ជំហានទី ៧ ៖ បន្ទាបខ្លួនទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ដកកំហុសរបស់យើងចេញ

« ជំហានទី ៧ ៖ បន្ទាបខ្លួនទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ដកកំហុសរបស់យើងចេញ » ការព្យាបាលតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន ( ឆ្នាំ ២០២៣ )

« ជំហានទី ៧ » កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន

ជំហានទី ៧ ៖ បន្ទាបខ្លួនទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ដកកំហុសរបស់យើងចេញ ។

4:19

គោលការណ៍សំខាន់ៗ ៖ ការបន្ទាបខ្លួន

ជំហានមុនៗទាំងអស់បានរៀបចំយើងសម្រាប់ជំហាននេះ ។ ជំហានទី ១ បានជួយយើងឲ្យបន្ទាបខ្លួន ហើយសារភាពថា យើងគ្មានអំណាចលើការញៀនរបស់យើងឡើយ ។ ជំហានទី ២ និង ៣ បានជួយយើងឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿ និងទំនុកចិត្តគ្រប់គ្រាន់ទៅលើព្រះអម្ចាស់ដើម្បីទូលសូមជំនួយពីទ្រង់ ។ បញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងចាប់ពីជំហានទី ៤ បានជួយយើងឲ្យមើលឃើញចរិតលក្ខណៈ និងឥរិយាបថរបស់យើងបានកាន់តែច្បាស់ ។ ការធ្វើការលើជំហានទី ៥ បានបង្ហាញពីភាពក្លាហានរបស់យើងដើម្បីមានភាពស្មោះត្រង់ជាមួយព្រះ ខ្លួនយើង និងមនុស្សម្នាក់ទៀត ។ ជំហានទី ៦ បានជួយយើងឲ្យត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ហើយមានឆន្ទៈលះបង់ចរិតលក្ខណៈទន់ខ្សោយរបស់យើង ។ ឥឡូវនេះ យើងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីឈានទៅជំហានទី ៧ ។ យើងផ្តោតទៅលើ « របៀប » ធ្វើការលើជំហាននីមួយៗ ៖ ការបន្ទាបខ្លួន ការបើកចិត្ត និងការមានឆន្ទៈ ។

គ្រប់ជំហានទាំងអស់តម្រូវឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួន ប៉ុន្តែជំហានទី ៧ តម្រូវឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងច្បាស់លាស់បំផុត ៖ « បន្ទាបខ្លួនទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ដកកំហុសរបស់យើងចេញ » ។ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានពីរបីដំបូងក្នុងដំណើរការព្យាបាល យើងបានរៀនថា មិនថាយើងព្យាយាមដោយខ្លួនឯងខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរ ឬទទួលបានការព្យាបាលដែរ បើគ្មានជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់នោះ ។ ជំហាននេះមិនខុសគ្នានោះទេ ។ ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ពិពណ៌នាអំពីការបន្ទាបខ្លួនដូចតទៅនេះ ៖ « ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាការទទួលស្គាល់ដោយដឹងគុណចំពោះការពឹងផ្អែករបស់អ្នកលើព្រះអម្ចាស់—យល់ថា អ្នកមានសេចក្ដីត្រូវការជាប់ជានិច្ចសម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់ពីទ្រង់ » ( ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ ឯកសារយោងនៃដំណឹងល្អ [ ឆ្នាំ២០០៤] ទំព័រ ២៥ ) ។

ពួកយើងមួយចំនួនបានចាប់ផ្ដើមភ្លាត់ទៅរករបៀបចាស់របស់យើងវិញ ហើយបានព្យាយាមផ្លាស់ប្ដូរដោយខ្លួនឯង ។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងបានទទួលស្គាល់កំហុស និងភាពទន់ខ្សោយជាច្រើនរបស់យើង យើងបានរៀនថា យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរ ដោយមានជំនួយរបស់ទ្រង់ ។ ដើម្បីធ្វើការលើជំហានទី ៧ យើងត្រូវតែធ្វើកិច្ចការរបស់យើងដែលត្រូវធ្វើទាំងនោះ ។ យើងត្រូវតែមានចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយ « ឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ( នីហ្វៃទី២ ៣១:២០ ) ។ យើងត្រូវការការរំឭកដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនដើម្បីងាកទៅរកព្រះ ហើយទូលសូមជំនួយពីទ្រង់ ។

