Ενωμένοι στην επίτευξη του έργου του Θεού
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να εκπληρώσουμε τις ουράνιες δυνατότητές μας είναι να συνεργαστούμε, ευλογημένοι από τη δύναμη και την εξουσία της ιεροσύνης.
Αγαπητές υπέροχες αδελφές και υπέροχοι αδελφοί, είναι απόλαυση να είμαι μαζί σας. Όπου κι αν ακούτε, απευθύνω αγκαλιές στις αδελφές μου και εγκάρδιες χειραψίες προς τους αδελφούς μου. Είμαστε ενωμένοι στο έργο του Κυρίου.
Όταν σκεφτόμαστε τον Αδάμ και την Εύα, συχνά η πρώτη μας σκέψη είναι για την ειδυλλιακή ζωή τους στον Κήπο της Εδέμ. Φαντάζομαι ότι ο καιρός ήταν πάντα τέλειος –ούτε πολύ ζεστός κι ούτε πολύ κρύος– και ότι είχαν άφθονα απολαυστικά φρούτα και λαχανικά για να τρώνε όποτε ήθελαν. Δεδομένου ότι αυτός ήταν ένας νέος κόσμος για αυτούς, υπήρχαν πολλά να ανακαλύψουν, έτσι κάθε ημέρα ήταν ενδιαφέρουσα καθώς γνώριζαν τα ζώα και εξερευνούσαν το όμορφο περιβάλλον τους. Τους είχαν επίσης δοθεί εντολές για να υπακούν και είχαν διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης εκείνων των οδηγιών, οι οποίες προκάλεσαν κάποια αρχική ανησυχία και σύγχυση1. Αλλά καθώς πήραν αποφάσεις που άλλαξαν τη ζωή τους για πάντα, έμαθαν να συνεργάζονται και ενώθηκαν για να πετύχουν τους σκοπούς που είχε ο Θεός για αυτούς – και για όλα τα παιδιά Του.
Τώρα φανταστείτε το ίδιο ζευγάρι στη θνητότητα. Έπρεπε να εργάζονται για την τροφή τους, μερικά από τα ζώα τούς θεωρούσαν τροφή και υπήρχαν δύσκολες καταστάσεις τις οποίες θα μπορούσαν να ξεπεράσουν μόνον εφόσον συνεργάζονταν και προσεύχονταν μαζί. Φαντάζομαι ότι τουλάχιστον μερικές φορές είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τον τρόπο που θα έπρεπε να προσεγγίσουν αυτές τις καταστάσεις. Ωστόσο, μετά την Πτώση, είχαν μάθει ότι ήταν απαραίτητο να δρουν με ενότητα και αγάπη. Στη διδασκαλία που έλαβαν από θεϊκές πηγές, διδάχθηκαν το σχέδιο σωτηρίας και τις αρχές του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού που καθιστούν το σχέδιο λειτουργικό. Επειδή κατάλαβαν ότι ο γήινος σκοπός τους και ο αιώνιος στόχος τους ήταν πανομοιότυποι, γνώρισαν ικανοποίηση και επιτυχία μαθαίνοντας να εργάζονται μαζί, με αγάπη και χρηστότητα.
Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά τους, ο Αδάμ και η Εύα δίδαξαν στην οικογένειά τους αυτά που είχαν μάθει από ουράνιους αγγελιαφόρους. Επικεντρώθηκαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τις αρχές που θα τα καθιστούσαν ευτυχή σε αυτήν τη ζωή, καθώς και έτοιμα για να επιστρέψουν στους επουράνιους γονείς τους, αφού πρώτα αναπτύξουν τις ικανότητές τους και αποδείξουν την υπακοή τους στον Θεό. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ο Αδάμ και η Εύα έμαθαν να εκτιμούν τα διαφορετικά δυνατά τους σημεία και να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στο παντοτινά σημαντικό έργο τους2.
