Να κάνουμε προτεραιότητα τον γάμο στο ναό
Ο Βιτάλυ και η Αικατερίνα (Κάτια) Σμακόβ γεννήθηκαν στο Ομσκ και στο Αικατερίνμπεργκ της Ρωσίας αντίστοιχα. Και οι δύο προσχώρησαν στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών όταν ήταν έφηβοι, και οι δύο υπηρέτησαν ιεραποστολές—ο Βιτάλυ στην Ιεραποστολή Πράγας στην Τσεχία και η Κάτια στην Ιεραποστολή Νοβόσιμπιρσκ της Ρωσίας. Λένε ότι η μεταστροφή τους, άνοιξε το νου τους στις δυνατότητες για μια ευτυχισμένη, με αυτοπεποίθηση, ολοκληρωμένη ζωή και οι ιεραποστολές τους ισχυροποίησαν τις επιθυμίες τους να δημιουργήσουν ένα σπιτικό επικεντρωμένο στο ευαγγέλιο, ξεκινώντας με το γάμο στο ναό. Αυτή είναι η ιστορία τους.
Βιτάλυ: Λίγους μήνες αφότου είχα επιστρέψει σπίτι από την ιεραποστολή μου, μου ζήτησαν να γίνω σύμβουλος σε μία τοπική συνέλευση νέων. Ο Στίβεν Σμιθ, πρόεδρος της Ιεραποστολής Νοβόσιμπιρσκ της Ρωσίας, με κάλεσε στο γραφείο του. Περίμενα μια νέα κλήση ή κάποια επίσημη συνέντευξη. Αντίθετα, ο Πρόεδρος Σμιθ μού μίλησε για κάποιο άτομο που ήθελε να συναντήσω—μια νέα γυναίκα, η οποία είχε πρόσφατα ολοκληρώσει την ιεραποστολή της και επέστρεψε σπίτι, σε κάποιο άλλο μέρος της Ρωσίας, αλλά που θα βρισκόταν στην πόλη για τη συνέλευση.
Δεν είχα ποτέ ξαναδεί την Κάτια, όμως όταν έφθασα στη συνέλευση, συστήθηκα και μιλήσαμε φιλικά για λίγα λεπτά. Αργότερα εκείνο το βράδυ, ζήτησα από την Κάτια να χορέψουμε. Την επομένη, της ζήτησα να ξαναχορέψουμε.
Κάτια: Μεγαλώνοντας, δεν είχα γνωρίσει πολλούς νέους ανύπαντρους φέροντες την ιεροσύνη, όμως πάντοτε ήλπιζα ότι ο Κύριος θα μου έστελνε έναν άξιο νέο άνδρα για να παντρευτώ. Δεν ήξερα πότε και πώς θα συναντιόμασταν, όμως είχα πεποίθηση στον Κύριο και στις υποσχέσεις Του.
Μετά την ιεραποστολή μου, με κάλεσαν να βοηθήσω ως συνοδός σε μία συνέλευση νέων. Όταν είδα τον Βιτάλυ στη συνέλευση, ενδιαφέρθηκα αμέσως να τον γνωρίσω. Περάσαμε τις πιο υπέροχες και αλησμόνητες τρεις ημέρες μαζί στη συνέλευση.
Αμέσως αισθάνθηκα μια ισχυρή προτροπή, ότι ο Βιτάλυ ήταν ο άνδρας που θα παντρευόμουν. Βεβαίως, δε θα βιώσουν όλοι τόσο νωρίς αυτού του είδους το συναίσθημα σε ένα δεσμό. Πώς, λοιπόν, θα ξέρουμε ότι βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Στην ιεραποστολή μου έμαθα να αναγνωρίζω το Πνεύμα και να ακολουθώ την κατεύθυνσή Του χωρίς αμφιβολίες. Έτσι, όταν αισθάνθηκα την προτροπή ότι έπρεπε να γνωρίσω τον Βιτάλυ, αποφάσισα να την ακολουθήσω.
Ξέρω ότι το Πνεύμα θα καθοδηγήσει όλους μας, αν επιζητήσουμε τη συντροφιά Του. Είναι σημαντικό να μη συγκρίνουμε το δικό μας δρόμο με αυτόν των άλλων—το Πνεύμα ίσως δεν μας καθοδηγήσει κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο—όμως εάν ακολουθούμε το Πνεύμα, μπορούμε να έχουμε την πεποίθηση ότι ο δρόμος μας είναι ο σωστός για εμάς.
Υπερνικώντας τα εμπόδια
Βιτάλυ: Στη διάρκεια εκείνων των τριών ημερών, κατάλαβα ότι είχα βρει κάτι το ξεχωριστό. Απογοητεύθηκα όταν τελείωσε η συνέλευση και θα έπρεπε να χωρίσουμε με την Κάτια. Ευτυχώς, όμως, υπήρχε μία συνέλευση νέων ανύπαντρων ενήλικων τον επόμενο μήνα. Αμέσως άρχισα να τη σκέφτομαι και να περιμένω.
Εκείνη η συνέλευση ήταν τόσο σπουδαία, όσο είχα ελπίσει. Η Κάτια κι εγώ περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, προσπαθώντας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Προς το τέλος της εκδήλωσης, ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου και επιστρέψαμε στις πόλεις μας.
Τις επόμενες εβδομάδες διατηρήσαμε την επαφή με τηλεφωνήματα και μηνύματα από τα κινητά μας. (Νομίζω ότι σε λιγότερο από ένα μήνα, έμαθα να γράφω μηνύματα στο κινητό μου, γρηγορότερα από όσο μπορούν να γράψουν οι περισσότεροι άνθρωποι στον υπολογιστή τους!)
Η Κάτια ζούσε στο Αικατερίνμπεργκ, το οποίο απέχει 11 ώρες με το τρένο από το Ομσκ στη Σιβηρία, όπου ζούσα. Όμως και οι δύο θέλαμε πολύ να δούμε ξανά ο ένας τον άλλον. Αρχίσαμε να κάνουμε τακτικά ταξίδια τα σαββατοκύριακα. Το ένα σαββατοκύριακο πήγαινα να τη δω εγώ και μερικές εβδομάδες αργότερα, ερχόταν εκείνη. Όταν επισκεπτόμουν την Κάτια, με φιλοξενούσαν κοινοί γνωστοί στην πόλη της και όταν ερχόταν εκείνη, τη φιλοξενούσαν κοινοί γνωστοί που ζούσαν στην πόλη μου. Συχνά περνούσαμε κάποιο χρόνο με τους φίλους αυτούς από την εκκλησία στη διάρκεια των επισκέψεών μας.
Κάτια: Έντεκα ώρες μπορεί να φαίνεται πολύ μακρύ ταξίδι, αλλά για τη Ρωσία είναι ένας μικρός περίπατος! Εξαιτίας της απόστασης, τα ραντεβού μας δεν ήταν τόσο συχνά, όσο θα θέλαμε. Βρισκόμασταν μαζί μια φορά κάθε λίγες εβδομάδες και περνούσαμε δύο ή τρεις ημέρες μαζί, πριν επιστρέψει ο ένας από εμάς στο σπίτι του. Συχνά, μας φαινόταν ότι χρειαζόμασταν λίγο περισσότερο χρόνο και ο χωρισμός ήταν πάντοτε δύσκολος. Όμως επειδή κάναμε τόσο μεγάλη προσπάθεια να δούμε ο ένας τον άλλο, εκτιμούσαμε το κάθε λεπτό που περνούσαμε μαζί. Καθώς προόδευε η σχέση μας, αρχίσαμε να προσβλέπουμε στον καιρό εκείνο, όπου δε θα χρειαζόταν πια να λέμε αντίο.
Τα ραντεβού μας ήταν πολύ ενδιαφέροντα και διαφορετικά: κάναμε ποδήλατο και ιππασία, επισκεπτόμασταν μουσεία, διαβάζαμε τις γραφές, μαγειρεύαμε, περπατούσαμε στα πάρκα (μάλιστα, χορέψαμε σε ένα από αυτά) και επισκεφθήκαμε ένα ορφανοτροφείο για να υπηρετήσουμε και να παίξουμε με τα παιδιά.