យើងឆ្ងល់ថា តើអព្ភូតហេតុទាំងនេះនឹងកើតឡើងសម្រាប់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ។ វាខុសគ្នាសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ប៉ុន្តែមានមូលដ្ឋានទូទៅមួយចំនួនដែលដូចគ្នា ។ មនុស្សកម្រនឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏គួរឲ្យរំភើប និងភ្លាមៗចំពោះចរិតលក្ខណៈរបស់ពួកគេណាស់ ជាធម្មតាដំណើរការបន្ដិចម្ដងៗនៃជំហានទី ៦ និង ៧ កើតឡើងតាមរបៀបដែលអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា បានរៀបរាប់ ៖

« ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ យើងមានទំនោរសង្កត់ធ្ងន់លើការបើកសម្ដែងខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យ និងរំភើបខ្លាំង រហូតដល់យើងអាចនឹងភ្លេចភ្លាំងក្នុងការដឹងគុណ ហើយថែមទាំងអាចនឹងមើលរំលងនូវគំរូតាមទម្លាប់ ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធសម្រេចនូវកិច្ចការរបស់ទ្រង់ … [ ពោលគឺតាមរយៈ ] ចំណាប់អារម្មណ៍តូចតាច និងបន្ដិចម្ដងៗ » ( « The Spirit of Revelation » Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១១ ទំព័រ៨៨ ) ។

នៅពេលយើងជ្រើសរើសចុះចូលតាមព្រះ ហើយសម្របឆន្ទៈរបស់យើងតាមព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ នោះពេលវេលាពេញមួយថ្ងៃរបស់យើងពោរពេញទៅដោយគ្រាតូចៗ ដែលទ្រង់អញ្ជើញយើងឲ្យផ្អាកនៅក្នុងការឆ្លើយតបបែបប្រតិកម្មចាស់របស់យើង ហើយជំនួសមកវិញដោយការពឹងផ្អែកលើព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ដើម្បីជួយ លើកស្ទួយ និងស្រឡាញ់ ។ ស៊ីស្ទើរ រេបិកា អិល ក្រេវិន បានបង្រៀន ៖ « សូមកុំបាក់ទឹកចិត្ត ។ ការផ្លាស់ប្តូរគឺជាដំណើរការពេញមួយជីវិត ។ … ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យអំណត់ជាមួយយើង នៅពេលយើងមានការលំបាកក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ » ( « Keep the Change » Liahona ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ ទំព័រ៥៩ ) ។

មិនថាការញៀនរបស់យើងគឺជាគ្រឿងស្រវឹង គ្រឿងញៀន ការលេងល្បែងស៊ីសង ចំណង់ផ្លូវភេទ ទម្លាប់បរិភោគអាហារដែលបំផ្លាញសុខភាពខ្លួនឯង ការចង់ចំណាយប្រាក់ ឬឥរិយាបថញៀនផ្សេងទៀត ឬសារធាតុញៀនផ្សេងទៀត ដែលយើងធ្លាប់ប្រើ ដើម្បីប្រឈមនឹងភាពតានតឹងក្នុងជីវិតនោះទេ ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹង « ជួយ [ យើង ] បែបណាតាមជំងឺ [ របស់យើង ] » ( អាលម៉ា ៧:១២ ) ។ នៅពេលយើងមានឆន្ទៈផ្លាស់ប្ដូរ តាមរយៈការមករកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងទទួលបានព្រះចេស្ដាព្យាបាលរបស់ទ្រង់ ។

ខណៈដែលកំពុងធ្វើការលើជំហាននេះ ពួកយើងភាគច្រើនបានរកឃើញថា យើងត្រូវតែប្រឆាំងនឹងទំនោរនៃការមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាស ។ ការមើលទៅកំហុសរបស់យើងនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ទេ ឬថាយើងបានបរាជ័យម្តងទៀតហើយ ។ ប៉ុន្តែការធ្វើការលើជំហានទាំងនេះ និងការមករកព្រះគ្រីស្ទបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវរបៀបថ្មីមួយដើម្បីមើលមកខ្លួនយើង ។ យើងទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះយើងក្នុងនាមជាបុត្រា និងបុត្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នេះបានជួយយើងឲ្យប្រឆាំងនឹងអារម្មណ៍នៃការអៀនខ្មាស និងការអាណិតខ្លួនឯង ។

យើងបានចាប់ផ្ដើមមើលឃើញកំហុស និងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងថាជាឱកាសដើម្បីទូលសូមជំនួយរបស់ព្រះដោយរាបសា ដើម្បីឈានទៅមុខក្នុងដំណើរការព្យាបាលរបស់យើង ។

