ទាយទៅមើលថាអ្នកណាស្រឡាញ់លោកស្រី លោកស្រី ប៊ែងស៍ !
រឿងទាំងអស់ចាប់ផ្តើមពីផ្កាមួយទង …
រ៉កស៊ី ចូលចិត្តមើលផ្ទះអ្នកជិតខាងទាំងអស់របស់នាង ពេលនាងដើរមកផ្ទះពីសាលារៀនវិញ ។ មានផ្ទះមួយមានឆ្កែមួយក្បាលដែលព្រុស និងលោតចុះលោតឡើងៗនៅមាត់បង្អួច ។ ផ្ទះមួយទៀតមានសត្វចាបយំនៅលើដើមឈើ ។
ហើយបន្ទាប់មកដល់ផ្ទះលោកស្រី ប៊ែងស៍ ។ លោកស្រី ប៊ែងស៍ ធ្លាប់ជាគ្រូរបស់នាងនៅថ្នាក់ទីបី ហើយលោកស្រីគឺជាគ្រូដែល រ៉កស៊ី ចូលចិត្តជាងគេ ។ រ៉កស៊ី តែងតែបក់ដៃដាក់លោកស្រី ប៊ែងស៍ នៅពេលដែលនាងឃើញលោកស្រីអង្គុញនៅលើកៅអី នៅរានហាលខាងមុខផ្ទះរបស់គាត់ ។ លោកស្រី ប៊ែងស៍ តែងតែរួសរាយរាក់ទាក់ និងសប្បាយរីករាយជានិច្ច ។
ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះកៅអីនៅរានហាលមុខផ្ទះគឺនៅទំនេរ ។ ផ្ទះហាក់ដូចជាស្ងាត់ជ្រងំ ។ សូម្បីតែឆ្មារបស់លោកស្រី ប៊ែងស៍ ឆេស្ទើរក៏បាត់ដែរ ។
រ៉កស៊ី បានចាំថាម្តាយរបស់នាងបាននិយាយថា លោកស្រី ប៊ែងស៍ឈឺ ។ លោកស្រីបានទៅមន្ទីរពេទ្យជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីព្យាបាល ។ រ៉កស៊ី មានអារម្មណ៏សោកសៅ ។ នាងចង់ធ្វើអ្វីមួយពិសេសសម្រាប់លោកស្រី ប៊ែងស៍ ។ ប៉ុន្តែធ្វើអ្វីទៅ ?
រ៉កស៊ី បានសម្លឹងមើលទៅសត្វឃ្មុំហើរពីផ្កាមួយទៅផ្កាមួយទៀត ។ បន្ទាប់មកនាងបានមានគំនិតមួយ !
រ៉កស៊ី បានរត់ទៅផ្ទះ ហើយបានបេះផ្កាកុលាបមួយទងពីសួនច្បាររបស់នាង ។ នាងបានត្រឡប់ទៅផ្ទះលោកស្រី ប៊ែងស៍វិញ ហើយបានដាក់ផ្កានោះនៅរានហាលខាងមុខផ្ទះ ។
ថ្ងៃបន្ទាប់ រ៉កស៊ី ដាក់ផ្កាឈូករ័ត្ននៅលើកៅអីរបស់លោកស្រីប៊ែងស៍ ។ ហើយថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះទៀត នាងដាក់ផ្កាដេហ្ស៊ីនៅក្បែរទ្វារខាងមុខផ្ទះរបស់គាត់ ។ រ៉កស៊ី បានដាក់ផ្កាមួយទងឲ្យលោកស្រី ប៊ែងស៍ ជារៀងរាល់ថ្ងៃអស់រយៈពេលពីរសបា្តហ៏ ។ នាងបានប្រុងប្រយ័ត្នដោយមិនឲ្យអ្នកណាឃើញទេ ។
ថ្ងៃមួយនៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះ រ៉កស៊ី បានឃើញលោកស្រី ប៊ែងស៍ កំពុងអង្គុយនៅលើរានហាលខាងមុខ ។ លោកស្រីកំពុងកាន់ផ្កាមួយចំនួននៅក្នុងដៃ ។
លោកស្រី ប៊ែងស៍ បាននិយាយថា « រ៉កស៊ី មើលផ្កាខ្ញុំនែ៎ ស្អាតៗណាស់ ។ មានអ្នកណាម្នាក់បានដាក់ផ្កាទាំងនោះឲ្យខ្ញុំ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃមានផ្កាថ្មីនៅរង់ចាំខ្ញុំ ពេលខ្ញុំត្រឡប់ពីពេទ្យមកផ្ទះវិញ » ។
រ៉កស៊ី បានញញឹម ។ « តើប្អូនដឹងថាអ្នកណាទេ ?
លោកស្រី ប៊ែងស៍ ក៏បានញញឹមត្រឡប់ទៅវិញ ។ « ជាអ្នកណាក៏ដោយ ខ្ញុំចង់អរគុណដល់ពួកគេ » ។
រ៉កស៊ី បាននិយាយថា « វាប្រហែលជាអ្នកដែលស្រឡាញ់លោកស្រីហើយ ! »
លោកស្រី ប៊ែងស៍ បានតបថា « អ៊ីចឹង ខ្ញុំរង់ចាំទទួលផ្កាថ្មីមួយរៀងរាល់ថ្ងៃហើយ ។ ផ្កាដំបូងគឺនៅលើរានហាលរបស់ខ្ញុំ » ។
រ៉កស៊ី បានសួរថា « តើលោកស្រីគិតថា ឆ្មារបស់លោកស្រីទុកវានៅទីនោះឬ ? »
« ឆេស្ទើរចូលចិត្តធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ប៉ុន្តែវាមិនដែលទុកផ្កាឲ្យនោះទេ » ។ លោកស្រីប៊ែងស៍ បានសើច ។ « ចុះផ្កានៅលើកៅអីរបស់ខ្ញុំវិញ ? »
« ឆ្កែនៅផ្លូវខាងមុខមែន ? » រ៉កស៊ី បានញញឹមកាន់តែស្រស់ឡើង ។
« ហើយនៅខាងមុខទ្វាររបស់ខ្ញុំទៀត ? »
« កំប្រុកឬ ? »
លោកស្រី ប៊ែងស៍ និយាយទាំងសើចថា « លោកអើយ ខ្ញុំស្មានមិនដល់ថា មានសត្វជាច្រើនចូលចិត្តខ្ញុំសោះ ! ប៉ុន្តែផ្កាទាំងនេះពិតជាបានជួយឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៏ថា ខ្ញុំសំខាន់ណាស់ » ។
រ៉កស៊ី សប្បាយស្ទើរតែទប់មិនបាន ។ នាងរីករាយដែលនាងជួយធ្វើឲ្យលោកស្រី ប៊ែងស៍ ញញឹមម្តងទៀត ។
រចនារូបភាពដោយ Adobe Stock