«ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?»
ដោយប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ
ទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ
បងប្អូនប្រុស យើងត្រូវតែដាក់ភាពឆ្មើងឆ្មៃយើងមួយអន្លើរ មើលឲ្យហួសពីអំនួតយើង ហើយទូលសួរព្រះដោយរាបសាថា«ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?»
វាជាយប់ចុងក្រោយនៅក្នុងជីវិតនេះរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាទីស្រឡាញ់នៃយើង ជាល្ងាចពីមុនទ្រង់បានថ្វាយអង្គទ្រង់ដើម្បីបង់ថ្លៃឲ្យមនុស្សលោក។ កាលទ្រង់បានកាច់នំប៉័ងជាមួយនឹងពួកសិស្សទ្រង់ ទ្រង់បានមានបន្ទូលពីអ្វីមួយដែលបំពេញដួងចិត្តពួកគេនឹងការព្រួយបារម្ភ និងភាពសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា «ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា មានម្នាក់នឹងបញ្ជូនខ្ញុំ»។
ពួកសិស្សមិនបានសង្ស័យពីបន្ទូលរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ឬក៏មើលជុំវិញខ្លួន ចង្អុលទៅមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ហើយទូលសួរថា «តើគាត់មែនទេ?»
ផ្ទុយទៅវិញ «ពួកគេមានសេចក្ដីព្រួយជាខ្លាំង ហើយចាប់តាំងទូលសួរទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយតើទូលបង្គំឬអី? » 1
ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ថាតើយើងម្នាក់ៗនឹងធ្វើអ្វីទៅ បើព្រះអង្គសង្គ្រោះសួរសំណួរនោះដល់យើង។ តើយើងនឹងក្រឡេកមើលអ្នកនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហើយគិតក្នុងចិត្តថា «ទ្រង់ប្រហែលជាមានបន្ទូលពីបងប្រុស ចនសុន ហើយមើលទៅ។ ខ្ញុំតែងងឿងឆ្ងល់ពីគាត់» ឬ «ខ្ញុំរីករាយដែលបងប្រុស ប្រោន នៅទីនេះ។ គាត់ពិតជាត្រូវការស្ដាប់ឮសារលិខិតនេះ»? ឬតើយើងនឹងមើលមកខ្លួនឯង ហើយទូលសួរសំណួរដ៏សំខាន់នោះ ដូចជាពួកសាវកពីបុរាណថា៖ «តើទូលបង្គំឬអី?»
ក្នុងឃ្លាដ៏សាមញ្ញនេះ«ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?» គឺការចាប់ផ្ដើមនៃប្រាជ្ញា និង មាគ៌ាឆ្ពោះទៅកាន់ការប្រែចិត្តជឿផ្ទាល់ខ្លួន និង ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏អស់កល្ប។
រឿងប្រៀបប្រដូចនៃផ្កាស្មៅពណ៌លឿង
គ្រាមួយមានបុរសម្នាក់ដែលចូលចិត្តដើរជុំវិញតំបន់គាត់នាពេលល្ងាច។ ជាពិសេស គាត់ទន្ទឹងរង់ចាំដើម្បីដើរកាត់ផ្ទះអ្នកជិតខាងគាត់។ អ្នកជិតខាងម្នាក់នេះបានរក្សាវាលស្មៅមុខផ្ទះគាត់បានយ៉ាងស្អាត ដោយតែងមានផ្ការីក និងដើមឈើមានម្លប់ត្រឈឹងត្រឈៃ។ ជាការពិតណាស់ដែលអ្នកជិតខាងម្នាក់នេះបានខិតខំធ្វើឲ្យវាលស្មៅមុខផ្ទះមានភាពស្រស់ស្អាត។
ប៉ុន្តែមានថ្ងៃមួយ បុរសនោះបានដើរកាត់ផ្ទះអ្នកជិតខាងគាត់ ហើយបានឃើញផ្កាស្មៅពណ៌លឿងមួយទងនៅកណ្ដាលវាលស្មៅដ៏ស្រស់បំព្រងនោះ។
វាមើលទៅមិនទំនងសោះ រហូតធ្វើឲ្យគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកជិតខាងគាត់មិនដកវាចេញ? តើគាត់មើលមិនឃើញវាទេឬអី? តើមិនបានដឹងថា ផ្កាស្មៅនោះព្រួសគ្រាប់បង្កើតស្មៅឥតប្រយោជន៍បន្ថែមទៀតទេឬអី?
