Διαρκής ιδιότητα του μαθητού
Μπορούμε να βρούμε πνευματική εμπιστοσύνη και ειρήνη καθώς καλλιεργούμε άγιες συνήθειες και ενάρετες καθημερινές πράξεις που μπορούν να στηρίξουν και να τροφοδοτήσουν τις φωτιές της πίστεώς μας.
Κατά τη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού, περισσότεροι από 200.000 νέοι μας σε όλον τον κόσμο αναπτύχθηκαν πνευματικώς στην πίστη σε μία από τις εκατοντάδες συνεδριάσεις διαρκείας μίας εβδομάδος τού Για την ενδυνάμωση των νέων ή συνελεύσεις Γ.Ε.Ν. Εξερχόμενοι από την απομόνωση της πανδημίας, για πολλούς ήταν μια πράξη πίστεως στον Κύριο ακόμη και το να παρευρεθούν. Πολλοί από τους νέους συμμετέχοντες φαίνεται να ακολουθούν μια παρόμοια ανοδική πορεία προς τη βαθύτερη μεταστροφή. Στο τέλος της εβδομάδος τους, μου άρεσε να τους ρωτήσω: «Λοιπόν, πώς ήταν;»
Μερικές φορές έλεγαν κάτι τέτοιο: «Λοιπόν, τη Δευτέρα ήμουν τόσο ενοχλημένος με τη μητέρα μου, επειδή με ανάγκασε να έλθω και να το κάνω αυτό. Και δεν γνώριζα κανέναν. Και δεν νόμιζα ότι ήταν για μένα. Και δεν θα είχα φίλους… Όμως τώρα είναι Παρασκευή και θέλω απλώς να μείνω εδώ. Απλώς θέλω να νιώθω το Πνεύμα στη ζωή μου. Έτσι θέλω να ζω».
Ο καθένας τους έχει να διηγηθεί τις δικές του ιστορίες για στιγμές διαύγειας και στιγμών κατά τις οποίες ένιωσαν ευλογημένοι από πνευματικά χαρίσματα που συνέβαλαν στην πνευματική ανάπτυξη και βαθύτερη μεταστροφή τους. Κι εγώ επίσης άλλαξα από αυτό το καλοκαίρι γεμάτο με συνελεύσεις Γ.Ε.Ν. καθώς είδα το Πνεύμα του Θεού να ανταποκρίνεται αδιάκοπα στις ενάρετες επιθυμίες καθεμιάς καρδιάς ξεχωριστά αυτού του πλήθους των νέων, οι οποίοι ατομικώς βρήκαν το θάρρος να Τον εμπιστευθούν με μία εβδομάδα υπό τη φροντίδα Του.
Όπως τα χαλύβδινα πλοία με λαμπρό περίβλημα στη θάλασσα, ζούμε σε ένα πνευματικώς διαβρωτικό περιβάλλον, όπου οι πιο λαμπερές πεποιθήσεις πρέπει να διατηρούνται με προσοχή, αλλιώς μπορεί να χαραχθούν, μετά να διαβρωθούν και κατόπιν να θρυμματισθούν.
Τι είδους πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε τη φωτιά των πεποιθήσεών μας;
Εμπειρίες όπως συνελεύσεις Γ.Ε.Ν., κατασκηνώσεις, συγκεντρώσεις μεταλήψεως και ιεραποστολές μπορούν να βοηθήσουν να ενισχύσουμε τη μαρτυρία μας, οδηγώντας μας μέσα από πορεία ανάπτυξης και πνευματικής ανακάλυψης σε τόπους σχετικής ειρήνης. Όμως τι πρέπει να κάνουμε για να παραμείνουμε εκεί και να εξακολουθήσουμε να «βαδί[ζουμε] εμπρός με σταθερότητα στον Χριστό» (Νεφί Β΄ 31:20) αντί να ολισθαίνουμε προς τα πίσω; Πρέπει να εξακολουθήσουμε να κάνουμε εκείνα τα πράγματα που μας πήγαν εκεί καταρχάς, όπως να προσευχόμαστε συχνά, να βυθιζόμαστε στις γραφές και να υπηρετούμε ειλικρινώς.
