តើបងប្អូនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី ?

ដោយ អែលឌើរ លីន ជី រ៉ូប៊ីន

ក្នុងគណៈប្រធាននៃពួកចិតសិបនាក់

ការព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តមនុស្សជាងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះគឺជាការប្រព្រឹត្តផ្ទុយទៅនឹងព្រះបញ្ញត្តិធំៗទីមួយ និង ទីពីរ ។

«តើបងប្អូនផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី ?» ប្រធានប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលដោយសំណួរនេះពេលយើងកំពុងធ្វើដំណើរទាំងអស់គ្នាក្នុងការចាត់តាំងដំបូងខ្ញុំក្នុងនាមជាពួកចិតសិបនាក់ថ្មី ។ ដោយពុំមានការបកស្រាយពីសំណួរនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ ។ លោកបន្តថា «ពួកចិតសិបនាក់ពុំធ្វើជាតំណាងរាស្ត្រថ្លែងទៅកាន់ព្យាការីឡើយ តែតំណាងព្យាការីថ្លែងទៅកាន់រាស្ត្រទៅវិញ» ។ សូមលោកកុំភ្លេចថាត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីឲ្យសោះ!» វាជាមេរៀនដ៏មានអានុភាព ។

ការព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តមនុស្សជាងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះគឺជាការប្រព្រឹត្តផ្ទុយទៅនឹងព្រះបញ្ញត្តិធំៗ ទីមួយ និង ទីពីរ (សូមមើល ម៉ាថាយ 22:37–39) ។ វាជាការភ្លេចថាយើងត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី ។ ហើយយើងធ្លាប់បានធ្វើកំហុសនោះព្រោះយើងខ្លាចមនុស្ស ។ ព្រះអម្ចាស់បានព្រមានយើងក្នុងអេសាយថា «កុំឲ្យខ្លាចសេចក្ដីត្មះតិះដៀលរបស់មនុស្សឡើយ» (អេសាយ 51:7 សូមមើលផងដែរ 2 នីហ្វៃទី2 8:7) ។ ក្នុងការនិមិត្តរបស់លីហៃ ការភិតភ័យនេះផ្ដើមដោយការចំអក ពីអគារដ៏ធំ ហើយទូលាយដែលបណ្ដាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនភ្លេចពីអ្វីដែលត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ ហើយដើរចេញពីដើមឈើ «មានការខ្មាស់អៀន» (សូមមើល 1 នីហ្វៃទី 1 8:25–28) ។

សម្ភាធ ពីមិត្តភក្កិនេះព្យាយាមផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថបុគ្គលម្នាក់ដោយធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាបានធ្វើខុស ។ យើងព្យាយាមចុះសម្រុងនឹងមនុស្សដែលចង្អុលមកនោះ តែកាលដែលខ្លាចចំពោះមនុស្សនាំឲ្យមានបាប វាក្លាយជា «អន្ទាក់» យោងតាមគម្ពីរសុភាសិត (សូមមើល សុភាសិត 29:25) ។ អន្ទាក់នេះត្រូវបានដាក់ជានុយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ដើម្បីទាក់ទាញចំណង់យើងឲ្យចុះចូល ឬពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលព្រះពុំសព្វព្រះទ័យ ។ សម្រាប់អ្នកមានជំនឿតិច វាអាចជាថ្មជំពប់ ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងខ្លះខ្លាចមនុស្សក្នុងបេសកកម្ម ហើយពុំរាយការណ៍ពីការធ្វើខុសច្បាប់របស់ដៃគូទៅប្រធានបេសកកម្មព្រោះតែគេពុំចង់ធ្វើឲ្យដៃគូខ្លួនអន់ចិត្ត ។ ការកំណត់ពីអត្តចរិតត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយការចងចាំពីការបញ្ជានៃព្រះបញ្ញត្តិធំៗទីមួយ និងទីពីរ (សូមមើល ម៉ាថាយ 22:37–39) ។ ពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនេះដឹងថា គេត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ ហើយមិនមែនជាដៃគូខ្លួនទេនោះ វានឹងធ្វើឲ្យគេមានភាពក្លាហានក្នុងការប្រឈមមុខ ។