ផ្កាស្មៅមួយទងនេះបានរំខានដល់ចិត្តគាត់ជាខ្លាំង ហើយគាត់ចង់ធ្វើអ្វីមួយ។ តើគាត់គួរដកវាចេញ? ឬបាញ់វានឹងថ្នាំសម្លាប់ស្មៅ? បើគាត់ចេញទៅដោយស្ងាត់ៗនៅពេលយប់ គាត់អាចដកវាចេញបានដោយគ្មានគេដឹង។
គំនិតទាំងនេះមានពាសពេញក្នុងគំនិតគាត់ កាលគាត់ដើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ គាត់បានដើរចូលក្នុងផ្ទះទាំងមិនក្រឡេកមើលវាលស្មៅមុខផ្ទះរបស់ខ្លួនឡើយ—ដែលវាមានសុទ្ធតែផ្កាស្មៅពណ៌លឿងរាប់រយ។
ធ្នឹម និង កំទេច
តើរឿងនេះរំឭកយើងពីបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរទេ?
«ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមើលឃើញកំទេចដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នក តែមិនឃើញធ្នឹមដែលនៅក្នុងភ្នែករបស់ខ្លួនសោះដូច្នេះ? …
«… ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ»។2
រឿងពីធ្នឹម និងកំទេចនេះហាក់ដូចជាទាក់ទងយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងការខ្វះសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការមើលខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់។ ខ្ញុំមិនប្រាកដទេថា ហេតុអ្វីបានជាអាចដឹង ហើយណែនាំនូវដំណោះស្រាយចំពោះជំងឺរបស់អ្នកដទៃបានយ៉ាងល្អ កាលដែលយើងមានការពិបាកក្នុងការមើលឃើញពីជំងឺខ្លួនឯងជារឿយៗនោះ។
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានដំណឹងរឿងក្នុងសារព័ត៌មានមួយអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានជឿថា បើគាត់យកទឹកក្រូចឆ្មារមកលាបលើមុខគាត់ នោះម៉ាស៊ីនថតមិនអាចមើលឃើញគាត់បានឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់បានយកទឹកក្រូចឆ្មារមកលាបមុខ ហើយចេញទៅប្លន់ធនាគារពីរកន្លែង។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក គាត់ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន ហើយចាក់ផ្សាយរូបភាពគាត់ពេញកម្មវិធីសារព័តមានពេលល្ងាច។ ពេលតម្រួតបានបង្ហាញបុរសនោះពីរូបគាត់ក្នុងវីដេអូដែលថតបានពីម៉ាស៊ីនថតសុវត្ថិភាព គាត់មិនចង់ជឿនោះទេ។ គាត់បានតវ៉ាថា «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានលាបទឹកក្រូចឆ្មារលើមុខហើយ!»។3
កាលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រម្នាក់នៅសាកលវិទ្យាល័យ ខនណេល បានឮពីរឿងនេះ គាត់បានភ្ញាក់ផ្អើលថា មនុស្សម្នាក់អាចមិនទាន់ដឹងខ្លួនពីការអសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។ ដើម្បីកំណត់ថា នេះជាបញ្ហាទូទៅមួយ ឬក៏មិនមែន មានអ្នកស្រាវជ្រាវពីរនាក់បានអញ្ជើញសិស្សនៅមហាវិទ្យាល័យឲ្យចូលរួមក្នុងការសាកល្បងពីជំនាញក្នុងជីវិតផ្សេងៗគ្នា រួចសុំឲ្យពួកគេដាក់ចំណាត់ថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯង។ សិស្សដែលបានពិន្ទុទាបមិនបានវាយតម្លៃត្រឹមត្រូវទៅលើការធ្វើការសាកល្បងរបស់ខ្លួនឡើយ—ពួកគេមួយចំនួនបានប៉ាន់ស្មាន់ពិន្ទុរបស់ខ្លួនខ្ពស់ជាងពិន្ទុជាក់ស្ដែងដល់ទៅប្រាំដង។4
