Και ζητούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι

Από τον Πρεσβύτερο Τζέιμς ΜακΚόνκι III

Των Εβδομήκοντα

Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς ζει, ότι μας γνωρίζει, και ότι έχει τη δύναμη να θεραπεύει, να μεταμορφώνει και να συγχωρεί.

Αδελφοί, αδελφές και φίλοι, το 2013 η σύζυγός μου, Λώρελ και εγώ κληθήκαμε να υπηρετήσουμε ως ηγέτες στην Τσεχική/Σλοβακική Ιεραποστολή. Τα τέσσερα παιδιά μας υπηρέτησαν μαζί μας¹. Ευλογηθήκαμε ως οικογένεια με λαμπρούς ιεραποστόλους και από τους αξιόλογους Τσέχους και Σλοβάκους Αγίους. Τους αγαπούμε.

Όταν η οικογένειά μας εισήλθε στο ιεραποστολικό πεδίο, πήραμε μαζί μας κάτι που δίδαξε ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Γουέρθλιν. Σε μία ομιλία με τίτλο «Η Μεγάλη Εντολή» ο Πρεσβύτερος Γουέρθλιν ρώτησε: «Αγαπάτε τον Κύριο;» Η συμβουλή του προς αυτούς που θα απαντούσαν ναι ήταν απλή και βαθιά: «Διαθέστε Του χρόνο. Να συλλογίζεσθε τα λόγια Του. Να παίρνετε επάνω σας τον ζυγό Του. Επιζητήστε να καταλάβετε και να υπακούσετε»². Ο Πρεσβύτερος Γουέρθλιν κατόπιν υποσχέθηκε ευλογίες που θα αλλάξουν όσους ήταν πρόθυμοι να δώσουν χρόνο και χώρο στον Ιησού Χριστό³.

Πήραμε στα σοβαρά τη συμβουλή και την υπόσχεση του Πρεσβυτέρου Γουέρθλιν. Μαζί με τους ιεραποστόλους μας, διαθέσαμε πολύ χρόνο στον Ιησού, μελετώντας το Κατά Ματθαίον, το Κατά Μάρκον, το Κατά Λουκάν και το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο από την Καινή Διαθήκη και το Νεφί Γ΄ από το Βιβλίο του Μόρμον. Στο τέλος κάθε συγκεντρώσεως ιεραποστόλων, επιστρέφαμε σε αυτά που ονομάζαμε τα «Πέντε Ευαγγέλια»⁴ διαβάζοντας, συζητώντας, αναλύοντας και μαθαίνοντας για τον Ιησού.

Για εμένα, για τη Λώρελ και για τους ιεραποστόλους μας, ο χρόνος που διαθέσαμε στον Ιησού μέσα από τις γραφές άλλαξε τα πάντα. Αποκτήσαμε βαθύτερη εκτίμηση για το ποιος ήταν και τι ήταν σημαντικό για Εκείνον. Μαζί εξετάσαμε πώς δίδαξε, τι δίδαξε, τους τρόπους με τους οποίους έδειξε αγάπη, τι έκανε για να ευλογήσει και να υπηρετήσει, τα θαύματά Του, πώς αντέδρασε στην προδοσία, πώς χειρίστηκε δύσκολα ανθρώπινα συναισθήματα, τους τίτλους και τα ονόματά Του, πώς άκουγε με προσοχή, πώς έλυvε τις διαφωνίες, τον κόσμο στον οποίο ζούσε, τις παραβολές Του, πώς προέτρεπε σε ενότητα και καλοσύνη, την ικανότητά Του να συγχωρεί και να θεραπεύει, τις ομιλίες Του, τις προσευχές Του, την εξιλεωτική θυσία Του, την Ανάστασή Του, το Ευαγγέλιό Του.

