ជំហានទី ៨ ៖ សរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សទាំងអស់ដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ និងស្ម័គ្រចិត្តផ្ដល់សំណងជូនពួកគេវិញ

« ជំហានទី ៨ ៖ សរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សទាំងអស់ដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ និងស្ម័គ្រចិត្តផ្ដល់សំណងជូនពួកគេវិញ » ការព្យាបាលតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន ( ឆ្នាំ ២០២៣ )

« ជំហានទី ៨ » កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន

ជំហានទី ៨ ៖ សរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សទាំងអស់ដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ និងស្ម័គ្រចិត្តផ្ដល់សំណងជូនពួកគេវិញ ។

5:13

គោលការណ៍សំខាន់ ៖ រៀបចំខ្លួនផ្ដល់សំណង ឬធ្វើការកែតម្រូវ

មុនពេលការព្យាបាលរបស់យើងបានចាប់ផ្តើម របៀបរស់នៅដែលញៀនរបស់យើងគឺដូចជាព្យុះសង្ឃរាដែលពោរពេញទៅដោយថាមពលដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ ដែលកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងរបស់យើង ហើយបន្សល់ទុកនូវការខូចខាតជាច្រើន ។ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៧ យើងទទួលអារម្មណ៍ពីអំណាចព្យាបាលនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយយើងមានអារម្មណ៍អន្ទះសាចង់ជួសជុលទំនាក់ទំនងដែលខូចខាតទាំងប៉ុន្មាន ។ ជំហានទី ៨ គឺជាឱកាសដើម្បីសរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្ស និងស្ថាប័នទាំងឡាយ ដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ហើយបន្ទាប់មកដាក់ផែនការដើម្បីសម្អាត និងកសាងទំនាក់ទំនងរបស់យើងឡើងវិញជាថ្មី ។

នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទាំងឡាយនៃការព្យាបាល យើងឃើញថា រឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងដ៏បំផុសគំនិតទាំងឡាយអំពីជំហានទាំង ១២ នេះគឺជាលំដាប់លំដោយដែលជំហានទាំងនេះត្រូវបានតាក់តែងឡើង ។ ជាញឹកញាប់ មានជំហានរៀបចំមួយ ដែលមានពីមុនជំហានមួយទៀត ដែលតម្រូវឲ្យមានភាពក្លាហានដ៏ខ្លាំង ។ ជំហានទី ៨ រួមទាំងជំហានពីមុនទាំងអស់ គឺជាការរៀបចំខ្លួនរបស់យើងសម្រាប់ជំហានទី ៩ ដែលតម្រូវឲ្យមានភាពក្លាហានហួសពីសមត្ថភាពរបស់យើងផ្ទាល់ ។

យើងបានរៀនពីមនុស្សដែលបានធ្វើការលើជំហានទី ៨ រួចហើយ ដែលបានតក់ក្រហល់ខ្លាំងដើម្បីធ្វើការកែតម្រូវដោយគ្មានការរៀបចំខ្លួន វាអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដូចជាការមិនបានធ្វើសំណងទាល់តែសោះអ៊ីចឹង ។ ដូច្នេះ យើងបានចំណាយពេលដើម្បីអធិស្ឋាន ស្វែងរកដំបូន្មានមកពីមនុស្សដែលយើងទុកចិត្ត ដូចជាអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើង ឬថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ហើយដាក់ផែនការ ។ ការរៀបចំនេះនៅក្នុងជំហានទី ៨ បានរារាំងយើងមិនឲ្យធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងបន្ថែមទៀត នៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមទាក់ទងទៅមនុស្សនៅក្នុងជំហានទី ៩ ។

សរសេរបញ្ជីមួយ

មុនពេលយើងអាចកសាងទំនាក់ទំនងជាថ្មីឡើងវិញបាន យើងត្រូវតែកំណត់ និងបង្កើតបញ្ជីមួយអំពីទំនាក់ទំនងទាំងឡាយដែលបានប្រេះស្រាំ ។ យើងបានប្រើបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងមកពីជំហានទី ៤ ដើម្បីរៀបចំបញ្ជីរបស់យើង ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋានពិនិត្យមើលបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងឡើងវិញ ព្រះវិញ្ញាណបានជួយយើងឲ្យកំណត់ទំនាក់ទំនង ដែលយើងបានធ្វើឲ្យប្រេះឆា ។ ពួកយើងទាំងឡាយដែលបានធ្វើតារាងមួយ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៤ បានរកឃើញថា វាងាយស្រួលជាងដើម្បីកំណត់មនុស្ស និងស្ថាប័នទាំងនេះពេលយើងមានតារាងនេះ ( សូមមើលឧបសម្ព័ន្ធសម្រាប់ឧទាហរណ៍នៃតារាងនេះ ) ។