ការសិក្សានេះត្រូវបានគេធ្វើសារជាថ្មីតាមរបៀបជាច្រើន ដោយបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតនូវការសន្និដ្ឋានដូចគ្នាថា៖ យើងភាគច្រើនពិបាកមើលឃើញពីខ្លួនឯង ហើយសូម្បីតែបុគ្គលដ៏ជោគជ័យក៏ប្រមាណហួសពីសមត្ថភាពខ្លួន ហើយមិនឲ្យតម្លៃដល់សមត្ថភាពរបស់អ្នកដទៃ។5
វាមិនសំខាន់ដើម្បីប្រមាណហួសថាតើយើងបើកឡានល្អប៉ុណ្ណា ឬថាតើយើងអាចវាយគ្រាប់កូនហ្គោលបានឆ្ងាយប៉ុណ្ណានោះទេ។ ប៉ុន្តែពេលយើងចាប់ផ្ដើមជឿថា ការខិតខំរបស់យើងនៅឯផ្ទះ និងនៅព្រះវិហារលើសពីភាពជាក់ស្ដែង នោះយើងធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមើលមិនឃើញពីពរជ័យ និងឱកាសដើម្បីកែលម្អខ្លួនតាមរបៀបដ៏ចាំបាច់បំផុតយ៉ាងពិតប្រាកដ។
ភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណ
មានមិត្តខ្ញុំម្នាក់ធ្លាប់រស់នៅក្នុងវួដមួយក្នុងចំណោមវួដមួយចំនួនដែលមានស្ថិតិខ្ពស់បំផុតក្នុងសាសនាចក្រ—មានអ្នកចូលរួមច្រើន ចំនួននៃការបង្រៀនតាមផ្ទះមានច្រើន កុមារតែងស្ដាប់បង្គាប់ អាហារពេលល្ងាចរបស់វួដមាននូវអាហារឆ្ងុយឆ្ងាញ់ដែលសមាជិកស្ទើរតែមិនចង់ធ្វើឲ្យវាជ្រុះទៅលើឥដ្ឋ ហើយខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាគ្មានការទាស់ទែងគ្នាទៀតផង។
ក្រោយមកមិត្តខ្ញុំ និងភរិយាគាត់បានចេញបម្រើបេសកកម្ម។ បីឆ្នាំក្រោយមក ពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញ ស្វាមីនិងភរិយារូបនេះបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងដោយដឹងថា អំឡុងពេលដែលពួកគេកំពុងបម្រើបេសកកម្ម មានការរៀបការ 11 គូ បានបញ្ចប់ដោយការលែងលះគ្នា។
ទោះជាវួដនោះមាននៅរាល់ការបញ្ជាក់ខាងក្រៅពីភាពស្មោះត្រង់ និង កម្លាំងក្ដី មានរឿងអកុសលមួយបានកើតឡើងនៅក្នុងដួងចិត្ត និងជីវិតរបស់សមាជិក។ ហើយរឿងដ៏ស្មុគស្មាញនោះគឺថា ស្ថានភាពនេះពុំមែនជារឿងប្លែកទេ។ រឿងដ៏អាក្រក់បែបនេះ ហើយជារឿយៗជារឿងមិនចាំបាច់ វាកើតឡើងពេលសមាជិកសាសនាចក្រចាប់ផ្ដើមដកខ្លួនពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ។ ពួកគេអាចមើលពីខាងក្រៅទៅដូចជាសិស្សនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែខាងក្នុងចិត្តពួកគេបានឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់។ ពួកគេបានងាកបន្តិចម្ដងៗចេញពីរឿងនៃព្រះវិញ្ញាណ ហើយដើរទៅរករឿងខាងលោកិយ។
