ជំហានទី ៣ ៖ សម្រេចចិត្តប្រគល់ឆន្ទៈរបស់យើង និងជីវិតរបស់យើងថ្វាយឲ្យព្រះ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថែទាំ

« ជំហានទី ៣ ៖ សម្រេចចិត្តប្រគល់ឆន្ទៈរបស់យើង និងជីវិតរបស់យើងថ្វាយឲ្យព្រះ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថែទាំ » ការព្យាបាលតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន ( ឆ្នាំ២០២៣ )

« ជំហានទី ៣ » កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន

ជំហានទី ៣ ៖ សម្រេចចិត្តប្រគល់ឆន្ទៈរបស់យើង និងជីវិតរបស់យើងថ្វាយឲ្យព្រះ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថែទាំ ។

5:29

គោលការណ៍សំខាន់ៗ ៖ ទុកចិត្តលើព្រះ

ជំហានទី ៣ គឺជាជំហាននៃការសម្រេចចិត្ត ។ ក្នុងជំហានពីរដំបូងយើងបានដឹងនូវអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើសម្រាប់ខ្លួនយើងបាន និងអ្វីដែលយើងត្រូវការឲ្យព្រះធ្វើសម្រាប់យើង ។ ក្នុងជំហានទី ៣ យើងត្រូវបានណែនាំនូវកិច្ចការតែមួយគត់ ដែលយើងអាចធ្វើសម្រាប់ព្រះ ។ យើងអាចសម្រេចចិត្តបើកដួងចិត្តរបស់យើងចំពោះទ្រង់ទ្រង់ ហើយប្រគល់ជីវិតយើងទាំងមូល—ទាំងអតីត បច្ចុប្បន្ន និងអនាគត—និងឆន្ទៈរបស់យើងចំពោះទ្រង់ ។ ជំហានទី ៣ គឺជាទង្វើនៃសិទ្ធិជ្រើសរើស ។ វាគឺជាជម្រើសដ៏សំខាន់បំផុតដែលយើងធ្វើក្នុងជីវិតនេះ ។

អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានធ្វើសេចក្តីថ្លែងការណ៍ដូចតទៅនេះអំពីការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ថា « ការចុះចូលតាមឆន្ទៈរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺពិតជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនជាពិសេសដែលយើងត្រូវដាក់នៅលើអាសនារបស់ព្រះ » ។ វាជាគោលលទ្ធិដ៏លំបាកមួយ ប៉ុន្តែវាជាការពិត ។ មានអ្វីៗជាច្រើនដែលយើងថ្វាយដល់ព្រះ ទោះជាយ៉ាងណា វាល្អសម្រាប់យើងដែលអាចថ្វាយដល់ព្រះ ដែលតាមពិត អ្វីៗដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរួចទៅហើយ ហើយទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យយើងថ្វាយអ្វីៗទាំងនោះ ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមចុះចូលខ្លួនយើង ដោយដាក់ឆន្ទៈរបស់យើងទៅជាព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ នោះយើងគឺពិតជាបានថ្វាយអ្វីមួយដល់ទ្រង់ហើយ » ( « Insights from My Life » Ensign ខែសីហា ឆ្នាំ២០០០ ទំព័រ៩ ) ។

ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ បានពិពណ៌នាអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់លោកក្នុងការថ្វាយឆន្ទៈរបស់លោកទៅព្រះ និងសេរីភាពដែលការសម្រេចចិត្តបានផ្តល់ឲ្យលោកថា ៖ « ប្រហែលជាការរកឃើញដ៏អស្ចារ្យបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្មានការងឿងឆ្ងល់អំពីការតាំងចិត្តដ៏មហិមាបំផុតបានកើតឡើង នៅពេលដែលខ្ញុំមានទំនុកចិត្តលើព្រះថា ខ្ញុំនឹងថ្វាយ ឬប្រគល់សិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្ញុំទៅទ្រង់—ដោយគ្មានការបង្ខិតបង្ខំ ឬសម្ពាធឡើយ ។ … ក្នុងន័យមួយ … ដើម្បីយកសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្សម្នាក់ … ហើយនិយាយថា ‹ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមអ្នកណែនាំ › ក្រោយមកដើម្បីដឹងថា ការធ្វើដូច្នេះ អ្នកមានវាកាន់តែច្រើន » ( Obedience Brigham Young University Speeches of the Year [ ថ្ងៃទី៧ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧១ ] ទំព័រ៤ ) ។

នៅពេលយើងបានចូលរួមការប្រជុំការព្យាបាលជាលើកដំបូង យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា មានសម្ពាធ ឬត្រូវបានអ្នកដទៃបង្ខំឲ្យនៅទីនោះ ។ ប៉ុន្តែដើម្បីធ្វើការលើជំហានទី ៣ យើងត្រូវតែសម្រេចចិត្តធ្វើសកម្មភាពសម្រាប់ខ្លួនយើង ។ យើងបានដឹងថា ការផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់យើងត្រូវតែធ្វើឡើងដោយការសម្រេចចិត្តរបស់យើងផ្ទាល់ ។ វាមិនមែនអំពីអ្វីដែលក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិរបស់យើងបានគិត ឬចង់បាននោះទេ ។ យើងត្រូវតែមានឆន្ទៈបន្តព្យាបាល ដោយមិនគិតពីមតិយោបល់ ឬជម្រើសរបស់នរណាម្នាក់ឡើយ ។

នៅពេលយើងខិតខំនៅជំហានទី ៣ យើងបានរៀនថា ការព្យាបាលគឺជាការខិតខំដែលបានមកពីព្រះអម្ចាស់ មិនមែនជាការខិតខំដែលបានមកពីយើងនោះទេ ។ ទ្រង់ធ្វើការដោយអព្ភូតហេតុ នៅពេលយើងបានយាងអញ្ជើញទ្រង់ឲ្យគង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ យើងបានជ្រើសរើសដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យព្រះព្យាបាល និងប្រោសលោះយើង ។ យើងបានសម្រេចចិត្តអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ដឹកនាំជីវិតរបស់យើង ដោយចងចាំថា ពិតណាស់ទ្រង់តែងតែគោរពសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ។ យើងបានដាក់ជីវិតរបស់យើងនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ នៅពេលយើងសម្រេចចិត្តបន្តកម្មវិធីដែលផ្តោតទៅលើការព្យាបាលខាងវិញ្ញាណ ។

នៅពេលយើងធ្វើតាមជំហាននេះ យើងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះអ្វីដែលយើងមិនស្គាល់ ។ តើមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើយើងបន្ទាបខ្លួនយើង ហើយប្រគល់ជីវិតរបស់យើង និងឆន្ទៈរបស់យើងទាំងស្រុងថ្វាយឲ្យព្រះថែទាំ ? ចំពោះពួកយើងជាច្រើនមានកុមារភាពពិបាក ហើយយើងខ្លាចថានឹងក្លាយជាមនុស្សងាយរងគ្រោះដូចពីក្មេងម្តងទៀត ។ ដោយសារតែបទពិសោធន៍ពីអតីត យើងទុកចិត្តថា ការតាំងចិត្តព្យាបាលគឺស្ទើរតែមិនអាចធ្វើទៅរួចទេ ។ យើងបានឃើញអ្នកដទៃបំពានការតាំងចិត្តជាច្រើន ហើយយើងបំពានខ្លួនឯងជាច្រើនដែរ ។ ប៉ុន្តែយើងបានសម្រេចចិត្តសាកល្បងតាមនូវអ្វីដែលមិត្តភក្តិដែលបានជាសះស្បើយរបស់យើងផ្ដល់យោបល់ថា ៖ « កុំប្រើ ។ សូមទៅការប្រជុំ ។ សូមស្វែងរកជំនួយវិញ » ។ អស់អ្នកដែលបានដើរលើជំហាននៃការជាសះស្បើយមុនយើង បានអញ្ជើញយើងឲ្យពិសោធន៍ជាមួយនឹងរបៀបរស់នៅថ្មីនេះ ។ ពួកគេបានរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ដើម្បីឲ្យយើងមានឆន្ទៈបើកទ្វារទៅរកព្រះ បន្ថែមបន្តិចទៀត ។

ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានការអញ្ជើញដូចគ្នានេះ ៖ « អញឈរនៅមាត់ទ្វារទាំងគោះ បើអ្នកណាឮសំឡេងអញ ហើយបើកទ្វារឲ្យ នោះអញនឹងចូលទៅឯអ្នកនោះ អញនឹងបរិភោគជាមួយនឹងអ្នកនោះ ហើយអ្នកនោះជាមួយនឹងអញដែរ » ( វិវរណៈ ៣:២០ ) ។

ដំបូងឡើយ ការខិតខំរបស់យើងគឺមានការថប់បារម្ភ និងស្ទាក់ស្ទើរ ។ យើងបានបន្តថ្វាយសេចក្ដីទុកចិត្តរបស់យើងដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបន្ទាប់មកយកវាមកវិញ ។ យើងបារម្ភថា ទ្រង់នឹងមិនពេញព្រះទ័យចំពោះភាពមិនខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់យើង ហើយដកការគាំទ្រ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ពីយើង ។ ប៉ុន្ដែទ្រង់មិនបានធ្វើឡើយ ។

បន្ដិចម្ដងៗ យើងបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្ហាញពីព្រះចេស្តាព្យាបាលរបស់ទ្រង់ និងសុវត្ថិភាពនៃការធ្វើតាមមាគ៌ារបស់ទ្រង់ ។ យើងម្នាក់ៗបានដឹងថា យើងមិនត្រឹមតែត្រូវបោះបង់ចោលការញៀនរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវតែបង្វែរឆន្ទៈ និងជីវិតទាំងមូលរបស់យើងទៅកាន់ព្រះផងដែរ ។ នៅពេលយើងធ្វើដូច្នោះ យើងឃើញថា ទ្រង់មានព្រះទ័យអំណត់ ហើយទទួលយកនូវកិច្ចខិតខំដ៏រអាក់រអួលរបស់យើងដើម្បីប្រគល់ដល់ទ្រង់នូវអ្វីៗទាំងអស់ ។

ឥឡូវនេះ សមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការទប់ទល់នឹងការល្បួងគឺត្រូវបានចងទៅនឹងការចុះចូលដោយបន្ទាបខ្លួនទៅនឹងព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។ យើងបង្ហាញពីតម្រូវការរបស់យើងចំពោះព្រះចេស្តានៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះចេស្ដានោះនៅក្នុងយើង ដោយការពង្រឹងយើងប្រឆាំងនឹងការល្បួងពេលក្រោយ ។ យើងបានរៀនទទួលយកជីវិតតាមលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។

ការចុះចូលចំពោះព្រះអាចជាការពិបាកសម្រាប់យើង ។ វាតម្រូវឲ្យយើងថ្វាយខ្លួនយើងម្តងទៀតទៅនឹងព្រះហឫទ័យទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជួនកាល ជារៀងរាល់ម៉ោង ឬសូម្បីតែពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ។ នៅពេលយើងមានឆន្ទៈធ្វើដូច្នោះ យើងរកឃើញព្រះគុណ និងអំណាចដែលអាចធ្វើអ្វី ដែលយើងមិនអាចធ្វើបានសម្រាប់ខ្លួនយើង ។

ការចុះចូលតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាបន្ត កាត់បន្ថយភាពតានតឹង ហើយនាំមកនូវអត្ថន័យកាន់តែច្រើនដល់ជីវិតរបស់យើង ។ យើងមិនសូវមួម៉ៅនឹងរឿងតូចតាចដែលធ្លាប់រំខានយើងនោះទេ ។ យើងទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើរបស់យើង ។ យើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដែរ ។ ភ្នែក គំនិត និងដួងចិត្តរបស់យើងបើកទទួលយកការពិតដែលថា ជីវិតរមែងស្លាប់គឺមានការប្រឈម ហើយថាជីវិតនេះក៏អាចនាំមកឲ្យយើងនូវទុក្ខព្រួយ និងការខកចិត្ត ក៏ដូចជាសុភមង្គលជានិច្ចផងដែរ ។

ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងតាំងចិត្តជាថ្មីដើម្បីចុះចូលតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ។ ការណ៍នេះគឺជាអ្វីដែលយើងភាគច្រើនចង់មានន័យ នៅពេលយើងនិយាយថា « មួយថ្ងៃម្តងៗ » ។ យើងបានសម្រេចចិត្តបោះបង់ចំណង់ខ្លួនឯង និងការស្វែងរកខ្លួនឯង ដែលជាឫសគល់នៃការញៀនរបស់យើង ។ ហើយយើងបានសម្រេចចិត្តរីករាយនឹងថ្ងៃមួយទៀតនៃភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងកម្លាំងដែលបានមកពីការទុកចិត្តលើព្រះ និងនៅក្នុងសេចក្តីល្អ អំណាច និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។

ជំហានទី ១, ២ និង ៣ ជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបអនុវត្តសេចក្តីជំនឿ ។ ការបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់បំផុតមួយនូវការធ្វើជំហានទី ៣ គឺថា យើងស្ម័គ្រចិត្តទុកចិត្តលើព្រះគ្រប់គ្រាន់ល្មមដើម្បីបន្តទៅជំហានបន្ទាប់ទៀត ។

ជំហានសកម្មភាព

នេះគឺជាកម្មវិធីដែលធ្វើសកម្មភាព ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងពឹងផ្អែកលើការអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនតាមជំហានទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ ការណ៍នេះត្រូវបានហៅថា « ការធ្វើតាមជំហាន » ។ សកម្មភាពខាងក្រោមនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានការណែនាំ និងអំណាចដែលចាំបាច់ ដើម្បីធ្វើតាមជំហានបន្ទាប់ក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។

សម្រេចចិត្តថានឹងទុកចិត្តលើព្រះ និងគោរពតាមព្រះ

ពាក្យទាំងនេះ—បានកែសម្រួលពី « ការអធិស្ឋានដោយស្ងប់ស្ងាត់ » ដោយ រ៉ែនហូល នីប៊ូរ—ជួយយើងនៅពេលយើងសម្រេចចិត្តទុកចិត្ត និងគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះថា ៖ « ព្រះប្រទានឲ្យខ្ញុំនូវភាពស្ងប់ស្ងាត់ដើម្បីទទួលយកអ្វីដែលខ្ញុំមិនអាចផ្លាស់ប្តូរ ភាពក្លាហានក្នុងការផ្លាស់ប្តូរអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន និងប្រាជ្ញាដើម្បីដឹងពីភាពខុសគ្នា » ។ ពាក្យទាំងនេះស្របគ្នាយ៉ាងល្អជាមួយនឹងប្រសាសន៍របស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១២៣:១៧ ៖ « ហេតុដូច្នេះហើយ … ចូរយើងប្រព្រឹត្តការណ៍ទាំងនេះដែលនៅក្នុងអំណាចយើង ដោយមានចិត្តរីករាយចុះ ហើយលំដាប់នោះ យើងអាចឈរនៅស្ងៀមដោយជឿជាក់ថានឹងបានឃើញសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះ និងបានព្រះពាហុទ្រង់បើកសម្ដែងមកឲ្យឃើញ » ។

ព្រះប្រទានឲ្យយើងនូវភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅពេលយើងទុកចិត្តលើព្រះសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ដើម្បីជួយយើង ។ យើងទទួលយកថា ទោះជាយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងជម្រើស និងសកម្មភាពរបស់អ្នកដទៃក្តី ក៏យើងអាចសម្រេចចិត្តពីរបៀបដែលយើងនឹងប្រព្រឹត្តនៅក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗដែលយើងប្រឈមមុខដែរ ។ យើងសម្រេចចិត្តដោយក្លាហានក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ ។ យើងបង្វែរបំណង និងជីវិតរបស់យើងទៅកាន់ការថែទាំរបស់ទ្រង់ ។ យើងសម្រេចចិត្តគោរពប្រតិបត្តិតាមទ្រង់ ហើយរក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។

នៅក្នុងការព្យាបាលរបស់យើង យើងបានរកឃើញថា យើងត្រូវអនុវត្តជំហានទី ៣ ជាញឹកញាប់ ។ ពេលខ្លះ វាហាក់បីដូចជាយើងត្រូវធ្វើឡើងវិញរាល់ពេល ឬរាល់ថ្ងៃ ។ វាមិនសំខាន់ថាយើងត្រូវធ្វើវាប៉ុន្មានដងនោះទេ ។ រាល់ពេលដែលយើងធ្វើ យើងទទួលអារម្មណ៍ពីជំនួយ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយយើងត្រូវបានរឹងមាំក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។ អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានរំឭកយើងថា ៖ « ការចុះចូលខាងវិញ្ញាណមិនសម្រេចបានភ្លាមៗនោះទេ ប៉ុន្តែសម្រេចបានដោយការកែលម្អបន្ថែម និងដោយការប្រើប្រាស់ជាបន្តបន្ទាប់នូវការណ៍ដែលជួយឲ្យរីកចម្រើនទៅមុខ ។ ការណ៍ដែលជួយឲ្យរីកចម្រើនទៅមុខគឺមានន័យថា ធ្វើម្តងមួយៗ ។ … នៅទីបំផុត ឆន្ទៈរបស់យើងអាចត្រូវបាន ‹ លេបដណ្ដប់នៅក្នុងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា › នៅពេលយើង ‹ ក្លាយទៅដូចជា … កូនក្មេងព្រមធ្វើតាមឪពុកខ្លួនដូច្នោះ › ( សូមមើល ម៉ូសាយ ១៥:៧; ៣:១៩ ) » ( « Consecrate Thy Performance » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២២ ទំព័រ៣៦ ) ។

ពិនិត្យមើល និងរំឭកសេចក្តីសញ្ញាជាមួយព្រះ

ការទុកចិត្តលើព្រះនូវគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ អាចដូចជាការពាក់វ៉ែនតាថ្មីមួយគូ ហើយមើលឃើញអ្វីៗយ៉ាងច្បាស់ ។ នៅពេលយើងសម្រេចចិត្តប្រគល់បំណងរបស់យើងទៅព្រះ នោះយើងចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍នូវភាពសុខស្រួល និងអំណរដែលបានមកពីការស្វែងរក និងធ្វើតាមព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ របៀបមួយដែលយើងបង្ហាញពីឆន្ទៈរបស់យើងដើម្បីទុកចិត្តលើព្រះគឺត្រូវរៀបចំខ្លួនដើម្បីទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។

សូមជួបជាមួយប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខារបស់អ្នកអំពីការញៀនរបស់អ្នក និងការសម្រេចចិត្តដើម្បីធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។ សូមខិតខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់អ្នកដើម្បីចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ជារៀងរាល់សប្តាហ៍ ។ នៅពេលអ្នកថ្វាយបង្គំ សូមស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការអធិស្ឋានធ្វើពិធីសាក្រាម៉ង់ ហើយពិចារណាអំពីអំណោយទានដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានដល់អ្នក ។ បន្ទាប់មក សូមបន្តការតាំងចិត្តរបស់អ្នក ដើម្បីទទួលយក និងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជីវិតរបស់អ្នក ដោយការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ប្រសិនបើប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខារបស់អ្នកយល់ព្រមថា អ្នកត្រៀមខ្លួនធ្វើដូច្នេះរួចរាល់ហើយ ។

នៅពេលដំណើរការព្យាបាលរបស់អ្នករីកចម្រើនទៅមុខ អ្នកនឹងឃើញថា ខ្លួនអ្នកកាន់តែមានឆន្ទៈនៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលគោរពដល់ការពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ។ អ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍នូវការពិតថា « ការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើពុំបាន នោះគ្មានសោះឡើយ » ( លូកា ១:៣៧ ) ។

ការសិក្សា និងការយល់ដឹង

បទម្ពីរ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមមកពីថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងនេះ អាចជួយដល់ដំណើរការព្យាបាលរបស់យើងបាន ។ យើងអាចប្រើវាសម្រាប់ការស្មិងស្មាធិ៍ ការសិក្សា និងការសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុបាន ។ ធម្មជាតិរបស់យើងគឺស្វែងរកជម្រើសដែលងាយស្រួលបំផុត និងទន់ភ្លន់បំផុតសម្រាប់ការព្យាបាល ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយើងដឹងថា ការស្មោះត្រង់ និងជាក់លាក់គឺមានប្រយោជន៍ជាង ។ នៅពេលយើងពិនិត្យមើលចម្លើយរបស់យើងចំពោះសំណួរខាងក្រោមជាមួយអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើង និងអ្នកដទៃទៀត យើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវទស្សនៈ និងការជំរុញរបស់យើង ។

ស្វែងរកភាពសុខដុមជាមួយព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ

« ចូរសម្រុះសម្រួលខ្លួនទៅតាមបំណងនៃព្រះ ហើយមិនមែនតាមបំណងនៃអារក្ស និងរបស់ខាងសាច់ឈាមទេ ហើយចូរចងចាំថា បន្ទាប់ពីបងប្អូនរាល់គ្នាបានស្រុះស្រួលជាមួយនឹងព្រះហើយនោះ គឺមានតែដោយសារ និងតាមរយៈព្រះគុណរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលបងប្អូនរាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ » ( នីហ្វៃទី២ ១០:២៤ ) ។

តើពាក្យ សម្រុះសម្រួល មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើការរស់នៅរបស់ខ្ញុំស្របតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះមានន័យយ៉ាងណា ?
តើខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអំណាចរបស់ព្រះដែលអាចធ្វើអ្វីៗបាននៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំងាកទៅរកទ្រង់ ?
តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះដឹកនាំជីវិតរបស់ខ្ញុំ ?
តើមានអ្វីដែលរារាំងខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ដឹកនាំជីវិតរបស់ខ្ញុំ ?

ធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ

« បន្ទុកទាំងឡាយដែលដាក់នៅលើអាលម៉ា និងបងប្អូនលោកត្រូវបានសម្រាលទៅ មែនហើយ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានចម្រើនកម្លាំងឲ្យគេ ដើម្បីឲ្យគេអាចទ្របន្ទុកទាំងឡាយរបស់គេបានដោយងាយ ហើយពួកគេបានធ្វើតាមអស់ទាំងព្រះហឫទ័យនៃព្រះអម្ចាស់ » ( ម៉ូសាយ ២៤:១៥ ) ។

ព្រះអាចដកបន្ទុករបស់អាលម៉ា និងប្រជាជនរបស់លោកចេញបាន ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានពង្រឹងពួកគេឲ្យ « អាចទ្របន្ទុកទាំងឡាយរបស់គេបានដោយងាយ » ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ពួកគេមិនបានត្អូញត្អែរទេ ប៉ុន្តែបានចុះចូលដោយចិត្តរីករាយ និងដោយអត់ធ្មត់ចំពោះព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។ សូមគិតអំពីភាពរាបទាបដែលវាត្រូវការដើម្បីមានឆន្ទៈធ្វើឲ្យបន្ទុកស្រាលបន្តិចម្តងៗ ជាជាងធ្វើឲ្យបន្ទុកស្រាលភ្លាមៗ ។

តើការចុះចូលចំពោះព្រះមានអត្ថន័យយ៉ាងណា ?
តើខ្ញុំចុះចូលដោយរបៀបណា ?
តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះការចុះចូលដោយស្ម័គ្រចិត្ត និងដោយអត់ធ្មត់ចំពោះកាលវិភាគរបស់ព្រះ ?
តើខ្ញុំអាចទទួលបានភាពក្លាហានដើម្បីបន្តព្យាយាមធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ?

តមអាហារ ហើយអធិស្ឋាន

« ពួកគេបានតមអាហារ ហើយបានអធិស្ឋានជាញឹកញាប់ដែរ ហើយបានមុតមាំខ្លាំងឡើងៗនៅក្នុងភាពរាបសារបស់គេ ហើយបានរឹងប៉ឹងឡើងៗនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ នាំឲ្យចិត្តគេបានពោរពេញទៅដោយអំណរ និងការលួងលោមចិត្ត មែនហើយ គឺរហូតដល់ធ្វើឲ្យចិត្តគេបរិសុទ្ធ ហើយញែកចិត្តគេចេញជាបរិសុទ្ធ រីឯការញែកចិត្តចេញបរិសុទ្ធបានមក ដោយសារពួកគេបានថ្វាយចិត្តដល់ព្រះ » ( ហេលេមិន ៣:៣៥ ) ។

ខគម្ពីរនេះពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់ពួកគេចំពោះព្រះ ។ តើការតមអាហារអាចជួយខ្ញុំឲ្យប្រគល់ដួងចិត្តចំពោះព្រះ ហើយចៀសវាងពីការញៀនយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើខ្ញុំនឹងតាំងចិត្តអធិស្ឋាននៅគ្រាដែលមានការល្បួងសម្រាប់ការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទឬទេ? ហេតុអ្វីអធិស្ឋាន ឬហេតុអ្វីមិនអធិស្ឋាន ?
តើខ្ញុំមានឆន្ទៈខ្លាំងប៉ុនណាក្នុងការប្រគល់ដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំថ្វាយទៅព្រះ ជាជាងការញៀន ?

បន្ទាបខ្លួនរបស់យើងនៅចំពោះព្រះ

« ប៉ុន្តែមើលចុះ ទ្រង់បានដោះពួកគេឲ្យរួចផុត ពីព្រោះគេបានបន្ទាបខ្លួនចុះចំពោះទ្រង់ ហើយពីព្រោះពួកគេបានអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គជាខ្លាំង បានជាទ្រង់ដោះគេឲ្យរួចផុតពីសេវកភាព ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើដោយព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ក្នុងគ្រប់ករណីក្នុងចំណោមកូនចៅមនុស្សយ៉ាងដូច្នេះហើយ ដោយលាតព្រះពាហុនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណាទៅរកអ្នកណាដែលដាក់ទីទុកចិត្តរបស់គេទៅលើទ្រង់ »( ម៉ូសាយ ២៩:២០ ) ។

ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាការសម្រេចចិត្តមួយ ។ យើងប្រហែលជាត្រូវបានល្បួងឲ្យជឿថា ទោះជាព្រះបានជួយអ្នកដទៃក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នឹងមិនជួយយើងដែរ ដោយសារយើងមិនអាចជួយបាន និងអស់សង្ឃឹម ។ យើងអាចស្គាល់ថា ការដែលថាយើងមិនអាចជួយបាន និងអស់សង្ឃឹម គឺជាការកុហក ។ ការពិតគឺយើងជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។

តើចំណេះដឹងនេះជួយខ្ញុំបន្ទាបខ្លួន ហើយស្វែងរកជំនួយពីព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើគំនិត និងជំនឿខុសឆ្គងអ្វីទៀតអំពីព្រះ និងអំពីខ្ញុំ ដែលបានរារាំងខ្ញុំពីការស្រែកអង្វរព្រះយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីឲ្យរួចពីសេវកភាព ?

ជ្រើសរើសទុកចិត្តលើព្រះ

« ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូល ហើយសុភាពទន់ភ្លន់ រហ័សធ្វើតាមការល្អ ពោរពេញទៅដោយការទ្រាំទ្រ និងការអត់ធ្មត់ សង្កត់ចិត្តក្នុងកិច្ចការគ្រប់យ៉ាង មានចិត្តព្យាយាមក្នុងការកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះឲ្យបានគ្រប់ពេលវេលា សូមនូវអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ ទាំងខាងឯវិញ្ញាណ និងខាងឯសាច់ឈាមដែរ ថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះជានិច្ច ចំពោះអ្វីដែលអ្នកបានទទួល » ( អាលម៉ា ៧:២៣ ) ។