នៅអាយុ 22 ឆ្នាំ សូម្បីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានភ្លេចពីអ្វីដែលលោកត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍លើកាលលោកទទូចដល់ព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យ ម៉ាទិន ហារីស ខ្ចីទំព័រសរសេរដៃ 116 ទំព័រ ។ ប្រហែល យ៉ូសែប ចង់ថ្លែងអំណរគុណដល់ ម៉ាទីន ចំពោះការគាំទ្រលោក ។ យើងដឹងថា យ៉ូសែប អន្ទះសាក្រៃលែងចំពោះសាក្សីផ្សេងទៀតដែលឈរឡើងជាមួយនឹងលោកប្រឆាំងនឹងភាពខុសឆ្គង និងពាក្យចចាមអារ៉ាមដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីលោក ។

ទោះជា យ៉ូសែប លើកយកហេតុផលយ៉ាងដូចម្ដេចក្ដី ក៏ព្រះអម្ចាស់ពុំបានអធ្យាស្រ័យដល់ពួកលោកដែរ ហើយហើយបានបន្ទោសដល់លោកថា ៖ «អ្នកតែងតែរំលងព្រះបញ្ញត្តិ … ហើយទៅតាមការបញ្ចុះបញ្ចូលទាំងឡាយនៃមនុស្សលោក ។ ដ្បិតមើលចុះ អ្នកមិនត្រូវខ្លាចមនុស្សជាងព្រះឡើយ» (គ. និង ស. 3:6–7 ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម) ។ បទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់នេះបានជួយ យ៉ូសែប ចងចាំជានិច្ចនូវអ្វីដែលលោកត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍លើ ។

ពេលបុគ្គលម្នាក់ព្យាយាមទុកចិត្តលើមនុស្ស គេបាត់បង់ទំនុកចិត្តលើព្រះ ។ សូមគិតថាបុគ្គលម្នាក់អាចធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការលើ្មសក្រិតវិន័យរបស់មនុស្សនោះគឺមិនឯករាជ្យទេ តែជាការជិះទូកពីរ ឬព្យាយាម «បម្រើចៅហ្វាយពីរ» (ម៉ាថាយ 6:24;3 នីហ្វៃទី 3 13:24) ។

ពេលវាមានភាពក្លាហានប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ សញ្ញាណនៃភាពអង់អាចដ៏ពិតកំពុងយកឈ្នះលើការភ័យខ្លាចចំពោះមនុស្ស ។ ឧទាហរណ៍ ការអធិស្ឋានរបស់ដានីយ៉ែល បានជួយលោកប្រឈមមុខនឹងតោ តែអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យលោកមិនតក់ស្លុតនោះគឺការមិនព្រមចុះចាញ់ស្ដេចដារីយុស (សូមមើល ដានីយ៉ែល 6) ។ ភាពក្លាហាននោះគឺជាអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណចំពោះបុគ្គលកោតខ្លាចព្រះដែលបានអធិស្ឋាន ។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះនាង អេសធើរ ក៏បានជួយឲ្យព្រះនាងក្លាហានតតាំងនឹងស្វាមីព្រះនាងគឺស្ដេច អ័ហាស៊ូរុស ដោយដឹងថាព្រះនាងធ្វើដូចនេះគឺប្រថុយជីវិតណាស់ (សូមមើល នាងអេសធើរ 4:8–16) ។

