Frá ungmennum
Átröskunin mín eða Mitt sanna auðkenni
Ég háði baráttu um lengri tíma við átröskun sem kallast lystarstol, þar sem þú borðar sífellt minna og minna og hefur áhyggjur af því að þyngjast. Það hefur áhrif á ykkur andlega—þið byrjið að fá samviskubit yfir að borða og skiljið ekki þarfir líkamans. Það hjálpaði ekki að ég sá stöðugt óraunhæfa staðla á netinu eða í skólanum og ég bar mig saman við fjölskyldu mína og aðra í kringum mig.
Átröskunin mín var sannarlega eitthvað sem ég faldi. En móðir mín tók eftir breytingum á matarvenjum mínum. Hún settist niður með mér og gaf mér eins mikinn tíma og ég þurfti til að segja henni hvað væri í gangi. Það féllu mörg tár, en ég held að andinn hafi leiðbeint henni til að vita að ég þurfti hjálp. Saman gerðum við áætlun og byrjuðum að vinna að henni.
Á þeim tíma ákvað ég líka að fá patríarkablessunina mína. Ég vildi vita hvernig lífið mitt gæti verið fyrir utan þetta myrkur sem ég upplifði. Ég kom inn spyrjandi Guð „Hver er ég?“ „Elskarðu mig?,“ og „Hvers vegna er ég hér? Það fyrsta sem patríarkinn sagði var svar við þessum spurningum. Blessunin mín hjálpar mér að læra um hið sanna auðkenni mitt og hvað Guð hefur í hyggju fyrir mig. Í hvert sinn sem ég les hana finn ég ást frelsarans til mín og man hvað ég get orðið með honum.
Þrátt fyrir allan stuðninginn sem patríarkablessun mín, fjölskyldan, himneskur faðir og frelsari minn veittu mér, tók það mig langan tíma að vinna úr þeim tilfinningum sem ég hafði gagnvart líkamanum mínum. Það er stundum erfitt ennþá að sætta mig við sjálfan mig eins og ég er og hvernig ég lít út. En vegna þessa myrka tíma er ég farin að meta vöxtinn og ljósið sem kemur frá því að viðurkenna mitt sanna auðkenni. Ég er dóttir himnesks föður. Ég er lærisveinn Jesú Krists. Þeir líta á mig með ást og hvatningu og það skiptir meira máli en skoðun nokkurs annars.
Annalise B. 17 ára, Georgíu, Bandaríkjunum
Nýtur þess að vinna sem nemi á sjúkrahúsinu og skapa list og tónlist til að heiðra Guð og sköpun hans.