យើងឃើញថា គោលការណ៍ណែនាំខាងក្រោមនេះមានប្រយោជន៍ជាខ្លាំង នៅពេលយើងធ្វើបញ្ជីរបស់យើង ។ យើងបានសួរខ្លួនឯងថា « តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ កាលពីអតីតកាល ឬបច្ចុប្បន្នកាល ដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាស មិនកក់ក្ដៅ ឬក៏អាម៉ាស់ ពេលនៅក្បែរពួកគេដែរឬទេ ? » យើងបានសរសេរឈ្មោះរបស់ពួកគេទុក ហើយយើងប្រឆាំងនឹងការល្បួងឲ្យដោះសាអារម្មណ៍របស់យើង ឬលេសនានាចំពោះសកម្មភាពអវិជ្ជមានរបស់យើងទៅកាន់ពួកគេ ។ យើងរួមបញ្ចូលមនុស្សដែលយើងមានបំណងធ្វើឲ្យឈឺចាប់ និងមនុស្សដែលយើងមិនមានបំណងធ្វើឲ្យឈឺចាប់ ។ យើងរួមបញ្ចូលមនុស្សដែលបានលាចាកលោកនេះទៅហើយ និងមនុស្សដែលយើងមិនដឹងពីរបៀបទាក់ទងទៅពួកគេ ។ យើងផ្តោតលើករណីពិសេសទាំងនេះ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៩ ។ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៨ យើងផ្តោតលើការមានភាពក្លាហានក្នុងភាពស្មោះត្រង់របស់យើង ។

យើងបានព្យាយាមមិនរំលងចោលរឿងតូចតាចនោះទេ ។ យើងគិតដោយស្មោះត្រង់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលយើងបានបង្កដល់មនុស្ស កាលយើងបណ្ដោយខ្លួននៅក្នុងការញៀនរបស់យើង ទោះបីជាយើងមិនបានឆេវឆាវដាក់ពួកគេក៏ដោយ ។ យើងរាយបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងមិត្តភក្តិដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារយើងបានតូចចិត្ត មិនទទួលខុសត្រូវ ខឹងសម្បា តឹងរឹង មិនមានចិត្តអត់ធ្មត់ មិនស្មោះត្រង់ និងមិនគោរពផ្ដល់តម្លៃ ។ ប្រសិនបើយើងបានបន្ថែមបន្ទុកដល់មនុស្សម្នាក់តាមរបៀបណាមួយ យើងរួមបញ្ចូលមនុស្សទាំងនេះទៅក្នុងបញ្ជីរបស់យើង ។ យើងបានព្យាយាមរាយបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារការកុហកដែលយើងបានប្រាប់ ការសន្យាដែលយើងមិនបានធ្វើតាម និងរបៀបនានាដែលយើងគ្រប់គ្រង ឬប្រើពួកគេ ។ យើងគិតអំពីមនុស្សដែលយើងមិនបានអភ័យទោសឲ្យ ហើយយើងបន្ថែមពួកគេទៅក្នុងបញ្ជីរបស់យើងផងដែរ ។

បន្ទាប់ពីយើងបានរាយបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សទាំងអស់ដែលយើងបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ហើយ យើងបន្ថែមឈ្មោះមួយទៀតទៅក្នុងបញ្ជីនោះ—គឺឈ្មោះរបស់យើងផ្ទាល់ ។ កាលយើងបណ្ដោយខ្លួននៅក្នុងការញៀនរបស់យើង យើងបានធ្វើឲ្យខ្លួនយើងរងគ្រោះ ព្រមទាំងអ្នកដទៃទៀតផងដែរ ។ វិធីដ៏ល្អបំផុតដែលយើងអាចធ្វើការកែតម្រូវចំពោះខ្លួនយើងបាន គឺការរស់នៅក្នុងការព្យាបាល គេចពីការញៀន ។ ព្រះអាចជួយយើងឲ្យអភ័យទោសដល់ខ្លួនយើងបាន ហើយធ្វើការកែតម្រូវ ។ នៅពេលយើងទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការអភ័យទោសរបស់ព្រះ នោះអារម្មណ៍នៃភាពអាម៉ាស់របស់យើងត្រូវបានជំនួសដោយឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការកែតម្រូវ ។