ជំហានសកម្មភាព

នេះគឺជាកម្មវិធីដែលធ្វើសកម្មភាព ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងពឹងផ្អែកលើការអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនតាមជំហានទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ ការណ៍នេះត្រូវបានហៅថា « ការធ្វើតាមជំហាន » ។ សកម្មភាពខាងក្រោមនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានការណែនាំ និងអំណាចដែលចាំបាច់ ដើម្បីធ្វើតាមជំហានបន្ទាប់ក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។

ទូលសូមព្រះឲ្យធ្វើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើសម្រាប់ខ្លួនឯងបាន

តើយើងរស់នៅតាមជំហានទី ៧ ជារៀងរាល់ថ្ងៃយ៉ាងដូចម្ដេច ? យើងផ្អាកនៅថ្ងៃណា នៅគ្រាណាដែលភាពចចេសរបស់យើងត្រឡប់មកវិញ ឬនៅពេលយើងមើលឃើញភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ។ ក្នុងគ្រាទាំងនេះ យើងចុះចូល ហើយស្តាប់ ។ យើងចាំថា យើងគ្មានអំណាចដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនឯងដោយគ្មានជំនួយនោះឡើយ ហើយយើងទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់អាចផ្លាស់ប្ដូរយើងបាន ។ បន្ទាប់មក យើងបន្តពឹងផ្អែកលើទ្រង់ ។ យើងកាត់ចិត្តចោលអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន ហើយយើងទូលសូមព្រះឲ្យជួយយើង ។

ការណ៍នេះតម្រូវឲ្យយើងងាកទៅរកព្រះនៅក្នុងការអធិស្ឋាន ។ « យើងម្នាក់ៗមានបញ្ហាដែលយើងពុំអាចដោះស្រាយបាន និងភាពទន់ខ្សោយដែលយើងពុំអាចយកឈ្នះបាន បើពុំឈោងទៅរកប្រភពដ៏ខ្ពស់នៃកម្លាំងតាមរយៈការអធិស្ឋានទេនោះ » ( ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត « The Lifeline of Prayer » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ២០០២ ទំព័រ៥៩ ) ។

នៅពេលយើងអធិស្ឋានប្រកបដោយអត្ថន័យ និងដោយចេតនា នោះយើងអាចទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបាន ។ នៅពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនឯងមានពេលវេលា និងកន្លែងសុខសាន្ដ ដើម្បីភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រះ នោះយើងអាចស្ថាបនា និងពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះបាន ។ តាមរយៈការបន្ដអធិស្ឋានសាមញ្ញៗនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ដូចជា « ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្តេច ? » ( កិច្ចការ ៩:៦ ) ឬថា « សូមឲ្យបានសម្រេចតាមតែព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចុះ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១០៩:៤៤ ) នោះយើងនឹងបន្ដចងចាំថា យើងត្រូវពឹងពាក់ទាំងស្រុងលើព្រះអម្ចាស់ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង នឹងជួយយើងឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងមួយ ដែលយើងអាចប្រគល់ខ្លួនយើងទាំងមូលបាន ។

សិក្សាការអធិស្ឋានសាក្រាម៉ង់

ការអធិស្ឋានក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់គឺជាការបង្ហាញដ៏អស្ចារ្យនៃការបន្ទាបខ្លួន និងគោលបំណងនៅពីក្រោយជំហានទី ៧ ។ យើងមានឱកាសទទួលទានសាក្រាម៉ង់ជារៀងរាល់សប្តាហ៍ និងស្មឹងស្មាធិ៍ទៅលើពាក្យអធិស្ឋានក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់ ។

យើងសូមផ្ដល់យោបល់ឲ្យអានក្នុង មរ៉ូណៃ ៤:៣ និង ៥:២ ហើយបន្ទាបខ្លួនអនុវត្តតាមពាក្យដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនេះ ជាសំឡេងរបស់អ្នកផ្ទាល់ដូចតទៅនេះ ៖ « ឱព្រះអង្គ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ចអើយ [ ទូលបង្គំ ] សូមដល់ព្រះអង្គ ដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សូមប្រទានពរ ហើយញែកនំប៉័ងនេះចេញជាបរិសុទ្ធដល់ព្រលឹង [ របស់ទូលបង្គំ កាលដែលទូលបង្គំ ] ទទួលទាននំប៉័ងនេះ ប្រយោជន៍ឲ្យ [ ទូលបង្គំ ] អាចទទួលទាន ដោយនូវការចងចាំដល់ព្រះកាយនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ ហើយធ្វើបន្ទាល់ដល់ព្រះអង្គ ឱព្រះអង្គ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ចអើយ ថា [ ទូលបង្គំ ] នឹងព្រមលើកដាក់មកលើខ្លួន [ ទូលបង្គំ ] នូវព្រះនាមនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ ហើយចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ហើយកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ [ ទូលបង្គំ ] ប្រយោជន៍ឲ្យ [ ទូលបង្គំ ] អាចបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ គង់នៅជាមួយនឹង [ ទូលបង្គំ ] ជាដរាប » ( មរ៉ូណៃ ៤:៣ ) ។