Καθώς πέρασαν αιώνες και χιλιετίες, η σαφήνεια των εμπνευσμένων και αλληλεξαρτώμενων συνεισφορών των ανδρών και των γυναικών, διαστρεβλώθηκε από παραπληροφόρηση και παρανοήσεις. Όλον αυτό τον καιρό, από εκείνη τη θαυμάσια αρχή στον Κήπο της Εδέμ έως τώρα, ο ενάντιος πετυχαίνει καλά τον στόχο του να διαιρεί άνδρες και γυναίκες, προσπαθώντας να κατακτήσει τις ψυχές μας. Ο Εωσφόρος γνωρίζει ότι εάν μπορέσει να βλάψει την ενότητα ανδρών και γυναικών, αν μπορέσει να μας μπερδέψει σχετικά με τις θεμελιώδεις αξίες και τις ευθύνες των διαθηκών μας, θα καταφέρει να καταστρέψει τις οικογένειες, οι οποίες είναι οι βασικές μονάδες της αιωνιότητας.
Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη σύγκριση ως εργαλείο για να δημιουργεί συναισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, κρύβοντας την αιώνια αλήθεια ότι οι έμφυτες διαφορές ανδρών και γυναικών είναι δοσμένες από τον Θεό και εξίσου σημαντικές. Προσπαθεί να υποτιμήσει τη συνεισφορά των γυναικών τόσο στην οικογένεια όσο και στην κοινωνία των πολιτών, μειώνοντας έτσι την εμψυχωτική επιρροή τους προς το καλό. Στόχος του είναι να προάγει έναν αγώνα εξουσίας, παρά να εγκωμιάζει τις μοναδικές συνεισφορές ανδρών και γυναικών, που αλληλοσυμπληρώνονται και προωθούν ενότητα.
Έτσι, με τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, η πλήρης κατανόηση των θεμελιωδώς αλληλεξαρτώμενων αλλά και διαφορετικών συνεισφορών και ευθυνών των γυναικών και των ανδρών, χάθηκε σε μεγάλο βαθμό. Οι γυναίκες, σε πολλές κοινωνίες, έγιναν υποτελείς στους άνδρες αντί για συνεργάτες τους, οι δραστηριότητές τους περιορίστηκαν σε ένα στενό πεδίο. Η πνευματική πρόοδος επιβραδύνθηκε δραματικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών καιρών. Πράγματι, ελάχιστο πνευματικό φως θα μπορούσε να διεισδύσει σε νου και καρδιές, βαθιά επηρεασμένα από παραδόσεις επιβολής.
Και τότε το φως του αποκατασταθέντος Ευαγγελίου έλαμψε «λαμπρότερο από τη λάμψη του ήλιου»3 όταν ο Θεός Πατέρας και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός, εμφανίστηκαν στο αγόρι Τζόζεφ Σμιθ στην αρχή της άνοιξης του 1820, μέσα σε εκείνο το ιερό δάσος, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Το γεγονός αυτό ήταν η αρχή για έναν χείμαρρο αποκάλυψης από τους ουρανούς στη σύγχρονη εποχή. Ένα από τα πρώτα στοιχεία της αρχικής Εκκλησίας του Χριστού που έπρεπε να αποκατασταθεί, ήταν η εξουσία της ιεροσύνης του Θεού. Καθώς η Αποκατάσταση συνέχιζε να εκτυλίσσεται, άντρες και γυναίκες άρχισαν να συνειδητοποιούν εκ νέου τη σημασία και τη δυνατότητα να εργάζονται από κοινού, εξουσιοδοτημένοι και κατευθυνόμενοι σε αυτό το ιερό έργο από Αυτόν.
Το 1842, όταν οι γυναίκες της νεοσύστατης Εκκλησίας ήθελαν να σχηματίσουν επίσημα μία ομάδα για να βοηθήσουν στο έργο, ο Πρόεδρος Τζόζεφ Σμιθ είχε την έμπνευση να τις οργανώσει «κάτω από την ιεροσύνη κατά το πρότυπο της ιεροσύνης»4. Είπε: «Παραδίδω τώρα το κλειδί σε σας στο όνομα του Θεού… –αυτή είναι η αρχή καλύτερων ημερών»5. Και αφότου εκείνο το κλειδί παραδόθηκε, οι εκπαιδευτικές, πολιτικές και οικονομικές ευκαιρίες για τις γυναίκες άρχισαν να επεκτείνονται σταδιακά σε ολόκληρο τον κόσμο6.
Αυτή η νέα οργάνωση γυναικών της Εκκλησίας, που ονομάστηκε Ανακουφιστική Εταιρεία, δεν έμοιαζε με τις άλλες οργανώσεις γυναικών εκείνης της εποχής, επειδή ιδρύθηκε από έναν προφήτη που ενεργούσε με εξουσία ιεροσύνης προκειμένου να δώσει στις γυναίκες εξουσία, ιερές ευθύνες και επίσημες θέσεις μέσα στη δομή της Εκκλησίας, όχι εκτός αυτής7.