ស្ម័គ្រចិត្ត

បន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើបញ្ជីរបស់យើងហើយ យើងត្រូវតែមានឆន្ទៈធ្វើការកែតម្រូវ ។ ពួកយើងជាច្រើនបានរកឃើញថា យើងមិនអាចរាយបញ្ជីឈ្មោះមនុស្ស និងស្ថាប័ននានា ដែលយើងបានបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដោយមិនមានការរំខានពីការតូចចិត្តរបស់យើងទៅកាន់អស់អ្នកដែលបានធ្វើបាបយើងដែរនោះទេ ។ ជារឿយៗ មនុស្សបានជាប់ក្នុងវដ្តដ៏អាក្រក់នៃការតូចចិត្តនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ដើម្បីបំបែកវដ្ដទាំងនេះបាន នរណាម្នាក់ត្រូវតែមានឆន្ទៈអភ័យទោស ។

នៅពេលយើងសារភាពដោយស្មោះត្រង់ពីអារម្មណ៍អវិជ្ជមានរបស់យើង ព្រះបានជួយយើងឲ្យបំបែកវដ្តនៃការតូចចិត្តនេះ ។ ទ្រង់បានបង្ហាញយើងថា យើងត្រូវអភ័យទោសឲ្យអ្នកដទៃ គឺដូចជាទ្រង់អភ័យទោសឲ្យយើងដែរ ។ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីបុរស ដែលបានទទួលការលើកលែងបំណុលទាំងអស់របស់គាត់ តែមិនចង់អធ្យាស្រ័យដល់អ្នកដទៃទេនោះ ចៅហ្វាយរបស់គាត់បាននិយាយទៅកាន់គាត់ថា « យើងបានលែងទារបំណុលឯងទាំងអស់ហើយតើ ពីព្រោះឯងបានអង្វរដល់យើង … តើមិនគួរឲ្យឯងអាណិតមេត្តាដល់គូកនឯង ដូចជាយើងបានអាណិតមេត្តាដល់ឯងដែរទេឬអី ? » ( ម៉ាថាយ ១៨:៣២–៣៣ ) ។

នៅពេលយើងពុះពារក្នុងការស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការកែតម្រូវដល់មនុស្សដែលបានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ យើងបានទូលអង្វរសូមព្រះគុណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីជួយយើងឲ្យព្រមផ្ដល់ដល់ពួកគេនូវសេចក្ដីមេត្តាករុណាដូចគ្នាដែលទ្រង់ប្រទានដល់យើង ។ យើងបានទទួលយកដំបូន្មានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យអធិស្ឋានសូមឲ្យពួកគេមានសុខុមាលភាពល្អ ហើយសូមឲ្យពួកគេទទួលបាននូវពរជ័យទាំងអស់ ដែលយើងចង់បានសម្រាប់ខ្លួនយើងដែរ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:៤៤ ) ។

នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៨ យើងព្យាយាមចងចាំថា ជំហាននេះមិនមែនជាលំហាត់ដើម្បីធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់អាម៉ាស់នោះទេ—ទាំងខ្លួនយើង និងអ្នកដទៃផងដែរ ។ បទពិសោធន៍របស់យើងបានបង្ហាញយើងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះសម្រាលបន្ទុកនៃអារម្មណ៍មានកំហុស និងភាពអាម៉ាស់ នៅពេលយើងពិនិត្យមើលទំនាក់ទំនងដែលមានបញ្ហារបស់យើង និងផ្នែករបស់យើងនៅក្នុងបញ្ហានោះដោយស្មោះត្រង់ ។ នៅក្នុងជំហានទី ៨ យើងចាប់ផ្ដើមយល់ពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯង អ្នកដទៃ និងយល់ពីជីវិតដោយមានដួងចិត្តថ្មី ។ យើងចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍សុខសាន្តក្នុងជីវិតរបស់យើង ជាជាងមានការឈ្លោះប្រកែក និងអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន ។

យើងបានស្ម័គ្រចិត្តឈប់កាត់សេចក្ដីមនុស្សដោយមិនសុចរិត និងឈប់កត់ត្រាបញ្ជីប្រវត្តិអំពីជីវិត និងកំហុសរបស់ពួកគេទៀត ។ យើងបានស្ម័គ្រចិត្តឈប់កាត់បន្ថយឥរិយាបថអវិជ្ជមានរបស់យើងផ្ទាល់ ឬធ្វើការដោះសាសម្រាប់ឥរិយាបថទាំងនោះ ។ ដោយមានឆន្ទៈធ្វើការកែតម្រូវ យើងមានអារម្មណ៍សុខសាន្តដែលដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យនឹងការខិតខំរបស់យើង ។ ជំហាននេះបានជួយយើងឲ្យធ្វើសកម្មភាពនានា ដែលអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាពពីកំហុសកន្លងមករបស់យើង ។ ការមានឆន្ទៈធ្វើការកែតម្រូវបានរៀបចំយើងឲ្យធ្វើការលើជំហានទី ៩ ។