Για μερικούς από εμάς, μπορεί να απαιτείται άσκηση εμπιστοσύνης στον Κύριο ακόμη και για να παρευρεθούμε στη συγκέντρωση μεταλήψεως. Όμως μόλις είμαστε εκεί, η θεραπευτική επιρροή της μεταλήψεως του Κυρίου, οι εγχύσεις των αρχών του Ευαγγελίου και η γαλούχηση της εκκλησιαστικής κοινότητος μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε πνευματικώς εμπνευσμένοι και ενδυναμωμένοι, όταν γυρίσουμε σπίτι.
Από πού προέρχεται η δύναμη στην αυτοπρόσωπη συνάθροιση;
Στη Γ.Ε.Ν., μερικές εκατοντάδες χιλιάδες και περισσότεροι από τους νέους μας γνώρισαν καλύτερα τον Σωτήρα, χρησιμοποιώντας μία απλή μέθοδο συγκέντρωσης, όπου δύο ή περισσότεροι από αυτούς συναθροίσθηκαν στο όνομά Του (βλ. Κατά Ματθαίον 18:20), ασχολούμενοι με το Ευαγγέλιο και τις γραφές, τραγουδώντας μαζί, προσευχόμενοι μαζί και βρίσκοντας ειρήνη εν Χριστώ. Αυτή είναι μια ισχυρή συνταγή για την πνευματική αφύπνιση.
Αυτή η ευρεία ομάδα αδελφών, αγοριών και κοριτσιών, έχει τώρα επιστρέψει σπίτι για να προσδιορίσει τι σημαίνει το «έλπιζε στον Κύριο» ακόμη, (Παροιμίαι 3:5, θέμα νέων 2022), όταν παρασυρόμαστε από την κακοφωνία ενός θορυβώδους κόσμου. Ένα πράγμα είναι να «ακού[με] Αυτόν» (Τζόζεφ Σμιθ–Ιστορία 1:17) σε ένα ήσυχο μέρος περισυλλογής με τις γραφές ορθάνοιχτες. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να μεταφέρουμε την ιδιότητά μας του μαθητού σε αυτή τη θνητή αναταραχή των περισπασμών, όπου πρέπει να προσπαθούμε να «ακού[με] Αυτόν» ακόμη και μέσα από την αχλύ της ανησυχίας για τον εαυτό μας και μέσα από την παραπαίουσα εμπιστοσύνη. Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία: είναι τα γνωρίσματα των ηρώων που επιδεικνύουν οι νέοι μας, όταν έχουν την ισχυρά αποφασιστικότητα να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους καθώς στην εποχή μας η ηθική του κόσμου εξακολουθεί να μετατοπίζεται.
Τι μπορούν να κάνουν οι οικογένειες στο σπίτι για να αξιοποιήσουν τη δυναμική που δημιουργείται στις δραστηριότητες της Εκκλησίας;
Κάποτε υπηρέτησα ως σύζυγος στην πρόεδρο Νέων Γυναικών πασσάλου. Ένα βράδυ μου ανετέθη να τακτοποιήσω τα μπισκότα στον προθάλαμο, ενώ η σύζυγός μου διηύθυνε μία εστιακή συγκέντρωση στην κυρίως εκκλησία για γονείς και τις κόρες τους που προετοιμάζονταν να παρευρεθούν στην κατασκήνωση Νέων Γυναικών την επόμενη εβδομάδα. Αφού εξήγησε πού να πάνε και τι να φέρουν, είπε: «Λοιπόν, την Τρίτη το πρωί, όταν αφήσετε τα γλυκά κορίτσια σας στο λεωφορείο, αγκαλιάστε τα σφιχτά. Και αποχαιρετήστε τα με ένα φιλί – διότι δεν θα επιστρέψουν».
