លីអាហូណា
ពរជ័យ​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦ និង​ការលំបាក​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៧
ខែមករា ឆ្នាំ២០២៥


« ពរជ័យ​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦ និង​ការលំបាក​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៧ » លីអាហូណា ខែមករា ឆ្នាំ២០២៥ ។

ពរជ័យ នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦ និង ការលំបាក នៃ​ឆ្នាំ ១៨៣៧

ការចងចាំ​នូវ​ភាពរីករាយ​ខាងវិញ្ញាណ​របស់​យើង​រំឭក​យើង​ថា នៅ​ទីបំផុត​យើង​នឹង​ត្រូវ​បានរំដោះ​ចេញពី​ទុក្ខលំបាក​របស់​យើង ។

ការរចនា​ផ្ទៃខាង​ក្នុង​នៃ​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់

ការរចនា​ផ្ទៃខាង​ក្នុង​នៃ​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់

រូបថត​ដោយ ចច អេដវឺដ អាន់ឌឺសិន ឆ្នាំ១៩០៧

នៅ​ខែមីនា ឆ្នាំ២០២៤ សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ នៃ​ពួកបរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុងក្រោយ បាន​ទទួល​យក​ការគ្រប់គ្រង​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​ការធ្វើ​ជា​ម្ចាស់​កម្មសិទ្ធិ​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ ខឺតឡង់ ពី​សហគមន៍​នៃ​ព្រះគ្រីស្ទ ។ ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នោះ​ជា​កន្លែង​ដ៏​ពិសេស​មួយ ដែល​មិន​មាន​ការផ្លាស់ប្តូរ​ច្រើន​ទេ ចាប់តាំង​ពី​ការឧទ្ទិសឆ្លង​នា​ឆ្នាំ១៨៣៦ មក ។ នៅ​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​បុណ្យ​អ៊ីស្ទើរ ថ្ងៃទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ១៨៣៦ ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​បាន​ទទួល​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នោះ​ជា​ដំណាក់​របស់​ទ្រង់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង​សេចក្តី​សញ្ញា ១១០ ) ។ នៅក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នោះ យើង​អាច​ទទួល​អារម្មណ៍​ថា​មាន​វត្តមាន​របស់​ទ្រង់ និង​ការស្រមៃ​នៅក្នុង​គំនិត​របស់​យើង​ពី​កន្លែង​ដែល​ទ្រង់​គង់ ។

ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់ មាន​នូវ​មេរៀន​ជាច្រើន​សម្រាប់​ជីវិត​របស់​យើង​សព្វថ្ងៃ​នេះ ដែល​មេរៀន​ខ្លះ​យើង​អាច​រៀន​ដោយ​គិត​អំពី​ព្រឹត្តិការណ៍​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦ និង​ឆ្នាំ១៨៣៧ ។

ចំណុច​សំខាន់ៗ​ខាងវិញ្ញាណ​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦

នៅខែមករា ឆ្នាំ១៨៣៦ នៅពេល​ដែល​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ជិត​បញ្ចប់​ការសាងសង់ នោះ​ពួកបរិសុទ្ធ​បាន​ចាប់ផ្តើម​ទទួល​បទពិសោធន៍​ពី​ពរជ័យ​ខាងវិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នៅក្នុង​ដួងចិត្ត​របស់​ពួកគេ ។ ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​ការសន្យា​ថា នៅក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់ ពួកគេ​នឹង​ត្រូវ​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​នូវ​ព្រះចេស្ដា ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង​សេចក្តី​សញ្ញា ៣៨:៣២, ៣៨ ) ។ ការសន្យា​នេះ​បានរំឮក​ដល់​នូវ​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ប្រាប់​ពួកសាវក​របស់​ទ្រង់​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ក្នុង​ព្រះគម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី ។ បន្ទាប់ពី​ការ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើងវិញ​របស់​ទ្រង់ ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ប្រាប់​ពួកលោក​ថា ពួកលោក​មិន​គួរ​ចាកចេញ​ទៅ​ផ្សព្វផ្សាយ​ទេ រហូត​ដល់​ពួកលោក​បាន​ទទួល​អំណោយទាន​ពិសិដ្ឋ​ជា « ព្រះចេស្តា​ពី​ស្ថាន​លើ » ( លូកា ២៤:៤៩ ) ។ បន្ទាប់មក នៅ​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ទី​ហាសិប ពួក​សាវក​របស់​ទ្រង់​បានទទួល​ព្រះចេស្តា​នេះ នៅពេល​ដែល​ព្រះវិញ្ញាណ​យាង​ចុះ​មក​សណ្ឋិត​លើ​ពួកគេ ដូចជា « ខ្យល់​បក់​គំហុក​យ៉ាង​ខ្លាំង ។ … រួច​គេ​បាន​ពេញ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ទាំង​អស់ ក៏​តាំង​និយាយ​ភាសា​ផ្សេងៗ តាម​ដែល​ព្រះវិញ្ញាណ​ប្រទាន​ឲ្យ » ( កិច្ចការ ២:២, ៤ ) ។