ជំហានសកម្មភាព

នេះគឺជាកម្មវិធីដែលធ្វើសកម្មភាព ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងពឹងផ្អែកលើការអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនតាមជំហានទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ ការណ៍នេះត្រូវបានហៅថា « ការធ្វើតាមជំហាន » ។ សកម្មភាពខាងក្រោមនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានការណែនាំ និងអំណាចដែលចាំបាច់ ដើម្បីធ្វើតាមជំហានបន្ទាប់ក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។

សរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សដែលយើងអាចធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត ឬបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់

អ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើងបានណែនាំដល់យើង នៅពេលយើងរៀបចំបញ្ជីរបស់យើង ហើយជាថ្មីម្ដងទៀត យើងបានឃើញថា ការសរសេរគឺមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ ។ ពួកយើងជាច្រើនបានប្រើគម្រោងខាងក្រោមនេះ ដើម្បីជួយរក្សាដំណើរការនេះឲ្យមានភាពសាមញ្ញ ប៉ុន្តែជាក់លាក់ច្បាស់ ។

ដំបូង ដោយប្រើបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងមកពីជំហានទី ៤ យើងបានរាយបញ្ជីឈ្មោះមនុស្ស ឬស្ថាប័នដែលយើងត្រូវទាក់ទងទៅ ។

នៅក្បែរឈ្មោះនីមួយៗ យើងបានប្រាប់ហេតុផលសង្ខេបមួយ ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើការកែតម្រូវ ។

បន្ទាប់មក តាមដែលព្រះវិញ្ញាណបានណែនាំ យើងបានដាក់ផែនការមួយ ដើម្បីទាក់ទងទៅមនុស្សនៅលើបញ្ជីរបស់យើង មិនថាទាក់ទងដោយផ្ទាល់ តាមទូរសព្ទ ឬតាមសំបុត្រ ឬអ៊ីមែលនោះទេ ។ យើងបានពិនិត្យមើលផែនការរបស់យើងឡើងវិញជាមួយអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើង ឬអ្នកផ្ដល់ប្រឹក្សាដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត ។

នៅទីបំផុត យើងបានបញ្ចូលគោលដៅកាលបរិច្ឆេទមួយ ។ យើងបានទុកកន្លែងមួយ ដើម្បីរាយការណ៍ពីកាលបរិច្ឆេទដែលយើងបានទាក់ទងទៅបុគ្គលនោះ និងលទ្ធផលនៃការទាក់ទងនោះ ។ ( តារាងនេះនៅក្នុងឧបសម្ព័ន្ធគឺជាឧបករណ៍ដ៏មានប្រយោជន៍ ) ។

អភ័យទោស

វាពិបាកក្នុងការសុំការអភ័យទោសពីមនុស្សដែលបានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញថា ខ្លួនអ្នកកំពុងជួបបញ្ហានេះ អ្នកអាចឃើញថា វាមានប្រយោជន៍ក្នុងការសរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សដែលអ្នកត្រូវអភ័យទោសឲ្យជាមុនសិន បន្ទាប់មកសរសេរបញ្ជីមួយអំពីមនុស្សដែលអ្នកត្រូវសុំការអភ័យទោស ។ អ្នកអាចនឹងភ្ញាក់ផ្អើលដោយឃើញថា ឈ្មោះមួយចំនួនមាននៅក្នុងបញ្ជីទាំងពីរ ។

យើងត្រូវតែមានចិត្តអត់ធ្មត់ជាមួយខ្លួនឯង នៅពេលយើងធ្វើការប្រកបដោយអធិស្ឋាន ដើម្បីអភ័យទោសឲ្យមនុស្សដែលយើងបានរាយបញ្ជីទាំងនេះ ។ ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត បានមានប្រសាសន៍ ៖ « ពួកយើងភាគច្រើនត្រូវការពេលវេលាដើម្បីរម្ងាប់ការឈឺចាប់ និងការបាត់បង់ ។ យើងអាចរកឃើញហេតុផលគ្រប់បែបយ៉ាងសម្រាប់ការពន្យារក្នុងការអភ័យទោស ។ ហេតុផលមួយក្នុងចំណោមហេតុផលទាំងនេះគឺជាការរង់ចាំអ្នកប្រព្រឹត្តខុសឲ្យប្រែចិត្ត [ ហើយធ្វើការកែតម្រូវដល់យើង ] ជាមុនសិន មុនពេលយើងអភ័យទោសឲ្យពួកគេ ។ ប៉ុន្តែការពន្យារពេលបែបនេះធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់សេចក្ដីសុខសាន្ត និងសុភមង្គលដែលអាចជារបស់យើងបាន ។ កំហុសនៃការកែតម្រូវការឈឺចាប់ដែលមានជាយូរមកហើយ មិននាំឲ្យមានសុភមង្គលនោះទេ ។ … ប្រសិនបើយើងអាចស្វែងរកការអភ័យទោសនៅក្នុងចិត្តរបស់យើងសម្រាប់អ្នកដែលបានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ និងមានរបួស នោះយើងនឹងឆ្ពោះឡើងទៅដល់កម្រិតកាន់តែខ្ពស់នៃការគោរពខ្លួនឯង និងសុខុមាលភាព » ( « The Healing Power of Forgiveness » Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ២០០៧ ទំព័រ៦៨ ) ។

ការអភ័យទោសឲ្យនរណាម្នាក់មិនមានន័យថា យើងលើកទោសឲ្យជម្រើសមិនល្អរបស់ពួកគេទេ ឬអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេធ្វើបាបយើងនោះទេ ។ ប៉ុន្តែការអភ័យទោសពិតជាអនុញ្ញាតឲ្យយើងឈានទៅមុខខាងវិញ្ញាណ ខាងសតិអារម្មណ៍ និងខាងរាងកាយ ។ គឺដូចជាអ្នកដែលបានធ្វើបាបយើងជាប់នៅក្នុងការឃុំឃាំងដែរ ការដែលយើងមិនចង់អភ័យទោសឲ្យពួកគេអាចធ្វើឲ្យយើងជាប់ឃុំឃាំងបាន ។ នៅពេលយើងអភ័យទោស នោះយើងបោះបង់ចោលនូវអារម្មណ៍នានា ដែលមានអំណាចដើម្បី « ធ្វើឲ្យមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ ធ្វើឲ្យយើងជូរចត់ និងចុងក្រោយបំផ្លាញយើងទៀតផង » ( ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន « Hidden Wedges » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ២០០២ ទំព័រ២០ ) ។ ការអភ័យទោសក៏ជួយយើងឲ្យមានព្រះវិញ្ញាណកាន់តែបរិបូរណ៍ និងបន្តនៅលើផ្លូវនៃភាពជាសិស្សផងដែរ ។ ដូចដែលប្រធាន ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ ដែលកាលនោះនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានរំឭកយើងថា « ស្ថានសួគ៌គឺពោរពេញទៅដោយអ្នកដែលមានរឿងនេះដូចគ្នា ៖ ពួកគេត្រូវបានអភ័យទោសឲ្យ ។ ហើយពួកគេអភ័យទោសដល់គេដែរ » ( « The Merciful Obtain Mercy » Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១២ ទំព័រ ៧៧ ) ។

អធិស្ឋានទូលសូមចិត្តសប្បុរស

ទោះបីជាអ្នកអាចភ័យខ្លាច ដូចជាយើងដែរក្នុងការធ្វើការកែតម្រូវ ក៏យើងសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ដោយមានជំនួយរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ នោះអ្នកអាចមានឆន្ទៈជួបនឹងមនុស្សនៅក្នុងបញ្ជីរបស់អ្នក នៅពេលដែលឱកាសមកដល់ ។ យើងរៀបចំខ្លួនយើងដើម្បីធ្វើការកែតម្រូវ តាមរយៈការអធិស្ឋានសូមភាពក្លាហានដើម្បីរស់នៅដោយមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះ មិនមែនដោយការភ័យខ្លាចអ្វីដែលមនុស្សអាចនឹងធ្វើ ឬនិយាយនោះទេ ។ ហើយយើងព្យាយាមធ្វើតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ជាជាងតាមភាពអាម៉ាស់ ឬការភ័យខ្លាច ។ គោលការណ៍ដ៏មានអានុភាពមួយ ដែលបានជួយដល់យើងគឺសេចក្ដីសប្បុរស ដែលជា « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) ។