Συχνά αισθανόμασταν σαν τον «[κοντό] στο ανάστημα» Ζακχαίο που έτρεχε να ανέβει σε μία συκομουριά, όταν ο Ιησούς περνούσε μέσα από την Ιεριχώ, επειδή, όπως το περιέγραψε ο Λουκάς, «ζητούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι»⁵. Ο Ιησούς δεν ήταν όπως επιθυμούσαμε ή ευχόμασταν να είναι, ο Ιησούς ήταν πραγματικά Αυτός που ήταν και είναι⁶. Ακριβώς όπως είχε υποσχεθεί ο Πρεσβύτερος Γουέρθλιν, μάθαμε με έναν πολύ απτό τρόπο ότι «το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι ένα Ευαγγέλιο που μεταμορφώνει. Μας παίρνει ως άνδρες και γυναίκες της Γης και μας εξευγενίζει σε άνδρες και γυναίκες για την αιωνιότητα»⁷.

Εκείνες ήταν ξεχωριστές ημέρες. Πιστέψαμε ότι «κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό»⁸. Ιερά απογεύματα στην Πράγα, στην Μπρατισλάβα ή στην Μπρνο, βιώνοντας τη δύναμη και την ύπαρξη του Ιησού, εξακολουθούν να απηχούν στη ζωή όλων μας.

Συχνά μελετούσαμε το Κατά Μάρκον 2:1-12. Η ιστορία του είναι συναρπαστική. Θέλω να διαβάσω ένα μέρος της απευθείας από τον Μάρκο κατόπιν να αναλύσω αυτά που έχω καταλάβει ύστερα από περιεκτική μελέτη και συζήτηση με τους ιεραποστόλους μας και άλλους⁹.

«Kαι ύστερα από ημέρες, [ο Ιησούς] ξαναμπήκε μέσα στην Kαπερναούμ· και ακούστηκε ότι βρίσκεται σε ένα σπίτι.

»Kαι αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν τους χωρούσαν πλέον ούτε οι χώροι κοντά στην πόρτα· και τους κήρυττε τον λόγο.

»Και έρχονται σ’ αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που βασταζόταν από τέσσερις ανθρώπους.

»Και επειδή δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν, εξαιτίας τού πλήθους, χάλασαν τη στέγη όπου ήταν, και κάνοντας ένα άνοιγμα, κατεβάζουν το κρεβάτι επάνω στο οποίο ήταν ο παράλυτος.

»Βλέποντας δε ο Ιησούς την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: Παιδί μου, οι αμαρτίες σου είναι σε σένα συγχωρεμένες».

Ύστερα από μία συνομιλία με κάποιους από το πλήθος¹⁰, ο Ιησούς κοιτάζει τον παράλυτο και θεραπεύει το σώμα του, λέγοντας:

»Σε σένα λέω: Σήκω, και πάρε επάνω σου το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου.

»Κι αμέσως σηκώθηκε, και αφού πήρε το κρεβάτι, βγήκε έξω μπροστά σε όλους· ώστε όλοι εκπλήττονταν και δόξαζαν τον Θεό, λέγοντας, ότι: Ποτέ δεν είδαμε τέτοια πράγματα»¹¹.

Τώρα η ιστορία όπως την έχω καταλάβει: Ο Ιησούς, νωρίς στη διακονία Του επέστρεψε στην Καπερναούμ, ένα μικρό ψαροχώρι που βρισκόταν στη βόρεια ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας¹². Είχε πρόσφατα κάνει πολλά θαύματα, θεραπεύοντας αρρώστους και εκδιώκοντας πονηρά πνεύματα¹³. Ανυπόμονοι να ακούσουν και να δουν τον άνδρα ονόματι Ιησούς, οι χωρικοί συγκεντρώθηκαν στο σπίτι όπου φημολογείτο ότι έμενε¹⁴. Όσο το έκαναν αυτό, ο Ιησούς άρχισε να διδάσκει¹⁵.