ភាពក្លាហានពុំគ្រាន់តែជាគុណធម៌គន្លឹះមួយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដូចលោក ស៊ី អេស ល្វីស បានសម្គាល់ឃើញថា ៖ « ភាពក្លាហានគឺជា…ទម្រង់នៃរាល់គុណធម៌ក្នុងការសាកល្បង ។ …លោកពីឡាត់មានក្ដីមេត្តារហូតដល់មានភាពប្រថុយប្រថាន» ។ ¹ស្ដេច ហេរ៉ូឌ ព្រួយព្រះទ័យចំពោះសំណើឲ្យកាត់ក្បាលយ៉ូហាន-បាទីស្ទ តែចង់ផ្គាប់ចិត្ត «អ្នកដែលអង្គុយនឹងទ្រង់» (ម៉ាថាយ 14:9) ។ ស្ដេច ណូអេ បានត្រៀមខ្លួនដោះលែង អ័ប៊ីណាដៃ តែដោយមានសម្ពាធពីពួកសង្ឃទុច្ចរិតបណ្ដាលឲ្យទ្រង់ប្រែព្រះទ័យ (សូមមើល ម៉ូសាយ 17:11–12) ។ ស្ដេច សូល បានរំលងព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់ដោយធ្វើតាមការបង្វក់ព្រោះទ្រង់ «ខ្លាចដល់ពួកជន ហើយបានស្ដាប់តាមគេវិញ» (1 សាំយូអែលទី 1 15:24) ។ ដើម្បីរម្ងាប់ការបះបោរពួកអ៊ីស្រាអែលនៅជើងភ្នំស៊ីណាយ អើរ៉ុន បានឆ្លាក់រូបគោមាសដោយភ្លេចពីអ្វីដែលលោកត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ (សូមមើល និក្ខមនំ 32) ។ ពួកនាម៉ឺនក្នុងសញ្ញាថ្មីជាច្រើននាក់ «បានជឿដល់ [ព្រះអម្ចាស់]ដែរ តែព្រោះពួកផារីស៊ី ក្រែងត្រូវកាត់ចេញពីពួកជំនុំគេទៅ ៖ ព្រោះគេចូលចិត្តនឹងសេចក្ដីសរសើររបស់មនុស្សជាជាងសេចក្ដីសរសើររបស់ព្រះវិញ» (យ៉ូហាន 12:42–43) ។ ព្រះគម្ពីរសម្បូរគំរូបែបនេះណាស់ ។

ឥឡូវនេះសូមស្ដាប់ឧទាហរណ៏ដ៏បំផុសគំនិតមួយចំនួន ៖

ដំបូង មរមន ៖ «មើលចុះ ឪពុកនិយាយយ៉ាងក្លាហានដោយបានសិទ្ធិអំណាចពីព្រះ ហើយឪពុកពុំខ្លាច អ្វីដែលមនុស្សអាចប្រព្រឹត្តឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ បណ្ដេញការភ័យខ្លាចចេញអស់ទៅ »។(មរ៉ូណៃ 8:16 ជាការបញ្ជាក់បន្ថែម) ។
នីហ្វៃ ៖ «ហេតុដូច្នោះហើយ អ្វីៗដែលផ្គាប់ចិត្តដល់មនុស្សលោក នោះខ្ញុំមិនសរសេរទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំសរសេរអំពីអ្វីៗដែលសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះ ហើយគាប់ចិត្តដល់អស់អ្នកណាដែលមិនមែនជារបស់ផងលោកិយនោះវិញ» (នីហ្វៃទី 1 6:5) ។
មេទ័ព មរ៉ូណៃ ៖ «មើលចុះ ខ្ញុំជាមរ៉ូណៃ ជាមេទ័ពឯករបស់អ្នក ។ ខ្ញុំមិនស្វែងរកអំណាចទេ តែរកទាញទម្លាក់វាចុះវិញ ។ ខ្ញុំមិនស្វែងរកកិត្តិយសនៃលោកិយទេ តែស្វែងរកសិរីល្អនៃព្រះរបស់ខ្ញុំ និងសេរីភាព និងសុខុមាលភាពរបស់ប្រទេសខ្ញុំវិញ» (អាលម៉ា 60:36) ។