មុនពេលធ្វើការលើជំហានទី ៨ ពួកយើងជាច្រើននាក់បានភ្ញាក់ផ្អើល ដែលទទួលបានអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទោះជាយើងទាំងអស់គ្នាមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ មកពី ទ្រង់នេះបានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេង ចំពោះ ទ្រង់វិញ ហើយយើងមានបំណងប្រាថ្នាចង់ដើរតាមទ្រង់ ។ នៅពេលយើងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើតាមទ្រង់ យើងបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់សម្រាប់ខ្លួនយើង និងអ្នកដទៃ ។ យើងបានអធិស្ឋានសូមសេចក្ដីសប្បុរស ហើយកាលពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ យើងឃើញថា ខ្លួនយើងមានឆន្ទៈកាន់តែខ្លាំងឡើងដើម្បីអភ័យទោសឲ្យមនុស្ស និងធ្វើការកែតម្រូវ ។ យើងក៏បានឃើញដែរថា យើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការអភ័យទោសកាន់តែខ្លាំងឡើងសម្រាប់ខ្លួនឯង ។ យើងបានទូលសូមព្រះឲ្យបន្ទន់ចិត្តមនុស្សនៅក្នុងបញ្ជីរបស់យើង ឲ្យមានសេចក្ដីសប្បុរសមកកាន់យើង ហើយយើងបានអធិស្ឋានសូមកម្លាំងដើម្បីទទួលយកគ្រប់លទ្ធផលទាំងអស់ ។

នៅពេលយើងអធិស្ឋានសូមសេចក្ដីសប្បុរស ពួកយើងជាច្រើនបានឃើញថា វាមានប្រយោជន៍ដើម្បីជ្រើសរើសមនុស្សម្នាក់មកពីបញ្ជីរបស់យើង ហើយលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានសម្រាប់បុគ្គលនោះដោយចេតនាជារៀងរាល់ថ្ងៃរយៈពេលពីរសប្តាហ៍ ។ បញ្ជីនៃការធ្វើការកែតម្រូវរបស់យើង បានជួយយើងឲ្យមានភាពជាក់លាក់នៅក្នុងការអធិស្ឋានរបស់យើងទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ អំពីអារម្មណ៍ដែលយើងមិនទាន់បានដោះស្រាយនៅឡើយ ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន—ទោះជាយើងមានអារម្មណ៍មិនស្មោះសរលើកដំបូងក៏ដោយ—ក៏នៅទីបំផុត យើងទទួលបានពរជ័យឲ្យមានសេចក្តីអាណិតអាសូរប្រកបដោយអព្ភូតហេតុដែរ ។ ទោះជានៅក្នុងស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរក៏ដោយ ក៏ព្រះបានប្រទានពរជ័យដល់មនុស្ស ដែលបានអធិស្ឋានសូមសេចក្ដីសប្បុរសដើម្បីអភ័យទោស និងធ្វើការកែតម្រូវដែរ ។

ការសិក្សា និងការយល់ដឹង

បទម្ពីរ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមមកពីថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងនេះ អាចជួយដល់ដំណើរការព្យាបាលរបស់យើងបាន ។ យើងអាចប្រើវាសម្រាប់ការស្មិងស្មាធិ៍ ការសិក្សា និងការសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុបាន ។ យើងត្រូវចាំថា យើងត្រូវស្មោះត្រង់ និងជាក់លាក់នៅក្នុងការសរសេររបស់យើង ដើម្បីទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីសកម្មភាពនេះ ។

អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយសុខសាន្ត

« ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងសាសនាចក្រនេះ ដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទដោយសុខសាន្ត ហើយដែលបានទទួលសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រាន់ ដែលធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចបានចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសម្រាកនៃព្រះអម្ចាស់ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ រហូតដល់អ្នករាល់គ្នានឹងបានសម្រាកជាមួយនឹងទ្រង់នៅឯស្ថានសួគ៌ ។

« ហើយឥឡូវនេះ ឱបងប្អូនរបស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំវិនិច្ឆ័យការណ៍ទាំងនេះអំពីបងប្អូន ពីព្រោះតែដំណើរដ៏សុខសាន្តរបស់បងប្អូនជាមួយនឹងកូនចៅមនុស្ស » ( មរ៉ូណៃ ៧:៣–៤ ) ។

នៅក្នុងជំហានទាំងប្រាំពីរដំបូង យើងបានចាប់ផ្ដើមដំណើរការនៃការក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏សុខសាន្ដរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ នៅពេលយើងមានសេចក្ដីសុខសាន្ដជាមួយព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងត្រៀមខ្លួនបានកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីមានសេចក្ដីសុខសាន្ដជាមួយអ្នកដទៃ ។

តើការធ្វើតាមជំហាននៃការព្យាបាលទាំងនេះតាមលំដាប់លំដោយ ជួយខ្ញុំឲ្យក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏សុខសាន្ដរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយរបៀបណា ?
តើខ្ញុំត្រូវធ្វើសកម្មភាពអ្វីផ្សេងទៀត ដើម្បីមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយមនុស្សនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ?

សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលពេញខ្នាតរបស់ព្រះ

« គ្មានសេចក្តីភ័យខ្លាចណា នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ឡើយ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលពេញខ្នាត នោះបណ្តេញសេចក្តីភ័យខ្លាចចេញ ពីព្រោះសេចក្តីភ័យខ្លាចតែងជាប់មានសេចក្តីវេទនា ។ ហើយអ្នកណាដែលមានសេចក្តីភ័យខ្លាច នោះមិនទាន់បានពេញខ្នាត ខាងឯសេចក្តីស្រឡាញ់នៅឡើយទេ ។

« ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ [ ព្រះ ] ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន » ( យ៉ូហាន ទី១ ៤:១៨–១៩ ) ។

តើខ្ញុំអាចទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលពេញខ្នាតរបស់ព្រះសម្រាប់ខ្ញុំ និងសម្រាប់មនុស្សដែលខ្ញុំខំស្វែងសុំការអភ័យទោសដោយរបៀបណា ?
តើការដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់ខ្ញុំ និងបុត្រាបុត្រីទាំងអស់របស់ទ្រង់ អាចពង្រឹងដល់ការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំដើម្បីផ្ដល់សំណងនៅពេលណាដែលអាចធ្វើបានដោយរបៀបណា ?

ឈោងទៅជួយដល់អ្នកដទៃ

« កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឲ្យសោះ ដើម្បីកុំឲ្យមានគេថ្កោលទោសអ្នកវិញ កុំឲ្យនិន្ទាគេឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យមានគេនិន្ទាអ្នកវិញដែរ ចូរលើកលែងឲ្យគេ នោះគេនឹងលើកលែងឲ្យអ្នកវិញ ។

« ចូរឲ្យទៅគេ នោះនឹងបានមកអ្នកដែរ គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកយ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ នឹងយកមកដាក់បំពេញចិត្តអ្នកផង ។ ដ្បិតគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នក តាមរង្វាល់ណាដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេ » ( លូកា ៦:៣៧–៣៨ ) ។

ទោះបីជាយើងអាចភ័យខ្លាចថា មនុស្សមួយចំនួននឹងបដិសេធការខិតខំរបស់យើងដើម្បីសម្រុះសម្រួលឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ដជាមួយពួកគេក៏ដោយ នោះយើងមិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាចនេះរារាំងយើងពីការដាក់ពួកគេទៅក្នុងបញ្ជីរបស់យើង និងត្រៀមខ្លួនដើម្បីទាក់ទងទៅពួកគេដែរ ។ ពរជ័យដែលយើងនឹងទទួល គឺធំជាងការឈឺចាប់នេះឆ្ងាយណាស់ ។

« យើងកាន់តែខិតជិតទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ប៉ុនណា យើងកាន់តែមានចិត្តមើលទៅព្រលឹងដែលកំពុងជួបការពិបាកប្រកបដោយការអាណិតអាសូរខ្លាំងប៉ុណ្ណោះដែរ—យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងចង់លើកពួកគេឡើងនៅលើស្មាយើង ហើយបោះអំពើបាបពួកគេទៅខាងក្រោយខ្នងយើង ។ … ប្រសិនបើអ្នកទូលសូមព្រះឲ្យមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាមកលើអ្នក នោះត្រូវមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក » ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅក្នុង History, 1838–1856 [ Manuscript History of the Church ] វ៉ុល C-១ សេចក្ដីបន្ថែមទី ៧៤ នៅលើគេហទំព័រ josephsmithpapers.org ) ។

យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាព្រលឹងមិនល្អឥតខ្ចោះ ដែលត្រូវការសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តើវាជួយបានយ៉ាងដូចម្ដេច ដែលដឹងថា ពេលធ្វើការលើជំហានទី ៨ ខ្ញុំកំពុងបើកទ្វារដើម្បីទទួលសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?