ពួកអ្នកកាន់បព្វជិតភាពដែលធ្លាប់តែមានភាពសក្ដិសមបានចាប់ផ្ដើមប្រាប់ខ្លួនឯងថា សាសនាចក្រនេះគឺល្អសម្រាប់ស្ត្រី និងកុមារ ប៉ុន្តែមិនល្អសម្រាប់ពួកគេនោះទេ។ ឬអ្នកខ្លះទៀតបានធ្វើឲ្យជឿថា កាលវិភាគដ៏រវល់ ឬកាលៈទេសៈខុសពីធម្មតារបស់ពួកគេបានលើកលែងពួកគេពីការលះបង់ និងការបម្រើប្រចាំថ្ងៃដែលវាជួយរក្សាពួកគេឲ្យនៅជិតនឹងព្រះវិញ្ញាណនោះ។ នៅជំនាន់ដែលមនុស្សគិតតែពីខ្លួនឯង ហើយស្រឡាញ់ខ្លួនឯងហួសហែតនេះ វាងាយនឹងមានពាក្យដោះសារសម្រាប់ការមិនខំខិតទៅរកព្រះក្នុងការអធិស្ឋាន ការពន្យាពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការជៀសវាងពីការប្រជុំសាសនាចក្រ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ឬការបង់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និងពុំបង់ដង្វាយផ្សេងទៀតដ៏ស្មោះត្រង់។
បងប្អូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ តើបងប្អូននឹងមើលទៅក្នុងចិត្តខ្លួនឯង ហើយសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញនេះថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?»
តើបងប្អូនធ្លាប់ដកខ្លួន—សូម្បីតែបន្តិច—ពី «ដំណឹង...ល្អនៃព្រះដ៏មានពរ ជាដំណឹងដែលផ្ញើទុកនឹង [អ្នក] » ដែរទេ? 6 តើបងប្អូនធ្លាប់អនុញ្ញាតឲ្យ «ព្រះរបស់លោកិយនេះ» បង្អាប់គំនិតបងប្អូនមិនឲ្យឃើញ «រស្មីពន្លឺនៃដំណឹងល្អដែលសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ» ដែរទេ? 7
មិត្ត និងបងប្អូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ សូមសួរខ្លួនឯងថា «តើទ្រព្យសម្បត្តិខ្ញុំនៅឯណា?»
តើចិត្តបងប្អូនដាក់លើរឿងខាងលោកិយនេះ ឬផ្ដោតយ៉ាងខិតខំទៅលើការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ? « ពីព្រោះសម្បត្តិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា នោះចិត្តអ្នកក៏នឹងនៅកន្លែងនោះដែរ » ។8
តើព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគង់នៅក្នុងចិត្តបងប្អូនដែរទេ? តើបងប្អូនត្រូវបាន «ចាក់ឫស ហើយតាំងមាំមួន» ក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និង អ្នកដទៃដែរទេ? តើបងប្អូនបានលះបង់ពេល និងការច្នៃប្រឌិតល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនាំយកសុភមង្គលទៅកាន់ការរៀបការ និង គ្រួសារបងប្អូនដែរទេ? តើបងប្អូនបានផ្ដល់កម្លាំងចំពោះគោលដៅដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃការយល់ដឹង និង ការរស់នៅតាម «ទទឹង បណ្ដោយ ជម្រៅ និងកម្ពស់» 9 នៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានស្ដារឡើងវិញដែរទេ?
