ជំហានទី ១ ៖ សារភាពថា យើងផ្ទាល់គ្មានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើការញៀនរបស់យើងដោយខ្លួនយើងឡើយ ហើយថា ជីវិតរបស់យើងលែងអាចគ្រប់គ្រងបាន

« ជំហានទី ១ ៖ សារភាពថា យើងផ្ទាល់គ្មានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើការញៀនរបស់យើងដោយខ្លួនយើងឡើយ ហើយថា ជីវិតរបស់យើងលែងអាចគ្រប់គ្រងបាន » ការព្យាបាលតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន ( ឆ្នាំ ២០២៣ )

« ជំហានទី ១ » កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន

ជំហានទី ១ ៖ សារភាពថា យើងផ្ទាល់គ្មានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើការញៀនរបស់យើងដោយខ្លួនយើងឡើយ ហើយថា ជីវិតរបស់យើងលែងអាចគ្រប់គ្រងបាន ។

5:32

គោលការណ៍សំខាន់ៗ ៖ ភាពស្មោះត្រង់

ពួកយើងជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមការញៀនរបស់យើងដោយសារការងឿងឆ្ងល់ ។ ពួកយើងមួយចំនួនបានប្រឡូក ដោយសារតែតម្រូវការដែលសមហេតុសមផល ( ដូចជាថ្នាំតាមវេជ្ជបញ្ជា ) ឬជាទង្វើបះបោរដោយចេតនា ។ ពួកយើងមួយចំនួនបានចាប់ផ្ដើម ជាការប៉ុនប៉ងដើម្បីគេចពីការឈឺចាប់ ។ ពួកយើងជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមដើរលើផ្លូវនេះ នៅពេលពួកយើងអាយុចាស់ជាងកុមារតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ ។ មិនថាយើងមានការជំរុញអ្វីនោះទេ ហើយមិនថាយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ក៏ភ្លាមៗនោះ យើងបានរកឃើញថា ការញៀនជួយសម្រាលទុក្ខលើសពីការឈឺចាប់ខាងរូបកាយទៅទៀត ។ វាបានសម្រាលភាពតានតឹង ឬធ្វើឲ្យយើងស្ពឹកលែងមានអារម្មណ៍នានា ។ វាបានជួយយើងឲ្យចៀសវាងពីបញ្ហារបស់យើង—ឬក៏យើងបានគិតដូច្នោះ ។ ក្នុងពេលមួយរយៈ យើងមានអារម្មណ៍ថាមានសេរីភាពពីការភ័យខ្លាច ការព្រួយបារម្ភ ភាពឯកោ ការបាក់ទឹកចិត្ត ការសោកស្តាយ ឬការធុញទ្រាន់ ។ ប៉ុន្តែដោយសារជីវិតគឺពោរពេញទៅដោយស្ថានភាពនានា ដែលជំរុញឲ្យមានអារម្មណ៍បែបនេះ នោះយើងបានងាកទៅរកការញៀនរបស់យើងកាន់តែញឹកញាប់ឡើង ។ ការញៀនបានក្លាយជាវិធីដ៏សំខាន់មួយដែលយើងបានសាកល្បង ដើម្បីដោះស្រាយតាមតម្រូវការ និងអារម្មណ៍របស់យើង ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយល់អំពីការពុះពារនេះ ។ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានមានប្រសាសន៍ថា « ព្រះយេស៊ូវបានទតទៅអំពើបាបថាជាកំហុស ប៉ុន្ដែទ្រង់ក៏អាចទតឃើញអំពើបាបថាជាអ្វីមួយដែលកើតចេញពីតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលមិនបានបំពេញតាមផងដែររបស់អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាបនោះ » ( « Jesus: The Perfect Leader » Ensign ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទំព័រ៥ ) ។

ប៉ុន្ដែ ពួកយើងភាគច្រើនបរាជ័យក្នុងការទទួលស្គាល់ ឬសារភាពថា យើងបាត់បង់សមត្ថភាពដើម្បីទប់ទល់ និងចៀសវាងដោយខ្លួនឯងបាន ។ នៅចំណុចសូន្យរបស់យើង ពួកយើងជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា យើងមានជម្រើសតិចតួចណាស់ ។ ដូចដែលប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានសង្កេតមក ៖ « ការញៀននឹងធ្វើឲ្យបាត់បង់សេរីភាពដើម្បីជ្រើសរើសនៅពេលក្រោយ ។ តាមរយៈសារធាតុគីមី នោះមនុស្សម្នាក់ពិតជាអាចកាត់ផ្តាច់ពីឆន្ទៈរបស់ខ្លួនបាន » ( « Addiction or Freedom » Ensign ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៨ ទំព័រ៧ ) ។

