Απολύτως αφοσιωμένοι
Θα πρέπει να είμαστε οπαδοί του Ιησού με χαρά και απολύτως αφοσιωμένοι στο δικό μας προσωπικό ταξίδι της ιδιότητος του μαθητού.
Μερικές φορές βοηθά να γνωρίζουμε τι να περιμένουμε.
Προς το τέλος της διακονίας Του, ο Ιησούς είπε στους Αποστόλους Του ότι θα έρχονταν δύσκολοι καιροί. Όμως είπε επίσης: «Προσέχετε, να μη ταραχτείτε»1. Ναι, Εκείνος θα έφευγε, αλλά δεν τους άφηνε μόνους2. Θα έστελνε το Πνεύμα Του για να τους βοηθήσει να θυμούνται, να παραμένουν σταθεροί και να βρίσκουν ειρήνη. Ο Σωτήρας εκπληρώνει την υπόσχεσή Του να είναι με εμάς, τους μαθητές Του, αλλά πρέπει συνεχώς να προσβλέπουμε σε Εκείνον για να μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε και να χαρούμε την παρουσία Του.
Οι μαθητές του Χριστού ανέκαθεν αντιμετώπιζαν δυσκολίες.
Ένας αγαπητός φίλος μου μού έστειλε ένα παλιό άρθρο από την Nebraska Advertiser, μια εφημερίδα των Κεντροανατολικών Πολιτειών των Η.Π.Α., με ημερομηνία 9 Ιουλίου 1857. Το άρθρο έγραφε: «Σήμερα το πρωί μία ομάδα μορμόνων, στο ταξίδι τους προς τη Σωλτ Λέηκ, πέρασε από εδώ. Γυναίκες (σίγουρα όχι και πολύ λεπτεπίλεπτες) τραβούσαν χειράμαξες σαν θηρία, μία [γυναίκα] κατρακύλησε μέσα σε αυτήν τη μαύρη λάσπη, κάτι που έκανε την πομπή να σταματήσει για λίγο, μικρά παιδιά που βάδιζαν αργά με την [παράξενη] ξενική ενδυμασία τους, φαίνονταν τόσο αποφασισμένα όσο κι οι μητέρες τους»3.
Έχω σκεφθεί πολύ αυτήν την λασπωμένη γυναίκα. Γιατί τραβούσε την χειράμαξα μόνη της; Ήταν ανύπανδρη μητέρα; Τι της έδωσε την εσωτερική δύναμη, το σθένος, την επιμονή να κάνει ένα τέτοιο δύσκολο ταξίδι μέσα στη λάσπη, τραβώντας τη χειράμαξα με όλα τα υπάρχοντά της προς ένα άγνωστο σπίτι στην έρημο – κι ας την χλεύαζαν κάποιες φορές οι περαστικοί;4
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ μίλησε για την εσωτερική δύναμη αυτών των πρωτοπόρων γυναικών, λέγοντας: «Θα μπορούσατε να κάνετε μία από αυτές τις γυναίκες να αρνηθεί την πίστη της στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών; Θα μπορούσατε να θολώσετε τον νου της ως προς την αποστολή του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ; Θα μπορούσατε να την κάνετε να κλείσει τα μάτια στη θεία αποστολή του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού; Όχι, για τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσατε να το κάνετε αυτό. Γιατί; Επειδή ήξεραν. Ο Θεός τούς το αποκάλυψε, και εκείνες το κατάλαβαν, και καμία δύναμη επάνω στη γη δεν μπορούσε να τις κάνει να αρνηθούν εκείνο που ήξεραν ότι ήταν αλήθεια»5.
Αδελφοί και αδελφές, το κάλεσμα της εποχής μας είναι να γίνουμε τέτοιοι άνδρες και τέτοιες γυναίκες – μαθητές, που σκάβουμε βαθιά για να βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε να τραβούμε όταν καλούμαστε να βαδίσουμε μέσα στην έρημο, μαθητές με πεποιθήσεις οι οποίες μας έχουν αποκαλυφθεί από τον Θεό, οπαδοί του Ιησού που είμαστε χαρωποί και απολύτως αφοσιωμένοι στο προσωπικό μας ταξίδι ως μαθητές Του. Ως μαθητές του Ιησού Χριστού, πιστεύουμε και μπορούμε να βελτιωθούμε σε τρεις σημαντικούς τομείς.
Πρώτον, μπορούμε να τηρούμε τις διαθήκες μας, ακόμη και όταν δεν είναι εύκολο
Όταν η πίστη σας, η οικογένειά σας ή το μέλλον σας διακυβεύονται –όταν αναρωτιέστε γιατί η ζωή είναι τόσο δύσκολη, όταν κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να ζείτε το Ευαγγέλιο– θυμηθείτε ότι ο Κύριός μας είπε να αναμένουμε προβλήματα. Τα προβλήματα είναι μέρος του σχεδίου και δεν σημαίνει ότι είστε μόνοι. Είναι μέρος της ιδιότητος του μαθητού6. Εκείνος, εν τέλει, ήταν «άνθρωπoς θλίψεων και δόκιμoς ασθένειας»7.