Από την εποχή του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ μέχρι τη δική μας, η συνεχιζόμενη αποκατάσταση όλων των πραγμάτων, μας έχει διαφωτίσει όσον αφορά στην αναγκαιότητα της εξουσίας και δύναμης της ιεροσύνης, που βοηθά τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες να εκπληρώνουν τις θεϊκά καθορισμένες ευθύνες τους. Πρόσφατα διδαχθήκαμε ότι οι γυναίκες που έχουν ξεχωριστεί υπό τη διεύθυνση ενός κατόχου κλειδιών ιεροσύνης, λειτουργούν με εξουσία ιεροσύνης στις κλήσεις τους8.
Τον Οκτώβριο του 2019, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον δίδαξε ότι οι γυναίκες οι οποίες είναι προικοδοτημένες στον ναό, έχουν εξουσία ιεροσύνης στη ζωή και στα σπίτια τους, όταν τηρούν εκείνες τις ιερές διαθήκες που σύναψαν με τον Θεό9. Εξήγησε ότι: «Οι ουρανοί είναι εξίσου ανοικτοί στις γυναίκες που έχουν προικοδοτηθεί με τη δύναμη του Θεού να ρέει από τις διαθήκες τους της ιεροσύνης καθώς είναι και για τους άνδρες που φέρουν την ιεροσύνη». Και παρακίνησε όλες τις αδελφές: «Χρησιμοποιείτε συχνά τη δύναμη του Σωτήρος για να βοηθάτε την οικογένειά σας και άλλους που αγαπάτε»10.
Άρα, τι σημαίνει αυτό για εσάς και εμένα; Πώς η κατανόηση της εξουσίας και δύναμης της ιεροσύνης αλλάζει τη ζωή μας; Ένα από τα κλειδιά είναι να καταλάβουμε ότι όταν γυναίκες και άνδρες συνεργαζόμαστε επιτυγχάνουμε πολύ περισσότερα από ό,τι αν εργαζόμαστε χωριστά11. Οι ρόλοι μας είναι συμπληρωματικοί και όχι ανταγωνιστικοί. Παρόλο που οι γυναίκες δεν έχουν χειροτονηθεί σε θέση ιεροσύνης, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως οι γυναίκες ευλογούνται με δύναμη ιεροσύνης καθώς τηρούν τις διαθήκες τους και λειτουργούν με εξουσία ιεροσύνης όταν αυτές ξεχωρίζονται σε μία κλήση.
Μία υπέροχη αυγουστιάτικη ημέρα, είχα την τιμή να καθίσω με τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον στο ανοικοδομημένο σπίτι του Τζόζεφ και της Έμμα Σμιθ στη Χάρμονυ της Πενσυλβανίας, κοντά στο μέρος όπου αποκαταστάθηκε η Ααρωνική Ιεροσύνη κατά τις τελευταίες αυτές ημέρες. Στη συνομιλία μας, ο Πρόεδρος Nέλσον μίλησε για τον σημαντικό ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες στην Αποκατάσταση.
Πρόεδρος Νέλσον: «Μία από τις πιο σημαντικές πτυχές που ξαναθυμάμαι όταν βρίσκομαι σε αυτή την τοποθεσία αποκατάστασης της ιεροσύνης, είναι ο σημαντικός ρόλος των γυναικών στην Αποκατάσταση.
»Όταν ο Τζόζεφ αρχικά άρχισε να μεταφράζει το Βιβλίο του Μόρμον, ποιος έκανε το γράψιμο; Λοιπόν, αυτός αρχικά, αλλά όχι για πολύ. Η Έμμα ανέλαβε.
»Και μετά σκέφτομαι το πώς ο Τζόζεφ πήγε στο δάσος για να προσευχηθεί κοντά στο σπίτι τους, στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης. Πού πήγε; Πήγε στο Ιερό Άλσος. Γιατί πήγε εκεί; Γιατί εκεί πήγαινε η μητέρα όταν ήθελε να προσευχηθεί.