Άκουσα κάποιον να παίρνει μια βαθιά ανάσα και μετά συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγώ. «Δεν θα επιστρέψουν;»
Όμως κατόπιν συνέχισε: «Όταν αφήσετε αυτά τα κορίτσια την Τρίτη το πρωί, θα αφήσουν πίσω τους περισπασμούς ησσόνων πραγμάτων και θα περάσουν μια εβδομάδα μαζί μαθαίνοντας, αναπτυσσόμενες πνευματικώς και ελπίζοντας στον Κύριο. Θα προσευχόμαστε μαζί και θα τραγουδούμε και θα μαγειρεύουμε και θα υπηρετούμε μαζί και θα λέμε μαρτυρίες και θα κάνουμε τα πράγματα που μας επιτρέπουν να αισθανόμαστε το Πνεύμα του Επουράνιου Πατέρα, όλη την εβδομάδα, έως ότου να είμαστε πλήρεις του Πνεύματος. Και το Σάββατο, εκείνα τα κορίτσια που θα δείτε να κατεβαίνουν από το λεωφορείο δεν θα είναι αυτά που αφήσατε την Τρίτη. Θα είναι νέα όντα. Και αν τα βοηθήσετε να συνεχίσουν από αυτό το υψηλότερο επίπεδο, θα σας εκπλήξουν. Θα συνεχίσουν να αλλάζουν και να αναπτύσσονται. Το ίδιο και η οικογένειά σας».
Εκείνο το Σάββατο, ήταν ακριβώς όπως το είχε προβλέψει εκείνη. Καθώς φόρτωνα τις σκηνές, άκουσα τη φωνή της συζύγου μου στο μικρό δασώδες αμφιθέατρο, όπου είχαν συγκεντρωθεί τα κορίτσια προτού κατευθυνθούν προς το σπίτι. Την άκουσα να λέει: «Ω, ώστε εδώ είστε. Σας παρακολουθούσαμε όλη την εβδομάδα. Τα κορίτσια μας του Σαββάτου».
Οι αφοσιωμένοι νέοι της Σιών ταξιδεύουν σε εκπληκτικούς καιρούς. Η εύρεση χαράς σε αυτόν τον κόσμο της προφητευθείσης διαταραχής, χωρίς να γίνουν μέρος εκείνου του κόσμου, με το τυφλό του σημείο προς την αγιότητα, είναι η συγκεκριμένη ευθύνη τους. Περίπου πριν από εκατό χρόνια, ο Γ. Κ. Τσέστερτον μίλησε σχεδόν σαν να έβλεπε ότι αυτή η αναζήτηση ήταν με επίκεντρο το σπίτι και με την υποστήριξη της Εκκλησίας, όταν είπε: «Πρέπει να νιώσουμε το σύμπαν μονομιάς σαν το κάστρο ενός δράκου, που πρέπει να καταληφθεί, και ωστόσο σαν το δικό μας εξοχικό σπίτι, στο οποίο μπορούμε να επιστρέψουμε το βράδυ» (Orthodoxy [1909], 130).
Ευτυχώς, δεν πρέπει να πάνε στη μάχη στη μόνοι τους. Έχουν ο ένας τον άλλον. Και έχουν εσάς. Και ακολουθούν έναν ζώντα προφήτη, τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον, ο οποίος ηγείται με τη συνειδητή αισιοδοξία του βλέποντος, διακηρύσσοντας ότι το μεγάλο εγχείρημα αυτών των καιρών –η συνάθροιση του Ισραήλ– θα είναι τόσο μεγάλη όσο και μεγαλοπρεπής (βλ. “Hope of Israel” [πνευματική συγκέντρωση για νέους, 3 Ιουνίου 2018], HopeofIsrael.ChurchofJesusChrist.org).
Αυτό το καλοκαίρι, η σύζυγός μου Καλλήν και εγώ αλλάζαμε αεροπλάνα στο Άμστερνταμ όπου, πολλά χρόνια νωρίτερα, ήμουν νέος ιεραπόστολος. Αφού είχα περάσει μήνες πασχίζοντας να μάθω Ολλανδικά, η πτήση μας με την KLM προσγειωνόταν και ο κυβερνήτης έκανε μία ασυνάρτητη ανακοίνωση στο σύστημα αναγγελιών. Ύστερα από μία στιγμή σιωπής, ο συνάδελφός μου ψέλλισε: «Νομίζω ότι ήταν Ολλανδικά». Ρίξαμε μια ματιά, διαβάζοντας τις σκέψεις ο ένας του άλλου: Όλα χάθηκαν.
