Η επίγεια επιστασία μας
Μεγάλες πνευματικές ευλογίες είναι υπεσχημένες σε όσους αγαπούν και φροντίζουν τη Γη και τους συνανθρώπους τους, άνδρες και γυναίκες.
Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής μας στην πατρίδα μας τη Γαλλία, η σύζυγός μου και εγώ είχαμε πρόσφατα την ευχαρίστηση να πάρουμε μερικά από τα εγγόνια μας για να εξερευνήσουμε έναν μεγαλοπρεπή κήπο που βρίσκεται στη μικρή πόλη Ζιβερνύ. Απολαύσαμε την περιπλάνηση κατά μήκος των μονοπατιών της για να θαυμάσουμε τα όμορφα παρτέρια, τα κομψά κρίνα και το φως που έπαιζε στις λιμνούλες.
Αυτό το καταπληκτικό μέρος είναι αποτέλεσμα του δημιουργικού πάθους ενός άνδρα: του σπουδαίου ζωγράφου Κλωντ Μονέ, ο οποίος επί 40 χρόνια διαμόρφωνε με στοργή και καλλιεργούσε τον κήπο του για να τον κάνει χώρο της ζωγραφικής του. Ο Μονέ βυθίστηκε στο μεγαλείο της φύσης. Μετά, με το πινέλο του, μετέφερε τις εντυπώσεις του με πινελιές χρώματος και φωτός. Με τα χρόνια δημιούργησε μία εξαιρετική συλλογή από εκατοντάδες έργα ζωγραφικής, άμεσα εμπνευσμένα από τον κήπο του.
Ιαπωνική γέφυρα επάνω από λίμνη με νούφαρα, 1899, υπό Κλωντ Μονέ
Αδελφοί και αδελφές, οι αλληλεπιδράσεις μας με τις ομορφιές της φύσης γύρω μας μπορούν να παραγάγουν μερικές από τις πιο εμψυχωτικές και ευχάριστες εμπειρίες στη ζωή. Τα συναισθήματα που έχουμε ξυπνούν μέσα μας μία βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης για τον Επουράνιο Πατέρα μας και τον Υιό Του, Ιησού Χριστό, που δημιούργησαν αυτήν την υπέροχη Γη –με τα βουνά και τα ρυάκια, τα φυτά και τα ζώα– και τους πρώτους γονείς μας, τον Αδάμ και την Εύα1.
Το έργο της δημιουργίας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου του Θεού για τα τέκνα Του. Σκοπός του είναι να παράσχει το περιβάλλον στο οποίο άνδρες και γυναίκες μπορούν να δοκιμασθούν, να ασκήσουν την ελεύθερη βούλησή τους, να βρουν χαρά και να μάθουν και να προοδεύσουν, ώστε να μπορέσουν μία ημέρα να επιστρέψουν στην παρουσία του Δημιουργού τους και να κληρονομήσουν αιώνια ζωή.
Αυτές οι υπέροχες δημιουργίες προετοιμάστηκαν απολύτως προς όφελός μας και είναι η ζωντανή απόδειξη της αγάπης που έχει ο Δημιουργός για τα τέκνα Του. Ο Κύριος διακήρυξε: «Μάλιστα… και όλα όσα προέρχονται από τη γη… δημιουργούνται προς όφελος και χρήση του ανθρώπου, και για να ευαρεστήσουν το μάτι και να χαροποιήσουν την καρδιά»2.
Ωστόσο, το θείο δώρο της Δημιουργίας δεν έρχεται χωρίς καθήκοντα και ευθύνες. Αυτά τα καθήκοντα περιγράφονται καλύτερα με την έννοια της επιστασίας. Με όρους του Ευαγγελίου, η λέξη επιστασία υποδεικνύει μία ιερά πνευματική ή εγκόσμια ευθύνη να φροντίζουμε κάτι που ανήκει στον Θεό για το οποίο είμαστε υπόλογοι3.
Όπως διδάσκεται στις άγιες γραφές, η επίγεια επιστασία μας περιλαμβάνει τις ακόλουθες αρχές:
Πρώτη αρχή: Ολόκληρη η Γη, συμπεριλαμβανομένης όλης της ζωής επάνω σε αυτήν, ανήκει στον Θεό.