យើងចង់ឈប់ដែរ ប៉ុន្តែយើងបាត់បង់សេចក្ដីសង្ឃឹមអស់ហើយ ។ ដោយពោរពេញទៅដោយការភ័យខ្លាច និងការអស់សង្ឃឹម ពួកយើងមួយចំនួនថែមទាំងបានគិតថា ការបញ្ចប់ជីវិតរបស់យើងគឺជាជម្រើសតែមួយគត់ទៀតផង ។ ប៉ុន្តែយើងបានដឹងថា នេះមិនមែនជាផ្លូវដែលព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងដើរនោះទេ ។

វាពិបាកក្នុងការសារភាពអំពីឥរិយាបថញៀនរបស់យើង ។ យើងបដិសេធភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃស្ថានភាពរបស់យើង ហើយបានព្យាយាមចៀសវាងមិនឲ្យគេដឹង និងចៀសពីផលវិបាកនៃជម្រើសរបស់យើង ដោយការកាត់បន្ថយ ឬការលាក់បាំងឥរិយាបថរបស់យើង ។ យើងមិនបានដឹងថា តាមរយៈការបោកបញ្ឆោតអ្នកដទៃ និងខ្លួនយើង យើងបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការញៀនរបស់យើងកាន់តែជ្រៅនោះទេ ។ នៅពេលដែលយើងកាន់តែគ្មានអំណាចទៅលើការញៀន នោះពួកយើងជាច្រើនរកឃើញកំហុសពីគ្រួសារ មិត្តភក្តិ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងសូម្បីតែព្រះ ។ យើងបានលិចលង់ទៅក្នុងភាពកណ្ដោចកណ្ដែងកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយបំបែកខ្លួនឯងពីអ្នកដទៃ—ជាពិសេសពីព្រះ ។

នៅពេលយើងងាកទៅរកការកុហក និងការលាក់ការណ៍សម្ងាត់ ដោយសង្ឃឹមថានឹងដោះសាខ្លួនយើង ឬស្តីបន្ទោសអ្នកដទៃបាន នោះយើងកាន់តែចុះខ្សោយខាងវិញ្ញាណ ។ ជាមួយទង្វើនីមួយៗនៃការកុហក និងការលាក់បាំងការញៀនរបស់យើង យើងបានចងខ្លួនយើងដោយ « ខ្សែដាប់ [ ជាច្រើន ] » ដែលមិនយូរប៉ុន្មានក្លាយជាជាប់ខ្លាំងដូចជាច្រវាក់ ( នីហ្វៃទី២ ២៦:២២ ) ។ បន្ទាប់មក គ្រាមួយក៏មកដល់ នៅពេលដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងតថភាពជាក់ស្ដែង ។ យើងមិនអាចលាក់បាំងការញៀនរបស់យើងបានទៀត ដោយការកុហក ឬដោយការនិយាយថា « វាមិនទៅអាក្រក់អីប៉ុន្មានផង ! » ទៀតទេ ។

មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ វេជ្ជបណ្ឌិត ចៅក្រម ឬអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពបានប្រាប់យើងពីសេចក្ដីពិតនេះ ដែលយើងលែងអាចបដិសេធបានទៀត ៖ ការញៀននេះកំពុងបំផ្លាញជីវិតរបស់យើងហើយ ។ នៅពេលយើងមើលទៅអតីតកាលរបស់យើងដោយស្មោះត្រង់ នោះយើងសារភាពថា គ្មានអ្វីដែលយើងបានខំព្យាយាមធ្វើដោយខ្លួនឯង ដំណើរការនោះទេ ។ យើងបានទទួលស្គាល់ថា ការញៀនកាន់តែញៀនខ្លាំងទៅៗ ។ យើងបានដឹងថា ការញៀនរបស់យើងបានបំផ្លាញទំនាក់ទំនងរបស់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ហើយឆក់យកអារម្មណ៍នៃការមានតម្លៃរបស់យើងគ្រប់សព្វបែបយ៉ាង ។ មកដល់ត្រង់ចំណុចនេះ យើងបានបោះជំហានដំបូងឆ្ពោះទៅរកសេរីភាព និងការជាសះស្បើយ តាមរយៈការរកឃើញភាពក្លាហានដើម្បីសារភាពថា រឿងនេះគឺលើសពីបញ្ហាមួយ ឬទម្លាប់អាក្រក់មួយទៅទៀត ។