មរ៉ូណៃពេញដោយភាពក្លាហាន ក្នុងការចងចាំពីអ្វីដែលលោកផ្ដោតអារម្មណ៍លើ ដូចគេថ្លែងពីលោកថា ៖ «បើសិនជាមនុស្សទាំងអស់ដែលធ្លាប់រស់នៅ ហើយកំពុងរស់នៅ ហើយនឹងរស់នៅដូច មរ៉ូណៃ មើលចុះ អំណាចទាំងឡាយរបស់ស្ថាននរកនឹងត្រូវញ័ររន្ធត់រហូតតទៅ មែនហើយ អារក្សនឹងគ្មានអំណាចទៅលើចិត្តនៃកូនចៅមនុស្សឡើយ» (អាលម៉ា 48:17) ។

ពួកព្យាការីគ្រប់ជំនាន់តែងមានការវាយប្រហារខាងការចំអកឡកឡឺយជានិច្ច ។ ហេតុអ្វី ? យោងតាមព្រះគម្ពីរ វាព្រោះតែ «អ្នកណាដែលមានទោសរាប់សេចក្ដីពិតទុកជាការពិបាក ព្រោះអីសេចក្ដីពិតកាត់ទំលុះគេរហូតដល់ដួងចិត្ត» (1 នីហ្វៃទី 1 16:2) ឬដូចប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី បានសម្គាល់ថា «បក្សីត្រូវគេសំពងញ័រចំប្រប់!» ² សកម្មភាពចំអកគេក្នុងភាពជាក់ស្ដែងគឺជាទោសដែលព្យាយាមការពារខ្លួនតួយ៉ាងគឺ កូរីហូរ ដែលទីបំផុតឆ្លើយឡើងថា «ខ្ញុំបានដឹងជារហូតមកថា មានព្រះមួយអង្គមែន» (អាលម៉ា 30:52() ។ កូរូហូរ បានលង់ក្នុងការបញ្ឆោតខ្លួនឯងរហូតដល់គាត់ជឿលើការកុហករបស់គាត់ (សូមមើល អាលម៉ា 30:53) ។

អ្នកចំអកតែងចោទពួកព្យាការីថាជាមនុស្សមិនទាន់សម័យក្នុងសតវត្សទី 21 ឬ តាំងខ្លួនឯងថាគ្រាន់បើ ។ គេព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូល ថែមទាំងដាក់សម្ពាធដល់សាសនាចក្រដើម្បីបន្ទាបបទដ្ឋានរបស់ព្រះ ឲ្យត្រូវនឹងទង្វើមិនសមរម្យរបស់ខ្លួន ដែលអែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល មានប្រសាសន៍ថា « គេនឹងអភិវឌ្ឍការផ្គាប់ចិត្តខ្លួន ជំនួសឲ្យការព្យាយាមអភិវឌ្ឍន៏ខ្លួន ³ និងការប្រែចិត្តនោះ» ។ ការបន្ទាបបទដ្ឋានព្រះអម្ចាស់ ឲ្យត្រូវនឹងទង្វើមិនសមរម្យ គឺជាការក្បត់សាសនា ។ សាសនាចក្រជាច្រើនក្នងចំណោមពួកសាសន៍នីហ្វៃនៅបន្ទាប់ពីការយាងមករបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចាប់ផ្ដើម «កែសម្រួល» គោលលទ្ធិ យោងតាមប្រសាសន៍អែលឌើរ ហូឡិន ។⁴