នៅពេលយើងគិតពីការអធិស្ឋាននៃពិធីសាក្រាម៉ង់តាមរបៀបនេះ នោះយើងអាចខិតទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះបានកាន់តែជិតដិត ដោយមានចិត្តសង្រេង និងវិញ្ញាណទន់ទាប ។ កាលយើងគិតអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ឬកំហុសណាមួយដែលយើងអាចបានធ្វើ នោះយើងអាចបង្វែរដួងចិត្តរបស់យើងទៅរកទ្រង់បាន ។ យើងអាចទូលសូមទ្រង់ឲ្យជួយយើងប្រែចិត្ត ក្លាយជាមនុស្សដ៏ល្អប្រសើរ ហើយដកយកកំហុសទាំងនេះចេញ ។

ការសិក្សា និងការយល់ដឹង

បទម្ពីរ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមមកពីថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងនេះ អាចជួយដល់ដំណើរការព្យាបាលរបស់យើងបាន ។ យើងអាចប្រើវាសម្រាប់ការស្មិងស្មាធិ៍ ការសិក្សា និងការសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុបាន ។ យើងត្រូវចាំថា យើងត្រូវស្មោះត្រង់ និងជាក់លាក់នៅក្នុងការសរសេររបស់យើង ដើម្បីទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីសកម្មភាពនេះ ។

ព្រះគុណរបស់ទ្រង់គឺមានល្មមគ្រប់គ្រាន់

« ហើយបើសិនជាមនុស្សលោកមករកយើង នោះយើងនឹងបង្ហាញដល់ពួកគេនូវភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេ ។ យើងឲ្យភាពទន់ខ្សោយទៅមនុស្ស ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបានរាបសា ហើយគុណរបស់យើងមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ដែលបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះយើង ដ្បិតបើសិនជាពួកគេបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះយើង ហើយមានសេចក្ដីជំនឿដល់យើង លំដាប់នោះយើងនឹងធ្វើឲ្យអ្វីដែលទន់ខ្សោយក្លាយទៅជាខ្លាំងពូកែចំពោះពួកគេវិញ » ( អេធើរ ១២:២៧ ) ។

ក្នុងនាមជាមនុស្សលោកដែលរមែងស្លាប់ និងមិនល្អឥតខ្ចោះ នោះយើងទាំងអស់គ្នាមានភាពទន់ខ្សោយជាច្រើន ។ នៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ព្រះអម្ចាស់ពន្យល់ថា ព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យយើងដកពិសោធន៍សេចក្ដីស្លាប់ ហើយជួបនឹងភាពទន់ខ្សោយបែបនេះ គឺដើម្បីជួយយើងឲ្យមានចិត្តរាបសា ។ សូមកត់ចំណាំថា យើង ជ្រើសរើស ដើម្បីបន្ទាបខ្លួនយើង ។

តើឃ្លា « គុណរបស់យើងមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ » មានន័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ ?
តើខ្ញុំមានសេចក្ដីជំនឿថា ព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់មានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្ញុំដែរឬទេ ?
តើការបន្ទាបខ្លួនខ្ញុំនៅចំពោះព្រះអម្ចាស់មានន័យយ៉ាងណា ?
សូមសរសេរពីចរិតលក្ខណៈទន់ខ្សោយមួយចំនួនរបស់អ្នក ។ នៅជាប់នឹងចំណុចខ្សោយទាំងនេះ សូមសរសេរចំណុចខ្លាំង ដែលចំណុចខ្សោយទាំងនេះអាចប្រែក្លាយបាន នៅពេលដែលអ្នកមករកព្រះគ្រីស្ទ ។