នៅទីបំផុត យើងសារភាពសេចក្ដីពិតថា ជីវិតរបស់យើងលែងអាចគ្រប់គ្រងបាន ហើយថា យើងត្រូវការជំនួយដើម្បីយកឈ្នះលើការញៀនរបស់យើង ។ យើងបានទទួលស្គាល់ថា យើងមិនអាចព្យាបាលខ្លួនឯងបានទេ ហើយសារភាពថា យើងមិនអាចរក្សាភាពស្អាតបាតមិនញៀនទៀតបានទេ នៅពេលដែលយើងនៅតែប្រព្រឹត្តការញៀនរបស់យើងតាមគ្រប់ទម្រង់នោះ ។ យើងបានដឹងថា យើងត្រូវការជំនួយពីព្រះ និងអ្នកដទៃ ដើម្បីមានភាពស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងខ្លួនឯង ។ អ្វីដែលអស្ចារ្យអំពីការដឹងដ៏ស្មោះត្រង់នេះអំពីការបរាជ័យ និងការចុះចាញ់ជាបន្តបន្ទាប់របស់យើងនោះគឺថា នៅទីបំផុត ការព្យាបាលបានចាប់ផ្តើមហើយ ។

ភាពស្មោះត្រង់គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ជំហានផ្សេងទៀតទាំងអស់ ហើយជួយយើងឲ្យដឹងពីតម្រូវការរបស់យើងដើម្បីមានព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ប្រធាន ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ ដែលកាលនោះនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀនថា « ប៉ុន្តែការដែលយើងមើលឃើញខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់គឺជាកត្តាដ៏ចាំបាច់ចំពោះសុខុមាលភាព និងការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ បើភាពទន់ខ្សោយ និងកំហុសរបស់យើងបន្តលាក់ទុក នោះព្រះចេស្ដាដ៏ប្រោសលោះនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនអាចព្យាបាលវា ហើយធ្វើឲ្យវារឹងមាំបានឡើយ [ សូមមើល អេធើរ ១២:២៧ ] » ( « Lord, Is It I? » Liahona ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៤ ទំព័រ៥៨ ) ។

នៅពេលយើងបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការញៀនរបស់យើង យើងបានកុហកខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែយើងពិតជាមិនអាចបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងបានឡើយ ។ យើងធ្វើពុតថា យើងមិនអីទេ ប៉ុន្ដែការពិតគឺពោរពេញទៅដោយការសម្ដែងធ្វើជាក្លាហាន និងការដោះសា ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជម្រៅចិត្តយើង យើងដឹងថា ការបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការញៀនរបស់យើងនឹងនាំឲ្យមានទុក្ខសោកកាន់តែខ្លាំងឡើង ។ ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទបានបន្តរំឭកយើងឥតល្ហែ ។ ការបដិសេធសេចក្ដីពិតនេះពិតជានឿយហត់ណាស់ នៅទីបំផុត វាគឺជាការធូរស្បើយមួយដើម្បីសារភាពថា យើងមានបញ្ហាមួយមែន ។ នៅទីបំផុត យើងអនុញ្ញាតឲ្យមានច្រកតូចមួយបើកឡើង ដើម្បីឲ្យសេចក្តីសង្ឃឹមជ្រាបចូលមកក្នុងខ្លួនយើង ។ នៅពេលយើងជ្រើសរើសដើម្បីសារភាពថា យើងមានបញ្ហាមួយមែន ហើយមានឆន្ទៈស្វែងរកការគាំទ្រ នោះយើងផ្ដល់កន្លែងមួយឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះរីកដុះដាលឡើង ។

ជំហានសកម្មភាព

នេះគឺជាកម្មវិធីដែលធ្វើសកម្មភាព ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងពឹងផ្អែកលើការអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនតាមជំហានទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ ការណ៍នេះត្រូវបានហៅថា « ការធ្វើតាមជំហាន » ។ សកម្មភាពខាងក្រោមនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានការណែនាំ និងអំណាចដែលចាំបាច់ ដើម្បីធ្វើតាមជំហានបន្ទាប់ក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។

បោះបង់ចោលអំនួត ហើយខំស្វែងរកការបន្ទាបខ្លួន

អំនួត និងភាពស្មោះត្រង់មិនអាចមានម្ដងទាំងពីរបានទេ ។ អំនួតគឺជាជំនឿដ៏ខុសឆ្គងមួយ ហើយវាជាធាតុដ៏ចាំបាច់មួយនៃការញៀនទាំងអស់ ។ អំនួតបង្ខូចសេចក្ដីពិតអំពីរឿងទាំងឡាយតាមការណ៍ជាក់ស្ដែងរបស់វា តាមដែលវាធ្លាប់កើតឡើង និងតាមដែលវានឹងកើតឡើង ។ វាគឺជាឧបសគ្គដ៏ធំមួយសម្រាប់ការព្យាបាលរបស់យើង ។ ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន បានថ្លែង ៖

« អំនួតមានលក្ខណៈប្រកួតប្រជែងពិសេសពីធម្មជាតិ ។ យើងរឹងទទឹងចង់ធ្វើអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើ ជាជាងធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ ។ នៅពេលយើងនាំអំនួតរបស់យើងទៅកាន់ព្រះ នោះវាគឺនៅក្នុងវិញ្ញាណនៃ ‹ ចិត្តខ្ញុំ មិនមែនសម្រេចតាមព្រះទ័យទ្រង់ឡើយ › ។ …

« ឆន្ទៈរបស់យើងដែលប្រកួតប្រជែងនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះ នឹងអនុញ្ញាតឲ្យបំណងប្រាថ្នា សេចក្ដីស្រេកឃ្លាន និងចំណង់ចំណូលចិត្តទៅមុខដោយមិនចាប់ហ្វ្រាំង ។

« ពួកអ្នកមានអំនួតមិនអាចទទួលយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះ ដែលប្រទានការដឹកនាំដល់ជីវិតរបស់ពួកគេបានទេ ។ ពួកគេបានដាក់ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីសេចក្ដីពិតប្រឆាំងនឹងចំណេះដឹងដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ សមត្ថភាពរបស់ពួកគេប្រឆាំងនឹងអំណាចបព្វជិតភាពរបស់ព្រះ សមិទ្ធផលរបស់ពួកគេប្រឆាំងនឹងកិច្ចការដ៏មហិមារបស់ទ្រង់ » ( Teachings of Presidents of the Church: Ezra Taft Benson [ ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ២៣២ ) ។

នៅត្រង់ចំណុចណាមួយ យើងត្រូវតែជ្រើសរើសដើម្បីបញ្ចប់អំនួតរបស់យើង ហើយមានភាពស្មោះត្រង់អំពីការញៀនរបស់យើង ។ វាមិនងាយស្រួលនោះទេដើម្បីបន្ទាបខ្លួន ខំធ្វើការប្រឆាំងនឹងការបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងដែលកើតមានរាប់ឆ្នាំមកហើយ ហើយចុងក្រោយត្រូវជ្រើសរើសយកភាពស្មោះត្រង់នោះ ប៉ុន្តែកាលពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ នោះវាក្លាយជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យមួយ ។

វាគឺជាចំណុចផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់យើង នៅពេលទីបំផុតយើងបានបញ្ចប់អំនួតរបស់យើង ហើយចេះបន្ទាបខ្លួន ។ ពួកយើងភាគច្រើនមិនបានបន្ទាបខ្លួនយើងទេ ប៉ុន្ដែត្រូវបាន « បង្ខំឲ្យមានចិត្តសុភាពរាបសា » ( អាលម៉ា ៣២:១៣ ) ។ មិនថាតាមរបៀបណាមួយឡើយ ផលវិបាកនៃការញៀនរបស់យើងបានកើតឡើងចំពោះយើង ហើយយើងបានបាត់បង់អ្វីៗដែលជាទីស្រឡាញ់ចំពោះយើង—ផ្ទះរបស់យើង ការងារ ក្រុមគ្រួសារ ហើយថែមទាំងសេរីភាពរបស់យើងទៀតផង ។ យើងបាត់បង់ទំនុកចិត្តពីគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ។ យើងបានបាត់បង់ការគោរពខ្លួនឯង និងទំនុកចិត្តរបស់យើងដើម្បីប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គនានាក្នុងជីវិត ។ យើងបានធ្លាក់ដល់ចំណុចទាបបំផុតក្នុងជីវិតយើង ហើយទោះបីជាលទ្ធផលនៃការបន្ទាបខ្លួននេះឈឺចាប់ខ្លាំងក្តី ក៏វាគឺជាការចាប់ផ្ដើមនៃការព្យាបាលរបស់យើងដែរ ។

ការព្យាបាលពីការញៀនមិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ វាតម្រូវឲ្យមានការខិតខំខ្លាំង ។ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត យើងបានដឹងថា តម្លៃដែលយើងបានបង់ដើម្បីបន្តនៅក្នុងការញៀនរបស់យើង គឺថ្លៃជាងតម្លៃព្យាបាលនេះខ្លាំងណាស់ ។ នៅពេលយើងលែងមានអំនួត នោះយើងបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីចាប់ផ្តើមដើរនៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសេរីភាពពីការញៀន ។

ត្រូវមានភាពស្មោះត្រង់ និងនិយាយជាមួយនរណាម្នាក់

សកម្មភាពដ៏សំខាន់មួយដើម្បីជួយយើងឲ្យមានភាពស្មោះត្រង់អំពីការញៀនរបស់យើង គឺត្រូវនិយាយជាមួយមនុស្សណាម្នាក់អំពីរឿងនេះ ។ ដោយសារការញៀនរបស់យើងបាននាំយើងឲ្យមានលេស ដោះសា និងកុហកអ្នកដទៃ រួមទាំងខ្លួនយើងផងដែរ នោះពួកយើងជាច្រើនគឺជាអ្នកជំនាញខាងការបោកបញ្ឆោត ។ ការបោកបញ្ឆោតនេះធ្វើឲ្យយើងអាចដេញតាមការញៀនរបស់យើង ហើយវាពិបាកសម្រាប់យើងក្នុងការមើលឃើញអ្វីៗដោយស្មោះត្រង់ ។ នៅពេលយើងកាត់បន្ថយ និងដោះសាឥរិយាបថរបស់យើង នោះយើងគិតខុសថា យើងនៅតែត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយការញៀនដដែល ។ ទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលយើងបើកចិត្ត និងអង្គុយទល់មុខជាមួយមនុស្សម្នាក់ទៀត បុគ្គលនោះអាចជួយយើងឲ្យមើលឃើញសេចក្ដីពិត និងឆ្លងផុតការបោកបញ្ឆោតនេះបាន ។

បុគ្គលដែលយើងអាចនឹងចង់និយាយជាមួយមុនគេបង្អស់ គឺព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ យើងអាចអធិស្ឋាន ហើយទូលសូមទ្រង់ឲ្យជួយយើងមានភាពស្មោះត្រង់ មើលឃើញអ្វីៗបានកាន់តែច្បាស់ ហើយមានភាពក្លាហានដើម្បីទទួលយកសេចក្ដីពិតនេះ ។ បន្ទាប់មក យើងអាចគិតប្រកបដោយការអធិស្ឋានអំពីនរណាម្នាក់ទៀតដែលយើងត្រូវនិយាយជាមួយ នរណាម្នាក់ដែលយល់ពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងស្គាល់ផ្លូវទៅកាន់ការព្យាបាល ។ សូមជ្រើសរើសនរណាម្នាក់ដែលអ្នកទុកចិត្ត ។ បុគ្គលនេះអាចជាស្វាមី ឬភរិយា ឪពុក ឬម្តាយ សមាជិកគ្រួសារ ថា្នក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ មិត្តភក្ដិ មិត្តរួមការងារ អ្នកព្យាបាល អ្នកឧបត្ថម្ភ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ឬអ្នកសម្របសម្រួលនៅឯការប្រជុំការព្យាបាល ។ បន្ទាប់ពីជ្រើសរើសនរណាម្នាក់បានហើយ ជំហានបន្ទាប់នោះគឺត្រូវចែកចាយជាមួយពួកគេនូវរបៀបដែលយើងកំពុងជួបការលំបាក ។ យើងត្រូវអធិស្ឋានទូលសូមភាពក្លាហាន ដើម្បីមានភាពស្មោះត្រង់តាមដែលយើងអាចធ្វើបានអំពីការញៀនរបស់យើង ។ ( សូមមើលឯកសារ « ការគាំទ្រក្នុងការជាសះស្បើយ » ) ។

ចូលរួមការប្រជុំ

ការប្រជុំការព្យាបាលគឺជាប្រភពដ៏មានអានុភាពមួយនៃសេចក្ដីសង្ឃឹម និងការគាំទ្រ ។ មិនថាយើងនៅកន្លែងណានោះទេ យើងអាចចូលរួមការប្រជុំទាំងនេះដោយផ្ទាល់ ឬតាមអនឡាញបាន ។ ការប្រជុំទាំងនេះគឺជាកន្លែងមួយដើម្បីជួបជុំជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត ដែលកំពុងស្វែងរកការព្យាបាល និងជាមួយអ្នកដែលបានដើរនៅលើផ្លូវនេះរួចទៅហើយ និងជាភស្តុតាងនៃប្រសិទ្ធិភាពរបស់វា ។ នៅក្នុងការប្រជុំការព្យាបាល យើងរកឃើញមនុស្សដទៃទៀតដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងការអនុវត្តតាមជំហានទាំងឡាយ និងដែលទទួលបានការព្យាបាល ហើយដែលមានឆន្ទៈជួយយើងក្នុងដំណើរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ។ ការប្រជុំការព្យាបាលគឺជាកន្លែងមួយនៃការយោគយល់គ្នា សេចក្តីសង្ឃឹម និងការគាំទ្រ ។

នៅក្នុងការប្រជុំទាំងនេះ យើងសិក្សាគោលការណ៍ដំណឹងល្អជាក់លាក់ ដែលអាចជួយផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថបាន ។ ប្រធាន ប៊យដ៍ ខេ ផាកកឺ បានបង្រៀន ៖ « ការសិក្សាគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អនឹងកែលម្អឥរិយាបថបានយ៉ាងរហ័សជាងការសិក្សាអំពីឥរិយាបថដែលនឹងកែលម្អឥរិយាបថទៅទៀត ។ ការជាប់ចិត្តនឹងឥរិយាបទដែលមិនស័ក្ដិសមអាចនាំឲ្យមានឥរិយាបទដែលមិនស័ក្ដិសម ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលយើងសង្កត់ធ្ងន់ជាខ្លាំងទៅលើការសិក្សាគោលលទ្ធិទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ » ( « Little Children » Ensign ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៦ ទំព័រ១៧ ) ។ ការប្រជុំទាំងឡាយគឺឥតគិតថ្លៃ និងទុកជាការសម្ងាត់ ។ សូមចូលទៅគេហទំព័រ AddictionRecovery.ChurchofJesusChrist.org ដើម្បីស្វែងរកការប្រជុំមួយក្បែរអ្នក ។

ការសិក្សា និងការយល់ដឹង

ការសិក្សាបទគម្ពីរ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រជួយដល់យើងក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។ ការសិក្សានេះបង្កើនការយល់ដឹងរបស់យើង ហើយជួយយើងឲ្យរៀនសូត្រ ។ យើងប្រើបទគម្ពីរ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ និងសំណួរខាងក្រោមនេះសម្រាប់ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនដែលប្រកបដោយការអធិស្ឋាន ការសរសេរ និងការពិភាក្សាជាក្រុម ។

គំនិតនៃការសរសេរអាចហាក់ដូចជាលើសលុប ប៉ុន្តែការសរសេរគឺជាឧបករណ៍ដ៏មានអានុភាពមួយសម្រាប់ការព្យាបាល ។ ការសរសេរផ្ដល់ពេលវេលាឲ្យយើងគិតពិចារណា ជួយយើងឲ្យផ្តោតលើការគិតរបស់យើង ហើយជួយយើងឲ្យមើលឃើញ និងយល់ពីបញ្ហា គំនិត និងឥរិយាបថនានានៅជុំវិញការញៀនរបស់យើង ។ នៅពេលយើងសរសេរ យើងក៏មានកំណត់ត្រាអំពីគំនិតរបស់យើងផងដែរ ។ នៅពេលយើងរីកចម្រើនឆ្លងកាត់ជំហានទាំងឡាយ យើងអាចមើលឃើញការរីកចម្រើនរបស់យើងបាន ។ សម្រាប់ពេលនេះ សូមគ្រាន់តែមានភាពស្មោះត្រង់ និងភាពស្មោះសរ កាលអ្នកកត់ត្រាគំនិត អារម្មណ៍ និងចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកទៅបានហើយ ។