ពេលបងប្អូនស្ដាប់វគ្គគម្ពីរចេញពីនីហ្វៃទី 4 សូមរកមើលភាពស្រដៀងគ្នានៅសម័យយើងនេះ ៖ «ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលឆ្នាំទីពីររយដប់ បានកន្លងផុតទៅ នោះមានសាសនាចក្រជាច្រើននៅលើផែនដី មែនហើយ មានសាសនាចក្រជាច្រើនបានអះអាងថាស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏ប៉ុន្តែគេបានបដិសេធដំណឹងល្អភាគច្រើនរបស់ទ្រង់ដរាបដល់បានទទួលអំពើទុច្ចរិតគ្រប់បែបយ៉ាងព្រមទាំងបានប្រគល់អ្វីៗដែលពិសិដ្ឋរបស់ទ្រង់ដល់ទៅពួកអ្នកដែលទ្រង់បានហាមឃាត់ដោយមកពីភាពមិនសក្ដិសម» (នីហ្វៃទី 4 1:27) ។

អ្វីស្រដៀងនេះកំពុងកើតឡើងក្នុងសម័យនេះ! សមាជិកខ្លះពុំដឹងថាគេកំពុងធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់តែមួយនេះទេ កាលគេទទួលយក «សណ្ដាប់ [ទាំងឡាយ] នៃពួកអយ្យកោរបស់ពួកគេ» ដែលមិនស្របទៅនឹងវប្បធម៌នៃដំណឹងល្អ (គ. និង ស. 93:39) ។ សមាជិកខ្លះទៀត បំភាន់ ហើយបដិសេធខ្លួនឯង ដោយទទូច ឬអង្វរដល់ប៊ីស្សពឲ្យបន្ទាបបទដ្ឋានក្នុងការទទួលបានប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ លិខិតគាំទ្រចូលសាលា ឬពាក្យស្នើសុំធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ការធ្វើជាប៊ីស្សពដែលមានសម្ពាធដូចនេះពុំងាយស្រួលឡើយ ។ យ៉ាងណាក្ដី ដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលបានសម្អាតព្រះវិហារបរិសុទ្ធដើម្បីភាពស្អាត (សូមមើល យ៉ូហាន 2:15–16) នោះប៊ីស្សពបច្ចុប្បន្នក៏ត្រូវបានហៅឲ្យរក្សាភាពគង់វង្សនៃបទដ្ឋានចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែរ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថា «យើងនឹងសម្ដែងកាយយើងដល់រាស្ត្ររបស់យើងដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា … បើសិនជារាស្ត្រយើងនឹងកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់យើង ហើយមិនបង្ខូចដំណាក់ដ៏បរិសុទ្ធនេះ» (គ. និង ស. 110:7–8) ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាគំរូអស្ចារ្យទ្រង់តែងតែផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះវរបិតាទ្រង់ជានិច្ច ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់ ហើយបម្រើមនុស្សជុំវិញ តែមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំមិនទទួលកិត្តិសព្ទអំពីមនុស្សទេ» (យ៉ូហាន 5:41) ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យឲ្យមនុស្សដែលទ្រង់បង្រៀនដើរតាមទ្រង់ ពុំចង់បានប្រជាប្រិយភាពពីគេឡើយ ។ កាលទ្រង់បានសម្ដែងទង្វើសប្បុរសធម៌ដូចជាប្រោសអ្នកឈឺ ទ្រង់តែងស្នើ «កុំប្រាប់អ្នកឯណាឲ្យសោះ» (ម៉ាថាយ 8:4 ម៉ាកុស 7:36 លូកា 5:14 8:56) ។ ទ្រង់ធ្វើបែបនេះដើម្បីចៀសវាងការឮសុះសាយដែលកើតមានដែលទោះជាទ្រង់ព្យាយាមចៀសឲ្យផុតយ៉ាងណានោះក្ដី (សូមមើល ម៉ាថាយ 4:24) ។ ទ្រង់បានថ្កោលទោសដល់ពួកផារីស៊ីដែលប្រព្រឹត្តល្អឲ្យតែមនុស្សមើលឃើញ (សូមមើល ម៉ាថាយ 6:5) ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាអង្គគ្រប់លក្ខណ៍តែមួយអង្គគត់ដែលរស់នៅដោយគ្មានការភិតភ័យ ។ ក្នុងព្រះជន្មទ្រង់ ទ្រង់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការចំអកជាច្រើន តែទ្រង់ពុំដែលបណ្ដោយតាមការចំអកនោះឡើយ ។ ទ្រង់ជាអង្គតែមួយគត់ដែលពុំដែលភ្លេចពីអ្វីដែលទ្រង់ផ្ដោតអារម្មណ៍លើនោះឡើយ ៖ «ខ្ញុំចេះតែ ធ្វើការ ដែលគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យ [ព្រះវរបិតា] ជាដរាប» (យ៉ូហាន 8:29 គូសបញ្ជាក់បន្ថែម) ហើយ «ខ្ញុំមិនរកតាមតែចិត្តខ្ញុំទេ គឺតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំមក» (យ៉ូហាន 5:30) ។