»Αυτές είναι μόνο δύο από τις γυναίκες που είχαν βασικούς ρόλους στην αποκατάσταση της ιεροσύνης και στην Αποκατάσταση της Εκκλησίας. Αναμφισβήτητα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γυναίκες μας είναι εξίσου σημαντικές σήμερα όπως ήταν και τότε. Και βέβαια είναι».
Όπως η Έμμα, η Λούσυ και ο Τζόζεφ, είμαστε πιο αποτελεσματικοί όταν είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε ο ένας από τον άλλον, και όταν είμαστε ενωμένοι στον στόχο μας να γίνουμε μαθητές του Ιησού Χριστού και να βοηθήσουμε κι άλλους σε αυτό το μονοπάτι.
Μαθαίνουμε ότι «η ιεροσύνη ευλογεί τη ζωή των παιδιών του Θεού με αναρίθμητους τρόπους… Σε κλήσεις [της Εκκλησίας], διατάξεις ναού, οικογενειακές σχέσεις και αθόρυβη, προσωπική τέλεση διακονίας, γυναίκες και άνδρες Άγιοι των Τελευταίων Ημερών προχωρούν με δύναμη και εξουσία της ιεροσύνης. Αυτή η αλληλεξάρτηση ανδρών και γυναικών στην ολοκλήρωση του έργου του Θεού μέσω της εξουσίας Του, βρίσκεται στο επίκεντρο του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, που αποκαταστάθηκε μέσω του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ»12.
Η ενότητα είναι απαραίτητη στο θεϊκό έργο, το οποίο έχουμε το προνόμιο και καλούμαστε να κάνουμε, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Χρειάζεται προσπάθεια και χρόνος για να συνδιαλλαγείτε πραγματικά μαζί –να ακούσετε ο ένας τον άλλον, να καταλάβετε τις απόψεις του άλλου και να μοιραστείτε εμπειρίες– αλλά η διαδικασία οδηγεί σε πιο εμπνευσμένες αποφάσεις. Είτε στο σπίτι μας είτε στις κλήσεις της Εκκλησίας, ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να εκπληρώσουμε τη θεϊκή μας αποστολή είναι να συνεργαστούμε, ευλογημένοι από τη δύναμη και την εξουσία της ιεροσύνης στους διαφορετικούς αλλά συμπληρωματικούς μας ρόλους.
Πώς φαίνεται αυτή η συνεργασία στη ζωή των γυναικών της διαθήκης σήμερα; Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα.
Η Άλισον και ο Τζων είχαν μία μοναδική σχέση. Έπαιρναν μέρος με το διθέσιο ποδήλατό τους σε αγώνες, μικρών και μεγάλων αποστάσεων. Για να μπορούν να αγωνιστούν επιτυχώς με αυτό το ποδήλατο, οι δύο αναβάτες πρέπει να συντονίζονται. Πρέπει να κλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση την κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορεί κανείς να επιβάλλεται στον άλλο, αλλά πρέπει να επικοινωνούν με σαφήνεια και ο καθένας να κάνει αυτό που του αναλογεί. Ο επικεφαλής μπροστά, ελέγχει πότε πρέπει να φρενάρει και πότε να σταματήσει το ποδήλατο. Ο δεύτερος ποδηλάτης, στο πίσω μέρος, πρέπει να προσέχει τι συμβαίνει και να είναι έτοιμος να δώσει επιπρόσθετη δύναμη, εάν μείνουν λίγο πίσω ή να επιβραδύνει, όταν βρεθούν πολύ κοντά σε άλλους ποδηλάτες. Πρέπει να βοηθούν ο ένας τον άλλον για να σημειώσουν πρόοδο και να επιτύχουν τον στόχο τους.
Η Άλισον εξήγησε: «Το πρώτο σύντομο χρονικό διάστημα, ο επικεφαλής έλεγε “Στοπ” όταν έπρεπε να σταματήσουμε και “Φρένο” όταν χρειαζόταν να σταματήσουμε να ποδηλατούμε. Μετά από λίγο καιρό, ο δεύτερος ποδηλάτης μπορούσε να καταλάβει πότε ο επικεφαλής ετοιμαζόταν να σταματήσει ή να φρενάρει και δεν χρειαζόταν να ειπωθούν λόγια. Μάθαμε να είμαστε συντονισμένοι ανάλογα με το τι έκανε ο άλλος και μπορούσαμε να καταλάβουμε πότε ο ένας αγκομαχούσε, οπότε ο άλλος προσπαθούσε να τον συμπληρώσει. Είναι πραγματικά θέμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας»13.