តើអ្នកជឿថា អ្នកគ្មានអំណាចលើការញៀនរបស់អ្នកដែរឬទេ ?

« ការញៀនមានសមត្ថភាពក្នុងការផ្តាច់ចោលនូវឆន្ទៈជាមនុស្ស និងលុបចោលនូវសិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌បាន ។ វាអាចប្លន់អំណាចមួយក្នុងការសម្រេចចិត្តបាន » ( ប៊យដ៍ ខេ ផាកកឺ « Revelation in a Changing World » Ensign ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៩ ទំព័រ១៤ ) ។

តើមានសញ្ញាសម្គាល់អ្វីខ្លះដែលថា ខ្ញុំគ្មានអំណាចលើឥរិយាបថញៀនរបស់ខ្ញុំ ?
តើការញៀនរបស់ខ្ញុំជះឥទ្ធិពលយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះមកលើខ្ញុំ ?
តើខ្ញុំលាក់បាំងការសម្ងាត់អ្វីខ្លះពីអ្នកដទៃ ?
តើខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនដល់កម្រិតណា ដើម្បីចូលរួមក្នុងឥរិយាបថញៀនរបស់ខ្ញុំ ?
តើខ្ញុំបានបំពានលើក្រមសីលធម៌ ឬបទដ្ឋានអ្វីខ្លះ ?
តើខ្ញុំបានដោះសាជម្រើសទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ?

ស្រេកឃ្លាន

« មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្តីសុចរិត ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានឆ្អែត » ( ម៉ាថាយ ៥:៦ ) ។

« ហើយព្រលឹងខ្ញុំស្រេកឃ្លាន ហើយខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះព្រះដែលបង្កើតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គដោយការអធិស្ឋាន និងការទូលអង្វរដ៏ខ្លាំងសម្រាប់ព្រលឹងខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គអស់ពេញមួយថ្ងៃ មែនហើយ ហើយដល់ពេលយប់ ខ្ញុំបានស្រែកអំពាវនាវយ៉ាងខ្លាំង លុះត្រាបានឮដល់ស្ថានសួគ៌ » ( អេណុស ១:៤ ) ។

នៅក្នុងគម្ពីរទាំងពីរនេះ យើងរៀនថា ព្រលឹងរបស់យើងអាចឃ្លានបាន ។ តើខ្ញុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍ល្ហល្ហេវនៅក្នុងខ្លួនដែរឬទេ សូម្បីតែពេលរូបកាយខ្ញុំមិនឃ្លានក៏ដោយ ? តើអ្វីទៅដែលបណ្ដាលឲ្យមានភាពល្ហល្ហេវនោះ ?
តើការស្រេកឃ្លានរឿងខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ អាចជួយខ្ញុំឲ្យកាន់តែមានភាពស្មោះត្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច ?

ភាពស្មោះត្រង់

« មនុស្សមួយចំនួនអាចចាត់ទុកគុណភាពនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាភាពស្មោះត្រង់ ថាជាប្រធានបទដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿថា វាជាចំណុចដ៏សំខាន់ខ្លាំងបំផុតនៃដំណឹងល្អ ។ បើគ្មានភាពស្មោះត្រង់ទេ នោះជីវិតរបស់យើង … នឹងបែកខ្ញែកទៅជាអាក្រក់ និងចលាចល » ( ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ីងគ្លី « We Believe in Being Honest » Ensign ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩០ ទំព័រ២ ) ។

តើខ្ញុំបានកុហក និងប៉ុនប៉ងលាក់បាំងការញៀនរបស់ខ្ញុំពីខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃតាមរបៀបណាខ្លះ ? តើឥរិយាបថនេះបណ្ដាលឲ្យមានរឿង « អាក្រក់ និងចលាចល » យ៉ាងដូចម្ដេច ?

