Hoofdstuk 9

Heilige familiebanden

‘Als we getrouw zijn, zullen we in een onsterfelijke en verheerlijkte staat met elkaar omgaan. (…) De hechte banden die we hier smeden, blijven in de eeuwigheid bestaan.’

Uit het leven van Lorenzo Snow

Met zijn zeventigste verjaardag in het vooruitzicht nodigde Lorenzo Snow al zijn kinderen met hun gezinnen uit voor ‘een grootse reünie en een groot verjaardagsfeest’ in Brigham City (Utah). Hij zou voor iedereen onderdak, eten en activiteiten regelen, waarvan alle aanwezigen, ook de jonge kinderen, zouden genieten. ‘Hoe meer ik nadenk over dit onderwerp [van een familiereünie],’ schreef hij, ‘hoe groter mijn verlangen naar een familiebijeenkomst wordt, dat ik jullie allemaal tijdens mijn leven nog een keer samen mag zien en een vaderlijke zegen kan geven.’ Hij spoorde iedereen aan om te komen en alleen in het geval van ‘uitermate ernstige en onoverkomelijke obstakels’ verstek te laten gaan.¹

De familie Snow kwam van 7 tot 9 mei 1884 bij elkaar en genoot van muziek, toneelstukjes, toespraken, gedichten, spelletjes, lekker eten en gezellige onderonsjes.² Eliza, de zus van president Snow, vertelde dat hij gedurende de festiviteiten ‘diverse bijeenkomsten van de familie bijwoonde en in de hoedanigheid van patriarch (…) zegens gaf aan leden’ en ‘veel vaderlijke raad, aanwijzingen en aansporingen ten beste gaf’. Aan het einde van de reünie kwam de hele familie bijeen om hem te horen spreken. Volgens Eliza uitte hij ‘zijn genoegen en dankbaarheid jegens God dat hij mocht genieten van de opgewekte en vrolijke gezichten van zijn grote familie en van het goede wat volgens hem uit deze reünie zou voortkomen’. President Snow verklaarde terwijl hij over zijn familie uitkeek: ‘Mijn hart loopt over van de warmste gevoelens van dankbaarheid jegens mijn hemelse Vader. (…) Woorden schieten tekort om de diepste gevoelens van mijn hart uit te drukken voor deze heilige gelegenheid op deze viering van mijn zeventigste verjaardag, om hier te staan en getuige te zijn van dit heerlijke en hemelse inspirerende schouwspel.’

President Snow ging verder: ‘Dit is de laatste familiereünie die we aan deze zijde van de sluier mogen verwachten. Moge de God van onze vaderen ons helpen ons aan zijn wetten te houden, een eerbaar leven te leiden, onze deugden en integriteit ongeschonden te bewaren, te luisteren naar de influisteringen van de Heilige Geest en ijverig te streven om onszelf te louteren. Dat geen enkel lid van deze familie verloren mag gaan door af te dwalen van het smalle rechte pad, maar dat we ons allemaal waardig mogen tonen om voort te komen in de morgen van de eerste opstanding, gekroond met heerlijkheid, en de familieband in onze onsterfelijke staat mogen voortzetten en in de eindeloze eeuwigheid mogen blijven toenemen.’³ [Zie suggestie 1 op p. 137.]

Leringen van Lorenzo Snow

Familiebanden zijn heilig en kunnen in de eeuwigheid hechter worden.

Moedig het huwelijk aan (…) en prent [anderen] in dat die relatie heilig is, alsook de plicht om aan dat grote gebod te voldoen dat God aan onze eerste ouders gaf, namelijk om zich te vermenigvuldigen en de aarde te vervullen [zie Genesis 1:28]. Dit is nu meer dan ooit nodig, aangezien de huidige tendens in de wereld een veronachtzaming van die wet en het huwelijksverbond laat zien. Het aantal echtscheidingen in het land en de toenemende neiging om kinderen als een last in plaats van een kostbaar erfdeel des Heren te beschouwen, zijn bedroevend.⁴

[De Heer] heeft ons laten zien dat als we getrouw zijn, we in een onsterfelijke en verheerlijkte staat met elkaar zullen omgaan; dat de hechte banden die we hier smeden, in de eeuwigheid blijven bestaan.⁵