ការទុកចិត្តព្រះជាជម្រើស ការព្យាបាលកើតឡើងដោយព្រះចេស្តារបស់ព្រះ ប៉ុន្តែមានតែក្រោយពីយើងជ្រើសរើសចុះចូលតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ។ បន្ទាប់មក ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងធ្វើឲ្យព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ហូរចូលមកជីវិតរបស់យើង ។ បទគម្ពីរនេះពិពណ៌នាអំពីលក្ខណសម្បត្តិដែលយើងត្រូវប្រគល់ជីវិត និងឆន្ទៈរបស់ឲ្យទៅព្រះថែទាំ ។

តើគុណសម្បត្តិមួយណាដែលខ្ញុំខ្វះខាត ?
តើនរណាអាចជួយខ្ញុំអភិវឌ្ឍគុណសម្បត្តិដែលខ្ញុំខ្វះខាត ?
តើគុណសម្បត្តិណាមួយដែលខ្ញុំអាចកែលម្អបាននៅថ្ងៃនេះ ?
តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបានឥឡូវនេះ ដើម្បីចាប់ផ្តើមអភិវឌ្ឍគុណសម្បត្តិទាំងនេះ ?

ក្លាយទៅដូចជាកូនក្មេង

« ព្រោះមនុស្សខាងសាច់ឈាមជាសត្រូវដល់ព្រះ ហើយមានមកតាំងពីការធ្លាក់នៃលោកអ័ដាមម្ល៉េះ ហើយនឹងនៅយ៉ាងនេះជារៀងដរាបតទៅ លើកលែងតែគេព្រមធ្វើតាមសេចក្ដីទូន្មាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយសម្រាតភាពខាងសាច់ឈាមចេញ ហើយក្លាយទៅជាអ្នកបរិសុទ្ធវិញ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយក្លាយទៅដូចជាកូនក្មេង ងាយប្រដៅ ស្លូតបូត ទាបរាបសា អត់ឱន ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រមទទួលនូវអ្វីៗទាំងអស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ទតឃើញថាល្អ ដូចជាកូនក្មេងព្រមធ្វើតាមឪពុកខ្លួនដូច្នោះ » ( ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។

ពួកយើងភាគច្រើនបានឆ្លងកាត់នឹងការប្រព្រឹត្តដោយមិនសប្បុរសពីឪពុកម្ដាយ ឬអាណាព្យាបាល ដូច្នេះការ « ក្លាយទៅដូចជាកូនក្មេង » គឺជាការលំបាក ប្រហែលជាគួរឲ្យរន្ធត់ថែមទៀត ។

តើនេះជាករណីសម្រាប់ខ្ញុំឬ ? តើខ្ញុំមានបញ្ហាដែលមិនបានដោះស្រាយជាមួយឪពុកម្តាយដែរឬទេ ?
តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីដើម្បីបែងចែកអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះព្រះ ?

ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ

« [ ព្រះយេស៊ូវ ] ក៏លុតព្រះជង្ឃកា្របចុះអធិស្ឋានថា ឱព្រះវរ‌បិតាអើយ បើសិនជាទ្រង់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យ នោះសូមយកពែងនេះចេញពីទូលបង្គំទៅ ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះ‌ហឫទ័យទ្រង់វិញ » ( លូកា ២២:៤១–៤២ ) ។

នៅក្នុងការអធិស្ឋាននេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញពីព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ដើម្បីចុះចូលតាមព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ទ្រង់បានសម្តែងនូវបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកទ្រង់បានធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ដោយបន្ទាបខ្លួនវិញ ។ វាគឺជាពរជ័យមួយដែលអាចប្រាប់ព្រះពីអារម្មណ៍របស់យើង ។

តើការដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌យល់ពីការភ័យខ្លាច ការឈឺចាប់ ឬអ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំកំពុងមានអារម្មណ៍ ជួយខ្ញុំឲ្យនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា « សូមព្រះទ័យទ្រង់បានសម្រេច » យ៉ាងដូចម្ដេច ?