ជ្រើសរើសដើម្បីបន្ទាបខ្លួន

« ដូចខ្ញុំទើបបានប្រាប់អ្នកហើយថា ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាត្រូវគេបង្ខំឲ្យមានចិត្តសុភាពរាបសា នោះអ្នករាល់គ្នាមានពរហើយ តើអ្នករាល់គ្នាពុំគិតស្មានទេឬថា ពួកអ្នកណាដែលមានចិត្តសុភាពរាបសាដោយខ្លួនឯង ដោយព្រោះព្រះបន្ទូលនោះ តើនឹងបានទទួលពរដល់ថ្នាក់ណាទៅ ? » ( អាលម៉ា ៣២:១៤ ) ។

ពួកយើងភាគច្រើនបានមកការប្រជុំការព្យាបាលទាំងអស់សង្ឃឹម ហើយយើងត្រូវបានជំរុញចិត្តដោយផលវិបាកនៃការញៀនរបស់យើង ។ យើងត្រូវបានបង្ខំឲ្យបន្ទាបខ្លួន ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការបន្ទាបខ្លួនដូចដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងជំហាននេះគឺជាការស្ម័គ្រចិត្ត ។ វាគឺជាលទ្ធផលនៃជម្រើសរបស់យើងផ្ទាល់ ដើម្បីបន្ទាបខ្លួនយើង ។

តើអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំអំពីការបន្ទាបខ្លួនបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ តាំងពីខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដំណើរព្យាបាលនេះ ?

ពោរពេញដោយអំណរ

« ពួកគេបានឃើញថា ខ្លួនគេនៅក្នុងស្ថានភាពខាងរូបកាយ អន់ជាងធូលីដីទៅទៀត ។ ហើយពួកគេទាំងអស់គ្នាបានស្រែកព្រមគ្នាដោយសំឡេងតែមួយថា ៖ ឱសូមមេត្តាផង ហើយសូមប្រទាននូវព្រះលោហិតដ៏ធួននៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបានទទួលនូវការអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបទាំងឡាយរបស់យើង ហើយដើម្បីឲ្យចិត្តយើងអាចបានជ្រះបរិសុទ្ធផងចុះ ព្រោះយើងជឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី និងវត្ថុសព្វសារពើ ព្រះអង្គនឹងយាងចុះមកក្នុងចំណោមកូនចៅមនុស្ស ។

« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីពួកគេបានពោលពាក្យទាំងនេះហើយ នោះព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ក៏បានចុះមកសណ្ឋិតលើពួកគេ ហើយពួកគេក៏ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរដោយបានទទួលការផ្ដាច់បាបទាំងឡាយរបស់គេ ហើយដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈ ព្រោះតែសេចក្ដីជំនឿដ៏លើសលប់ ដែលពួកគេមានដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលនឹងយាងមក » ( ម៉ូសាយ ៤:២–៣ ) ។

ប្រជាជនរបស់ស្តេចបេនយ៉ាមីនបានពោលពាក្យអធិស្ឋានមួយបែប ដែលយើងបានពោលដែរ នៅពេលយើងធ្វើការលើជំហានទី ៧ ។ ពួកគេបានទទួលអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងអំណរ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់បានយាងមកសណ្ឋិតលើពួកគេ ហើយបានប្រទានការផ្ដាច់បាបដល់ពួកគេ ។

តើខ្ញុំមានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ នៅពេលខ្ញុំទទួលបានអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងអំណរ ?
តើវាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ ដែលមានសេចក្ដីសុខសាន្ត និងអំណរក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ ?

គោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ

« ចូរនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នករាល់គ្នាចុះ ។ ប្រៀបដូចជាខ្នែង បើមិននៅជាប់នឹងគល់ នោះពុំអាចនឹងបង្កើតផលដោយឯកឯងបានទេ ដូច្នេះអ្នករាល់គ្នាក៏ពុំបានដែរ លើកតែនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ។

« ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង ៖ អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ ។ …

« បើអ្នករាល់គ្នាកាន់តាមបញ្ញត្តិខ្ញុំ នោះនឹងនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ដូចជាខ្ញុំបានកាន់តាមបញ្ញត្តិនៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ ហើយក៏នៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែរ ។

« ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្តីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំ បាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង » ( យ៉ូហាន ១៥:៤–៥, ១០–១១ ) ។

តើវាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំដែលថា បើខ្ញុំកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះ « [ ខ្ញុំ ] នឹងនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ [ ទ្រង់ ] » ? ( ខទី ១០ ) ។
យោងតាមខគម្ពីរទាំងនេះ តើមានពរជ័យដែលបានសន្យាអ្វីខ្លះ ដែលបានមកពីការនៅជាប់នឹងទ្រង់ ?
តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរនៅថ្ងៃនេះ អំពីការកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
តើការកាន់តាមបញ្ញត្តិគឺជាការបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ

« នៅពេលយើងដាក់ព្រះជាមុន នោះរឿងទាំងអស់ផ្សេងទៀតនឹងកើតឡើងតាមរបៀបរបស់វា ឬបាត់បង់ចេញពីជីវិតរបស់យើង ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់នឹងគ្រប់គ្រងលើការទាមទារចង់បានមេត្រីភាពយើង ការទាមទារលើពេលវេលារបស់យើង ផលប្រយោជន៍ដែលយើងកំពុងស្វែងរក និងលំដាប់នៃអាទិភាពរបស់យើង » ( អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន « The Great Commandment—Love the Lord » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៨៨ ទំព័រ៤ ) ។

ដោយបានមកស្គាល់សេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះរហូតមកដល់ពេលនេះ យើងប្រហែលជាបានចាប់ផ្ដើមទទួលអារម្មណ៍នៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ—សម្រាប់ទ្រង់ និងមកពីទ្រង់ ។

តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាសេចក្ដីស្រឡាញ់កើនឡើងដែរឬទេ កាលខ្ញុំកំពុងធ្វើការតាមជំហានទាំងនេះ ? បើមែន ហេតុអ្វី ?
តើការធ្វើការលើជំហានទី ៧ បានជួយខ្ញុំឲ្យតម្រឹមអាទិភាពរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ ហើយដាក់ព្រះជាមុនក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេច ?

លើកដាក់មកលើខ្លួនយើងនូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ

« ហើយឥឡូវនេះ មកពីសេចក្ដីសញ្ញាដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើ អ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវបានហៅថាជាកូនចៅនៃព្រះគ្រីស្ទ គឺជាបុត្រារបស់ទ្រង់ និងបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។ …

« … យើងចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលដាក់លើខ្លួននូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ គឺអស់អ្នករាល់គ្នាដែលបានចូលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះថា អ្នកនឹងគោរពតាមទ្រង់ រហូតដល់អស់មួយជីវិតរបស់អ្នក ។ …

« អស់អ្នកណាដែលបានធ្វើយ៉ាងនេះ នោះនឹងឃើញថា ខ្លួននៅខាងស្ដាំព្រះហស្តនៃព្រះ ដ្បិតអ្នកនោះនឹងស្គាល់ឈ្មោះខ្លួនដែលត្រូវបានហៅ ដ្បិតអ្នកនោះនឹងត្រូវបានហៅដោយព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( ម៉ូសាយ ៥:៧–៩ ) ។

តើការត្រូវបានហៅដោយព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ និងការធ្វើជាតំណាងឲ្យទ្រង់មានន័យយ៉ាងណា ?
តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីមានវត្តមាននៅខាងស្ដាំព្រះហស្តនៃព្រះ ?
តើខ្ញុំចុះសេចក្ដីសញ្ញាដើម្បីធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលខ្ញុំជ្រមុជទឹក និងនៅពេលខ្ញុំទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ? ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៥:៧–៩; ១៨:៨–១០, ១៣; គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ២០:៧៧, ៧៩ ) ។
តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលខ្ញុំគិតអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងការប្រទានព្រះនាមរបស់ទ្រង់ដល់ខ្ញុំ ជាថ្នូរនឹងការចុះសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយទ្រង់ ដើម្បីគោរពតាម និងបម្រើទ្រង់ ដែលរួមមានការបោះបង់ចោលនូវកំហុសរបស់ខ្ញុំជាច្រើន ?

ប្រគល់ភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង

« សាសនាមួយដែលមិនតម្រូវឲ្យមានការលះបង់អ្វីសោះ នឹងពុំមានអំណាចគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្កើតសេចក្ដីជំនឿដ៏ចាំបាច់សម្រាប់ជីវិត និងសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ » ( Lectures on Faith [ ឆ្នាំ១៩៨៥ ] ទំព័រ៦៩ ) ។

មនុស្សមួយចំនួនអានពាក្យទាំងនេះ ហើយគិតថា « អ្វីគ្រប់យ៉ាង » សំដៅទៅលើទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ ។ តើការប្រគល់ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ថ្វាយទៅព្រះអម្ចាស់ បានបង្កើនការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំអំពីអត្ថន័យនៃការលះបង់អ្វីទាំងអស់យ៉ាងដូចម្ដេច ?