De band en de omgang die we hier met elkaar hebben, worden door [ons] in de eeuwige werelden voortgezet. Vaders, moeders, zussen, broers — ja, moeders die hun dierbaren hier moeten missen, weten dat ze in de geestenwereld herenigd zullen worden en ze de hunne zijn zoals ze zijn heengegaan. De vrouw die haar man ziet sterven, zijn leven uit hem ziet wegtrekken, weet dat ze weer met hem herenigd zal worden en put daar troost, gemoedsrust en vreugde uit, op basis van de openbaringen van de Almachtige dat ze haar man in de eeuwige werelden weer zal toebehoren. De banden die we hier met elkaar hebben, bestaan aan de andere zijde van de sluier voort en worden hechter in het volgende leven dat ons te wachten staat. En de heiligen der laatste dagen hebben die zekerheid omdat God hun die gegeven heeft.⁶ [Zie suggestie 2 op p. 137.]

Trouwe heiligen der laatste dagen die in dit leven geen huwelijk kunnen sluiten of kinderen grootbrengen, zullen in het komende leven alle zegeningen van de verhoging ontvangen.

Laatst kwam een vrouw me op kantoor opzoeken om iets persoonlijks te bespreken. Ze vertelde me dat ze zich ellendig voelde omdat haar kansen op een huwelijk niet rooskleurig waren. (…) Ze wilde weten hoe ze er in het hiernamaals voor zou staan als ze in dit leven geen man zou krijgen. Ik denk dat onze jonge mensen ook met die vraag rondlopen. (…) Ik wil graag enige uitleg geven om mensen in die situatie een hart onder de riem te steken. Geen enkele heilige der laatste dagen die een goed leven geleid heeft, zal na zijn of haar dood ook maar iets onthouden worden omdat hij of zij niet datgene heeft gerealiseerd waartoe hij of zij in dit leven geen gelegenheid heeft gehad. Met andere woorden, als een jonge man of jonge vrouw geen gelegenheid heeft gehad om te huwen, maar verder goed geleefd heeft, dan zal hij of zij dezelfde zegeningen, verhoging en heerlijkheid ontvangen die elke man of vrouw ontvangt die wel in die gelegenheid was en die heeft grootgemaakt. Dat staat als een paal boven water. (…)

Mensen die in dit leven niet de kans hebben gekregen om te huwen en in de Heer zijn gestorven, krijgen hierna alsnog de mogelijkheid om alle zegeningen te verkrijgen die tot de huwelijkse staat behoren. De Heer is barmhartig en liefdevol, Hij is niet onrechtvaardig. Hij kent geen onrechtvaardigheid. Het zou dan ook verre van rechtvaardig zijn wanneer een vrouw of man sterft zonder de kans op een huwelijk te hebben gehad als daar in het hiernamaals geen oplossing voor bestond. Dat komt ons onrechtvaardig voor, en we weten dat de Heer niet onrechtvaardig handelt. Mijn zus Eliza R. Snow was in mijn ogen een zeer goede vrouw en heilige der laatste dagen en bleef ongehuwd tot ze geen eigen kinderen meer kon grootbrengen. (…) Ik kan me niet voorstellen dat ze daardoor ook maar iets zal mislopen. In het leven hierna zal alles worden rechtgezet en zal ze een net zo heerlijk koninkrijk beërven als wanneer ze in dit leven de kans had gehad om een gezin groot te brengen.⁷

Wanneer een man en vrouw eensgezind zijn, stimuleren ze liefde en vriendelijkheid in het gezin.

Zorg dat de kleine, onbeduidende onenigheden thuis uw geluk niet verstoren.⁸

Vrouwen, wees uw man trouw. Ik weet dat u veel onplezierige zaken moet slikken en dat uw man dat in sommige opzichten ook moet doen. U wordt ongetwijfeld wel eens door uw man op de proef gesteld, wellicht door zijn onwetendheid of misschien soms wel door uw eigen onwetendheid. (…)

(…) Ik zeg niet dat uw man slecht is — hij is net zo slecht als u en misschien wel slechter; maar dat doet er niet toe: probeer de ongenoegens die nu en dan de kop opsteken te verdragen. Wanneer u elkaar dan in het hiernamaals weer ontmoet, bent u blij dat u ermee hebt leren omgaan.