អភ័យទោស និងសុំការអភ័យទោស

« ខណៈនោះ ពេត្រុសក៏មកឯទ្រង់ទូលថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើបងឬប្អូនធ្វើបាបនឹងខ្ញុំ នោះត្រូវឲ្យខ្ញុំអត់ទោសឲ្យគេដល់ប៉ុន្មានដង តើដល់៧ដងឬអី ។

« ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា ខ្ញុំមិនថា ឲ្យអ្នកអត់ទោសត្រឹមតែ៧ដងទេ គឺដល់៧ចិតសិបដងទៅទៀត » ( ម៉ាថាយ ១៨:២១–២២ ) ។

វាងាយស្រួលក្នុងការអភ័យទោស និងសុំការអភ័យទោសសម្រាប់អំពើខុសឆ្គងតែម្ដង ជាងការត្រូវអភ័យទោស ឬសុំការអភ័យទោសសម្រាប់ស្ថានភាពដ៏យូរអង្វែងមួយ ដែលពោរពេញទៅដោយអំពើខុសឆ្គងជាច្រើន ។ សូមគិតអំពីទំនាក់ទំនងពីអតីតកាល ឬបច្ចុប្បន្នកាលដែលមានស្ថានភាពយូរអង្វែង ដែលអ្នកត្រូវអភ័យទោសឲ្យ ឬសុំការអភ័យទោស ។

តើខ្ញុំអាចទទួលបានកម្លាំងដើម្បីអភ័យទោស និងសុំការអភ័យទោសបានដោយរបៀបណា ?
តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាគំរូដ៏អស្ចារ្យបំផុតស្ដីពីការអភ័យទោសឲ្យមនុស្សដទៃទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើគំរូរបស់ទ្រង់អាចជួយខ្ញុំឲ្យអភ័យទោសដល់មនុស្សដទៃបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?

« ហេតុដូច្នោះហើយ យើងប្រាប់អ្នកថា អ្នកត្រូវអត់ទោសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដ្បិតអ្នកណាដែលមិនអត់ទោសដល់បងប្អូនរបស់ខ្លួនចំពោះការរំលងរបស់គេទេ នោះជាប់ទោសនៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ព្រោះនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ គឺជាបាបដ៏ធំជាង ។

« យើងជាព្រះអម្ចាស់នឹងអត់ទោសដល់អ្នកណា ដែលយើងនឹងអត់ទោស ប៉ុន្តែរីឯអ្នកវិញ គឺតម្រូវឲ្យអត់ទោសដល់មនុស្សទាំងអស់ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៦៤:៩–១០ ) ។

ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា ការមិនអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃគឺជាអំពើបាបដ៏ធំជាងអំពើបាបដើមទៅទៀត ។

តើការបដិសេធមិនអភ័យទោសឲ្យខ្លួនឯង ឬអ្នកដទៃទៀត ស្មើនឹងការបដិសេធដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើការតូចចិត្ត និងភាពល្វីងជូរចត់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំខូចខាតខាងរាងកាយ ខាងផ្លូវចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណយ៉ាងដូចម្ដេច ?

បំបែកវដ្ដនៃភាពល្វីងជូរចត់ និងការអាក់អន់ចិត្ត

ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលសេចក្ដីសប្បុរសអាចនាំឲ្យមានការប្រែចិត្ត និងការអភ័យទោស ៖

« គ្មានអ្វីអាចទទួលបានផលច្រើនក្នុងការនាំមនុស្សឲ្យបោះបង់អំពើបាប ដូចជាការដឹកដៃពួកគេ ហើយមើលថែពួកគេដោយមានចិត្តទន់ភ្លន់នោះទេ ។ នៅពេលដែលមនុស្សបង្ហាញពីសេចក្ដីសប្បុរស និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ សូម្បីតែបន្ដិចក្ដីចំពោះខ្ញុំ ឱ វាមានអំណាចខ្លាំងអ្វីម្ល៉េះមកលើគំនិតរបស់ខ្ញុំ ខណៈដែលអំពើផ្ទុយពីនេះមានទំនោរធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ដ៏ឃោរឃៅទាំងអស់ធ្វើទុក្ខដល់មនុស្ស និងធ្វើឲ្យមនុស្សធ្លាក់ទឹកចិត្ត » ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅក្នុង History, 1838–1856 [ Manuscript History of the Church ] វ៉ុល C-១ សេចក្ដីបន្ថែមទី ៧៤ នៅលើគេហទំព័រ josephsmithpapers.org ) ។

តើខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ដែលបំបែកវដ្ដនៃភាពល្វីងជូរចត់ និងការអាក់អន់ចិត្តដែរឬទេ ?
តើមនុស្សដែលបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរស និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ខ្ញុំ បានបំផុសគំនិត ឬជំរុញឲ្យខ្ញុំធ្វើសកម្មភាពខុសពីមុនយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើទំនាក់ទំនងដែលមានបញ្ហាទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ អាចផ្លាស់ប្ដូរបានតាមរបៀបណា នៅពេលខ្ញុំប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីសប្បុរសនោះ ?