Τα σπίτια εκείνη την εποχή στην Καπερναούμ ήταν μονώροφες κατοικίες, με επίπεδη στέγη, χτισμένα σε συστοιχίες¹⁶. Οι τοίχοι και η στέγη ήταν ένα μείγμα από πέτρα, ξύλα, πηλό και αχυροσκεπή, και είχε πρόσβαση από τα λίγα σκαλοπάτια στο πλάι του σπιτιού¹⁷. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε γρήγορα στο σπίτι, γέμισε τον χώρο όπου δίδασκε ο Ιησούς και απλώθηκε στον δρόμο¹⁸.

Η ιστορία επικεντρώνεται σε έναν «παράλυτο» και στους τέσσερεις φίλους του¹⁹. Η παράλυση συχνά συνοδεύεται από αδυναμία και τρέμουλο²⁰. Φαντάζομαι έναν από τους τέσσερεις να λέει στους άλλους: «Ο Ιησούς είναι στο χωριό μας. Όλοι γνωρίζουμε για τα θαύματα που έχει κάνει και για εκείνους που έχει θεραπεύσει. Αν καταφέρουμε να πάμε τον φίλο μας στον Ιησού, ίσως και αυτός μπορέσει να γίνει καλά».

Έτσι, παίρνουν ο καθένας μία άκρη από το χαλάκι ή το κρεβάτι του φίλου τους και αρχίζουν να τον κουβαλούν μέσα από τους στρεβλούς, στενούς, άστρωτους δρόμους της Καπερναούμ²¹. Με τους μύες να πονούν, στρίβουν στην τελευταία γωνία για να ανακαλύψουν ότι «το πλήθος» των ανθρώπων που συγκεντρώθηκε για να Τον ακούσει είναι τόσο μεγάλο, ώστε είναι αδύνατον να φθάσουν εμπρός στον Ιησού²². Με αγάπη και πίστη, οι τέσσερεις δεν εγκαταλείπουν. Αντιθέτως, σκαρφαλώνουν από τα σκαλοπάτια επάνω στην επίπεδη στέγη, σηκώνοντας προσεκτικά τον φίλο τους και το κρεβάτι του μαζί, χαλούν τη στέγη επάνω από το δωμάτιο όπου διδάσκει ο Ιησούς και κατεβάζουν τον φίλο τους²³.

Σκεφθείτε ότι στη μέση μιας σοβαρής διδασκαλίας, ο Ιησούς ακούει ένα γρατζούνισμα, κοιτάζει ψηλά και βλέπει μια τρύπα να μεγαλώνει στην οροφή, ενώ σκόνη και άχυρα πέφτουν μέσα στον χώρο. Στη συνέχεια, ένας παράλυτος άνδρας επάνω σε κρεβάτι κατεβαίνει μέχρι το πάτωμα. Παραδόξως, ο Ιησούς αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν είναι μία διακοπή, αλλά μάλλον κάτι που έχει σημασία. Κοιτάζει τον άνδρα στο κρεβάτι, συγχωρεί δημοσίως τις αμαρτίες του και τον θεραπεύει²⁴.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτή την αφήγηση από το Κατά Μάρκον 2, ξεκαθαρίζουν μερικές σημαντικές αλήθειες για τον Ιησού ο οποίος είναι ο Χριστός. Πρώτον, όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον που αγαπάμε να έλθει προς τον Χριστό, μπορούμε να το κάνουμε με την πεποίθηση ότι Εκείνος έχει την ικανότητα να άρει το βάρος της αμαρτίας και να συγχωρήσει. Δεύτερον, όταν φέρνουμε σωματικές, ψυχικές ή άλλες ασθένειες προς τον Χριστό, μπορούμε να το κάνουμε γνωρίζοντας ότι Εκείνος έχει τη δύναμη να θεραπεύσει και να παρηγορήσει. Τρίτον, όταν καταβάλλουμε προσπάθεια, όπως οι τέσσερεις, για να φέρουμε άλλους στον Χριστό, μπορούμε να το κάνουμε με τη βεβαιότητα ότι Εκείνος κατανοεί τις αληθινές προθέσεις μας και θα τις επιβραβεύσει καταλλήλως.