Tot de mannen zeg ik: velen van u waarderen uw vrouw niet zoals u dat behoort te doen. (…) Wees aardig voor haar. Wanneer ze meegaat naar een bijeenkomst, draagt u de baby minstens de helft van de tijd. Wanneer het kind gewiegd moet worden en u hebt niet veel om handen, wieg het dan. Wees aardig wanneer u soms een klein offer moet brengen om dat te doen; blijf sowieso vriendelijk, welk offer u ook moet brengen.⁹

De mannen moeten zich thuis meer als een vader opstellen, met meer fijngevoeligheid jegens hun vrouw en kinderen, medemensen en vrienden, met meer vriendelijkheid en goddelijke liefde. Wanneer ik een gezin bezoek, koester ik altijd bewondering voor het gezinshoofd dat als man van God zijn gezin bejegent, vriendelijk en liefdevol, vervuld van de Heilige Geest en met hemelse wijsheid en begrip.¹⁰

Als u eenheid in een gezin in Zion wilt bewerkstelligen, als u die hemelse verbondenheid wilt bereiken die nodig is om daar te leven, moet u dat gezin in eensgezindheid samensmeden. Het hoofd van dat gezin moet de Geest van de Heer en het licht en de intelligentie bezitten, waarmee hij door het dagelijks gebruik en toepassing ervan zijn gezin kan redden, want het heil van zijn gezin ligt in zijn handen.

Hij gaat naar zijn werk en hecht zijn gevoelens en liefde aan die van zijn gezinsleden zover dat in zijn vermogen ligt, en probeert al het nodige te verwerven voor hun gerief en welzijn. Van hun kant moeten de gezinsleden van dezelfde gevoelens, vriendelijkheid en welwillendheid blijk geven, en zo goed als ze dat kunnen hun dankbaarheid laten merken voor de zegeningen die ze ontvangen.

Alleen op die manier kan er sprake zijn van gevoelens van saamhorigheid, eensgezindheid en wederzijdse liefde, resulterend in een onderlinge verbondenheid.¹¹

Wanneer [een man] in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen neerknielt, dient hij dusdanig door de gave en macht van de Heilige Geest te worden geïnspireerd dat hij de echtgenoot kan zijn die een goede vrouw zal eren, waardoor de gave en macht van God blijvend op hen zal rusten. Ze dienen één te zijn in hun gezin, opdat de Heilige Geest bij hen mag verblijven. Ze dienen zo te leven dat de vrouw door gebed geheiligd kan worden, dat ze het belang inziet om zich in het bijzijn van haar man en kinderen te heiligen, dat ze samen één mogen zijn opdat de man en de vrouw gezuiverd zijn, geschikt om het koninkrijk van God te helpen vestigen en opbouwen, dat zij een zuivere geest mogen uitstralen en hun kinderen en kleinkinderen zuiver onderricht voorhouden.¹² [Zie suggestie 3 op p. 137.]

Kinderen leren het evangelie het beste wanneer hun ouders inspiratie zoeken en een goed voorbeeld zijn.

Het werk dat wij doen is niet ons werk, maar het werk van God. Wij worden in alles door een superieure intelligentie geleid. (…) De toekomst van dit koninkrijk zal op de schouders van ons nageslacht rusten, en de kracht en uiteindelijke overwinning ervan hangt van hun opleiding en opvoeding af. Als we onze gezinsleden ten goede willen beïnvloeden, moeten we ze zowel een goed voorbeeld geven als goede beginselen bijbrengen. We moeten kunnen zeggen ‘doe wat ik doe’ en niet alleen ‘doe wat ik zeg’.¹³

Probeer uw kinderen zodanig te onderwijzen, door uw voorbeeld en instructies, dat ze zonder aarzelen in uw voetsporen treden en net zo’n voorvechter van de waarheid worden als u dat bent.¹⁴

Mannen die hun status voor God in het heilig priesterschap willen behouden, moeten over de geest van profetie beschikken en in staat zijn om leven en heil om zich heen te verspreiden. Als dat in de wereld niet [mocht] lukken, dan moeten ze er in elk geval thuis, in hun gezin, op hun werk en op straat mee bezig zijn, opdat hun hart met woorden des levens bij de haard thuis vervuld mogen zijn, om het evangelie aan hun kinderen en medemensen te leren, net als wanneer zij vanaf dit podium tot hun broeders spreken. De Geest in bepaalde mate bij ons hebben wanneer we ons onder de mensen bevinden en die vervolgens terzijde leggen, zet geen zoden aan de dijk. Sommige mannen spreken de mensen toe en gaan daarna naar huis (…). Ze dragen de woorden des levens niet in zich, maar zijn volkomen dor en doods. Dat volstaat niet langer.