Κάθε φορά που συναντιόμασταν, κάναμε κάτι καινούργιο κι έτσι διασκεδάζαμε πολύ. Εκτιμούσα πολύ το πόσο εφευρετικός ήταν ο Βιτάλυ στο σχεδιασμό των ραντεβού μας. Οι δραστηριότητες που σχεδίαζε, μας βοηθούσαν πραγματικά να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Βιτάλυ: Επειδή ήμουν φοιτητής, δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κάνω πολλά διασκεδαστικά πράγματα. Δαπανούσα τα περισσότερα από τα χρήματά μου στα ταξίδια για να δω την Κάτια και για να πληρώνω το λογαριασμό του τηλεφώνου. Όμως τα περιορισμένα χρήματα δεν σήμαιναν ότι τα ραντεβού μας έπρεπε να είναι ανιαρά ή μη παραγωγικά. Στην πραγματικότητα, κάποια από τα καλύτερα ραντεβού μας δεν κόστισαν ούτε ένα ευρώ.
Ίσως ακουστεί ανόητο, όμως ήθελα να δω πώς θα αντιδρούσε η Κάτια ανάμεσα σε παιδιά, γι’ αυτό και πήγαμε σε ένα ορφανοτροφείο. Το ίδιο γινόταν και με πολλά ραντεβού μας. Προσπαθούσαμε πραγματικά να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα ο ένας για τον άλλο.
Ζώντας κατά τον τρόπο του Κυρίου
Βιτάλυ: Στη Ρωσία, όπως σε πολλά μέρη, είναι φυσικό να ζουν μαζί οι άνθρωποι πριν παντρευτούν. Όταν έκανα πρόταση γάμου στην Κάτια, μερικοί φίλοι με ρώτησαν πώς θα μπορούσα να την παντρευτώ χωρίς να ξέρω από πριν αν ταιριάζαμε προσωπικά. Το δικαιολογούσαν, και πολλοί το ανέφεραν και στην Κάτια, λέγοντας ότι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσω πραγματικά αν ήταν το σωστό άτομο για μένα, ήταν να ζήσει μαζί της για μία παρατεταμένη χρονική περίοδο.
Τους είπα ότι δε χρειαζόταν να ζήσεις με ένα άτομο για να τον/την γνωρίσεις. Προσπάθησα, επίσης, να εξηγήσω στους φίλους μου έτσι ώστε να καταλάβουν, ότι είχα προσευχηθεί και λάβει μια απάντηση ότι θα έπρεπε να παντρευτώ την Κάτια. Έχοντας προσευχηθεί για την απόφασή μου, δε φοβόμουν τη συζυγική ζωή. Με είχε συναρπάσει και αισθανόμουν ότι μια εντελώς καινούργια ζωή ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Κανένας ποτέ δεν αντιτάχθηκε ούτε με επέκρινε για την απόφασή μου. Στην πραγματικότητα, με στήριξαν στην απόφασή μου.
Κάτια: Όταν μου έκανε πρόταση γάμου ο Βιτάλυ, οι γονείς μου προσπάθησαν να με αποτρέψουν να παντρευτώ. Σκέφτονταν ότι ήταν πολύ νωρίς για μας να δεσμευθούμε και πως χρειαζόμουν να γνωρίσω κάπως καλύτερα τον Βιτάλυ. Το ίδιο μου είπε και ο διευθυντής μου στη δουλειά και πρόσθεσε: «Θα πρέπει να ζήσετε μαζί προτού πάρεις μια απόφαση όπως αυτή».
Λυπάμαι που ο κόσμος αισθάνεται έτσι για το γάμο και την οικογένεια. Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο ευτυχισμένα μπορούν να είναι τα ζευγάρια, όταν παντρεύονται και επισφραγίζονται στο ναό. Η μεγάλη αγάπη και ευτυχία που νιώσαμε ο Βιτάλυ κι εγώ στο γάμο μας, έγιναν ακόμα δυνατότερα με τη γνώση ότι ήμασταν επισφραγισμένοι για την αιωνιότητα.
Βιτάλυ: Η Κάτια κι εγώ παντρευτήκαμε στο Ομσκ, στις 25 Φεβρουαρίου 2006. (Οι νόμοι στη Ρωσία απαιτούν να προηγηθεί ο πολιτικός γάμος της επισφράγισης στο ναό, όπως γίνεται σε πολλές χώρες.) Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για το ταξίδι στο Ναό της Στοκχόλμης, στη Σουηδία. Επιβιβαστήκαμε σε ένα αεροπλάνο στο Ομσκ και ταξιδέψαμε τρεις ώρες μέχρι τη Μόσχα, όπου περάσαμε την υπόλοιπη ημέρα. Στη συνέχεια πήραμε το νυκτερινό τρένο για την Αγία Πετρούπολη. Από εκεί, μπήκαμε σε ένα λεωφορείο με άλλους Αγίους των Τελευταίων Ημερών και ταξιδέψαμε οκτώ ώρες έως το Ελσίνκι, στη Φινλανδία. Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας ήταν μια 11ωρη διαδρομή έως τη Στοκχόλμη.