នៅក្នុង​ខែ​មករា ឆ្នាំ១៨៣៦ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានជួប​ជាមួយ​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​ផ្សេង​ទៀត ដើម្បី​អធិស្ឋាន ប្រសិទ្ធពរ​ដល់​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក និង​ធ្វើ​ធុរកិច្ច​របស់​សាសនាចក្រ ។ បន្ទាប់ពី​ពួកលោក​បានប្រសិទ្ធពរ​ដល់​ព្យាការី​យ៉ូសែប​ហើយ លោក​បានឃើញ​ការនិមិត្ត​អំពី​នគរ​សេឡេស្ទាល ។ លោក​បានឃើញ​ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ អ័ដាម និង​អ័ប្រាហាំ ឪពុក​ម្តាយ​របស់​លោក​ផ្ទាល់ ( នៅ​មាន​ជីវិត​នៅ​ឡើយ​ទេ ) និង​បងប្រុស​របស់​លោក​ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ថា អាលវិន ដែល​បានស្លាប់​ដោយ​មិន​បាន​ទទួល​ពិធីបុណ្យ​ជ្រមុជទឹក ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានរៀន​ថា « មនុស្ស​ទាំង​អស់​ដែល​បាន​ស្លាប់​ទៅ ដោយ​គ្មាន​ការ​ចេះ​ដឹង​អំពី​ដំណឹង​ល្អ​នេះ គឺជា​ពួក​អ្នក​ដែល​នឹង​ទទួល​ដំណឹង​ល្អ បើ​សិន​ជា​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​នៅ នោះ​នឹង​ទៅ​ជា​ពួក​អ្នក​គ្រង​នគរ​សេឡេស្ទាល​នៃ​ព្រះ​ទុក​ជា​មរតក » ( គោលលទ្ធិ និង​សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:៧ ) ។

ពីរ​ខែ​ក្រោយ​មក នៅ​ថ្ងៃ​ទី២៧ ខែមីនា ឆ្នាំ១៨៣៦ ពួកបរិសុទ្ធ​បានប្រមូល​ផ្ដុំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់ សម្រាប់​ការឧទ្ទិសឆ្លង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នេះ ។ ពួកគេ​បានស្តាប់​ការអធិស្ឋាន​ឧទ្ទិស​របស់​យ៉ូសែប ដែល​នៅក្នុង​នោះ​លោក​បាន​ទូលសុំ​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ឲ្យ​ទទួល​យក​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់ ជា​កន្លែង​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ « អាច … សម្ដែង​អង្គ​ទ្រង់​ដល់​រាស្ត្រ​របស់​ទ្រង់ » ( គោលលទ្ធិ និង​សេចក្តីសញ្ញា ១០៩:៥ ) ។ កាល​ប្រជ្រៀត​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទីកន្លែង​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នោះ ពួកបរិសុទ្ធ​បាន​ច្រៀង​បទ « ព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ » ។ ពួកគេ​ស្រែក​ព្រមៗ​គ្នា​ថា « ហូសាណា ! ហូសាណា ! ហូសាណា​ដល់​ព្រះ និង​កូនចៀម ! »