De vaders in Israël moeten tot het besef komen dat ze heilanden van mensen zijn, dat ze voor God mogen wandelen in de kracht van het geloof en met de vastberaden energie waardoor ze aanspraak maken op de inspiratie van de Almachtige om de woorden des levens aan hun gezin over te brengen. (…)

Daaruit zal een geest van vastberadenheid voortkomen die ons één maakt, opdat we mogen leren hoe we elkaar moeten liefhebben. Ik bid de Heer dat Hij die liefde in ieders hart wil plaatsen die Hij in Jezus, zijn Zoon, heeft geplaatst, en dat Hij ons kennis van het goede wil blijven geven.¹⁵

De vader dient zich te bekwamen in het onderrichten van zijn kinderen en ze beginselen uiteen te zetten, zodat ze bij naleving ervan zo gelukkig kunnen zijn als in de kindertijd maar mogelijk is, en ze tegelijkertijd de beginselen leren waardoor ze het meeste geluk en succes kunnen genieten wanneer ze volwassen zijn.¹⁶

Als we de zuivere beginselen van leven en heil ijverig in ons eigen leven toepassen, zullen onze kinderen met een kennis van deze dingen opgroeien en nog beter dan wij in staat zijn om volgens de hemelse orde te leven en vrede en geluk om zich heen te verspreiden.¹⁷ [Zie suggesties 4 en 5 op p. 137.]

Suggesties voor studie en onderwijs

Denk na over deze suggesties terwijl u het hoofdstuk bestudeert of uw les voorbereidt. Zie pp. V–VII voor meer informatie.

Lees over de gevoelens die president Snow had om zijn hele familie bijeen te brengen (pp. 129, 131). Welke goede gevolgen kunnen we verwachten wanneer we onze familie bijeenbrengen? Wat kunnen wij doen om de saamhorigheid in ons gezin te bevorderen?
In welke opzichten is de tweede hele alinea op p. 131 tegenwoordig relevant? Hoe kunnen we de jongeren van de kerk de heiligheid van het huwelijksverbond duidelijk maken? Wat kunnen we doen om ze naar het huwelijk en het ouderschap te laten uitkijken?
President Snow zei dat ‘kleine, onbeduidende onenigheden’ ons geluk thuis kunnen ‘verstoren’ (p. 133). Hoe kunnen we er concreet voor zorgen dat we ons geluk niet laten ‘verstoren’? (Zie voor enkele voorbeelden pp. 133–136.)
Bestudeer de paragraaf die op p. 135 begint. Waarom denkt u dat ouders ‘doe wat ik doe’ en niet alleen ‘doe wat ik zeg’ moeten kunnen zeggen? Hoe kunnen ouders door hun voorbeeld onderwijzen? Welke beginselen hebt u zoal door het goede voorbeeld van uw ouders geleerd?
President Snow uitte zijn zorg over ouders die met overtuiging in de kerk het evangelie uitdragen maar dat thuis niet doen (pp. 135–136). Bedenk wat u kunt doen om ‘de woorden des levens’ in uw gezin te bespreken.

Relevante teksten: 1 Nephi 8:10–12; Helaman 5:12; LV 68:25–28; 93:40–50; 132:19–20

Onderwijstip: ‘U moet oppassen dat u niet vaker dan nodig aan het woord bent of uw mening te vaak geeft. Daardoor kunnen de leerlingen hun interesse verliezen (…). Uw belangrijkste doel is dat anderen het evangelie leren kennen, niet dat u indrukwekkende presentaties geeft. Dat betekent dat u de leerlingen de kans geeft om elkaar te onderwijzen.’ (Onderwijzen — geen grotere roeping, p. 64.)

Kinderen zijn ‘een kostbaar erfdeel des Heren’.

Ouders moeten hun ‘gezin in eensgezindheid samensmeden’.