dat we dat hebben gedaan en vinden het geweldig om in de gemeente Utrecht te dienen.