ការបន្ទាបខ្លួន

« ពីព្រោះអ្នកត្រូវគេបង្ខំឲ្យមានចិត្តសុភាពរាបសា នោះអ្នករាល់គ្នាមានពរហើយ ព្រោះជនម្នាក់ ជួនកាល បើសិនជាអ្នកណាត្រូវគេបង្ខំឲ្យមានចិត្តសុភាពរាបសា ទើបស្វែងរកការប្រែចិត្ត ហើយឥឡូវនេះ ប្រាកដណាស់ថា អស់អ្នកណាដែលប្រែចិត្ត នោះនឹងបានសេចក្ដីមេត្តាករុណា ហើយអ្នកណាដែលបានសេចក្ដីមេត្តាករុណា ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត អ្នកនោះហើយដែលនឹងបានសង្គ្រោះ » ( អាលម៉ា ៣២:១៣ ) ។

តើមានកាលៈទេសៈអ្វីខ្លះ ដែលខ្ញុំត្រូវគេបង្ខំឲ្យមានចិត្តសុភាពរាបសា និងប្រែចិត្ត ?
តើអាលម៉ាផ្តល់សេចក្តីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះដល់ខ្ញុំ ? តើខ្ញុំអាចរកឃើញ ឬទទួលបានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះដោយរបៀបណា ?

បានហ៊ុមព័ទ្ធដោយការល្បួងទាំងឡាយ

« ខ្ញុំត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធ ព្រោះតែការល្បួងទាំងឡាយ និងអំពើបាបទាំងឡាយដែលរំខានខ្ញុំដោយងាយ ។

« ហើយពេលខ្ញុំចង់សប្បាយ ចិត្តខ្ញុំថ្ងូរទៅវិញ ព្រោះតែអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំស្គាល់អ្នកដែលខ្ញុំទុកចិត្ត ។

« ព្រះរបស់ខ្ញុំគឺជាទីផ្អែករបស់ខ្ញុំ ទ្រង់បានដឹកនាំខ្ញុំឲ្យឆ្លងកាត់សេចក្ដីទុក្ខវេទនាទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយទ្រង់បានរក្សាខ្ញុំទុកនៅលើផ្ទៃទឹកនៃទីជម្រៅដ៏ធំ ។

« ទ្រង់បានបំពេញចិត្តខ្ញុំ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ គឺដល់ទៅឆេះឆាបទៅពេញសាច់ឈាមខ្ញុំ » ( នីហ្វៃទី២ ៤:១៨–២១ ) ។

នៅពេលនីហ្វៃមានអារម្មណ៍សន្ធប់លើសលុប តើលោកបានដាក់ទីទុកចិត្តរបស់លោកទៅលើនរណា ?
តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីដាក់ទីទុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងទៅលើព្រះអម្ចាស់ ?

« ខ្ញុំដឹងថា មនុស្សគឺគ្មានជាអ្វីសោះ »

« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា អស់រយៈជាច្រើនម៉ោងមុនម៉ូសេបានទទួលកម្លាំងគាត់ដូចដើមវិញ ហើយគាត់ពោលទៅខ្លួនថា ៖ ឥឡូវនេះ ព្រោះហេតុនេះហើយ ទើបខ្ញុំដឹងថាមនុស្សគឺគ្មានជាអ្វីសោះ ជាការណ៍ដែលខ្ញុំពុំដែលគិតពីមុនមកឡើយ » ( ម៉ូសេ ១:១០ ) ។

តើខ្ញុំគ្មានជាអ្វីសោះតាមរបៀបណាខ្លះ នៅពេលខ្ញុំគ្មានជំនួយពីព្រះ ?
តើខ្ញុំមានតម្លៃជានិរន្តរ៍តាមរបៀបណា ?
តើការទទួលស្គាល់តម្រូវការរបស់ខ្ញុំដែលត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះ អាចនាំឲ្យខ្ញុំសារភាពពី « ភាពគ្មានជាអ្វីសោះ » របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយក្លាយដូចជាកូនក្មេងដោយរបៀបណា ? ( ម៉ូសាយ ៤:៥; សូមមើលផងដែរ ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។