Μαθαίνω ότι ο Επουράνιος Πατέρας ενδιαφέρεται περισσότερο για την πρόοδό μου ως μαθήτριας του Ιησού Χριστού παρά για την άνεσή μου. Μπορεί να μην μου αρέσει πάντα – αλλά έτσι είναι!
Η εύκολη ζωή δεν μας κάνει πιο δυνατούς. Η δύναμη που χρειαζόμαστε για να αντισταθούμε στις δοκιμασίες της εποχής μας είναι η δύναμη του Κυρίου και αυτή η δύναμή ρέει διαμέσου των διαθηκών μας μαζί Του8. Όταν στηριζόμαστε στην πίστη μας για να αντιμετωπίσουμε τους δυνατούς ανέμους –όταν ειλικρινά προσπαθούμε κάθε ημέρα να κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε με τον Σωτήρα ότι θα κάναμε, ακόμα τότε και κυρίως όταν είμαστε εξαντλημένοι, ανήσυχοι και παλεύουμε με διακαή ερωτήματα και θέματα– τότε είναι που λαμβάνουμε σταδιακά το φως Του, τη δύναμή Του, την αγάπη Του, το Πνεύμα Του, την ειρήνη Του.
Ο σκοπός που βαδίζετε στο μονοπάτι της διαθήκης είναι για να προσεγγίσετε τον Σωτήρα. Εκείνος είναι ο σκοπός, κι όχι η τέλεια πρόοδός μας. Δεν είναι αγώνας δρόμου και δεν πρέπει να συγκρίνουμε το ταξίδι μας με κανενός άλλου. Ακόμη και όταν σκοντάφτουμε, Εκείνος είναι εκεί.
Δεύτερον, μπορούμε να ενεργούμε με πίστη
Ως μαθητές του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνουμε ότι η πίστη σε Εκείνον απαιτεί έργα – ειδικά σε δύσκολους καιρούς9.
Πριν από πολλά χρόνια, οι γονείς μου αποφάσισαν να αλλάξουν τη μοκέτα στο σπίτι μας. Το βράδυ, προτού φθάσει το καινούργιο χαλί, η μητέρα μου ζήτησε από τους αδελφούς μου να μετακινήσουν έπιπλα και να βγάλουν την παλιά μοκέτα της κρεβατοκάμαρας, ώστε να τοποθετηθεί η νέα. Η τότε επτάχρονη αδελφή μου, Έμιλυ, κοιμόταν ήδη. Έτσι, όσο εκείνη κοιμόταν, μετακίνησαν ήσυχα όλα τα έπιπλα από το δωμάτιό της, εκτός από το κρεβάτι, και μετά έβγαλαν τη μοκέτα. Λοιπόν, όπως κάνουν μερικές φορές τα μεγαλύτερα αδέλφια, αποφάσισαν να της κάνουν μια πλάκα. Αφαίρεσαν τα πράγματά της από το δωμάτιο και τους τοίχους, αφήνοντας τον χώρο άδειο. Μετά έγραψαν ένα σημείωμα και το κόλλησαν στον τοίχο: «Αγαπητή Έμιλυ, μετακομίσαμε. Θα σου γράψουμε σε λίγες ημέρες και θα σου πούμε πού είμαστε. Με αγάπη, η οικογένειά σου».
Το επόμενο πρωί, όταν η Έμιλυ δεν ήρθε για πρωινό, τα αδέλφια μου πήγαν να τη βρουν – ήταν εκεί, στενοχωρημένη και μόνη πίσω από μια κλειστή πόρτα. Η Έμιλυ σκεφτόταν αργότερα αυτήν την εμπειρία: «Ήμουν συντετριμμένη. Όμως τι θα είχε συμβεί, αν είχα απλώς ανοίξει την πόρτα; Τι θα είχα ακούσει; Τι θα είχα μυρίσει; Θα ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη. Θα ήξερα ότι πραγματικά με αγαπούσαν. Η σκέψη να κάνω κάτι ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου. Απλώς τα παράτησα και έμεινα να κλαίω μέσα στο δωμάτιό μου. Κι όμως, αν είχα απλά ανοίξει την πόρτα»10.
Η αδελφή μου έκανε μια υπόθεση βασισμένη σε αυτό που είδε, κι αυτό δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Δεν είναι ενδιαφέρον που εμείς, όπως η Έμιλυ, μπορούμε να βαρύνουμε τόσο πολύ από λύπη ή πόνο ή αποθάρρυνση ή ανησυχία ή μοναξιά ή θυμό ή απογοήτευση ώστε να μην μας περάσει από το μυαλό να κάνουμε κάτι, να ανοίξουμε την πόρτα, να ενεργήσουμε με πίστη στον Ιησού Χριστό;
Οι γραφές είναι γεμάτες από παραδείγματα ανδρών και γυναικών, μαθητών του Χριστού, οι οποίοι, όταν αντιμετώπισαν το αδύνατο, απλώς έδρασαν – οι οποίοι σηκώθηκαν και βάδισαν με πίστη11.
