តើការហៅបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំជាកំហុសឬ ?

ដោយ ហ្គីនហ្វ្រង់កូ វីហ្សីនី នៅទីក្រុងហ្គោតេង ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង

ពេលខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ព្រះអម្ចាស់បានជួយខ្ញុំឲ្យរកឃើញពីរបៀបចែកចាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។

ពីរឆ្នាំក្នុងការរៀនបរិញ្ញាបត្រផ្នែកគណិតវិទ្យា និងហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានការបំផុសគំនិតឲ្យចេញបេសកកម្មយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសចេញបម្រើ ទោះបីខ្ញុំអាចបាត់ក្រេឌីតមហាវិទ្យាល័យមួយចំនួនដែលត្រូវតែរៀនដើម្បីទទួលបានជាបន្តបន្ទាប់ក៏ដោយ ។

មួយរយៈក្រោយមក នៅពេលខ្ញុំអានការហៅបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ទៅកាន់បេសកកម្មកណ្តាលទីក្រុង យូថាហ៍ សលត៍ លេក ពេលនោះមានអារម្មណ៍ថាអស្ចារ្យណាស់ ។ ខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកណាដែលធ្លាប់បម្រើនៅទីក្រុង សលត៍ លេក នោះឡើយ ។ ខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាខ្ញុំបានបើកការហៅបម្រើបេសកកម្មខុសហើយ ។ ពេលខ្ញុំមកដល់ទីក្រុង សលត៍ លេក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំដឹងត្រូវបានដកយកចេញអស់ ។ ខ្ញុំបានឃើញខ្លួនខ្ញុំជិះកង់នៅពេលធ្លាក់ព្រិលដោយមិនមានគំនិតពីរបៀបធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានោះទេ ។ ដោយមានវប្បធម៌ និងអាកាសធាតុខុសគ្នា ទីក្រុង សលត៍ លេក គឺឆ្ងាយពីប្រទេសអាហ្វ្រិចខាងត្បូងណាស់ តាមដែលខ្ញុំបានធ្វើដំណើរ ។

នៅតំបន់ដំបូងរបស់ខ្ញុំ ដៃគូរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានទៅលេងសមាជិកម្នាក់ឈ្មោះ គ្រីស រូពីល ដើម្បីទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ។ គាត់បានសួរថា តើយើងទាំងពីរនាក់ចេះលេងតន្ត្រីឬអត់ ? ដៃគូរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា ខ្ញុំលេងព្យាណូ និងច្រៀង ដូច្នេះខ្ញុំច្រៀងចម្រៀងសម្រាប់គ្រួសារនោះ ។ បន្ទាប់មកមានអ្វីពិសេសបានកើតឡើង ។ បងប្រុស រូពីល បានមើលមកខ្ញុំ ហើយមានប្រសាសន៍ថា « អែលឌើរ វីហ្សីនី ប្រសិនបើប្អូនបន្តច្រៀងបែបនោះ ប្អូននឹងក្លាយជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដ៏ជោគជ័យម្នាក់ » ។ ខ្ញុំគិតថាគាត់ផ្អែមល្ហែមណាស់ តែមិនបានគិតច្រើនទេ ។

ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ជាមួយបងប្រុស រូពីល ខ្ញុំបានជួយរៀបចំកម្មវិធីការប្រគុំតន្រ្តីពិសេសរបស់ផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ នៅគ្រប់តំបន់ដែលខ្ញុំបានបម្រើបន្ទាប់មក យើងបានប្រើរចនាសម្ព័ន្ធការប្រជុំពិសេសដូចគ្នានេះ ។ មនុស្សជាច្រើនបានចូលរួមជាមួយយើង មានតាំងពីសមាជិកស្តេក រហូតដល់តន្ត្រីករល្បីៗនៅក្នុងស្រុក និងសមាជិកនៃជំនឿផ្សេងទៀត ។ យើងបានបង្រៀនអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈតន្ត្រីដល់បុគ្គលដែលពួកគេបើសិនគ្មានតន្រ្តីទេ នោះ នឹងមិនចង់អង្គុយស្ដាប់មេរៀននោះឡើយ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា តន្ត្រីអាចរំជួលចិត្តដល់ទាំងអ្នកក្រ និងអ្នកមាន អ្នកចេះដឹង និងអ្នកមិនបានសិក្សា ។

បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំថា ខ្ញុំអាចធ្វើរឿងលំបាកៗបាន ។ កាលខ្ញុំបម្រើនៅតំបន់ដែលនៅឆ្ងាយ ហើយខុសពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរៀនថា មនុស្សគ្រប់គ្នាជាកូនរបស់ព្រះ ។ ខ្ញុំបានឃើញអព្ភូតហេតុនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សនៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃពិភពលោកក្នុងរដ្ឋយូថាហ៍ ហើយខ្ញុំក៏បានឃើញអព្ភូតហេតុនៅទីនេះផងដែរ នៅអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ។ ខ្ញុំដឹងថា ប្រសិនបើយើងគ្រាន់តែមានជំនឿ នោះអព្ភូតហេតុអាចកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ ( សូមមើល មរមន ៩:១៥–២១ ) ។