បងប្អូនប្រុស បើបងប្អូនមានបំណងប្រាថ្នាដ៏ធំដើម្បីបង្កើនលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទស្ដីពី «សេចក្ដីជំនឿ គុណធម៌ ដំរិះ សេចក្ដីអត់សង្កត់ សេចក្ដីអត់ធន់ សេចក្ដីរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះ សេចក្ដីសប្បុរស សេចក្ដីទាបរាបសា [ និងការបម្រើ]» 10 ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងធ្វើឲ្យបងប្អូនក្លាយជាឧបករណ៍មួយក្នុងព្រះហស្ដទ្រង់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹងជាច្រើន។11
ជីវិតសាកល្បង
បងប្អូនប្រុស គ្មានយើងណាម្នាក់ចូលចិត្តសារភាពឡើយ ពេលយើងបរាជ័យក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់យើងនោះ។ ជារឿយៗ យើងព្យាយាមជៀសវាងការមើលចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងព្រលឹងយើង និងការប្រឈមនឹងភាពទន់ខ្សោយ ដែនកំណត់ និងភាពភ័យខ្លាចរបស់យើង។ ជាលទ្ធផល ពេលយើងដកពិសោធន៍ជីវិតពិតយើង យើងធ្វើដូច្នេះដោយប្រើគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ការដោះសារ និងរឿងដែលប្រាប់ខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យការពារគំនិត និង ទង្វើមិនសក្ដិសម។
ប៉ុន្តែការដែលយើងមើលឃើញខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់គឺជាកត្តាដ៏ចាំបាច់ចំពោះសុខុមាលភាព និងការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ បើភាពទន់ខ្សោយ និងកំហុសរបស់យើងបន្តលាក់ទុក នោះព្រះចេស្ដាដ៏ប្រោសលោះនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនអាចព្យាបាលវា ហើយធ្វើឲ្យវាវឹងមាំបានឡើយ។12 ជាអកុសល កាលយើងខ្វះការយល់ដឹងចំពោះភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងក្នុងនាមជាមនុស្ស ក៏នឹងធ្វើឲ្យយើងមើលមិនឃើញពីសក្ដានុពលដ៏ទេវភាពថា ព្រះវរបិតាយើងចង់ឲ្យយើងចិញ្ចឹមបីបាច់ដល់ខ្លួនយើងម្នាក់ៗផងដែរ។
ដូច្នេះ តើយើងអាចបំភ្លឺពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះចូលទៅក្នុងព្រលឹងយើង ហើយមើលឃើញខ្លួនឯង ដូចជាទ្រង់ទតឃើញយើងតាមរបៀបណា?
ខ្ញុំសូមឲ្យយោបល់ថា ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ និង សុន្ទរកថាដែលផ្ដល់ឲ្យក្នុងសន្និសីទទូទៅគឺជាកញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏មានប្រសិទ្ធភាពមួយដែលយើងអាចយកមកឆ្លុះមើលខ្លួនឯងបាន។
កាលបងប្អូនស្ដាប់ឮ ឬអានសម្ដីនៃពួកព្យាការីពីបុរាណ និងសម័យបច្ចុប្បន្ន សូមកុំគិតពីរបៀបដែលពាក្យសម្ដីទាំងនោះអនុវត្តចំពោះអ្នកដទៃ ហើយសួរនូវសំណួរដ៏សាមញ្ញនេះថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?»
