Το έχω ανάγκη να πάω στο ναό
Ένα ατύχημα, ημέρες και νύχτες σε ένα λεωφορείο, μεγάλο ταξίδι με το πλοίο και το υψηλό κόστος δεν απέτρεψαν αυτόν το Βραζιλιανό αδελφό να παρευρεθεί στο ναό.
Ο Χοζέ Γκονσάλβες ντα Σίλβα, ξύπνησε ξαφνικά ακούγοντας τον κόσμο να φωνάζει το όνομά του. Ήταν σκοτάδι και δεν ήξερε πού βρισκόταν.
«Είχα αποκοιμηθεί μέσα στο λεωφορείο», θυμάται ο Χοζέ για εκείνο το πρωινό που συνέβη το ατύχημα, τον Ιανουάριο του 2008. «Δεν μπορούσε να με βρει κανείς, γιατί βρισκόμουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου, καλυμμένος από αποσκευές. Κάποιοι από τους αδελφούς με εντόπισαν τελικά, όταν άρχισαν να μαζεύουν τις βαλίτσες».
Όταν ο οδηγός του λεωφορείου έχασε τον έλεγχο σε ένα στενό σημείο ενός δρόμου όλο στροφές στο δάσος με τη δυνατή βροχόπτωση στη νότια Βενεζουέλα, ο Χοζέ και άλλοι Άγιοι από το Μανάους της Βραζιλίας, βρίσκονταν στα μισά της τριήμερης διαδρομής τους προς το Ναό του Καράκας στη Βενεζουέλα. Ο Χοζέ είχε κάποια μικροτραύματα μόνο, αλλά μερικοί αδελφοί και αδελφές χρειάστηκε να νοσηλευθούν.
«Πρέπει πια να σταματήσεις να πηγαίνεις στο ναό», είπαν κάποια μέλη της οικογένειας που ανησυχούσαν για τον Χοζέ, ο οποίος ήταν 80 ετών όταν συνέβη το ατύχημα. Αμετάπειστος, ωστόσο, εκείνος, δήλωσε: «Το έχω ανάγκη να πάω στο ναό. Αν το επιτρέψει ο Κύριος, θα επιστρέψω».
Άρχισε αμέσως να αποταμιεύει χρήματα για το τέταρτο ταξίδι του στο Καράκας που πραγματοποίησε στις αρχές του 2009. Για τον αδελφό Γκονσάλβες ντα Σίλβα, η 40ωρη διαδρομή με το λεωφορείο είναι εύκολη, σε σύγκριση με τα τρία ταξίδια που είχε κάνει πριν στο Ναό Σάο Πάουλο της Βραζιλίας. Επί πολλά χρόνια, ο Ναός Σάο Πάουλο που βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα νοτιο-ανατολικά του Μανάους, ήταν ο πλησιέστερος ναός αυτής της πόλης των δύο εκατομμυρίων ανθρώπων στη βόρεια περιοχή του Αμαζονίου. Κατόπιν, το 2005, το Μανάους αποτέλεσε τμήμα του Ναού της Περιφέρειας Καράκας της Βενεζουέλα.
Κατά τη διάρκεια των ετών που ταξιδεύαμε στο Σάο Πάουλο, «παίρναμε το πλοίο εδώ στο Μανάους και χρειαζόμασταν τέσσερις ημέρες για να φθάσουμε στο Πόρτο Βέλο», την πρωτεύουσα της Ροντόνια, λέει ο Χοζέ. «Μετά παίρναμε το λεωφορείο και σε τέσσερις ημέρες φθάναμε στο Σάο Πάουλο. Η σύζυγός μου δεν είναι μέλος της Εκκλησίας και όταν πήγα για πρώτη φορά στο ναό το 1985, πήγα μόνος. Πέρασα τη νύχτα στα πρακτορεία λεωφορείων στο Πόρτο Βέλο, διότι έφθασα αργά και δεν υπήρχε λεωφορείο. Το επόμενο πρωί κατευθύνθηκα στο Σάο Πάουλο. Ήταν μια ωραία εμπειρία, αλλά έφθασα λίγο κουρασμένος».