ចន្លោះនីហ្វៃទី 3 ជំពូក 11 និង នីហ្វៃទី 3 ជំពូក 28 ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រើងារ ព្រះវរបិតា យ៉ាងហោចណាស់ 150 ដង ដោយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដល់ពួកសាសន៍នីហ្វៃថា ទ្រង់ជាតំណាងឲ្យព្រះវរបិតាទ្រង់ ។ ហើយពីយ៉ូហាន ជំពូក 14 ដល់ 17 ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលពីព្រះវរបិតាយ៉ាងហោចណាស់ 50 ដង ។ គ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់ ទ្រង់ជាសិស្សដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ។ ទ្រង់ដើរតួតំណាងឲ្យព្រះវរបិតាទ្រង់បានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដែលការស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏ដូចជាស្គាល់ព្រះវរបិតាដែរ ។ ដែលឃើញព្រះរាជបុត្រា នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ (សូមមើល យ៉ូហាន 14:9) ។ ដែលឮពីព្រះរាជបុត្រា នោះក៏បានឮពីព្រះវរបិតាដែរ (សូមមើល យ៉ូហាន 5:36) ។ ទ្រង់មានលក្ខណៈដែលមិនអាចបែងចែងចេញពីព្រះវរបិតាទ្រង់បានឡើយ ។ ព្រះវរបិតាទ្រង់ និងទ្រង់រួមគ្នាតែមួយ (សូមមើល យ៉ូហាន 17:21–22) ។ ទ្រង់ជ្រាបដោយឥតខ្ចោះពីអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើ ។

សូមឲ្យគំរូដ៏បំផុសគំនិតទ្រង់ពង្រឹងយើងប្រឆាំងនឹងជង្ហុកនៃពាក្យបញ្ជោរពីមនុស្សដទៃ ឬពីខ្លួនឯង ។ សូមឲ្យគំរូនេះធ្វើឲ្យយើងក្លាហានលើភាពភ័យខ្លាច ឬបំពេញតាមការគំរាមកំហែងឡើយ ។ សូមឲ្យគំរូនេះបំផុសគំនិតយើងឲ្យចេញទៅប្រព្រឹត្តល្អដោយពុំបញ្ចេញឈ្មោះ ហើយកុំ «ប្រាថ្នាចង់បានកិត្តិយសនៃមនុស្សលោក» (គ. និង ស. 121:35) ។ ហើយសូមឲ្យគំរូគ្មានពីររបស់ទ្រង់ជួយយើងឲ្យចងចាំជានិច្ចនូវ អ្វី ដែលជា «ព្រះបញ្ញត្តិយ៉ាងសំខាន់ទីមួយ» (ម៉ាថាយ 22:38) ។ ពេលមនុស្សដទៃទាមទារសិទ្ធិប្រឆាំងនឹងបញ្ញត្តិព្រះ សូមឲ្យយើងចងចាំជានិច្ចថាយើងជាសិស្សប្រភេទណា និងអ្វីដែលយើងផ្ដោតអារម្មណ៍លើ ជាការអធិស្ឋានខ្ញុំក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។