ព្រះអម្ចាស់មានផែនការសម្រាប់យើង!
ដោយ អែលឌើរ ខាឡូស អេ ហ្គូដយ
នៃពួកចិតសិបនាក់
បើយើងបន្តរស់ដូចអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ តើពរជ័យដែលបានសន្យារបស់យើងនឹងបានបំពេញឬទេ ?
វាគឺជាឯកសិទ្ធិមួយដើម្បីរួមចំណែកក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រនេះដែលអ្នកនិយាយក្នុងសន្និសីទទូទៅមានជម្រើសថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសាកំណើតខ្លួន ។ សម្រាប់ការឡើង និយាយលើកមុន ខ្ញុំបារម្ភពីតុងសំឡេងខ្ញុំជាភាសាអង់គ្លេស ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបារម្ភពីល្បឿននៃភាសាព័រទុយហ្គាល់របស់ខ្ញុំវិញ ។ ខ្ញុំពុំចង់និយាយឲ្យលឿនជាងអក្សរដែលដាក់លើអេក្រង់ឡើយ ។
យើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ ឬនឹងមានបទពិសោធន៍ក្នុងការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតខ្លួន ។ តើខ្ញុំគួរចាប់យកការងារមួយនេះ ឬការងារផ្សេងទៀត ? តើខ្ញុំគួរបម្រើបេសកកម្មឬ ? តើនេះជាបុគ្គលដែលខ្ញុំត្រូវរៀបការជាមួយឬ ?
ទាំងនេះជាស្ថានភាពក្នុងដំណើរជីវិត យើងដែលការផ្លាស់ប្ដូរទិសដៅតូចមួយ អាចធ្វើឲ្យមានលទ្ធផលដ៏ធំក្នុងពេលអនាគត ។ ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ «ឆ្លងកាត់ការបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ជាច្រើនឆ្នាំ… ខ្ញុំបានរៀនថា ភាពខុសប្លែករវាងសុភមង្គល និងការឈឺចាប់សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងគ្រួសារ ជាញឹកញាប់មានគំលាតពីគ្នាតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ » ។ (“A Matter of a Few Degrees,” Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2008 ទំព័រ 58) ។
តើយើងអាចបញ្ចៀសគំលាតដ៏តូចនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ខ្ញុំនឹងប្រើបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីពន្យល់ពីសារលិខិតខ្ញុំ ។
នៅចុងឆ្នាំ 1980 គ្រួសារថ្មីថ្មោងយើងមានភរិយាខ្ញុំ ម៉ូនីកា កូនពីរនាក់ និងខ្ញុំ ។ យើងបានរស់នៅ សៅ ផូឡូ ប្រទេសប្រេស៊ីល ខ្ញុំបានធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនល្អមួយ ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយថ្មីៗនោះត្រូវបានដោះលែងពីប៊ីស្សពនៅវួដដែលយើងរស់នៅ ។ ជីវិតយើងល្អប្រសើរ ហើយអ្វីគ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាដំណើការយ៉ាងរលូន—រហូតដល់ថ្ងៃមួយមានមិត្តចាស់ម្នាក់បានមកលេងយើង ។
ពេលគាត់ហៀបនឹងចេញទៅវិញ គាត់បានផ្ដល់ជាយោបល់ ហើយសួរសំណួរមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ជាខ្លាំង ។ គាត់ពោលថា « ខាឡូស អ្វីគ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាគ្មានបញ្ហាអ្វីទេសម្រាប់ឯង គ្រួសារ ការងារ និងការបម្រើក្នុងសាសនាចក្រ តែ—» ភ្លាមនោះសំណួរសួរថា «បើឯងបន្តរស់នៅដូចអ្វីដែលកំពុងធ្វើ តើពរជ័យដែលបានសន្យាក្នុងពររបស់លោកអយ្យកោឯងនឹងបានបំពេញឬទេ »?
ខ្ញុំពុំធ្លាប់គិតពីពររបស់លោកអយ្យកោខ្ញុំបែបនេះទេ ។ ខ្ញុំអានវាម្ដងម្កាល តែមិនដែលមានបំណងស្វែងរកពរជ័យដែលបានសន្យាក្នុងពេលអនាគត ហើយវាយតម្លៃពីការរស់នៅខ្ញុំក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននោះទេ ។
ក្រោយពីគាត់ត្រឡប់ទៅវិញ ខ្ញុំបានផ្ដោតអារម្មណ៍លើពររបស់លោកអយ្យកោខ្ញុំដោយឆ្ងល់ថា «បើយើងបន្តរស់ដូចអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ តើពរជ័យដែលបានសន្យាក្នុងពររបស់លោកអយ្យកោយើងនឹងបានបំពេញឬទេ» ? បន្ទាប់ពីពិចារណាបានបន្តិច ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវមានការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះជាចាំបាច់ ជាពិសេសគឺការអប់រំ និងអាជីពរបស់ខ្ញុំ ។
វាពុំមែនជាការសម្រេចចិត្តរវាងអ្វីដែលត្រូវ និងខុសនោះទេ តែគឺរវាងអ្វីដែលប្រសើរ និងកាន់តែប្រសើរ ដូចអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក បានបង្រៀនថា ៖ « ពេលយើងពិចារណាពីជម្រើសជាច្រើន យើងគួរចងចាំថាវាពុំគ្រប់គ្រាន់ទេដែលអ្វីមួយនោះមានលក្ខណៈប្រសើរ ។ ជម្រើសផ្សេងទៀតល្អប្រសើរ និងនៅមានផ្សេងទៀតដែលប្រសើរបំផុត» (ប្រសើរ ប្រសើរជាង ប្រសើរបំផុត» Ensign ឬ Liahonaខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2007 ទំព័រ 104–5) ។
ដូច្នេះតើយើងអាចអះអាងថា ជម្រើសដែលយើងបានធ្វើជាជម្រើសប្រសើរបំផុតតាមរបៀបណា ?
ទាំងនេះជាគោលការណ៍ដែលខ្ញុំបានស្វែងយល់ ។
គោលការណ៍ទីមួយ ៖ យើងត្រូវពិចារណាពីជម្រើសយើងដោយមានគោលដៅដែលយើងសម្រេចយក ។
ការសម្រេចចិត្តដែលជះឥទ្ធិពលលើជីវិតយើង និងជីវិតមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ដោយពុំគិតវែងឆ្ងាយពីលទ្ធផលរបស់វានោះបណ្ដាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ឡើយ ។ ប៉ុន្តែ បើទោះជាយើងគិតពីលទ្ធផលដែលអាចកើតឡើងពីការសម្រេចចិត្តសម្រាប់ពេលអនាគតក្ដី ក៏យើងអាចឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីមាគ៌ាដ៏ប្រសើរបំផុតដើម្បីដើរក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នដែរ ។
ការយល់ដឹងពីខ្លួនយើង ហេតុអ្វីយើងនៅទីនេះ ហើយព្រះរំពឹងអ្វីពីយើងក្នុងជីវិតនេះ នឹងជួយយើងមានទស្សនៈវិស័យទូលំទូលាយជាងដែលយើងត្រូវការ ។
យើងអាចឃើញគំរូក្នុងព្រះគម្ពីរដែលប្រាប់ពីការគិតវែងឆ្ងាយបានផ្ដល់ភាពច្បាស់លាស់ពីមាគ៌ាដែលត្រូវដើរ ។
ម៉ូសេ បានទូលជាមួយព្រះអម្ចាស់ដោយទល់ព្រះភក្រ្ត បានរៀនអំពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហេតុនោះ លោកបានយល់កាន់តែច្បាស់ពីតួនាទីជាព្យាការីទទួលបន្ទុកប្រមូលវង្សអ៊ីស្រាអែល ។
« ហើយព្រះទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលទៅម៉ូសេថា ៖ មើលចុះ យើងជាព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះមានមហិទ្ធិឫទ្ធិ… ។
« យើងនឹងបង្ហាញដល់អ្នក នូវផលនៃដៃរបស់យើង ... ។
«ហើយយើងមានកិច្ចការសម្រាប់អ្នក ម៉ូសេ ជាបុត្រយើង» (ម៉ូសេ 1:3–4, 6) ។
ដោយមានការយល់ដឹងនេះ ម៉ូសេ អាចតស៊ូក្នុងទុក្ខវេទនាច្រើនឆ្នាំក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយបានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់ទៅដែនដីកំណើតវិញ ។
លីហៃ គឺជាព្យាការីដ៏ឆ្នើមក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន មានការនិមិត្តមួយឃើញថាលោកបានរៀនពីបេសកកម្មខ្លួនដើម្បីដឹកនាំគ្រួសារលោកទៅកាន់ដែនដីសន្យា ។
« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានបញ្ជាឪពុកខ្ញុំ គឺនៅក្នុងសុបិនឲ្យលោកនាំគ្រួសារ ហើយធ្វើដំណើរចេញទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ។
«…ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា លោកបានចាកចោលផ្ទះសម្បែងរបស់លោក និងដែនដីកេរ្តិ៍អាកររបស់លោក និងមាសរបស់លោក និងប្រាក់របស់លោក និងវត្ថុដ៏មានតម្លៃរបស់លោក » ។ (នីហ្វៃទី 1 2:2, 4) ។
លីហៃ នៅតែមានជំនឿលើការនិមិត្តនេះដោយមិនគិតពីភាពលំបាកនៃការធ្វើដំណើរ ហើយបានចាកចោលជីវិតដ៏ស្ដុកស្ដមក្នុងទីក្រុងយេរ៉ូសាឡិម ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ គឺជាគំរូដ៏អស្ចារ្យមួយទៀត ។ តាមរយៈវិវរណៈជាច្រើន ដែលផ្ដើមចេញពីការនិមិត្តដំបូង នោះលោកអាចបំពេញបេសកកម្មក្នុងការស្ដារឡើងវិញនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាង (សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ 1:1–26) ។
ចុះពួកយើងវិញ ? តើព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យរំពឹងអ្វីពីយើង ?
យើងពុំចាំបាច់ជួបនឹងទេវតាទើបមានការយល់ដឹងនោះទេ ។ យើងមានព្រះគម្ពីរ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្យាការីដែលកំពុងរស់នៅ ពររបស់លោកអយ្យកោ ថ្នាក់ដឹកនាំដ៏បំផុសគំនិត និងលើសពីនេះទៀតគឺសិទ្ធិដើម្បីទទួលបានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីបំភ្លឺក្នុងការសម្រេចចិត្ត ។
គោលការណ៍ទីពីរ ៖ យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ឧបសគ្គដែលនឹងកើតឡើង
ផ្លូវល្អបំផុតក្នុងជីវិត កម្រនឹងងាយស្រួលបំផុតណាស់ ។ ជារឿយៗនឹងមានការផ្ទុយជាប្រាកដ ។ យើងអាចមើលទៅគំរូនៃព្យាការីទាំងឡាយដែលខ្ញុំបានលើកឡើង ។
ម៉ូសេ លីហៃ និងយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ពុំមានជីវិតងាយស្រួលឡើយទោះជាដំណើរនៃការសម្រេចចិត្តពួកលោកជាការត្រឹមត្រូវក្ដី ។
តើយើងមានឆន្ទៈលះបង់តាមការសម្រេចចិត្តយើងដែរឬទេ ? តើយើងត្រៀមខ្លួនចាកចោលទីស្ដុកស្ដមយើងទៅស្វែងរកទីដ៏ប្រសើរជាងនេះដែរឬទេ ?
ត្រឡប់ទៅបទពិសោធន៍នៃពររបស់លោកអយ្យកោខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តនៅពេលនោះថា ខ្ញុំគួរបន្តការសិក្សា ហើយដាក់ពាក្យស្នើអាហាររូបករណ៍ពីសាកលវិទ្យាល័យអាមេរិកមួយ ។ បើខ្ញុំជាប់ ខ្ញុំនឹងត្រូវឈប់ពីការងារ លក់របស់របរទាំងអស់ដែលយើងមាន ហើយមករស់នៅសហរដ្ឋជាសិស្សអាហាររូបករណ៍ សម្រាប់រយៈពេលពីរឆ្នាំ ។
ការប្រឡង TOEFL និង GMAT ជាឧបសគ្គទីមួយរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរយៈពេលបីឆ្នាំ ដោយមានចម្លើយជាច្រើន «អវិជ្ជមាន» និងមានខ្លះ «អាចវិជ្ជមាន» ពីមុនខ្ញុំត្រូវបានទទួលឲ្យសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ ។ ខ្ញុំនៅចាំពីទូរស័ព្ទដែលខ្ញុំបានទទួលនៅចុងឆ្នាំទីបីពីបុគ្គលិកទទួលបន្ទុកផ្នែកអាហាររូបករណ៍ ។
គាត់និយាយថា «ខាឡូស ខ្ញុំមានដំណឹងល្អ និងអាក្រក់ខ្លះចង់ជម្រាបជូនលោក» ។ ដំណឹងល្អគឺថាលោកត្រូវបានរើសក្នុងចំណោមបេក្ខជនជម្រើសបីនាក់នៅឆ្នាំនេះ» ។ កាលនោះជាការបើកអាហាររូបករណ៍តែម្ដងគត់ ។ «ដំណឹងអាក្រក់គឺថាបេក្ខជនម្នាក់ទៀតគឺជាកូនប្រុសអ្នកធំ ហើយម្នាក់ទៀតក៏ដូចគ្នាដែរ បន្ទាប់មកគឺលោក» ។
ខ្ញុំឆ្លើយភ្លាមថា «ហើយខ្ញុំ…ខ្ញុំជាកូនប្រុសរបស់ព្រះ» ។
ដោយមានអំណរគុណ យើងមិនបានជ្រើសរើសឪពុកម្ដាយនៅលើផែនដីនេះទេ ហើយខ្ញុំត្រូវបានទទួលឲ្យចូលរៀនក្នុងឆ្នាំ 1992 ។
យើងទាំងអស់គ្នាជាកូនចៅរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្ដា ។ ទ្រង់ជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយទ្រង់មានផែនការសម្រាប់យើង ។ យើងពុំមែនកើតលើផែនដីនេះសម្រាប់តែខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា កើនអាយុ ហើយស្លាប់ទៅវិញនោះទេ ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងរីកចម្រើន ហើយទទួលបានសក្ដានុពលរបស់យើង ។
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ «បងប្អូនគ្រប់គ្នា ទាំងនៅលីវ និងរៀបការហើយ ដោយមិនគិតពីអាយុនោះទេ មានឱកាសសិក្សា ហើយរីកចម្រើន ។ សូមពង្រីកចំណេះដឹងបងប្អូនទាំងខាងបញ្ញា និងខាងវិញ្ញាណ ឲ្យបានដល់នូវសក្ដានុពលពេញលេញរបស់បងប្អូន» (“The Mighty Strength of the Relief Society,” Ensign ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1997 ទំព័រ 95) ។
គោលការណ៍ទីបី ៖ យើងត្រូវចែកចាយទស្សនៈវិស័យនេះជាមួយមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ។
លីហៃ បានព្យាយាមច្រើនដងក្នុងការជួយលេមិន និងលេមយួល ឲ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការផ្លាស់ប្ដូរដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ។ ការពិតគឺថាពួកគេពុំជឿលើទស្សនៈរបស់ឪពុកគេដែលបណ្ដាលឲ្យគេរអ៊ូរទាំក្នុងពេលធ្វើដំណើរ ។ ផ្ទុយទៅវិញ នីហ្វៃ បានស្វែងរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីឃើញអ្វីដែលឪពុកលោកបានឃើញ ។
«ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីខ្ញុំ នីហ្វៃ បានឮពាក្យពេចន៍ទាំងអស់របស់ឪពុកខ្ញុំអំពីរឿងទាំងឡាយដែលលោកបានឃើញនៅក្នុងការនិមិត្ត… នោះខ្ញុំ …ក៏ប្រាថ្នាចង់ឃើញ និងឮ និងដឹងនូវរឿងទាំងនេះដែរ គឺដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ( នីហ្វៃទី 1 10:17) ។
ដោយការនិមិត្តនេះ នីហ្វៃពុំត្រឹមតែអាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គនានាក្នុងការធ្វើដំណើរនោះទេ លោកក៏អាចដឹកនាំគ្រួសារលោកក្នុងគ្រាដ៏ចាំបាច់ផងដែរ ។
វាស្រដៀងនឹងពេលយើងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់នឹងមិនយល់ស្រប ហើយខ្លះអាចលើកឡើងពីលទ្ធផលនៃជម្រើសនេះទៀតផង ។ ទីបំផុតគេនឹងឃើញនូវអ្វីដែលយើងឃើញ ហើយជឿជាក់ដូចជាយើងដែរ ។ វាពុំមែនទៅរួចជានិច្ចនោះទេ តែពេលវាកើតឡើង នោះដំណើរជីវិតនឹងប្រសើរឡើងច្រើន ។
ក្នុងបទពិសោធន៍ដែលខ្ញុំលើកឡើងនេះ ខ្ញុំពិតជាត្រូវការការគាំទ្រពីភរិយាខ្ញុំ ។ កូនៗយើងនៅក្មេងណាស់ ពុំមានយោបល់អ្វីទេ តែការគាំទ្ររបស់ភរិយាខ្ញុំពិតជាសំខាន់ ។ ខ្ញុំនៅចាំថា ដំបូង ម៉ូនីកា និងខ្ញុំត្រូវពិភាក្សាដោយការអធិស្ឋានពីការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងផែនការនេះដរាបដល់គាត់មានភាពជឿជាក់ ហើយមានបំណងដូចខ្ញុំដែរ ។ ទស្សនៈនេះពុំគ្រាន់តែធ្វើឲ្យគាត់គាំទ្រខ្ញុំក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរនេះទេ វាក៏ក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយទៅរកភាពជោគជ័យដែរ ។
ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មានផែនការមួយសម្រាប់ជីវិតយើងម្នាក់ៗក្នុងជីវិតនេះ ។ ទ្រង់ជ្រាបពីយើង ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនូវអ្វីដែលល្អបំផុតសំរាប់យើង ។ មិនមែនព្រោះតែអ្វីគ្រប់យ៉ាងដំណើរការទៅបានល្អហើយមានន័យថា យើងនឹងមិនគិតពីអ្វីដែលអាចនឹងប្រសើរជាងនោះទេ ។ បើយើងបន្តរស់ដូចអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ តើពរជ័យដែលបានសន្យារបស់យើងនឹងបានបំពេញឬទេ ?
ព្រះមានព្រះជន្មរស់ ។ ទ្រង់ជាព្រះវរបិតាយើង ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ ហើយខ្ញុំដឹងថាតាមរយៈដង្វាយធួនទ្រង់ នោះយើងអាចបានភាពរឹងមាំដើម្បីយកឈ្នះលើឧបសគ្គប្រចាំថ្ងៃបាន ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។