ពួកគេ​បាន​ដកពិសោធន៍​នូវ​ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​នៅ​ពេល​ឧទ្ទិសឆ្លង និង​អំឡុង​សប្តាហ៍​ខាងមុខ ។ ពួកគេ​បាន​តម​អាហារ អធិស្ឋាន ទទួលទាន​សាក្រាម៉ង់ លាង​ជើង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក និង​បាន​មាន​នូវ​ការនិមិត្ត​ជាច្រើន ។ ពួកគេ​ទទួល​នូវ​អំណាច​ដើម្បី​ចេញ​ទៅ​ផ្សព្វផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ។ ពួកគេ​បាន​ទទួល​អំណោយទាន​ពិសិដ្ឋ​មកពី​ស្ថានលើ ។

ប៉ុន្តែ​ការបើកសម្ដែង​ខាងវិញ្ញាណ​មិន​ទាន់​ចប់​នោះ​ទេ ។ នៅ​ថ្ងៃ​ទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ១៨៣៦ ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​លេច​ចេញ​មក​ចំពោះ​ពួក​អ្នក​បម្រើ​របស់​ទ្រង់​ពីរ​នាក់ ។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា « ស្បៃ​ត្រូវ​បាន​បើក​ពី​គំនិត​របស់​ពួក​យើង ហើយ​ភ្នែក​នៃ​យោបល់​របស់​ពួក​យើង​ត្រូវ​បាន​បើក​ឡើង ។ យើង​បាន​ឃើញ​ព្រះ​អម្ចាស់ ទ្រង់​ឈរ​នៅ​លើ​របារ​បង្អែក​វេទិកា​នៅ​ចំពោះ​យើង … មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា ៖ យើង​ជា​ដើម ហើយ​ជា​ចុង យើង​ជា​អង្គ​ដែល​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់នៅ យើង​ជា​អង្គ​ដែល​ត្រូវ​បាន​ស្លាប់ យើង​ជា​ព្រះ​គាំទ្រ​របស់​អ្នក​ជាមួយ​ព្រះ​វរបិតា » ( គោលលទ្ធិ និង​សេចក្តីសញ្ញា ១១០:១–៤ ) ។

បន្ទាប់ពី​ការយាង​មក​របស់​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ ម៉ូសេ អេលីយ៉ាស និង​អេលីយ៉ា ម្នាក់ៗ​បានបង្ហាញ​ខ្លួន​ដល់​យ៉ូសែប និង​អូលីវើរ ហើយ​បានប្រគល់​កូនសោ​ទាំងឡាយ​ដែល​អាច​ឲ្យ​ពួកលោក​ផ្សព្វផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយ​ប្រមូល​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ផ្ដល់​ពរ​ដល់​ផែនដី​ជាមួយ​នឹង​សេចក្តីសញ្ញា​អ័ប្រាហាំ និង​ផ្សារភ្ជាប់​ក្រុមគ្រួសារ ( សូមមើល ខទី ១១–១៦ ) ។

បញ្ហា​ប្រឈម​នៅ​ឆ្នាំ១៨៣៧

ប៉ុន្តែ​ដំណើររឿង​នៅ​ខឺតឡង់​មិន​ទាន់​បាន​បញ្ចប់​ដោយ​ការបើកសម្ដែង​ដ៏​អស្ចារ្យ​ទាំងនេះ​ទេ ។ មួយ​ឆ្នាំ​បន្ទាប់ពី​ការឧទ្ទិសឆ្លង​ព្រះវិហារ សហគមន៍​មាន​ការបែកបាក់​គ្នា ។ វិបត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​អន្តរជាតិ​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ការអត់​ការងារ​ធ្វើ​ដ៏​ធំ​នៅ​សហរដ្ឋ ។ ធនាគារ​បានដួលរលំ​នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស រួមទាំង​ធនាគារ​តូច​មួយ​ដែល​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​បាន​បង្កើត​ឡើង​នៅ​ខឺតឡង់ ដើម្បី​ជំរុញ​ការអភិវឌ្ឍ​សហគមន៍​ផងដែរ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​ផ្សេងៗទៀត​បានព្យាយាម​យ៉ាងខ្លាំង​ដើម្បី​សង្គ្រោះ​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​សហគមន៍ ។ ប៉ុន្តែ​ការរីករាលដាល​នៃ​វិបត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​ពិភពលោក​គឺ​ខ្លាំងក្លា​ពេក ។ ប្រជាជន​ចាប់ផ្តើម​បាត់បង់​ការងារ និង​ផ្ទះ​សម្បែង ។ មនុស្ស​ជាច្រើន​បាន​ចាប់ផ្តើម​រអ៊ូរទាំ​ទាស់​នឹង​ព្រះ និង​សាសនាចក្រ ។ ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ព្រះអម្ចាស់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​រាស្ដ្រ​របស់​ទ្រង់​បរាជ័យ​ខាង​សេដ្ឋកិច្ច ? អ្នក​ខ្លះ​បាន​ចាប់ផ្ដើម​ខ្សឹបខ្សៀវ ហើយ​បន្ទាប់មក​ប្រកាស​ថា យ៉ូសែប​គឺជា​ព្យាការី​ដែល​បរាជ័យ ។

នៅក្នុង​ការប្រជុំ​មួយ​នា​រដូវក្តៅ​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៧ ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ខឺតឡង់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ស៊ីញ័រ ជា​លោក​អយ្យកោ​របស់​សាសនាចក្រ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ក្នុង​អវត្តមាន​របស់​កូនប្រុស​លោក ។ ពេល​លោក​មាន​ប្រសាសន៍ មាន​អ្នក​ប្រឆាំង​ម្នាក់​ព្យាយាម​ទាញ​លោក​ចេញ​ពី​វេទិកា ។ នៅពេល វិលលាម ស្ម៊ីធ បាន​ការពារ​ឪពុក​របស់​គាត់ សមាជិក​សាវក​ម្នាក់​បាន​គំរាម​សម្លាប់ វិលលាម ដោយ​ដាវ ។ បុរស​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​មាន​កាំបិត និង​កាំភ្លើង​ខ្លី​បានឡោមព័ទ្ធ វិលលាម ។ ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ដែល​ធ្លាប់​ជា​កន្លែង​ពិសិដ្ឋ និង​ខាង​វិញ្ញាណ​កាលពី​មួយ​ឆ្នាំ​មុន ឥឡូវ​នេះ​ជា​កន្លែង​នៃ​អំពើ​ហិង្សា ការខ្វែង​គំនិត និង​ភាពវឹកវរ ។

នៅពេល​ដែល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រឡប់​ទៅទីក្រុង​ខឺតឡង់​វិញ សមាជិក​សាសនាចក្រ​ភាគច្រើន​បានគាំទ្រ​លោក​ជា​ព្យាការី ប៉ុន្តែ​សាវក​បី​នាក់​ត្រូវ​បាន​ដកចេញ​ពី​កូរ៉ុម​នៃ​ពួក​ដប់ពីរ​នាក់ ។ បញ្ហា​សេដ្ឋកិច្ច​បានប្រែ​ទៅជា​បញ្ហា​ខាង​វិញ្ញាណ ។ ក្នុង​រយៈពេល​ពីរ​បី​ខែ​ទៀត ព្រះអម្ចាស់​បាន​ប្រាប់​យ៉ូសែប ឲ្យ​ចាកចេញ​ពី ខឺតឡង់ ដើម្បី​សុវត្ថិភាព​គ្រួសារ​របស់​លោក និង​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ជីវិត​របស់​លោក ។

ដំណើររឿង​ពី​សាក្សី​ផ្ទាល់​ភ្នែក​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ការលំបាក​នា​ពេល​នោះ ។ វីឡាត ឃិមបឹល ជា​ភរិយា​របស់​សាវក ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល បានផ្ញើ​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់​ទៅកាន់​ស្វាមី​របស់គាត់ ដែល​នៅពេល​នោះ​កំពុងបម្រើ​ជា​អ្នកផ្សព្វផ្សាយ​សាសនា​ដំបូង​គេ​នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស ។ គាត់​បាន​សរសេរ​ទៅ​កាន់ ហ៊ីប៊ើរ ដោយ​ប្រាប់​លោក​អំពី​អ្នក​ប្រឆាំង​ថា ៖ « ខ្ញុំ​គ្មាន​ការសង្ស័យ​ទេ ប៉ុន្តែ​វា​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ដួងចិត្ត​អ្នក​ឈឺ​ចាប់ ។ ពួកគេ​អះអាង​ថា​ជឿ​ព្រះគម្ពីរ​មរមន និង​ព្រះគម្ពីរ​គោលលទ្ធិ និង​សេចក្ដី​សញ្ញា ប៉ុន្តែ​ការប្រព្រឹត្ត​របស់​ពួកគេ​មិន​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​បែប​នោះ​ទេ » ។

វីឡាត បានដឹង​ថា​យ៉ូសែប មិន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​នោះ​ទេ ។ លោក​បានធ្វើ​ខុស​ក្នុង​វិបត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​នៅ​ខឺតឡង់ ។ ហើយ​គាត់​បន្ត​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​ជាច្រើន​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​អ្នក​ប្រឆាំង ។ ប៉ុន្តែ​គាត់​បានឃើញ​មេរៀន​ដ៏​ស៊ីជម្រៅ​មួយ​នៅក្នុង​ព្រឹត្តិការណ៍​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៧ ថា ៖ « ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា អស់​អ្នក​ដែល​មិន​អាច​ស៊ូទ្រាំ​នឹង​ការប្រៀនប្រដៅ ប៉ុន្តែ​បដិសេធ​ខ្ញុំ មិន​អាច​រាប់​ខ្ញុំ​ជា​បរិសុទ្ធ​បាន​ឡើយ » ។

ក្នុង​សំបុត្រ​ដដែល​នោះ ម៉ារីនដា ហៃឌ បានបន្ថែម​សារខ្លី​មួយ​ទៅ​ស្វាមី​របស់​គាត់​ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ថា អួរសុន ដែល​ជា​សាវក​បម្រើ​នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស​ផង​ដែរ ។ បងប្រុស​របស់ ម៉ារីនដា គឺជា​សាវក​ម្នាក់​ដែល​បាន​ចាកចេញ​ពី​សាសនាចក្រ ។ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា ៖ « គ្រា​បែបនេះ​នៅ​ខឺតឡង់ អ្នក​មិន​ធ្លាប់​បានឃើញ​ដូច​យើង​ឥឡូវ​នេះ​ទេ ដ្បិត​វា​ហាក់​ដូចជា​អស់​ជំនឿ​លើ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក » ។

មេរៀន​នៃ​ឆ្នាំ១៨៣៦–១៨៣៧

ហេតុអ្វី​បាន​ជាត្រូវ​ចងចាំ​សោកនាដកម្ម​ឆ្នាំ១៨៣៧ ហើយ​មិន​ចងចាំ​ត្រឹមតែ​ជ័យ​ជំនះ​នា​ឆ្នាំ១៨៣៦ នោះទៅ ? ពីព្រោះ ពិត​ណាស់ ដំណើររឿង​នេះ​មិន​អាច​បំបែក​ចេញ​ពីគ្នា​បាន​ឡើយ ។ វា​គឺ​បែប​នេះ​នៅក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង​ផ្ទាល់ ។ ព្រះ​ប្រទាន​ឲ្យ​យើង​ទាំងអស់​គ្នា​នូវ​ពេលវេលា​នៃ​ពរជ័យ​ខាងវិញ្ញាណ ជា​ពេល​ដែល​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ទៅកាន់​ព្រលឹង​យើង ហើយ​ដឹកនាំ​យើង​តាម​ផ្លូវ​នៃ​សេចក្ដីសញ្ញា ។ ទ្រង់​ប្រទាន​ដល់​យើង​នូវ​រយៈពេល​នៃ​ស្ថិរភាព ពេលវេលា​ដែល​យើង​មាន​គ្រប់គ្រាន់ និង​ពេល​ទំនេរ គ្រា​ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​យើង​មាន​សុខភាព​ល្អ និង​មាន​សុភមង្គល ពេល​ដែល​មិត្តភក្តិ​របស់​យើង​នៅ​ជិត​យើង និង​ប្រាស្រ័យ​ទាក់ទង​ជាមួយ​យើង ។ យើង​ទាំង​អស់គ្នា​រស់នៅ​ក្នុង​គ្រា​ដែល​ដូចជា​ឆ្នាំ​១៨៣៦ ។