Ο Τζων και η Άλισον ήταν ενωμένοι όχι μόνο όταν οδηγούσαν το ποδήλατό τους, αλλά και στον γάμο τους. Καθένας επιθυμούσε την ευτυχία του άλλου περισσότερο από τη δική του. Καθένας κοίταζε το καλό του άλλου και μοχθούσε για να ξεπεράσει τις αδυναμίες του. Διαδοχικά αναλάμβαναν την πρωτοβουλία και διαδοχικά αναλάμβανε ο ένας να συμπληρώσει τις προσπάθειες του άλλου, αν τον έβλεπε να αγκομαχεί. Και οι δύο εκτιμούσαν ο ένας τη συνεισφορά του άλλου και έβρισκαν καλύτερες λύσεις στα προβλήματά τους, συνδυάζοντας τα ταλέντα και τις ικανότητές τους. Είναι αληθινά δεμένοι μεταξύ τους μέσω αγάπης σαν του Χριστού.
Η εναρμόνιση με το θεϊκό πρότυπο της συνεργασίας με ενότητα είναι πολύ σημαντική σε αυτή την εποχή που μας περιβάλλουν μηνύματα όπως «εγώ πρώτος». Οι γυναίκες έχουν ξεχωριστά, θεία δώρα14 και έχουν ιδιαίτερες ευθύνες, αλλά αυτές δεν είναι περισσότερο –ούτε λιγότερο– σημαντικές από τα δώρα και τις ευθύνες των ανδρών. Όλα σχεδιάζονται και όλοι χρειάζονται για να υλοποιηθεί το θεϊκό σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα, να δώσει σε καθένα από τα παιδιά Του την καλύτερη ευκαιρία να εκπληρώσει τη θεϊκή του δυνατότητα.
Σήμερα, «χρειαζόμαστε γυναίκες που έχουν το θάρρος και το όραμα της μητέρας μας Εύας»15 να ενωθούν με τους αδελφούς για να φέρουν ψυχές στον Χριστό16. Οι άνδρες πρέπει να γίνουν αληθινοί εταίροι, αντί να υποθέτουν ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι ή να ενεργούν ως «δήθεν» εταίροι, ενώ οι γυναίκες εκτελούν το μεγαλύτερο μέρος του έργου. Οι γυναίκες πρέπει να είναι πρόθυμες να «προχωρήσουν [και] να αναλάβουν την δικαιωματική και αναγκαία θέση [τους]»17 ως εταίροι, αντί να σκέφτονται ότι πρέπει να τα κάνουν όλα μόνες τους ή να περιμένουν να τους πουν τι να κάνουν18.
Η θεώρηση των γυναικών ως σημαντικών συμμετεχόντων δεν αφορά στη δημιουργία ισοτιμίας αλλά στην κατανόηση της δογματικής αλήθειας. Αντί να θεσπίσουμε ένα πρόγραμμα για να το πετύχουμε αυτό, μπορούμε να εργαστούμε δραστήρια για να εκτιμήσουμε τις γυναίκες όπως κάνει ο Θεός: ως βασικούς εταίρους στο έργο της σωτηρίας και της υπερύψωσης.
Είμαστε έτοιμοι; Θα προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε την πολιτισμική μεροληψία και αντ’ αυτού να ενστερνιστούμε θεϊκά πρότυπα και πρακτικές βασισμένες στη θεμελιώδη διδασκαλία; Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον μας προσκαλεί να «περπατήσουμε χέρι με χέρι σε αυτό το ιερό έργο… για να προετοιμάσουμε τον κόσμο για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου»19. Εφόσον το εφαρμόσουμε, θα μάθουμε να εκτιμούμε τη συνεισφορά του καθενός και να αυξάνουμε την αποτελεσματικότητα με την οποία εκπληρώνουμε τους θεϊκούς ρόλους μας. Θα νιώσουμε μεγαλύτερη χαρά από ό,τι έχουμε νιώσει ποτέ.
Είθε ο καθένας από εμάς να επιλέξει να ενωθεί με τον εμπνευσμένο τρόπο του Κυρίου, για να βοηθήσει το έργο Του να προχωρήσει. Στο ιερό όνομα του αγαπητού Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού, αμήν.