យើងត្រូវទូលទៅព្រះវរបិតាយើងដោយចិត្តសង្រេង និងគំនិតដែលងាយបង្រៀន។ យើងត្រូវយល់ព្រមរៀន ហើយផ្លាស់ប្ដូរ។ ហើយយើងទទួលបានយ៉ាងច្រើន ដោយការតាំងចិត្តដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដែលព្រះវរបិតាចង់បានសម្រាប់យើង។
ជនដែលមិនប្រាថ្នា ចង់រៀន ហើយមិនចង់ផ្លាស់ប្ដូរ ប្រហែលជាមិន រៀននិងមិនផ្លាស់ប្ដូរហើយទំនងជាចាប់ផ្ដើមងឿងឆ្ងល់ថាតើសាសនាចក្រនេះមានអ្វីសម្រាប់ពួកគេដែរឬអត់។
ប៉ុន្តែជនដែលចង់ប្រសើរ ហើយរីកចម្រើន ជនដែលរៀនពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយចង់ក្លាយដូចជាទ្រង់ ជនដែលបន្ទាបខ្លួនដូចជាកូនក្មេង ហើយខំធ្វើឲ្យគំនិត និងទង្វើខ្លួនមានភាពសុខដុមជាមួយនឹងព្រះវរបិតាយើង—ពួកគេនឹងជួបអព្ភូតហេតុនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណដ៏ល្អបំផុតរបស់ព្រះយ៉ាងប្រាកដ។ ពួកគេនឹងភ្លក់នូវសេចក្ដីអំណរដែលមិនអាចរៀបរាប់បាន ដែលជាផលផ្លៃនៃចិត្តទន់ទាប ហើយរាបសា។ ពួកគេនឹងមានពរដោយមានបំណងប្រាថ្នា និងការតាំងចិត្តក្លាយជាសិស្សដ៏ពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ព្រះចេស្ដានៃព្រះ
នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំធ្លាប់មានឱកាសដើម្បីអង្អែលស្មារបុរសស្ត្រីដ៏ឈ្លាសវៃបំផុតមួយចំនួននៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងជនដែលបានរៀនសូត មានជោគជ័យ និងមានការកោតសរសើរពីពិភពលោក។ ប៉ុន្តែយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីចំណាប់អារម្មណរបស់មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ ហើយមានពរទាំងនោះ ជាអ្នកដែលល្អ ហើយស្មោះត្រង់ពិត។
ហើយនោះពុំមែនជាដំណឹងល្អ និងអ្វីដែលដំណឹងល្អមានសម្រាប់យើងទេឬអី? វាជាដំណឹងល្អ ហើយវាជួយយើងឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ។
សម្ដីរបស់សាវកយ៉ាកុបអនុវត្តចំពោះយើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ៖
«ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្ដល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ។ …
«ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងដំកើងអ្នករាល់គ្នាឡើង»។13
បងប្អូនប្រុស យើងត្រូវតែដាក់ភាពឆ្មើងឆ្មៃយើងមួយអន្លើរ មើលឲ្យហួសពីអំនួតយើង ហើយទូលសួរព្រះដោយរាបសាថា«ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំឬអី?»
ហើយបើចម្លើយរបស់ព្រះអម្ចាស់ អាចតបថា «ពិតណាស់ បុត្រយើងអើយ មានរឿងជាច្រើនដែលអ្នកត្រូវកែលម្អ ជារឿងដែលយើងអាចជួយអ្នកឲ្យយកឈ្នះបាន» ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា យើងនឹងទទួលយកចម្លើយនេះ ទទួលស្គាល់អំពើបាប និង កំហុសយើងដោយរាបសា ហើយផ្លាស់ប្ដូរមាគ៌ារបស់យើង ដោយក្លាយជាស្វាមីកាន់តែល្អ ឪពុកកាន់តែល្អ និងកូនប្រុសកាន់តែល្អ ។ ចាប់ពេលនេះតទៅ សូមឲ្យយើងស្វែងរកឲ្យអស់ពីព្រលឹងរបស់យើងដើម្បីដើរដោយរឹងមាំលើមាគ៌ាដ៏មានពររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ—ពីព្រោះការមើលឃើញខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់គឺជាការចាប់ផ្ដើមនៃប្រាជ្ញា។
ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ ព្រះនៃយើងនឹងដឹកនាំយើងដោយព្រះហស្ដទ្រង់ ៖ យើងនឹង «ធ្វើឲ្យជាខ្លាំង ហើយបានព្រះពរមកពីស្ថានខ្ពស់»។14
មិត្តជាទីស្រឡាញ់ ជំហានទីមួយនៅលើមាគ៌ាដ៏អស្ចារ្យ ហើយរីករាយនៃភាពជាសិស្សពិតនេះ ចាប់ផ្ដើមនឹងការសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញថា៖
« ព្រះអម្ចាស់អើយតើទូលបង្គំឬអី?»
ខ្ញុំសូមថ្លែទីបន្ទាល់ពីការណ៍នេះ ហើយទុកពរជ័យខ្ញុំនឹងបងប្អូនរាល់គ្នា ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន។