អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវនៅគ្រប់ទីកន្លែង
វ៉ាហាអ៊ី តុងហ្គា
គំរូនៅក្នុងប្រទេស តុងហ្គា
អ្នកនិពន្ធរស់នៅវ៉ៃកាតូ នូវហ្សើលែន និង រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
វ៉ាហាអ៊ី បន្តធ្វើការអធិស្ឋាន ហើយថ្ងៃមួយក៏មានរឿងខុសប្លែកបានកើតឡើង ។
វ៉ាហាអ៊ី បានលុតជង្គង់ចុះនៅក្បែរគ្រែដើម្បីពោលពាក្យអធិស្ឋានរបស់គាត់ ។ វាជាយប់ដំបូងនៅសាលារៀនដែលផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ ហើយគេងនៅបន្ទប់ជាមួយក្មេងប្រុសៗដទៃទៀត ។ គ្មាននរណាម្នាក់ជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទេ ។
វ៉ាហាអ៊ី ចាប់ផ្តើមពោលពាក្យអធិស្ឋាននៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ថា « ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ … » ។ ប៉ុន្តែវាពុំងាយស្រួលទេ ។ ក្មេងប្រុសដទៃទៀតនិយាយគ្នា និងសើចឮៗ ។
មិត្តភក្តិស្នាក់នៅបន្ទប់ជាមួយគាត់ ឈ្មោះ អាហ្គូ បានស្រែកឡើងថា « អ្ហេ៎ មើលហ្ន៍ ! » ។ « វាកំពុងអធិស្ឋាន ! »
វ៉ាហាអ៊ី បានកម្រើកខ្លួនដោយមិនស្រួលចិត្ត ។ គាត់បានដឹងថា អាហ្គូ កំពុងសើចចំអកឲ្យគាត់ ។ ប៉ុន្តែគាត់បានធ្វើជាមិនបានឮគាត់និយាយគ្នា ។ គាត់នៅតែបន្តអធិស្ឋាន ។
ដំបូងឡើយ នៅពេលដែល វ៉ាហាអ៊ី បានរៀនអំពីដំណឹងល្អជីដូនជីតារបស់គាត់ក៏មិនសូវចូលចិត្តសាសនាចក្រដែរ ។ វ៉ាហាអ៊ី បានទៅថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សាជាមួយពូ និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់ ។
នៅពេលគាត់ឈានចូលដល់អាយុ ១២ ឆ្នាំ គាត់បានសម្រេចចិត្តទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ដំបូងឡើយ ជីដូនជីតារបស់គាត់ក៏មិនសូវសប្បាយចិត្តទេ ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ជីដូនរបស់គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា « ចាប់ពីពេលនេះទៅ ចៅឯងគឺជាសមាជិកនៃព្រះវិហារហើយ ។ យើងចង់ឲ្យចៅស្មោះត្រង់ជានិច្ច » ។
ឥឡូវ ដោយសារតែ វ៉ាហាអ៊ី ស្នាក់នៅឯសាលារៀន គាត់ក៏ប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីធ្វើដូច្នោះ ។ ដូច្នេះ គាត់នៅតែបន្តអធិស្ឋាន ។ ទោះបីជាក្មេងប្រុសដ៏ទៃទៀតសើចចំអកឲ្យគាត់ក្តី ។
នៅយប់មួយ នៅពេល វ៉ាហាអ៊ី បានលុតជង្គង់ចុះ គាត់បានឮអ្វីមួយខុសប្លែកធម្មតា ។
មាននរណាម្នាក់និយាយថា « អ្ហេ៎ ស្ងាត់ ! វ៉ាហាអ៊ី កំពុងអធិស្ឋាន » ។
វ៉ាហាអ៊ី បានអធិស្ឋានរួច ហើយក៏បានបើកភ្នែករបស់គាត់ ។
អាហ្គូ កំពុងអង្គុយនៅលើគ្រែរបស់គាត់ ។ « ការអធិស្ឋានសំខាន់ចំពោះឯងណាស់ មែនទេ ? »
វ៉ាហាអ៊ី បានងក់ក្បាល ។ « បាទ វាសំខាន់ណាស់ » ។
ក្រោយពីនោះមក ក្មេងប្រុសទាំងអស់ស្ងាត់ស្ងៀម នៅពេល វ៉ាហាអ៊ី អធិស្ឋាន ។ មិនយូរប៉ុន្មាន អាហ្គូ បានចាប់ផ្តើមលុតជង្គង់ចុះជាមួយគាត់ ។ ក្មេងប្រុសផ្សេងទៀតក៏បានចូលរួមដែរ ។ នៅទីបំផុត ក្មេងប្រុសទាំងអស់នៅក្នុងបន្ទប់បានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានជាមួយ វ៉ាហាអ៊ី ជារៀងរាល់យប់ ។
វ៉ាហាអ៊ី មានអារម្មណ៍រីករាយ ។ គាត់ពុំដែលមានការអធិស្ឋានជាគ្រួសារនៅឯផ្ទះនោះទេ ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គាត់អាចអធិស្ឋានជាក្រុមគ្រួសារជាមួយមិត្តភក្តិរួមបន្ទប់របស់គាត់បាន ។
នៅថ្ងៃមួយ វ៉ាហាអ៊ី បានមានគំនិតមួយ ។ ការប្រជុំដ៏ធំរបស់សាសនាចក្រកំពុងជិតមកដល់ ។ គាត់អាចអញ្ជើញមិត្តភក្តិរបស់គាត់ !
បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន វ៉ាហាអ៊ី បានប្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាអំពីការប្រជុំនេះ ។ គាត់បាននិយាយថា « ការប្រជុំនេះហៅថា សន្និសីទមណ្ឌល » ។ « មនុស្សគ្រប់គ្នាមករៀនសូត្រអំពីព្រះយេស៊ូវ » ។ ពួកឯងទាំងអស់គ្នាអាចទៅបាន បើពួកគេចង់ទៅ ! »
ដោយសារតែពួកគេត្រូវចេញពីសាលាដើម្បីទៅចូលរួមការប្រជុំនេះ ក្មេងប្រុសម្នាក់ៗត្រូវសរសេរសុំច្បាប់អនុញ្ញាត ។ វ៉ាហាអ៊ី មិនចង់ជឿនៅពេលគាត់បានឃើញលិខិតនេះ ។ មានឈ្មោះ ៧៧ នាក់នៅលើបញ្ជីឈ្មោះនេះ !
បេះដូងរបស់ វ៉ាហាអ៊ី ពោរពេញដោយភាពកក់ក្តៅ នៅពេលដែលគាត់បានអង្គុយនៅជួរជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់របស់គាត់ ហើយស្តាប់សុន្ទរកថានៅក្នុងសន្និសីទនេះ ។ អាហ្គូ និងមិត្តភក្តិដទៃទៀតក៏មានអារម្មណ៍កក់ក្តៅផងដែរ ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសន្និសីទនេះ ពួកគេប្រាំពីរនាក់បានចង់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក !
នៅយប់នោះ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានជាមួយមិត្តភក្តិរបស់គាត់ វ៉ាហាអ៊ី បាននិយាយការអធិស្ឋានផ្ទាល់ខ្លួន ។ គាត់បានទូលទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ថា « សូមអរគុណទ្រង់ដែលបានប្រទានពរជ័យដល់ទូលបង្គំឲ្យមានមិត្តភក្តិល្អជាច្រើន » ។ « ហើយដែលបានជួយទូលបង្គំធ្វើជាគំរូល្អ » ។
ប្រទេស តុងហ្គា កើតឡើងពីកោះជាង១៧០កោះ នៅក្នុងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក ។
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សប្រាំមួយនាក់ក្នុងចំណោមដប់នាក់នៅប្រទេស តុងហ្គា គឺជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ។
ប្រទេស តុងហ្គា ក៏ត្រូវបានស្គាល់ថាជា « កោះមិត្តភាព » ផងដែរ ។
វ៉ាហាអ៊ី និងភរិយារបស់គាត់ សីឡា គឺជាគូស្វាមីភរិយាដំបូងគេដែលបានផ្សារភ្ជាប់នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហាមីលតុន នូវហ្សើលែន ។
គាត់បានបម្រើជាប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ណូគូ អាឡូហ្វា តុងហ្គា ។
គាត់គឺជាគ្រូបង្រៀននៅឯមហាវិទ្យា លីអាហូណា ដែលជាវិទ្យាល័យរបស់សាសនាចក្រនៅតុងហ្គា ។