Θυμηθείτε, η διδασκαλία του Ιησού διακόπηκε από την εμφάνιση μιας τρύπας στην οροφή. Αντί να επιπλήξει ή να διώξει τους τέσσερεις που έκαναν την τρύπα για τη διακοπή, η γραφή μάς λέει ότι «ο Ιησούς είδε την πίστη τους»²⁵. Εκείνοι που υπήρξαν μάρτυρες του θαύματος τότε «θαύμασαν, και δόξασαν τον Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία [στους] ανθρώπους»²⁶.

Αδελφοί και αδελφές, επιτρέψτε μου να κλείσω με δύο επιπλέον παρατηρήσεις. Ως ιεραπόστολοι, ιερείς, πρόεδροι της Εταιρείας Αρωγής, επίσκοποι, δάσκαλοι, γονείς, αδέλφια ή φίλοι, όλοι είμαστε μαθητές Άγιοι των Τελευταίων Ημερών κι έχουμε αναλάβει το έργο να φέρουμε άλλους στον Χριστό. Επομένως, τα χαρακτηριστικά που επέδειξαν οι τέσσερεις φίλοι αξίζουν να τα συλλογισθείτε και να τα μιμηθείτε²⁷. Είναι τολμηροί, προσαρμοστικοί, ανθεκτικοί, εφευρετικοί, ευγενείς, θετικοί, αποφασισμένοι, πιστοί, αισιόδοξοι, ταπεινοί και υπομονετικοί.

Επιπροσθέτως, οι τέσσερεις τονίζουν την πνευματική σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης²⁸. Για να φέρουν τον φίλο τους στον Χριστό, καθένας από τους τέσσερεις πρέπει να σηκώσει μία άκρη. Αν ένας εγκαταλείψει, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Εάν δύο εγκαταλείψουν, το έργο γίνεται στην ουσία αδύνατον. Καθένας από εμάς έχει να παίξει έναν ρόλο στη βασιλεία του Θεού²⁹. Καθώς εκπληρώνουμε αυτόν τον ρόλο και κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, σηκώνουμε τη γωνιά μας. Είτε στην Αργεντινή είτε στο Βιετνάμ, στην Άκκρα ή στο Μπρισμπέιν, σε έναν κλάδο ή τομέα, σε μία οικογένεια ή σε μία ιεραποστολική παρέα, ο καθένας μας έχει μία γωνιά να σηκώσει. Καθώς το κάνουμε, και αν θέλουμε, ο Κύριος μας ευλογεί όλους. Όπως είδε την πίστη τους, έτσι θα δει και τη δική μας και θα μας ευλογήσει ως λαό.

Σε διαφορετικές στιγμές κουβαλούσα την άκρη ενός κρεβατιού και άλλες φορές ήμουν αυτός που μεταφερόταν. Μέρος της δύναμης αυτής της αξιοσημείωτης ιστορίας του Ιησού είναι ότι μας υπενθυμίζει πόσο χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, ως αδελφοί και αδελφές, προκειμένου να έλθουμε προς τον Χριστό και να μεταμορφωθούμε.

Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που έμαθα, όταν διέθεσα χρόνο για τον Ιησού στο Κατά Μάρκον 2.

«Είθε ο Θεός να δώσει ώστε να είμαστε σε θέση να [σηκώσουμε τη γωνιά μας], να μην τρέμουμε, να μην φοβόμαστε, παρά να είμαστε δυνατοί στην πίστη μας, και αποφασισμένοι στο έργο μας, για να επιτύχουμε τους σκοπούς του Κυρίου»³⁰.

Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς ζει, ότι μας γνωρίζει, και ότι έχει τη δύναμη να θεραπεύει, να μεταμορφώνει και να συγχωρεί. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.