Ang Labing Maayong Higala sa Sulat
Ang tagsulat nagpuyo sa West Midlands, England.
Si Jane dili gusto nga mahimong higala sa sulat. Gusto lang niya nga mauli si Mama.
Minahal kong Mama, misulat si Jane.
Mihunong siya ug gipatagoktok ang bolpen sa lamesa. Mitan-aw siya sa fridge, diin gisab-it ang labing bag-ong litrato niya ug ni Mama. Silang duha parehas og suwang, parehas kaitom ang buhok ug parehas kadako ang pahiyom.
Unsa pay iyang ikasulti? Gusto ni Jane nga makita nga malipayon ug lig-on siya para ni Mama, apan walay mosantop sa iyang hunahuna. Gisakitan kaayo ang iyang pagbati nga lisud kaayo ang pagsulat og bisan unsang butang.
Si Jane, Papa, ug ang iyang mga igsoon nakabalik na gikan sa pagbisita ni Mama duha ka semana ang milabay. Si Mama anaa sa bilanggoan, ug kinahanglan silang mobiyahe sulod sa hapit tibuok adlaw aron makita siya. Tungod sa kataas sa biyahe, dili permi nga sila makakita kaniya. Si Mama nabilanggo sulod sa usa ka tuig, ug kaduha pa lang sila nagkita.
Niining higayuna, sa dihang mibisita si Jane, si Mama misugyot nga mahimo na silang higala sa sulat [pen pals]. Apan dili gusto si Jane nga mahimong higala sa sulat. Gusto lang niya nga mauli si Mama.
Ang unang sulat ni Mama ngadto ni Jane miabut kagahapon, hapsay nga pagkasulat gamit ang lapis. Sa ubos, nagdrowing siya og usa ka hulagway nilang duha nga nagsaulog kon siya mauli sa panimalay.
Si Jane misulat og pipila ka mga linya, dayon gikumot ang papel. Iyang gihukdong ang iyang ulo sa lamesa ug gipugos og piyong ang iyang mga mata, naningkamot nga pugngan ang mga luha.
Si Papa misulod nga nagdala og mga grocery. “Jane, OK ra ka?”
Mikibo si Jane.
Milingkod si Papa ug migakos kaniya. Midap-ig si Jane sa iyang dughan.
“Unsa pa kadugay?” nangutana siya.
“Hangtud kanus-a man?”
“Unsa pa ka dugay hangtud makauli si Mama?”
Nahilom si Papa og dugay. Dayon miingon siya, “Tingali labing minus tulo pa ka tuig, Jane.”
Nagtuo si Jane nga mobuto ang iyang kasingkasing. Tulo ka tuig! Ang miaging tuig dugay kaayo ug lisud. Unsaon kaha niya pagkabuhi sulod sa tulo pa ka tuig nga wala si Mama?
“Matag adlaw, nanghinaut ko nga naa ang inyong mama dinhi,” miingon si Papa. “Kini lisud kaayo nga wala siya, dili ba?”
Mitando si Jane.
“OK lang nga mobati og kaguol,” miingon si Papa. “Usahay makatabang kini kanako nga mapahinumduman ang akong kaugalingon kon unsay akong pasalamatan.”
Si Jane mihingos og gamay. “Sama sa unsa?”
Mipahiyum si Papa. “Sama sa pagtawag nato ni Mama matag semana. Ug kita makahimo sa pagpadala sa iyang mga suplay nga iyang gikinahanglan—ug mga sulat. ” Gitagpik ni papa ang papel diha sa lamesa. “Ug … ?”
“Ug …” Si Jane naghunahuna mahitungod niini. “Ako adunay daghang mga magtutudlo ug mga higala nga akong pakig-istoryahan. Ug ang mama ni Ashley midala kanako ngadto sa usa ka Mother‘s Day nga kalihokan. Ug nagkat-on ko nga mamahimong mas maayong higala ug motabang sa uban.”
“Oo, nasinati na nimo,” miingon si Papa. “Unsa kaha kon molitok ta og pag-ampo, ug dayon ikaw makapadayon sa paghunahuna mahitungod sa unsay imong isulat?”
Gikyugpos ni Jane ang iyang mga bukton. Mipasalamat siya sa Langitnong Amahan nga siya nakahimo sa pagpakigkita ni Mama ug nga sila luwas nga mibiyahe paingon sa panimalay. Dayon siya mihangyo Kaniya sa pagtabang niya nga masayud unsay isulat.
Milingkod siya sa lamesa, naghunahuna ug naghunahuna. Dayon misugod siya sa pagsulat og usa ka butang nga wala siya magdahum: usa ka lista sa mga butang nga mapasalamaton siya. Gilista niya ang tanang butang nga iyang nahisgutan uban ni Papa, ug pipila pa, sama sa iyang mga igsoon ug sa iyang kasilinganan.
Sa dihang nahuman siya, si Jane mi-drowing sa litrato niya ug ni Mama nga nagdula silang duha og board game. Nasakitan gihapon og gamay sa iyang kasingkasing, apan siya adunay usa ka butang nga paabuton—sulod sa tulo ka tuig, siya mahimo nga ang labing maayong higala sa sulat!
Mga Paghulagway ni Alyssa Tallent