Προς τους λεπρούς που ζητούσαν θεραπεία, ο Χριστός είπε: «Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας στους ιερείς. Και ενώ πορεύονταν, καθαρίστηκαν»12.
Πήγαν να παρουσιαστούν στους ιερείς σαν να είχαν ήδη θεραπευθεί, και στην πορεία, όντως θεραπεύτηκαν.
Θέλω επίσης να πω ότι αν μέσα στον πόνο σας, η σκέψη να κάνετε κάτι σας φαίνεται αδύνατη, τότε παρακαλώ πλησιάστε έναν φίλο, ένα μέλος της οικογένειας, έναν ηγέτη της Εκκλησίας, έναν επαγγελματία. Αυτό μπορεί να είναι το πρώτο βήμα προς την ελπίδα.
Τρίτον, μπορούμε να παραμείνουμε απολύτως αφοσιωμένοι και χαρούμενοι13
Στους δύσκολους καιρούς, προσπαθώ να θυμηθώ ότι επέλεξα να ακολουθήσω τον Χριστό προτού έρθω στη Γη και ότι οι δοκιμασίες στην πίστη, την υγεία και την αντοχή μου είναι όλα μέρος του σκοπού για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Και ασφαλώς δεν θα πρέπει ποτέ να σκέπτομαι ότι η κάθε παροδική δοκιμασία θέτει σε αμφισβήτηση την αγάπη του Θεού για εμένα ή μπορεί να μετατρέψει σε αμφιβολία την πίστη μου σε Εκείνον. Οι δοκιμασίες δεν σημαίνουν ότι το σχέδιο αποτυγχάνει. Είναι μέρος του σχεδίου με σκοπό να με βοηθήσουν να επιζητήσω τον Θεό. Γίνομαι περισσότερο σαν Εκείνον όταν συνεχίζω υπομονετικά και, όπως Εκείνος, όταν προσεύχομαι όλο και πιο ένθερμα κάθε φορά που έχω ανησυχία14.
Ο Ιησούς Χριστός έδωσε το τέλειο παράδειγμα αγάπης προς τον Πατέρα με όλη Του την καρδιά – κάνοντας το θέλημά Του, όποιο κι αν ήταν το κόστος15. Θέλω να ακολουθήσω το παράδειγμά Του κάνοντας το ίδιο.
Εμπνέομαι από τη χήρα με την εγκάρδια, ολόψυχη ιδιότητά της ως μαθήτριας, η οποία προσέφερε τα δύο λεπτά της στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Έδωσε τα πάντα16.
Ο Ιησούς Χριστός αναγνώρισε τον πλούτο της, ενώ οι άλλοι έβλεπαν μόνον την φτώχια της. Και το ίδιο ισχύει για όλους μας. Εκείνος δεν βλέπει τις ελλείψεις μας ως αποτυχία, αλλά μάλλον ως ευκαιρία για να ασκήσουμε πίστη και να προοδεύσουμε πνευματικώς.
Συμπέρασμα
Συνοδοιπόροι μου μαθητές του Ιησού Χριστού, με όλη την καρδιά μου, επιλέγω να συνταχθώ με τον Κύριο. Επιλέγω να συνταχθώ με τους εκλεκτούς Υπηρέτες Του –τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον και τους άλλους Αποστόλους– διότι μιλούν αντ’ Αυτού και είναι οι επιστάτες των διατάξεων και των διαθηκών που με συνδέουν με τον Σωτήρα.
Όταν σκοντάφτω, θα σηκώνομαι, στηριζόμενη στη χάρη και την επικουρική δύναμη του Ιησού Χριστού. Θα τηρώ τη διαθήκη μου μαζί Του και θα προσπαθώ να βρω απάντηση στα ερωτήματά μου μελετώντας τον λόγο του Θεού, με πίστη και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, στου οποίου την καθοδήγηση επιστηρίζομαι. Θα επιζητώ το Πνεύμα Του κάθε ημέρα κάνοντας μικρά και απλά πράγματα.
Αυτό είναι το μονοπάτι μου της ιδιότητος του μαθητού.
Και μέχρι την ημέρα που οι καθημερινές πληγές της ζωής θεραπευθούν, θα περιμένω τον Κύριο και θα Τον εμπιστεύομαι – τον χρονισμό Του, τη σοφία Του, το σχέδιό Του17.
Χέρι με χέρι μαζί σας, θέλω να συντασσόμαστε με Αυτόν για πάντα. Απολύτως αφοσιωμένοι. Γνωρίζοντας ότι όταν αγαπούμε τον Ιησού Χριστό με όλη μας την καρδιά, μας δίνει τα πάντα σε αντάλλαγμα18. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.