Στη συνέχεια πέρασε τρεις ολόκληρες ημέρες υπηρετώντας στο ναό πριν κάνει το οκταήμερο ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι. Χρειάζεται ένα χρόνο για να εξοικονομήσει από τη σύνταξή του αρκετά χρήματα, ώστε να καλύψει το κόστος του ταξιδιού μέχρι το ναό.
«Είναι μια θυσία για να πας μέχρι εκεί, όμως αξίζει», λέει ο αδελφός Γκονσάλβες ντα Σίλβα, ο οποίος έχει κάνει αρκετό έργο δι’ αντιπροσώπου για την οικογένειά του. «Αισθάνθηκα μια ξεχωριστή χαρά την ημέρα που βαφτίστηκα για τον πατέρα μου, όταν κάποιος βαφτίστηκε για τη μητέρα μου και όταν αντιπροσώπευσα τον πατέρα μου κατά την επισφράγιση των γονέων μου. Ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μου έχουν φύγει τώρα, όμως έχω κάνει το έργο γι’ αυτούς στα ταξίδια μου στο ναό».
Ο Χοζέ πιστεύει ότι η θυσία να ταξιδέψεις τόσο μακριά για το ναό, θα βοηθήσει τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών στο Μανάους να αισθανθούν ευγνωμοσύνη την ημέρα που θα αφιερωθεί ένας ναός εκεί. «Με συναρπάζει η σκέψη εκείνης της ημέρας», λέει.
Το Μανάους είχε μόνο ένα μικρό κλάδο με 20 μέλη, όταν ο Χοζέ προσχώρησε στην Εκκλησία το 1980. Έως τότε είχε δει την Εκκλησία να ανθίζει εκεί, να πλησιάζει τα 50.000 μέλη που ζούσαν σε οκτώ πασσάλους.
«Όταν ανακοινώθηκε, το 2007, ότι θα κτιζόταν ένας ναός στο Μανάους», Λέει ο Χοζέ, «έκλαψα πολύ από τη μεγάλη χαρά που ένιωσα και προσευχήθηκα ώστε ο Κύριος να μου επιτρέψει να ζήσω αρκετά, για να δω την τελετή σκαψίματος εδάφους», η οποία πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα. Τώρα προσεύχεται να ζήσει για να δει ολοκληρωμένο το ναό και να βαφτιστεί η σύζυγός του, ώστε να επισφραγιστούν.
«Δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, όμως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και ευτυχείς όταν έρθει εκείνη η ώρα», λέει ο αδελφός Γκονσάλβες ντα Σίλβα. «Προσδοκώ να επιστρέψω στην παρουσία του Πατέρα μου στους Ουρανούς και του Σωτήρα μου, Ιησού Χριστού. Το να βρίσκομαι στο ναό, με βοηθά στην προετοιμασία εκείνης της ημέρας».
Αριστερά: Φωτογραφία του Ναού του Καράκας στη Βενεζουέλα © IRI, άνω αριστερά και άνω δεξιά: φωτογραφίες υπό Michael R. Morris
Ο Ναός του Καράκας στη Βενεζουέλα.
Άνω: Το Ρίο Νέγκρο, από όπου ο Χοζέ Γκονσάλβες ντα Σίλβα θα ξεκινούσε το οκταήμερο ταξίδι του για το Ναό του Σάο Πάουλο στη Βραζιλία.
Κάτω: Ο αδελφός Γκονσάλβες ντα Σίλβα στη 40ωρη διαδρομή με το λεωφορείο για το Ναό του Καράκας στη Βενεζουέλα. Λέει ότι η υπηρέτηση στον οίκο του Κυρίου αξίζει τη θυσία που χρειάζεται για να παρευρεθεί εκεί.