Όμως δεν χάθηκαν όλα. Καθώς θαύμαζα τα άλματα πίστεως που είχαμε κάνει τότε όταν περπατούσαμε σε αυτό το αεροδρόμιο καθ’ οδόν για να βιώσουμε θαύματα ως ιεραπόστολοι, με επανέφερε απότομα πίσω στο παρόν ένας ζωντανός ιεραπόστολος που επιβιβαζόταν σε ένα αεροπλάνο για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Συστήθηκε και ρώτησε: «Πρόεδρε Λαντ, τι να κάνω τώρα; Τι να κάνω για να μείνω δυνατός;»
Λοιπόν, αυτή είναι η ίδια ερώτηση που είναι στον νου των νέων μας, όταν φεύγουν από συνελεύσεις Γ.Ε.Ν., κατασκηνώσεις νέων, ταξίδια και στον ναό και οποτεδήποτε αισθάνονται τις δυνάμεις των ουρανών: «Πώς μπορεί η αγάπη προς τον Θεό να μετατραπεί σε διαρκή ιδιότητα του μαθητού;»
Αισθάνθηκα ένα αυξημένο αίσθημα αγάπης για αυτόν τον διορατικό ιεραπόστολο που υπηρετούσε τις τελευταίες ώρες της ιεραποστολής του και σε εκείνη τη στιγμιαία ηρεμία του Πνεύματος άκουσα τη φωνή μου να σπάει καθώς έλεγα απλά: «Δεν χρειάζεται να φοράς την κονκάρδα για να φέρεις το όνομά Του».
Ήθελα να βάλω τα χέρια μου στους ώμους του και να πω: «Να τι θα κάνεις. Θα πας σπίτι και θα είσαι απλώς έτσι. Είσαι τόσο καλός που σχεδόν λάμπεις στο σκοτάδι. Η πειθαρχία και οι θυσίες της ιεραποστολής σου σε έχουν κάνει έναν θαυμάσιο υιό του Θεού. Συνέχισε να κάνεις στο σπίτι αυτό που έχει λειτουργήσει τόσο δυνατά εδώ για σένα. Έχεις μάθει να προσεύχεσαι και σε ποιον να προσεύχεσαι και τη γλώσσα της προσευχής. Έχεις μελετήσει τα λόγια Του και έχεις αγαπήσει τον Σωτήρα, προσπαθώντας να γίνεις σαν Εκείνον. Έχεις αγαπήσει τον Επουράνιο Πατέρα όπως Εκείνος αγαπούσε τον Πατέρα Του, έχεις υπηρετήσει άλλους όπως Εκείνος υπηρέτησε άλλους και έχεις ζήσει τις εντολές όπως Εκείνος τις έζησε – και όταν δεν το έκανες, μετενόησες. Η ιδιότητά σου του μαθητού δεν είναι απλώς ένα σύνθημα σε ένα μπλουζάκι – έχει γίνει μέρος της ζωής σου με σκοπό να την ζεις για άλλους. Επομένως πήγαινε σπίτι και κάνε το. Να είσαι έτσι. Να φέρεις αυτήν την πνευματική ορμή στο υπόλοιπο της ζωής σου».
Ξέρω ότι μέσω της εμπιστοσύνης στον Κύριο Ιησού Χριστό και στο μονοπάτι της διαθήκης Του, μπορούμε να βρούμε πνευματική εμπιστοσύνη και ειρήνη καθώς καλλιεργούμε άγιες συνήθειες και ενάρετες καθημερινές πράξεις που μπορούν να στηρίξουν και να τροφοδοτήσουν τις φωτιές της πίστεώς μας. Είθε ο καθένας μας να πλησιάσει ακόμη περισσότερο εκείνες τις θερμές φωτιές και, ό,τι κι αν γίνει, να παραμείνει εκεί. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.