Ο Δημιουργός έχει εμπιστευθεί τους πόρους της Γης και όλες τις μορφές ζωής στη φροντίδα μας, αλλά διατηρεί την πλήρη κυριότητα. Είπε: «Εγώ, ο Κύριος, άπλωσα τους ουρανούς και θεμελίωσα τη γη, το έργο των χεριών μου. Και όλα αυτά είναι δικά μου»4. Όλα όσα είναι επάνω στη Γη ανήκουν στον Θεό, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών μας, του υλικού σώματός μας, ακόμη και της ίδιας μας της ζωής5.
Δεύτερη αρχή: Ως επιστάτες των δημιουργημάτων του Θεού, έχουμε το καθήκον να τα τιμούμε και να τα φροντίζουμε.
Ως τέκνα του Θεού, έχουμε λάβει την ευθύνη να είμαστε επιστάτες, φροντιστές και φύλακες των θείων δημιουργημάτων Του. Ο Κύριος είπε ότι έκανε «κάθε άνθρωπο υπόλογο, ως επιστάτη επί των επίγειων ευλογιών, τις οποίες έχω κάνει και προετοιμάσει για τα πλάσματά μου»6.
Ο Επουράνιος Πατέρας μας μάς επιτρέπει να χρησιμοποιούμε επίγειους πόρους σύμφωνα με τη δική μας ελεύθερη βούληση. Ωστόσο, η ελεύθερη βούλησή μας δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται ως άδεια χρήσης ή κατανάλωσης του πλούτου αυτού του κόσμου χωρίς σοφία ή αυτοσυγκράτηση. Ο Κύριος έδωσε αυτήν τη νουθεσία: «Και ευχαριστεί τον Θεό που έδωσε όλα αυτά στον άνθρωπο. Διότι προς τον σκοπό αυτόν φτιάχτηκαν για να χρησιμοποιούνται, με κρίση, όχι με υπερβολή ούτε δι’ εκβιασμού7.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον παρατήρησε κάποτε: «Ως δικαιούχοι της θεϊκής Δημιουργίας, τι θα κάνουμε; Θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε για τη Γη, να είμαστε συνετοί επιστάτες σε αυτήν και να την διατηρήσουμε για τις μελλοντικές γενεές»8.
Πέρα από το να είμαστε απλώς μία επιστημονική ή πολιτική αναγκαιότητα, η φροντίδα της Γης και του φυσικού μας περιβάλλοντος είναι ιερά ευθύνη που μας έχει εμπιστευθεί ο Θεός, η οποία θα πρέπει να μας γεμίσει με μία βαθιά αίσθηση καθήκοντος και ταπεινοφροσύνης. Είναι επίσης αναπόσπαστο συστατικό της ιδιότητός μας του μαθητού. Πώς μπορούμε να τιμούμε και να αγαπούμε τον Επουράνιο Πατέρα και τον Ιησού Χριστό χωρίς να τιμούμε και να αγαπούμε τις δημιουργίες Τους;
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε –συλλογικά και ατομικά– για να είμαστε καλοί επιστάτες. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ατομικές μας συνθήκες ζωής, καθένας από εμάς μπορεί να χρησιμοποιήσει τους άφθονους πόρους της Γης με περισσότερη ευλάβεια και σύνεση. Μπορούμε να στηρίξουμε τις προσπάθειες της κοινότητας να φροντίζουμε τη Γη. Μπορούμε να υιοθετήσουμε προσωπικό τρόπο ζωής και συμπεριφορές που σέβονται τις δημιουργίες του Θεού και κάνουν τους χώρους όπου ζούμε να είναι πιο τακτοποιημένοι, πιο όμορφοι και πιο εμψυχωτικοί9.
Η επιστασία μας επί των δημιουργημάτων του Θεού περιλαμβάνει επίσης, στο αποκορύφωμά της, το ιερό καθήκον να αγαπούμε, να σεβόμαστε και να φροντίζουμε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τη Γη. Είναι υιοί και θυγατέρες του Θεού, οι αδελφές μας και οι αδελφοί μας, και η αιώνια ευτυχία τους είναι αυτός καθ’ εαυτόν σκοπός του έργου της δημιουργίας.
Ο συγγραφέας Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ αφηγήθηκε τα ακόλουθα: Μία ημέρα, ενώ ταξίδευε με το τρένο, βρέθηκε να κάθεται ανάμεσα σε μία ομάδα προσφύγων. Βαθιά συγκινημένος από την απελπισία που είδε στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού, αναφώνησε: «Όταν από μετάλλαξη ένα καινούργιο τριαντάφυλλο γεννιέται σε έναν κήπο, όλοι οι κηπουροί χαίρονται. Απομονώνουν το τριαντάφυλλο, το φροντίζουν, το καλλιεργούν. Όμως δεν υπάρχει κηπουρός για τους ανθρώπους»10.
Αδελφοί και αδελφές μου, δεν θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί των συνανθρώπων μας ανδρών και γυναικών; Δεν είμαστε φύλακες του αδελφού μας; Ο Ιησούς μας έδωσε εντολή να αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας11. Από το στόμα Του, η λέξη πλησίον δεν σημαίνει απλώς γεωγραφική εγγύτητα. Υπονοεί εγγύτητα στην καρδιά. Περικλείει όλους τους κατοίκους αυτού του πλανήτη – είτε ζουν κοντά μας είτε σε μία μακρινή χώρα, ασχέτως της καταγωγής, του προσωπικού υποβάθρου ή των συνθηκών τους.
Ως μαθητές του Χριστού, έχουμε το σοβαρό καθήκον να εργαζόμαστε αόκνως για ειρήνη και αρμονία ανάμεσα σε όλα τα έθνη της Γης. Πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να προστατεύσουμε και να φέρουμε παρηγοριά και αρωγή στους αδυνάμους, στους έχοντας ανάγκη και σε όλους εκείνους που υποφέρουν ή που είναι καταπιεσμένοι. Πάνω απ’ όλα, το μεγαλύτερο δώρο αγάπης που μπορούμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας είναι να τους διαδώσουμε τη χαρά του Ευαγγελίου και να τους προσκαλέσουμε να έλθουν προς τον Σωτήρα τους μέσω ιερών διαθηκών και διατάξεων.
Τρίτη αρχή: Προσκαλούμαστε να συμμετάσχουμε στο έργο της δημιουργίας.
Η θεία διαδικασία της δημιουργίας δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένη. Κάθε μέρα, τα δημιουργήματα του Θεού συνεχίζουν να αυξάνονται, να διευρύνονται και να πληθύνονται. Το πιο θαυμάσιο πράγμα είναι ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας απευθύνει σε εμάς μία πρόσκληση να συμμετάσχουμε στο έργο Του της δημιουργίας.
Συμμετέχουμε στο έργο της δημιουργίας όποτε καλλιεργούμε τη γη ή προσθέτουμε τις δικές μας κατασκευές σε αυτόν τον κόσμο – εφόσον δείχνουμε σεβασμό για τα δημιουργήματα του Θεού. Οι συνεισφορές μας μπορούν να εκφράζονται μέσω της δημιουργίας έργων τέχνης, αρχιτεκτονικής, μουσικής, λογοτεχνίας και πολιτισμού, τα οποία εξωραΐζουν τον πλανήτη μας, ζωογονούν τις αισθήσεις μας και λαμπρύνουν τη ζωή μας. Επίσης, συνεισφέρουμε μέσω επιστημονικών και ιατρικών ανακαλύψεων που διατηρούν τη Γη και τη ζωή επάνω της. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον συνόψισε αυτήν την έννοια με τα εξής όμορφα λόγια: «Ο Θεός άφησε τον κόσμο ημιτελή για να ασκήσει ο άνθρωπος τις δεξιότητές του επάνω στον κόσμο… ώστε ο άνθρωπος να γνωρίσει τις χαρές και τις δόξες της δημιουργίας»12.
Στην παραβολή του Ιησού για τα τάλαντα, όταν ο κύριος επέστρεψε από το ταξίδι του, επαίνεσε και αντάμειψε τους δύο υπηρέτες που μεγάλωσαν και μεγάλυναν τα ταλέντα τους. Εν αντιθέσει, απεκάλεσε τον υπηρέτη που έκρυψε το μοναδικό του ταλέντο στη γη «μη ωφέλιμο» και αφήρεσε ακόμα και εκείνο που είχε λάβει13.
Ομοίως, ο ρόλος μας ως επιστατών επίγειων δημιουργημάτων δεν αφορά αποκλειστικά στη συντήρηση ή διατήρηση αυτών. Ο Κύριος αναμένει από εμάς να εργαζόμαστε επιμελώς, όπως εμπνεόμαστε από το Άγιο Πνεύμα Του, να μεγαλώσουμε, να αυξήσουμε την αξία και να βελτιώσουμε τους πόρους που μας έχει εμπιστευθεί – όχι μόνο προς όφελός μας αλλά προς ευλογία άλλων.
Μεταξύ όλων των επιτευγμάτων του ανθρώπου, κανένα δεν μπορεί να είναι ισοδύναμο με την εμπειρία να γίνουμε συνδημιουργοί με τον Θεό στο να δώσουμε ζωή ή να βοηθήσουμε ένα παιδί να μάθει, να μεγαλώσει και να ευδοκιμήσει – είτε ως γονείς, δάσκαλοι είτε ηγέτες ή σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο. Δεν υπάρχει επιστασία πιο ιερά, πιο ικανοποιητική και επίσης πιο απαιτητική από εκείνη της συνεργασίας με τον Δημιουργό μας στην παροχή υλικού σώματος για τα παιδιά-πνεύματά Του και μετά να τα βοηθήσουμε να φθάσουν τη θεία δυνατότητά τους.
Η ευθύνη της τεκνοποιίας χρησιμεύει ως συνεχής υπενθύμιση ότι η ζωή και το σώμα κάθε ατόμου είναι ιερά, ότι δεν ανήκουν σε κανέναν άλλον εκτός από τον Θεό και ότι μας έχει κάνει κηδεμόνες να τα σεβόμαστε, να προστατεύουμε και να τα φροντίζουμε. Οι εντολές του Θεού, οι οποίες διέπουν τις δυνάμεις της τεκνοποιίας και της εδραίωσης αιώνιων οικογενειών, μας καθοδηγούν σε αυτήν την αγία επιστασία, η οποία είναι τόσο κρίσιμη για το σχέδιό Του.
Αδελφοί και αδελφές μου, θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι όλα είναι πνευματικά για τον Κύριο – συμπεριλαμβανομένων των πιο εγκόσμιων πτυχών της ζωής μας. Καταθέτω μαρτυρία ότι μεγάλες πνευματικές ευλογίες είναι υπεσχημένες σε όσους αγαπούν και φροντίζουν τη Γη και τους συνανθρώπους τους άνδρες και γυναίκες. Καθώς παραμένετε πιστοί σε αυτήν την ιερά επιστασία και τιμάτε τις αιώνιες διαθήκες σας, θα αυξηθείτε στη γνώση για τον Θεό και τον Υιό Του, Ιησού Χριστό, και θα αισθανθείτε την αγάπη Τους και την επιρροή Τους πιο άφθονα στη ζωή σας. Όλα αυτά θα σας προετοιμάσουν να κατοικήσετε μαζί Τους και να λάβετε επιπρόσθετη δημιουργική δύναμη14 στην επόμενη ζωή.
Στο τέλος αυτής της θνητής ύπαρξης, ο Διδάσκαλος θα μας ζητήσει να δώσουμε αναφορά για την ιερά επιστασία μας, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο ενδιαφερόμασταν για τα δημιουργήματά Του. Προσεύχομαι ώστε τότε να ακούσουμε τα στοργικά Του λόγια να ψιθυρίζουν στην καρδιά μας: «Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· στα λίγα υπήρξες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω· μπες μέσα στη χαρά τού κυρίου σου»15. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.