Επιτέλους, είχαμε φθάσει στο ναό.
Για ορισμένους, ένα τόσο μακρύ ταξίδι ίσως φαίνεται δύσκολο, όμως κατά πολλούς τρόπους, το ταξίδι μας διασχίζοντας την Ευρώπη έγινε ένας σπουδαίος μήνας του μέλιτος.
Η ημέρα της επισφράγισής μας, 1η Μαρτίου 2006, ήταν μια σπουδαία ημέρα—μια ημέρα ειρήνης και διαβεβαίωσης. Ήξερα ότι το άτομο του οποίου το χέρι κρατούσα, ήταν εκείνο με το οποίο θα μοιραζόμουν την αιωνιότητα. Αυτή και μόνο η σκέψη με γέμιζε μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη προς τον Επουράνιο Πατέρα, διότι μου εμπιστευόταν την κόρη Του ως σύζυγό μου. Αισθάνθηκα πιο κοντά από ποτέ σε Εκείνον.
Επιζητώντας στοιχεία χαρακτήρα σαν του Χριστού
Κάτια: Ο Βιτάλυ κι εγώ έχουμε τώρα μια μικρή κόρη. Είναι υπέροχη. Θέλω να παντρευτεί στο ναό κάποια ημέρα και η καλύτερη στήριξη που μπορούμε να της προσφέρουμε είναι να είμαστε στοργικοί σύντροφοι και γονείς.
Ελπίζω ότι είναι σε θέση να βρει έναν άξιο φέροντα την ιεροσύνη, ο οποίος θα έχει πολλά στοιχεία χαρακτήρα σαν του Χριστού. Βλέποντας αυτά τα στοιχεία χαρακτήρα στον Βιτάλυ, με βοήθησε να ξέρω ότι μπορούσα να τον παντρευτώ.
Τι με είλκυσε στον Βιτάλυ; Βεβαίως, είναι όμορφος και έξυπνος και ξέρει πώς να δημιουργεί ένα δεσμό με μια γυναίκα. Όμως δεν ήταν αυτά τα κύρια κριτήρια. Είχε αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «τα μάτια ενός οπαδού του Χριστού». Αισθάνθηκα ένα φως σ’ αυτόν. Είναι ένας ενάρετος φέρων την ιεροσύνη.
Βιτάλυ: Βεβαίως, είναι σπουδαίο να παντρευτείς κάποια που σε ελκύει. Όμως όταν επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στα φυσικά χαρακτηριστικά, αναπόφευκτα μας διαφεύγουν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά—η προσωπικότητα, η πνευματικότητα και άλλα προτερήματα τα οποία πραγματικά βαραίνουν για τη διάρκεια ενός γάμου.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι δύσκολο για μερικούς νέους ενήλικους να βρουν σύζυγο στην Εκκλησία, απλώς επειδή δεν υπάρχουν πολλοί Άγιοι των Τελευταίων Ημερών εκεί που ζουν. Τους καταλαβαίνω. Παρ’ όλα αυτά, ξέρω ότι όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις μας, εάν κάνουμε αυτό που μας αναλογεί και προετοιμαστούμε για να επισφραγιστούμε στο ναό, ο Επουράνιος Πατέρας μπορεί να δώσει έναν τρόπο γι’ αυτό.
Αριστερά: Οι Σμακόβ κατά την ημέρα της επισφράγισής τους, το 2006. Το ταξίδι τους στο Ναό της Στοκχόλμης στη Σουηδία διήρκεσε περίπου 30 ημέρες.
Δεξιά: Σήμερα οι Σμακόβ έχουν μια μικρή κόρη. Η Κάτια λέει: «Θέλω να παντρευτεί στο ναό κάποια ημέρα και η καλύτερη στήριξη που μπορούμε να της προσφέρουμε είναι να είμαστε στοργικοί σύντροφοι και γονείς».
Οικογενειακές φωτογραφίες, ευγενική προσφορά των Σμακόβ.