ប៉ុន្តែ​ព្រះ​មិន​ដែល​សន្យា​ថា យើង​នឹង​មាន​តែ​បទពិសោធន៍​នៅ​ឆ្នាំ១៨៣៦ នោះ​ទេ ។ សម្រាប់​យើង​ម្នាក់ៗ ឆ្នាំ១៨៣៧ មក​ដល់ ។ វា​មក​ជាមួយ​នឹង​អស្ថិរភាព​ផ្នែក​សេដ្ឋកិច្ច នៅពេល​ដែល​យើង​បារម្ភ​ថា លុយ​នឹង​មក​ពី​ណា ។ វា​កើត​ឡើង​ជាមួយនឹង​អស្ថិរភាព​ផ្ទាល់ខ្លួន នៅពេល​ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់យើង​ទទួល​រង​ពី​ជំងឺ​ភ្លាមៗ ជំងឺ​រ៉ាំរ៉ៃ ជំងឺ​ធ្លាក់​ទឹកចិត្ត ឬ​ការថប់បារម្ភ ។ វា​កើត​ឡើង​ជាមួយនឹង​អស្ថិរភាព​សង្គម នៅពេល​ដែល​មិត្តភក្តិ​របស់​យើង​រសាត់​ទៅ​ឆ្ងាយ ឬ​ក្បត់​យើង ។

ប្រសិនបើ​យើង​មិន​ចងចាំ​បទពិសោធន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​របស់​យើង​ក្នុង​ឆ្នាំ១៨៣៦ ទេ—ជា​ពេលវេលា​របស់​យើង​ផ្ទាល់ ដែល​យើង​បានទទួល​អារម្មណ៍​ពី​ព្រះហស្ដ​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង—នោះ​ឆ្នាំ១៨៣៧ អាច​នាំមក​នូវ​អស្ថិរភាព​ខាងវិញ្ញាណ​បាន ។ វា​អាច​ល្បួង​យើង​ឲ្យ​និយាយ​ថា « ការណ៍​នេះ​មិន​សម​នឹង​តម្លៃ​ទេ » ។ វា​អាច​ល្បួង​យើង​ឲ្យ​និយាយ​ថា « ព្រះ​មិន​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ​ទេ » ។ វា​អាច​ល្បួង​យើង​ឲ្យ​និយាយ​ថា « យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ មិន​មែន​ជា​ព្យាការី​ទេ » ឬ « ប្រធាន ណិលសុន មិន​មែន​ជា​ព្យាការី​របស់​ព្រះ​ឡើយ » ។ វា​អាច​ល្បួង​យើង​ឲ្យ​និយាយ​ថា « ផ្លូវ​នៃ​សេចក្ដី​សញ្ញា​មិនមែន​សម្រាប់​ខ្ញុំ​ទេ » ។

ប៉ុន្តែ​ប្រសិនបើ​យើង​ធ្វើ​កិច្ចការ​ខាងវិញ្ញាណ​នៃ​ការចងចាំ និង​រស់នៅ​ខាងវិញ្ញាណ​នៅ​ឆ្នាំ១៨៣៦ ទោះ​បី​ជា​យើង​ជួបប្រទះ​នឹង​ការសាកល្បង​នៅ​ឆ្នាំ១៨៣៧ ក៏​ដោយ យើង​នៅតែ​អាច​ជឿជាក់​លើ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​ដែរ យើង​នៅតែ​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​ស្រឡាញ់​យើង ហើយ​យើង​នៅតែ​អាច​ដឹង​ថា ការស្ដារ​ឡើងវិញ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ និង​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​គឺ​ពិត ហើយ​ថា​ព្រះអម្ចាស់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​របស់​ទ្រង់​តាមរយៈ​ពួក​អ្នកបម្រើ​របស់ទ្រង់​ដែល​បានជ្រើសរើស ។

កំណត់​ចំណាំ

  1. សម្រង់​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​មកពី ពួកបរិសុទ្ធ ៖ រឿង​អំពី​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ភាគ ១ បទដ្ឋាន​នៃ​សេចក្ដីពិត ឆ្នាំ១៨១៥–១៨៤៦ ( ឆ្នាំ២០១៨ ) ទំព័រ ២៩៧, ២៩៨ ។